Είμαι 29 κι εκείνος 23. Τι μέλλον έχει αυτή η σχέση;

Το γράμμα της αναγνώστριας

29 χρόνια που ζω, είμαι μόνη μου...Τόσο απο φίλους όσο και απο συντρόφους..Συνεχώς διάλεγα άνδρες που είτε δεν μου έδιναν καμία σημασία είτε με έπαιζαν και βάφτιζα ολο αυτό ''έρωτα'' και έμενα κολλημένη σε ανούσιες καταστάσεις...Ίσως να ήταν το γεγονός οτι δεν πίστευα οτι θα με προσέξει κάποιος άνδρας...'Ωσπου γνώρισα ενα παλικάρι,που απο την πρώτη στιγμή πέρασα πολύ όμορφα μαζί του,γελάμε,κάνουμε πλάκα,μου δείχνει οτι νοιάζεται για μένα,κάνει πράγματα για μένα,βλέπω οτι είναι ντόμπρος....Αλλά υπάρχουν 2 μικρά προβληματάκια:είναι 23 και μένει σε γειτονικό νομό...Όταν κάποιος μας βλέπει μαζί,δεν αντιλαμβάνεται την ηλικιακή διαφορά επειδή εγω μικροδείχνω και αυτός μεγαλοδείχνει και έτσι φαινόμαστε γύρω στα 25 και οι δυο...Το θέμα της απόστασης μπορεί να εξαλειφθεί αλλά το θέμα της ηλικίας;;Θα μου πείτε πως υπάρχουν και πολύ μεγαλύτεροι του που είναι ανώριμοι και πως δεν παίζει ρόλο η ηλικία αλλά εναν φόβο τον εχω...Όταν του λέω τους φόβους μου,μου απαντάει πως να μην σκέφτομαι την ηλικία αλλά τον άνθρωπο,και έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό,πως εγω απο κάποια ηλικία θα αρχίζω να κρύβω τα χρόνια μου και πως αν συνεχιστεί έτσι εμφανισιακά,αυτός θα δείχνει μεγαλύτερός μου....Αλλά αν θελήσω να κάνω οικογένεια σε 1-2 χρόνια,τότε δεν νομίζω να είναι σε θέση να με ακολουθήσει....

Απο την άλλη εχω και τους γονείς μου που τους εχω μιλήσει για αυτό το παιδί και αντιδρούν και στο θέμα της ηλικίας,τους εχω πει 25-26 οτι είναι(πάνω σε αυτό ο πατέρας μου,μου είπε πως δεν εχω χρόνια μπροστά μου για να δημιουργήσω οικογένεια ενώ αυτός έχει και έτσι θα έχει και περισσότερες ευκαιρίες σε σχέση με εμένα που θα χάνω τον χρόνο μου μαζί του!!),αλλά και στο θέμα οτι δεν έχουμε κοινούς γνωστούς ώστε να ρωτήσουν πληροφορίες για αυτόν μήπως κακοπέσει το κοριτσάκι τους!(ειρωνικό είναι αυτό)....Μου λένε συνεχώς πως είναι μικρός και θέλει απλά μια περιπέτεια και θα με παρατήσει και ενώ το λέω ξανά και ξανά πως και ο συνομίληκος μπορεί να κάνει το ίδιο,αυτοί είναι κολλημένοι εκεί...Όπως καταλαβαίνετε,με επηρρεάζουν πολύ και οτι και να κάνω θέλω την έγκρισή τους...Αλλά σε αυτό το θέμα φέρνω αντίρρηση επειδή μου αρέσει πραγματικά αυτό το παιδί και θέλω να το ζήσω...Ακόμα και ενα διήμερο να θελήσουμε να πάμε,μου απαγορεύουν να κοιμηθώ μαζί του την νύχτα λες και θα γίνει κάτι κακό.........

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τους ενδιαφέρει αν είναι καλός,αν μου φέρεται καλά,οτι τώρα είμαι ήρεμη και χαρούμενη αλλά μόνο η ηλικία και το να μην κοιμηθώ μαζί του.....

Θα μου πείτε γιατί κάθομαι και τους τα λέω και δεν κάνω οτι θέλω μόνη μου εφόσον δεν είμαι και 12 χρονών και θα έχετε και δίκιο απλά απο την στιγμή που μένω ακόμα μαζί τους και ξέρουν οτι δεν κυκλοφορώ και πολύ όποτε βγαίνω λέω οτι θα είναι με αυτό το παιδί..Έχω πει ακόμα και το γεγονός να τον δουν έστω για μισή ώρα,να τον γνωρίσουν λίγο αλλά δεν θέλουν να τον δουν καθόλου....

Δεν ξέρω τι να κάνω...Απο την μια στεναχωρώ και το παιδί επειδή δεν μπορούμε να κοιμηθούμε κάποιο βράδυ μαζί αλλά μόνο την ημέρα βρισκόμαστε και απο την άλλη δεν θέλω να τσακώνομαι με τους δικούς μου,που θα σταματήσουν την γκρίνια μόνο όταν χωρίσω μαζί του............Αλλά δεν θέλω να χωρίσω!

Η απάντηση του Queen.gr

Aρχικά να σου πω πως ξεκινάς το γράμμα σου πολύ καταθλιπτικά. Μόνη σου δεν είσαι. Να ξέρεις όμως πως ούτως ή άλλως το μεγαλύτερο εφόδιο που έχουμε είναι ο εαυτός μας.

Θα σου πω πράγματα που δεν θα σου φανούν λύση, είναι όμως η ουσία. Λύση μόνο εσύ μπορείς να δώσεις απαντώντας στα ερωτήματα ειλικρινά.

-Θες να κάνεις οικογένεια σύντομα; Είναι ο αυτοσκοπός σου και ψάχνεις σύντροφο ώστε μαζί του να φτάσεις εκεί; Δεν είναι απαγορευτική η διαφορά σας. Στα 30-36 ίσως να ήταν και ιδανική. Στα 23 του όμως όσο καλός και να είναι, αυτό είναι κάπως δύσκολο, αντικειμενικά.

-Ζεις για σένα ή για τους άλλους; Αν σε συμπληρώνει αυτός ο άνθρωπος και δεν καλύπτει απλά μια ανάγκη τότε μείνε εκεί.

-Στα 29 σου (καταλαβαίνω πως εν μέσω κρίσης όλα είναι πιο δύσκολα) γιατί μένεις με τους γονείς; Δεν εργάζεσαι; Ακόμη κι αν είσαι άνεργη και εξαρτάσαι από εκείνους, δεν παύεις να είσαι 29. Είτε είσαι με τον 23χρονο είτε με 33χρονο δεν θα καταφέρεις να κάνεις μια σωστή σχέση αν σου φέρονται σαν να είσαι 15. Αυτό θα το ορίσεις η ίδια πια και χωρίς καβγάδες. Νομίζεις πως αν χωρίσεις μαζί του θα πάψουν να σου φέρονται σαν να είσαι παιδί αν βρεθεί επόμενος; Κοντεύεις 30. Στα 32 θα σου φερθούν αλλιώς;

-Επειδή μία ζωή την έχουμε και δεν είναι σωστό να βάζουμε τα παιδιά μας να ζουν για μας- προκειμένου να ζήσεις τη δική σου ζωή καλό θα είναι να λειτουργείς ανεξάρτητα. Καλό είναι που θες την έγκριση των γονιών σου, μόνο που σε αυτό το επίπεδο παύει να είναι υγιές. Ίσως γι αυτό λες πως είσαι μόνη μέχρι τα 29... Σκέψου καλά, ανεξαρτήτως σχέσης, πώς θα ενδυναμώσεις και θα ανεξαρτητοποιήσεις ως προσωπικότητα έστω τον εαυτό σου. Το μόνο πρόβλημα είναι αυτό.

Γράψε μας τη δική σου ιστορία εδώ