Ήμασταν φίλοι, γίναμε και εραστές, όμως δικά μου λάθη και λόγια άλλων μας αποξένωσαν

Doctor Love καλησπερα,

Ειμαι 20 χρονων και σπουδαζω στο εξωτερικο.Πριν απο 5 μηνες περιπου γνωρισα ενα παιδι το οποιο μου αρεσε αρκετα...Γνωριστηκαμε τελειως τυχαια στο πανεπιστημιο και αμεσως αρχισαμε να μιλαμε και να κανουμε παρεα...Μιλουσαμε αρκετες ωρες στο τηλεφωνο και βγαιναμε...Περνουσαμε πολυ καλα οι δυο μας αλλα η σχεση μας ηταν καθαρα φιλικη...Και εγω τουλαχιστον απο την πλευρα μου δεν επιδιωκα κατι αλλο γιατι μολις ειχα βγει απο μια σχεση τριων χρονων και δεν ημουν απολυτα ετοιμη για κατι καινουργιο...

Καποια στιγμη με το συγκεκριμενο παιδι βρεθηκαμε οι δυο και μου αποκαλυψε τα συναισθηματα του δηλαδη οτι ενιωθε κατι για μενα και με εβλεπα ερωτικα και οχι σαν φιλη του και επειδη και εγω ενιωθα πραγματα γιαυτον εγινε κατι μεταξυ μας...Ο ιδιος βεβαια μου ξεκαθαρισε οτι δεν ηταν σε φαση για σχεση αλλα εμενα δεν πειραζε το δεχτηκα γιατι τον ηθελα στη ζωη μου και απο τοτε ειχαμε ερωτικες σχεσεις αλλα παραλληλα καναμε πολυ παρεα οι δυο μας και λεγαμε τα παντα μεταξυ μας.

Το καλοκαιρι το περασαμε χωριστα ο καθενας με τις παρεες του ωστοσο μιλουσαμε καθημερινα αρκετες ωρες οποτε ηταν σαν να ειμαστε μαζι...Τοτε ηταν ομως που εγω εχασα τελειως το παιχνιδι γιατι καθε φορα που δεν μου τηλεφωνουσε η δεν μπορουσε να μου μιλησει του γκρινιαζα και του εκανα σκηνες χωρις ομως να εχω κανενα δικαιωμα απο την στιγμη που δεν ειχαμε σχεση...
Καποια στιγμη προφανως απο τη γκρινια μου ο ανθρωπος μπουχτισε και μου ειπε οτι πλεον δεν ενιωθε κατι αλλα θα ηθελε να ειμαστε φιλοι και να μιλαμε...Εγω και τοτε αντεδρασα τελειως λαθος λεγοντας του οτι δεν εβρισκα καποιο λογο στο να ειμαστε φιλοι απο τη στιγμη που ενιωθα πραγματα γιαυτον...Στην πορεια βεβαια το μετανιωσα γιατι τον ηθελα στη ζωη μου...Στο μεταξυ ειχα δυο φιλες που τις θεωρουσα κολλητες μου εκεινη την περιοδο και τους ελεγα τα παντα οτι γινοταν με το συγκεκριμενο παιδι αλλα δεν ειχα καταλαβει οτι τα ελεγαν παντου...

Ολα αυτα βεβαια εφθασαν και στα αυτια αυτου του παιδιου με αποτελεσμα να νευριασει μαζι μου και απολυτα δικαιολογημενα εφοσον πιστευε οτι τον εκανα παντου ρεζιλι...Με αποτελεσμα να μην θελει ουτε να με ξερει ουτε να εχουμε καμια σχεση απολυτως...Το μονο που θελω και εδω χρειαζομαι τη συμβουλη σας ειναι να τον πλησιασω και να του εξηγησω καποια πραγματα γιατι τωρα καταλαβαινω ποσο λαθος γενικα και γω απο την πλευρα μου φερθηκα αλλα δεν ξερω καθολου πως να τον προσεγγισω...Και δεν θελω να εχει μια εικονα για εμενα που δεν ισχυει...

Αγαπητή φίλη,

μου γράφεις για μια υπόθεση η οποία ενώ ξεκίνησε πολύ ομαλά, με τις καλύτερες προθέσεις και προοπτικές και από τους δυο σας, τελικά κατέληξε στο να γίνετε δυο ξένοι, σχεδόν "εχθροί", και χωρίς κάποιον, ουσιαστικά, λόγο.

Τα "λάθη", όπως παραδέχεσαι, σε μεγαλύτερο βαθμό είναι ίσως όντως δικά σου, όμως δεν φαίνεται κανείς από τους δυο σας να έχει φερθεί ιδιαιτέρως ώριμα. Ίσως το δικαιολογεί και η ηλικία σας, όμως, παρ'όλα αυτά, θα έπρεπε να είχατε καταφέρει να αποφύγετε όλη αυτή την κουτσουμπολίστικη και κατινίστικη αντιμετώπιση της σχέσης σας.
"Σου είπα, μου είπες", "είπαν οι φίλες", τελοσπάντων αποφασίστε αν θέλετε να φέρεστε σαν ενήλικοι ή σαν μαθητές Δημοτικού.
Αν πραγματικά νοιάζεσαι έστω για την υστεροφημία σου στα μάτια του ανθρώπου αυτου, τηλεφώνησέ του και με σοβαρότητα ζήτησέ του μια τελευταία έστω συνάντηση να του πεις μερικά λόγια για το τι συνέβη και το πως θα ήθελες να σε θυμάται.

Αν, πάλι, δεν δεχτεί - η ζωή συνεχιζεται. Μην παθαίνεις εμμονές.




Για ακόμη περισσότερες ερωτήσεις και ιστορίες σας κλικάρετε εδώ