Σάττι, Παπαρίζου και τώρα ο Τσιμιτσέλης στο νοσοκομείο: Μήπως ήταν όλοι θύματα του «burnout body»;

Δεν πέρασαν λίγες μέρες αφότου η Μαρίνα Σάττι πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και αυτή τη βδομάδα από τη μία η Έλενα Παπαρίζου, από την άλλη ο Γιάννης Τσιμιτσέλης βρέθηκαν στο νοσοκομείο. Βέβαια, και οι τρεις για διαφορετικό λόγο - η Μαρίνα Σάττι ένιωσε αδιαθεσία πριν από τις πρόβες του MadWalk και απ' ότι καταλάβαμε από τις δηλώσεις της μάλλον χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργείο, η Έλενα Παπαρίζου λιποθύμησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «The Voice» χωρίς ακόμη να έχει γίνει κάτι περαιτέρω γνωστό, ενώ ο Γιάννης Τσιμιτσέλης μπήκε με πνευμονία και κολικούς.

Αν και όλα αυτά μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους, ίσως υπάρχει ένα κοινό σημείο κι αυτό είναι το φαινόμενο του «burnout body».

Η Κυστική Ίνωση είναι μία «αόρατη» αναπηρία με πολύ «ορατά» προβλήματα

Τι είναι το «burnout body» και γιατί αφορά όποιον ζει σε υπερεντατικούς ρυθμούς

Το burnout το έχουμε στο μυαλό μας ως μία ψυχική ή επαγγελματική εξουθένωση. Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχει και μία δεύτερη, πιο ύπουλη μορφή: το burnout body. Είναι η κατάσταση όπου το σώμα, μετά από μακρά περίοδο συνεχούς πίεσης, άγχους, ελλιπούς ξεκούρασης και υπερφόρτωσης, αρχίζει να «κατεβάζει ρολά». Δεν είναι μία συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά ένα σύνολο βιολογικών αντιδράσεων που δείχνουν ότι ο οργανισμός έχει ξεπεράσει τα όριά του.

Τα συμπτώματά του πολλές φορές μοιάζουν «τυχαία»: αδιαθεσίες, ζαλάδες, ιώσεις που επιμένουν, προβλήματα ύπνου, καταρρεύσεις, φλεγμονές, έντονη κόπωση. Το σώμα βρίσκει έναν τρόπο να μιλήσει, ειδικά όταν εμείς δεν βρίσκουμε χώρο ή χρόνο να το ακούσουμε.

Κι εδώ, οι τρεις πρόσφατες περιπτώσεις των καλλιτεχνών που βρέθηκαν στο νοσοκομείο - παρότι αφορούν εντελώς διαφορετικά ιατρικά περιστατικά και δεν γνωρίζουμε και την ακριβή αιτία της νοσηλείας τους (μόνο του Γιάννη Τσιμιτσέλη) - ανοίγουν μια συζήτηση γύρω από το πώς οι εξαντλητικοί ρυθμοί των επαγγελμάτων τους μπορούν να επιβαρύνουν το σώμα.

Η Μαρίνα Σάττι τα τελευταία δύο χρόνια είχε πολύ μεγάλο φόρτο εργασίας με την Eurovision και τις συναυλίες που έκανε μετά από αυτήν, τα albums που έβγαλε και αποκορύφωμα ήταν η παγκόσμια περιοδεία που έκανε αυτό το καλοκαίρι, η οποία θα τελείωνε στην Αμερική. Αντίστοιχους έντονους ρυθμούς καθημερινότητας έχει και η Έλενα Παπαρίζου, με τις εμφανίσεις της και τα γυρίσματα του The Voice. Όσο για τον Γιάννη Τσιμιτσέλη, μπορεί ο ίδιος να μην είχε υποχρεώσεις στο κομμάτι της υποκριτικής, έχει αναλάβει ωστόσο την καθημερινή εκπομπή «Όπου υπάρχει Ελλάδα».

Κανείς δεν λέει ότι οι τρεις καλλιτέχνες αρρώστησαν εξαιτίας της δουλειάς τους. Κάθε περιστατικό άλλωστε, έχει τα δικά του ιατρικά δεδομένα. Όμως υπάρχει ένα κοινό συμπέρασμα που βλέπουμε συστηματικά σε ανθρώπους με ανάλογους ρυθμούς:

Όταν το πρόγραμμα σε πιέζει πριν προλάβεις να ακούσεις τις ανάγκες σου, το σώμα τελικά αναλαμβάνει να σε σταματήσει.

Και αυτή είναι η αίσθηση του «burnout body». Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι μία συσσώρευση εξάντλησης που, κάποια στιγμή, βρίσκει διέξοδο.

Είτε είσαι τραγουδίστρια, είτε ηθοποιός, είτε παρουσιαστής, είτε άνθρωπος που δουλεύει σε ένα γραφείο 9-5, το σώμα έχει συγκεκριμένα όρια. Κι όταν ξεπερνιούνται σταθερά, η κατάρρευση δεν είναι «τύχη» ή «ατυχία». Είναι προειδοποίηση.

Αυτό που δείχνουν τα πρόσφατα περιστατικά δεν είναι ότι «οι celebrities αρρωσταίνουν».
Δείχνουν κάτι πολύ πιο καθολικό: ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να ζει μονίμως σε λειτουργία sprint.

Τι μπορεί να κάνει κανείς για να αποφύγει το «burnout body»;

Το «burnout body» δεν εμφανίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι το αποτέλεσμα ενός ρυθμού ζωής που δεν αφήνει στο σώμα χρόνο να επισκευαστεί, να ξεκουραστεί ή να αναπνεύσει. Γι’ αυτό και η αντιμετώπισή του δεν είναι «μια μέρα άδεια» ή «ένα Σαββατοκύριακο χαλάρωσης», αλλά μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση με τις καθημερινές μας συνήθειες.

Το σώμα αρχίζει να επανέρχεται όταν του δίνουμε μικρά, σταθερά διαλείμματα μέσα στη μέρα - λίγα λεπτά τεντώματος, αναπνοής ή απλής παύσης που λειτουργούν σαν reset για τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα.

Ο ύπνος, με σταθερή ώρα και ρυθμό, είναι ο πιο βασικός «θεραπευτής», αφού εκεί γίνεται η πραγματική επιδιόρθωση. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι να μειώνονται τα «κρυφά φορτία»: η υπερπληροφόρηση, οι ασταμάτητες ειδοποιήσεις, το multitasking που καταναλώνει ενέργεια χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Το σώμα χρειάζεται επίσης σταθερή τροφοδοσία, όχι «άλματα» από γεύμα σε γεύμα, αλλά και μια πιο ήπια μορφή άσκησης στις περιόδους κόπωσης, όπως περπάτημα, stretching ή χαλαρή yoga - τίποτα εξαντλητικό που επιβαρύνει ακόμη περισσότερο έναν ήδη πιεσμένο οργανισμό.

Τα ρεπό πρέπει να μπαίνουν στο πρόγραμμα πριν φτάσει κανείς στην κατάρρευση, ενώ ένα «όχι» την εβδομάδα σε κάποιο επαγγελματικό ή κοινωνικό φορτίο λειτουργεί σαν βαλβίδα ασφαλείας. Και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται ένα καθημερινό check-in με το σώμα: «Τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή;» - ίσως λίγο νερό, λίγη ηρεμία, λίγα λεπτά για να σταματήσει η υπερδιέγερση.

Ακόμη και μια μικρή τελετουργία στο τέλος της ημέρας – ένα ντους, λίγη μουσική, μερικές σκέψεις σε χαρτί – σηματοδοτεί στο σώμα ότι κλείνει ο κύκλος της έντασης. Το «burnout body» είναι προειδοποίηση ότι ο ρυθμός της ζωής μας δεν είναι βιώσιμος. Η πρόληψή του, όμως, βρίσκεται σε μικρές, σταθερές αλλαγές που υπενθυμίζουν στο σώμα ότι είμαστε με το μέρος του και όχι απέναντι.