Δεν μπορώ να ξεδιψάσω (το παιδί μου) αν το ποτήρι μου είναι άδειο

«Όταν φωνάζω, δεν μου ταιριάζω» μου είπε.

Πάντοτε πίστευα, από πολλή μικρή ηλικία, πως ό,τι μας συμβαίνει στο σπίτι, θα μας συνοδεύει μια ζωή.

Τότε φυσικά, όταν ήμουν παιδί, αυτό που ήξερα ή που νόμιζα πως ήξερα, ήταν πως αυτά που μου συμβαίνουν θα τα θυμάμαι και θα τα κουβαλώ μέσα μου ως ανάμνηση. Ήξερα πως δεν θα είναι γλυκιά γιατί η ζωή τότε δεν είχε ιδιαίτερη γλύκα, στο δικό μας σπίτι.

Δεν μπορούσα επ’ ουδενί να ξέρω, ότι δεν θα τα κουβαλούσα μόνο ως ανάμνηση, μακρινή ή κοντινή αλλά ως άγκυρες, ως πλάκες βαριές ασήκωτες στην ψυχή, ως φορτηγό που κάθισε στο στήθος μου. Όχι όλες, αλλά την πλειοψηφία αυτών μέχρι την ηλικία των 24 μου ετών.

Αυτό αγαπητοί και αγαπητές, ονομάζεται γαλούχηση, οικογένεια, μη επιλογή γονιών, τα λάθη τους που τους μεταφέρθηκαν από τους δικούς τους γονείς και πάει λέγοντας γιατί ως γνωστών ειδικά τα χρόνια εκείνα, manual για μεγάλωμα παιδιών δεν υπήρχε, όπως δεν υπήρχε και textbook για τους δασκάλους στο σχολείο, που αν το σκεφτείς τώρα, τί γονείς, τί δάσκαλοι, και οι δυο κατηγορίες μάθησης ήταν ένα και το αυτό. Όποτε δεν καθοδηγούσε ο ένας ρόλος, καθοδηγούσε ο άλλος, άρα, συμπερασματικά, και οι δύο ρόλοι, ήταν και είναι κάτι παραπάνω από ιεροί στη ζωή ενός παιδιού.

Για τα δικά μου παιδικά χρόνια έχω ανοιχτεί στο παρελθόν γιατί είμαι φύση θέση άνθρωπος που έχει βαθιά πίστη στη μοιρασιά των εμπειριών μας με τους άλλους, τους όποιους άλλους, προκειμένου να ταυτιστούμε για να συνδεθούμε και εν τέλει μέσω της σύνδεσης κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου ή και όχι, δεν είναι προϋπόθεση, να πάμε παρακάτω.

Είχα μια κακοποιητική δια χειρός, μητέρα, διαγνωσμένη με διπολική διαταραχή, με αγάπη στο αλκοόλ που ήταν τότε η «πατερίτσα» της και έναν μπαμπά που έλειπε πολύ και ποτέ δεν είδα ως μπαμπά, αλλά ώς το «λούνα παρκ» μου, μιας και μπαμπάς και παιχνίδι ήταν δύο έννοιες συνυφασμένες η μια με την άλλη.

Γονεϊκά πρότυπα, μηδέν στο πηλίκο.

Αυτά άλλαξαν, οι γονείς μου μεγάλωσαν, μεγάλωσα κι εγώ, οι καταστάσεις άλλαξαν και η ωριμότητα και το θεϊκο χέρι της κατανόησης και της συγχώρεσης βρήκαν θέση στην καρδιά και το μυαλό μου για να μπορώ να τους αγαπώ και να τους εκτιμώ στο σήμερα και όχι μόνον αυτό, αλλά να μου είναι και πολύτιμοι και να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον.

Ένας από τους λόγους που θέλω να γίνω μητέρα, είναι για να μπορέσω να χαρίσω σε ένα πλάσμα την παιδική ηλικία που του αρμόζει και μέσω της αγάπης να γιάνω τόσο εκείνο όσο και εμένα.

Ένας από τους λόγους που δεν έχω γίνει ακόμη γονιός, είναι διότι θέλω να είμαι «καθαρή» ψυχικά για να μπορέσω να δημιουργήσω χωρίς να μουτζουρώσω. Φαντάζομαι πως είναι κατανοητό αυτό. Το ελπίζω δηλαδή.

Έχοντας αυτά κατά νου και κατά ψυχής και βλέποντας τα όσα διαΔΡΑΜΑτίζονται γύρω μας, τις ιστορίες εκείνες με τα μωρά που χάνουν τη ζωή τους επειδή κακοποιούνται από τους γονείς τους, τα παιδιά που βιάζονται από τους γονείς τους, τα παιδιά που βιάζουν άλλα παιδιά ως παιδιά ή ως ενήλικες και όλα όσα κάνουν την καρδιά μας καθημερινά χίλια κομμάτια, μια σκέψη που ζούσε πάντα μέσα μου ήταν η εξής:

«Δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιος, κάτι εκεί έξω, που θα εκπαιδεύει γονείς. Θα τους μαθαίνει πως να είναι καλοί γονείς, σωστοί γονείς. Θα υπάρχουν αντίστοιχα εκεί έξω γονείς, που θα θέλουν να γίνουν καλύτεροι, θα θέλουν να έχουν όμορφες σχέσεις με τα παιδιά τους».

Κάνοντας μια συζήτηση με μια φίλη που μου εξομολογήθηκε πως ο πατέρας της την είχε δείρει τόσο πολύ, την είχε κλωτσήσει στην κοιλιά σε σημείο που ουρούσε αίμα στα 15 της (το κορίτσι είναι τώρα 25 ετών και θα μοιραστώ πολύ σύντομα σε άλλο πλαίσιο της ιστορία της, μαζί σας) μου σύστησε την Gordon Hellas της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα και ανακουφίστηκα πολύ όταν την ενέταξα στο γνωσιακό μου πεδίο.

Την ίδια ημέρα που έμαθα για την Gordon Hellas, την ίδια εκείνη ημέρα, επικοινώνησα μαζί τους και ζήτησα από τον Επικεφαλής και Ιδρυτή της να τον συναντήσω για να πούμε δύο κουβέντες, σκεπτόμενη, πως δεν μπορεί, τι διάολο, μόνο εγώ έχω την απορία αν ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥN;

Φαντάστηκα, πως το θέμα αυτό θα ενδιαφέρει κι άλλους, πέραν εμού και αυτή τη στιγμή γράφω αυτό το κείμενο με την ελπίδα να ανακουφίσω κάποιους και να παροτρύνω άλλους να γνωρίσουν την Gordon Hellas.

https://gordonhellas.gr

Γνώρισα λοιπόν τον Αλέκο Παπάγο τον Επικεφαλής της Gordon Hellas.

Ο Αλέκος σπούδασε αρχικά, οικονομικά στο Sussex University και αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στον επιχειρηματικό τομέα. Στη συνέχεια, οδηγούμενος από την αγάπη του για την Ψυχολογία, σπούδασε Προσωποκεντρική Συμβουλευτική (MSc in Person Centred Counselling, στο Πανεπιστήμιο του Strathclyde). Σήμερα προεδρεύει του οργανισμού «Gordon Hellas», που εκπροσωπεί την «Gordon Training International» στην Ελλάδα και διδάσκει τα εργαστήρια του Dr. Thomas Gordon, εκπαιδεύοντας παράλληλα και επαγγελματίες ψυχικής υγείας ως μελλοντικούς εκπαιδευτές στα προγράμματα της Gordon Hellas.

Ο Αλέκος που γνώρισα εγώ, είναι ένας άνθρωπος εν των βάθει δουλεμένος, με μια ηρεμία και μια ακρίβεια στον λόγο του, μια αγωνία να μεταδώσει σωστά αυτό που πρέπει να μεταδοθεί ανάλογα με την περίσταση, πολύ συγκεκριμένος ως προς το όραμά του, αλλά το βασικότερο όλων, με μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα για το άτομό του και τη μέχρι στιγμής διαδρομή του, και αναφέρομαι στην προσωπική του διαδρομή.

Ξεκινήσαμε με το να μοιραστούμε ορισμένα προσωπικά δεδομένα ο ένας για τον άλλον. Εκεί λοιπόν, εκείνος κατάλαβε πως δεν είμαι μια δημοσιογράφος που ψάχνει να καλύψει το θέμα της Πέμπτης αλλά βρίσκομαι εκεί ορμώμενη από προσωπική απορία και περιέργεια για το έργο της Gordon Hellas κι εγώ κατάλαβα πως εκείνος έχει βάρος και βάθος και είναι επιφυλακτικός με τους δημοσιογράφους γιατί κατά βάση αυτό που κάνει το θεωρεί (και είναι) λειτούργημα, και όχι κάτι προς διαφήμιση.

Και εδώ ξεκινούν οι ερωτοαπαντήσεις μας.

Θα ευχηθώ να σας καλύψω με όλα όσα ρώτησα.

Εγώ πάντως, καλύφθηκα for what it’s worth.

Στο κάτω κάτω, για όποια περαιτέρω απορία και γνώση, μπορείτε να επικοινωνήσετε απευθείας μαζί τους.

Δ. Αλέκο, θα ήθελα να μάθω πως αποφάσισες να ηγηθείς του οργανισμού Gordon Hellas.

A. Βασικά όλα έγιναν κατά τύχη. Όταν σπούδασα ψυχολογία, κατά τη διάρκεια των συνεδριών μου, κυρίως με γυναίκες, συνειδητοποίησα πως αυτό που έφερναν προς συζήτηση σε αυτές, σε αυτές τις συναντήσεις μας, ήταν τα θέματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους και χρειάζονταν άμεση βοήθεια και άμεσες λύσεις σε αυτά. Όμως εγώ που ακολουθούσα το ψυχοθεραπευτικό μοντέλο του Carl Rogers, (https://el.wikipedia.org/wiki/Καρλ_Ρότζερς) δηλαδή της προσωποκεντρικής προσέγγισης, όπου δεν κρίνουμε, αλλά ακούμε και γινόμαστε καθρέφτες του θεραπευόμενου, συνειδητοποίησα πως η μέθοδος αυτή δεν θα μπορέσει να τις βοηθήσει στα θέματα στα οποία αναζητούν βοήθεια, δηλαδή στο πως θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους και ό,τι τα αφορά. Εκεί λοιπόν, ανάτρεξα στον Τhomas Gordon (https://gordonhellas.gr/dr-thomas-gordon/) ο οποίος ήταν μαθητής του Carl Rogers και στη συνέχεια συνεργάτης του, οπότε φυσικό και επόμενο ήταν να αναζητήσω το δικό του εργαστήριο για να μπορώ να στηρίξω τις ανάγκες των γονιών, στην Ελλάδα. Πήγα στην Αμερική, εκπαιδεύτηκα σε αυτό το μοντέλο, σε αυτήν την μέθοδο, και όταν επέστρεψα ανέλαβα την εκπροσώπηση του Οργανισμού Gordon Αμερικής, στην Ελλάδα που ιδρύθηκε πριν από 16 χρόνια για να μεταφέρουμε αυτή τη γνώση, αυτήν την προσέγγιση στη χώρα μας.

Δ. Ανέφερες τον όρο «προσωποκεντρικός» στη μέθοδο που χρησιμοποιείτε, και αναρωτήθηκα ποια η διαφορά του όρου αυτού στη δική σας προσέγγιση εν αντιθέσει με τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες αφού όλες και όλα βασίζονται στον άνθρωπο και στην προσέγγιση αυτού.

Α. Αυτό που συνηθίζεται στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες είναι να συμμετάσχει ο θεραπευτής στα λεγόμενα του θεραπευόμενου, να παρεμβαίνει, να καθοδηγεί και σίγουρα χρησιμοποιεί ένα εργαλείο δυνατό που χρησιμοποιούμε και εμείς, το οποίο λέγεται Ενεργητική Ακρόαση, αλλά δεν είναι η ίδια μέθοδος προσέγγισης. Εμείς προσπαθούμε μέσα από τη σχέση εμπιστοσύνης που θα δημιουργήσουμε με το άτομο που μας έχει ανάγκη, να το κάνουμε να απελευθερώσει τη δική του σοφία και όχι εμείς να μοιραστούμε τη δική μας. Εκείνος ή εκείνη με το δικό του ή δικό της ρυθμό θα προσεγγίσει και θα λύσει τα θέματα που τον ή την απασχολούν. Σπάνια θα συμβουλεύσουμε το άτομο για το τί θα κάνει.

Δ. Γιατί ένιωσες την ανάγκη να ηγηθείς της Gordon Hellas;

A. Ξεκινήσαμε την κουβέντα, μοιραζόμενοι ο καθένας κάποια προσωπικά δεδομένα για το πως φτάσαμε εδώ σήμερα. Μέσα από τα δικά μου βιώματα, έχω καταλάβει ότι όλοι είμαστε το σύνολο της ανατροφής μας και τα όποια προβλήματα έχουν δημιουργηθεί μέσα μας έχουν ως αφετηρία τα σπίτια μας και εκείνους που μας μεγάλωσαν. Ανέλαβα αυτόν τον ρόλο και αυτή τη θέση διότι συνειδητοποίησα με τα χρόνια πως ήθελα να δώσω λύσεις στις ρίζες των προβλημάτων και όχι στα προβλήματα αυτά καθεαυτά που προέκυπταν ως αποτέλεσμα των βαθύτερων αιτιών που ήταν καλά ριζωμένες στην ψυχοσύνθεση και την ψυχολογία τόσο των άλλων όσο και της δικής μου. Ιδανικά λοιπόν, οραματίστηκα, πως μέσα από τα εργαστήρια Gordon για γονείς, τα παιδιά των γονιών που έρχονται εδώ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ ΠΟΤΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Δ. Τέλειο. Ουτοπικό. Ιδανικό. Μαγικό.

Α. Ή να αντιληφθούν οι γονείς, το τί κάνουν λάθος σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους και να διορθώσουν τυχόν λάθη και συμπεριφορές ούτως ώστε το μέλλον των παιδιών τους να είναι πιο σωστό, πιο ήρεμο και πιο στρωτό.

Δ. Ποιες είναι οι δεξιότητες Gordon;

A. Eίναι πολλές. Τις χωρίζουμε όμως σε πέντε βασικές κατηγορίες ανάλογα με το πού βρίσκεται το πρόβλημα. Η πρώτη κατηγορία είναι όταν το παιδί βιώνει ένα πρόβλημα, όπου εκεί χρησιμοποιούμε τη δεξιότητα της Ενεργητικής Ακρόασης, που σημαίνει πως πρέπει να ακούσουμε το παιδί, να το καταλάβουμε, αυτή είναι και η βασική ανάγκη ενός ατόμου όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, να ακουστεί και να λάβει κατανόηση και στη συνέχεια να προβούμε σε επίλυση προβλήματος. Αυτό που έχουμε μάθει να κάνουμε, είναι αντί να ακούμε και να κατανοούμε, να πέφτουμε με τα μούτρα στην επίλυση του προβλήματος, να δίνουμε συμβουλές, να επιχειρηματολογούμε, να παρηγορούμε χωρίς απαραιτήτως να έχουμε κατανοήσει και αγκαλιάσει το πρόβλημα. Εμείς το αλλάζουμε αυτό εδώ. Επίσης, ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Ενεργητικής Ακρόασης στη μέθοδό μας, είναι πως αντί να δώσουμε εμείς τη λύση στο πρόβλημα, αντί να λύσουμε το πρόβλημα για το παιδί, αφήνουμε το χώρο στο παιδί να σκεφτεί πως μπορεί να λύσει μόνο του το πρόβλημα. Αυτό φυσικά το μεταφέρουμε στο γονιό. Πρώτα λοιπόν ακούγεται το παιδί, το παιδί στη συνέχεια σκέφτεται λύσεις και μετά επεμβαίνουμε. Η δεύτερη κατηγορία, είναι όταν ο γονιός βιώνει πρόβλημα με τη συμπεριφορά του παιδιού. Συνήθως εκεί ο γονιός βάζει τις φωνές στο παιδί, του δημιουργεί τύψεις ή το χαρακτηρίζει κάπως και το κρίνει, δημιουργώντας εντάσεις και τιμωρίες διαφόρων ειδών. Εδώ λοιπόν συνήθως ερμηνεύει λανθασμένα ο γονιός τη στάση του παιδιού θεωρώντας πως είναι κάτι προσωπικό του παιδιού απέναντι στο γονιό. Στο μοντέλο Gordon δεν δημιουργούμε ερμηνείες. Αντιθέτως, αντιμετωπίζουμε με αντικειμενικότητα το γεγονός και λέμε στο παιδί χωρίς υπερβολές, ποια είναι οι συνέπεια ή οι συνέπειες που έχει η πράξη ή οι πράξεις του παιδιού, στους γονείς. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, ενεργοποιούμε την ενσυναίσθηση του παιδιού προς το γονιό άρα να αλλάξει όχι από φόβο, αλλά από κατανόηση και φιλότιμο η συμπεριφορά του παιδιού προς τον γονιό. Η τρίτη κατηγορία, είναι όταν υπάρχει σύγκρουση αναγκών μεταξύ γονιού και παιδιού. Όταν και οι δύο θέλουν και έχουν ανάγκη από κάτι και πρέπει να συμβούν και τα δυο, και του γονιού και του παιδιού. Εμείς με τη μέθοδο Gordon εκπαιδεύουμε τους γονείς να λύνουν τις συγκρούσεις αναγκών ισότιμα, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε εξίσο,υ το δικαίωμα να θέλουμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας οπότε εκεί χρησιμοποιούμε τη δεξιότητα της Επίλυσης Προβλήματος, όπου εκεί αναζητούμε μια χρυσή λύση που εξυπηρετεί και τους δύο. Η τέταρτη κατηγορία, είναι η Σύγκρουση Αξιών, αυτή είναι η πιο δύσκολη περιοχή διότι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο ο γονιός δεν έχει πειστικά επιχειρήματα ότι υπάρχουν συνέπειες στον γονιό με τις πράξεις ή τις αποφάσεις του παιδιού, είτε οικονομικές, είτε χρονικές, είτε κοινωνικές προκειμένου να φιλοτιμηθεί το παιδί τους. Άρα ο γονιός πρέπει να πείσει το παιδί του πως αυτό που κάνει (το παιδί) είναι εις βάρος του παιδιού ειδικότερα σε θέματα που αφορούν υγεία και ασφάλεια. Στόχος του γονιού είναι να επηρεάσει το παιδί και όχι να του επιβληθεί. Η πέμπτη κατηγορία και τελευταία είναι εκείνη όπου δεν υπάρχει πρόβλημα μεταξύ γονιού και παιδιού. Δεν είναι απελπισμένος, εξαγριωμένος ή εκνευρισμένος ο γονιός ή το παιδί. Υπάρχει ηρεμία και σύμπνοια μεταξύ τους. Αυτή τη χρησιμοποιεί ο γονιός για να συνδεθεί βαθύτερα με το παιδί και μια σημαντική δεξιότητα είναι τα προληπτικά μηνύματα που περνάει ο γονιός στο παιδί για να προλάβει ενδεχόμενες συγκρούσεις. Επίσης, μαθαίνουμε στους γονείς να επικοινωνούν θετικά μηνύματα με το παιδί τους και να τα επιβραβεύουν με στόχο την ενθάρρυνση καθώς επίσης και να τους περνούν μηνύματα αξιών. Σημαντικό εδώ είναι να πούμε όταν υπάρχουν δύο παιδιά και το ένα αισθάνεται ζήλεια απέναντι στο άλλο, μαθαίνουμε στους γονείς να εκμεταλλεύονται τον χρόνο της ηρεμίας με τα παιδιά τους και να αφιερώνουν μεμονωμένα χρόνο στο καθένα δίνοντας σε αυτό, απόλυτη σημασία.

Έχουμε και την κατηγορία του ME TIME που αφορά το χρόνο που περνά ο γονιός με τον εαυτό του γιατί όταν οι μπαταρίες του γονιού είναι άδειες δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν το παιδί. Το moto μας λοιπόν εδώ είναι πως «δεν μπορώ να ξεδιψάσω το παιδί μου αν το ποτήρι μου είναι άδειο, πρέπει να είναι τουλάχιστον μισογεμάτο»

Δ. Σε ποιες πόλεις της Ελλάδας, έχει συνεργάτες η Gordon Hellas;

A. Αρχικά να πω, ότι κάνουμε εμείς οι ίδιοι εκπαιδεύσεις σε άλλους συμβούλους ψυχικής υγείας για να μπορούν και εκείνοι με τη σειρά τους να παραδίδουν τα εργαστήρια που παραδίδουμε εμείς και έτσι να ακουστεί πιο δυνατά η μέθοδος και τα μηνύματα αυτής. Έχουμε δημιουργήσει 35 ομάδες ανά την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή η Κρήτη είναι πολύ δυνατή στο κομμάτι των εργαστηρίων μας. Ακολουθεί η Θεσσαλονίκη, η Κέρκυρα, η Χίος, η Σαντορίνη, η Ρόδος, τα Τρίκαλα, η Λάρισα, η Χαλκίδα, τα Ιωάννινα, η Κως και η Κύπρος.

Δ. Αλέκο, όταν διάβασα για εσάς, παρατήρησα πως χρησιμοποιείται τον όρο «αποτελεσματικός». Όχι, καλός, όχι αρκετός, όχι επαρκής αλλά αποτελεσματικός. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον όρο;

Α. Γιατί θέλουμε μέσα από τα εργαστήρια να δώσουμε δεξιότητες στους γονείς που να μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν άμεσα και να δουν αποτελέσματα το συντομότερο δυνατό. Είναι ένα πρακτικό εργαστήριο, άρα κάνουμε το γονιό να είναι αποτελεσματικός στα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αν χρησιμοποιούσαμε άλλον όρο, θα ήταν σαν να κρίνουμε τους γονείς και αυτός δεν είναι ο στόχος μας. Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τη σχέση γονιού και παιδιού. Σημαντικό να προσθέσω εδώ, πως οι δεξιότητες που μαθαίνουμε στους γονείς, είναι βασισμένες στο μέσα τους. Ουσιαστικά βασιζόμαστε στη βάση τους και δημιουργούμε προεκτάσεις των ήδη υπάρχοντων skills τους, προκειμένου να τα αναδείξουμε στον καλύτερο δυνατό βαθμό και εν τέλει τον πιο αποτελεσματικό βαθμό.

Δ. Από την εμπειρία σου, έρχονται μόνο μαμάδες, μπαμπάδες, ζευγάρια, χωρισμένοι;

Α. Έρχονται ΟΛΟΙ. Έρχονται και άτομα που θέλουν να γίνουν γονείς αλλά αυτός είναι ο μικρότερος αριθμός. Όσοι έρχονται, έρχονται συνήθως αφού το παιδί ή τα παιδιά τους γίνει τριών ή τεσσάρων ετών. Φυσικά έρχονται και γονείς που το παιδί ή τα παιδιά τους είναι 16 ετών.

Δ. Αν μπορούσαμε να βάλουμε έναν κοινό παρονομαστή των αιτημάτων με τα οποία έρχονται οι γονείς εδώ, ποιος θα ήταν αυτός;

Α. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι γονείς στη σχέση τους με το παιδί, είναι οι ώρες που περνούν μπροστά από μια οθόνη. Πριν από αυτό, οι εντάσεις δημιουργούνταν για τα μαθήματα και το διάβασμα στο σχολείο. Ότι το παιδί δεν προσπαθεί αρκετά. Φυσικά υπάρχουν κι άλλα προβλήματα, πιο καθημερινά, η αργοπορία το πρωί για το σχολείο, η διαδικασία του ύπνου το βράδυ, ότι το παιδί δεν τρώει φρούτα και λαχανικά, τα οποία είναι μικρά προβλήματα μεν αλλά επειδή μαζεύονται πολλά μέσα στην ημέρα ο γονιός καταλήγει στο να φωνάζει, να απειλεί, και να τιμωρεί το παιδί. Οι γονείς που έρχονται εδώ, συνήθως έρχονται διότι συνειδητοποιούν πως αρχίζουν και φωνάζουν πολύ στο παιδί τους και δεν τους αρέσει αυτή η πλευρά του εαυτού τους. «ΦΩΝΑΖΩ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΩ ΑΡΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΩ ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΞΕΝΩΝΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ».

Δ. Αλέκο, ποιο αναφέρεται πιο συχνά ως πρόβλημα από τους γονείς για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, τα Social Media ή η χρήση ουσιών;

Α. Το screen time. Η χρήση οθονών, είτε για gaming είτε για streaming, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δ. Μπορώ να πω πως η χρήση οθονών στα παιδιά είναι το νέο ναρκωτικό;

A. Ναι, μπορείς να το πεις και έτσι. Μάλιστα μέσα στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της Gordon Hellas είναι και οι ομιλίες όπου μέσα στις ομιλίες έχουμε θεματική που αφορά τη χρήση των οθονών και το screen time και το πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν αυτή τη μάστιγα της εποχής μας και το χωρίζουμε σε δύο κατηγορίες γονιών: προσχολικά και νήπια και Γυμνάσιο/Λύκειο.

Δ. Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία των γονιών που έρχονται εδώ;

Α. Γενικά και αόριστα, είναι το μέλλον των παιδιών τους.

Δ. Είστε ένα κουτί πρώτων βοηθειών για γονείς και δασκάλους;

Α. Είμαστε ένα κουτί πρώτων βοηθειών, πρόληψης και εξυγίανσης.

Δ. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να παραδέχεται ένας γονιός ότι τα έχει κάνει θάλασσα;

Α. Συνήθως μέσα από τα σεμινάρια, μέσα από τα εργαστήρια, βγαίνουν στην επιφάνεια οι λάθος χειρισμοί των γονιών οπότε αυτό μιλάει από μόνο του. Από μεριάς μας όμως δεν υπάρχει καμία κριτική, αντιθέτως υπάρχει απόλυτη αποδοχή. Δεν είμαστε εδώ για να κουνήσουμε το δάχτυλο, είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τους γονείς και να τους εξοπλίσουμε με δεξιότητες ούτως ώστε να πετύχουν την καλύτερη δυνατή σχέση και επικοινωνία με το παιδί τους. Μάλιστα, όταν οι γονείς βλέπουν άλλους γονείς να κάνουν τους ίδιους λάθος χειρισμούς, αυτό τους παρηγορεί και αισθάνονται λιγότερες τύψεις και λιγότερη μοναξιά και αυτό τους δίνει δύναμη.

Δ. Αυτό που είπες είναι σπουδαίο. Απενεχοποίηση, λόγω ταύτισης. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο προτού κλείσουμε αυτή τη συζήτηση;

Α. Ναι. Θα ήθελα να πω ότι έχουμε και εκδόσεις, (https://gordonhellas.gr/book/) έχουμε και βιβλία που στόχο έχουν να βοηθήσουν τους γονείς. Μπορείς να τα βρεις όλα μέσα στην ιστοσελίδα μας κάποια εκ των οποίων στο εξωτερικό είναι best sellers. Βέβαια θέλω να προσθέσω και κάτι άλλο. Ναι, εμένα η μεγάλη μου αγάπη είναι το εργαστήριο αποτελεσματικού γονιού αλλά εδώ και ενάμιση μήνα, έχουμε κάνει μια μεγάλη για εμας κίνηση. Επιδοτούμε τα ιδιωτικά σχολεία το σεμινάριο του αποτελεσματικού δασκάλου το οποίο για εμάς είναι σπουδαίο. Τα σχολεία μπορούν να παρακολουθήσουν τα εργαστήρια αυτά στο 1/3 της τιμής, με μια ομάδα εκπαιδευτών/ δασκάλων που έχει δημιουργήσει η Gordon. Υπήρχε πριν από 1,5 – 2 χρόνια μια επιδότηση από το κράτος και λόγω του ότι αυτή σταμάτησε να υφίσταται θεωρήσαμε απαραίτητο να το υποστηρίξουμε εμείς. Φιλοδοξούμε να καλύψουμε όσα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία μπορούμε διότι στα δημόσια δεν μπορούμε να το προσφέρουμε αυτό.

Κάπου εδώ η συζήτησή μου με τον Αλέκο, ολοκληρώθηκε.

Συνεχίζω όμως γράφοντας πως, η φιλοσοφία της Gordon Hellas σε πρακτικό πλέον επίπεδο είναι το πώς μπορεί ο γονιός ή ο δάσκαλος να έχει μια εξαιρετική σχέση με το παιδί ή το μαθητή του χωρίς να καταφεύγει σε φωνές, τιμωρίες, και επιβολές ή κηρύγματα γιατί όπως λέει ο Αλέκος Παπάγος, όλοι αγαπάμε να κάνουμε κηρύγματα αλλά απεχθανόμαστε να μας τα κάνουν. Όλα αυτά λοιπόν, πηγαίνουν ενάντια στη δημιουργία μιας αρμονικής και επιτυχημένης σχέσης. Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση του Αλέκου, βασιζόμενη στην πολυετή εμπειρία του στον χώρο της ψυχολογίας και της διδασκαλίας είναι πως οι γονείς των παιδιών που βιαιοπραγούν, δεν εμφανίζονται ποτέ σε τέτοιου είδους σεμινάρια διότι συνήθως είναι απόντες από τις ζωές των παιδιών τους.

Είτε είσαι γονιός είτε όχι, έχεις υπάρξει παιδί γονιών όπως κι εγώ, που καταλογίζει στους γονείς του ευθύνες και αναγνωρίζει λάθη και σίγουρα κατανοεί πλέον πως αν όλα αυτά τα κακώς κείμενα κάποτε είχαν δουλευτεί θα ήταν θεαματική η διαφορά των θετικών επιπτώσεων στη δική μας ενηλικίωση και ανατροφή. Φυσικά αυτά παλαιότερα ήταν όχι ψηλά γράμματα, ήταν γράμματα άγνωστα. Τώρα όμως, υπάρχουν λύσεις. Λύσεις ήρεμες, ήπιες και σίγουρα πιο αποτελεσματικές.