Αυτή είναι μία από τις ιστορίες που μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή
Τι είναι η επίγευση;
Πολλές είμαστε εμείς οι γυναίκες που τον τελευταίο καιρό έχουμε πάρει στα χέρια μας το βιβλίο του Στέφανου Ξενάκη «Το Δώρο» και το παίρνουμε παντού μαζί μας. Είναι ένα από τα βιβλία που υπάρχουν στο κομοδίνο μας και στοιχεία που διαβάζουμε τα μοιραζόμαστε με τις φίλες μας. Ζητήσαμε, λοιπόν, από εκείνον να μας γράψει μία ιστορία από εκείνες που μπορούν να μας αλλάξουν την ζωή.
Διάβασέ την...
Δεν θυμάμαι πού ήμουν πριν. Δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει το ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ που είχαμε πει καπάκι να δούμε με την Μαρία. Εξαιρετική ταινία. Η περίεργη σχέση μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων. Η μαγεία της ζωής που έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να μας τορνεύει για να γίνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη να γίνουμε. Μαγικός τόρνος η αγάπη. Ο μαγικότερος.
Είπαμε, λοιπόν, με το κορίτσι μου να βάλουμε σφήνα κι ένα ιταλικό πριν την ταινία. Και δίπλα στο σινεμά ήταν και πεινάγαμε και έβγαινε. Δώσαμε ραντεβού απ’ έξω και μπήκαμε μαζί.
Μια πίτσα μαργαρίτα και μια σαλάτα ήταν το τέλειο ελαφρύ δείπνο. Ειδικά για μένα, που έχω ειδικότητα στο να αποκοιμιέμαι στις ταινίες. Η ευγενέστατη σερβιτόρα το τέλειο καρύκευμα στο φαγητό μας. Στο τέλος ζήτησα και τα ψωμάκια που περίσσεψαν για τα περιστέρια και τα ψαράκια το άλλο πρωί. Το ψωμί δεν πρέπει να πετιέται έλεγαν οι παλιοί. Παλιά θα ντρεπόμουν να το ζητήσω. Όχι πια.
Βγαίναμε χαρούμενοι από το εστιατόριο κρατώντας τη φροντισμένη χάρτινη σακούλα με τα ψωμάκια. Δεν το περίμενα αυτό που ακολούθησε. Ο ευγενικός υπεύθυνος του καταστήματος, πλησίασε για να μας ξεπροβοδίσει. Στάθηκε στην πόρτα, την άνοιξε και μας αποχαιρέτισε ευγενικά. «Σας ευχαριστούμε πολύ».
Τη στιγμή εκείνη δεν κατάλαβα τι είχε κάνει. Όσο απομακρυνόμουν όμως, τόσο μεγάλωνε το συναίσθημα. Ο τύπος είχε κάνει το υπέροχο. Το απλό και συνάμα το υπέροχο. Δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει. Δεν θα μας έλειπε. Κι όμως το έκανε. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Αυτό που έκανε την εμπειρία μας ακόμη πιο μοναδική.
Επίγευση το λέει η θεραπεύτριά μου. Είναι η γεύση στον ουρανίσκο που ανατέλλει, όταν δύει η μπουκιά. Είναι ο ιδανικός επίλογος σε μια όμορφη ιστορία. Είναι αυτό που νιώθεις μετά. Αυτό που ορίζει και πώς ένιωσες πριν. Είναι το αμπαλάζ του δώρου. Αυτό που ορίζει και το δώρο.
Επίγευση είναι να ανοίγεις την πόρτα στον πελάτη σου όταν βγαίνει, επίγευση είναι να αγκαλιάζεις ζεστά το φίλο σου μετά από μια εγκάρδια συνάντηση, επίγευση είναι να ζητάς συγνώμη όταν χρειάζεται, επίγευση είναι στο παρά ένα του φαναριού να δίνεις το κέρμα σε αυτόν που το έχει ανάγκη, επίγευση είναι να έχεις τον άνθρωπό σου αγκαλιά όλο το βράδυ μετά από μια κορυφαία ερωτική πράξη.
Ο λαός λέει ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Γιατί να μην είναι και το φινάλε το άλλο ήμισυ;
Καλά ρε μεγάλε μισό από δω, μισό από κει, τελικά μαζί με το κυρίως θα βγει παραπάνω από ένα.
Σε χαλάει;
Ευχαριστούμε τον Στέφανο Ξενάκη για το κείμενό του αυτό.
Bloggers
