Τι είναι το «Kidnest» και πώς μία πλατφόρμα γονεϊκότητας μπορεί να αφορά μικρούς και μεγάλους

Toν παρακολουθώ χρόνια.

Μου άρεσε αυτό που έβλεπα.

Μια ανεπιτήδευτη πλευρά συμβουλευτικής φύσης, χωρίς ίχνος διδακτισμού.

Αυτό είναι και το όμορφο άλλωστε σε όλα στη ζωή. Σε όλα όσα χρίζουν βοήθειας από άλλους.

Να σε βοηθάνε χωρίς να σου κουνάνε το δάχτυλο.

Να είναι δίπλα σου τεκμηριωμένα και με υπομονή και όχι με έπαρση ξερολίασης.

Στο κάτω κάτω, ποιος, πείτε μου, ποιος τα γνωρίζει όλα;

Ουδείς.

Όλοι μαθητές είμαστε και όλοι είμαστε ταυτοχρόνως δάσκαλοι.

Αυτή η ανταλλαγή πληροφοριών και ενέργειας είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Και η γνώση είναι αστείρευτη, όπως αστείρευτες και οι πηγές της.

Με το γλυκό του χαμογέλο και μια φωνή με ήρεμο ηχόχρωμα ο Ιωάννης Γλωσσόπουλος, Παιδοψυχολόγος και Σύμβουλος Γονέων για ηλικίες 2 έως 10 ετών, δημιούργησε το (γνωστό στους περισσότερους χρήστες των social media), KIDNEST.

Εκεί που ακούγονται οι προβληματισμοί των γονέων και γίνονται λύσεις (και) για τα παιδιά.

Γιάννη, ο λόγος σε σένα.

Προτού μπούμε στα ενδότερα αυτής της κοινότητας που έχεις δημιουργήσει, θα ήθελα να σταθούμε στην ανάλυση μιας λέξης που ταλαιπωρεί πάρα πολύ κόσμο και πόσω μάλλον τους γονείς και η λέξη αυτή ακούει στο όνομα «ενοχή». Θα ήθελα να μου μιλήσεις για τις πτυχές αυτής της λέξης. Που τις συναντάς, τι μορφή έχουν, πόσο αποτρεπτικά ή καταστροφικά δρουν και πόσο σχετίζονται με την ανατροφή και τα βιώματα του εκάστοτε ανθρώπου.

Αχ, αυτή η λέξη… «ενοχή». Αν μου έδιναν ένα ευρώ για κάθε φορά που την άκουω σε συνεδρία ή ομιλία, θα είχα φτιάξει παιδική χαρά σε κάθε γειτονιά. Είναι σαν ένας αόρατος σύντροφος που κουβαλάνε οι περισσότεροι γονείς, ιδιαίτερα οι μαμάδες, χωρίς να τον έχουν προσκαλέσει.

Η ενοχή εμφανίζεται με χίλια πρόσωπα.
Μπορεί να είναι η μαμά που κάθεται στον καναπέ πέντε λεπτά και σκέφτεται «θα έπρεπε να παίζω μαζί του τώρα».
Μπορεί να είναι ο μπαμπάς που λέει ένα αυστηρό «όχι» και μετά ξαγρυπνά γιατί μήπως το παιδί του πληγώθηκε.
Ή η μαμά που χάνει την ψυχραιμία της και φωνάζει και μετά πνίγεται στη σκέψη «του κατέστρεψα την ψυχή».

Η ενοχή έχει το εξής χαρακτηριστικό: χτυπάει εκεί που σε νοιάζει. Δεν τη νιώθεις όταν είσαι αδιάφορος. Τη νιώθεις όταν αγαπάς. Και γι’ αυτό, είναι ένα τεράστιο παράδοξο: ενώ μοιάζει σαν τέρας, στην πραγματικότητα γεννιέται από την αγάπη.

Η ενοχή μας λέει: «Δεν είσαι αρκετός.»

Η αλήθεια είναι: «Είσαι άνθρωπος. Και σήμερα μπορείς να είσαι λίγο πιο συνειδητός απ’ ό,τι χθες.»

Γνωρίζω πως σε έχουν ρωτήσει πολλάκις για το πώς δημιουργήθηκε το δίκτυο του KIDNEST αλλά θα κάνουμε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση και για όσους έχουν ακούσει και έχουν διαβάσει αλλά και για όσους δεν έχουν ιδέα και κατ’ εμέ είναι υπέροχο να (σε) γνωρίζουν. Πώς και πότε γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας αυτής της «φωλιάς» που απευθύνεται τόσο σε μεγάλους όσο και σε μικρούς, με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον.

Ξέρεις, δεν ξύπνησα ένα πρωί λέγοντας «Θα φτιάξω μια πλατφόρμα γονεϊκότητας».
Δεν ξεκίνησε από σχέδιο. Ξεκίνησε από ανάγκη.

Ξεκίνησε μέσα από συνεδρίες, όταν έβλεπα γονείς που δεν ήθελαν να "διορθώσουν" το παιδί τους, αλλά να το καταλάβουν. Και δεν έβρισκαν χώρο να το κάνουν αυτό. Είχαν δοκιμάσει βιβλία, webinars, γιαγιάδες, αυθεντίες του internet, αλλά μέσα τους ένιωθαν κάτι πιο βαθύ:
– «Δεν θέλω να κάνω λάθη πάνω στο παιδί μου.»
– «Δεν θέλω να του μεταφέρω ό,τι κουβαλάω.»
– «Αλλά πώς το κάνεις αυτό όταν είσαι μόνος και εξαντλημένος;»

Αυτή η αγωνία με ακολουθούσε καιρό. Μέχρι που άρχισε να γίνεται ιδέα.
Και η ιδέα έγινε κάτι σαν... κάλεσμα:
Να φτιάξω έναν χώρο φωλιά που να λέει στον γονιό «Δεν είσαι μόνος».

Έτσι ξεκίνησε το Kidnest. Όχι σαν brand. Αλλά σαν ανάγκη.

Πότε δημιουργήθηκε αυτό το δίκτυο; Εξ όσων γνωρίζω ήσουν από τους πρώτους που αξιοποίησε τη δύναμη των social media και μάλιστα αποτελείς case study γι αυτήν σου την πορεία μέχρι σήμερα. Πώς κατάλαβες ότι έπρεπε να βρεθείς πάνω σε αυτό το κύμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πώς ήξερες πως να ελιχθείς ώστε να εξελιχθείς και εσύ αλλά και το αντικείμενο με το οποίο επέλεξες να ασχοληθείς;

Δεν είχα σχέδιο. Είχα φράσεις που ήθελα να ακουστούν.
Και το κινητό έγινε τρόπος να φτάνω σε γονείς που ένιωθαν μόνοι στις 10 το βράδυ.
Δεν μπήκα στα social για να φαίνομαι. Μπήκα για να συνδεθώ.

Το Kidnest δεν έγινε μεγάλο επειδή ήταν «προϊόν». Μεγάλωσε γιατί έλεγε την αλήθεια, με τρόπο που να ακούγεται ανθρώπινη.

Τι ένιωσες, ποια βαθύτερη ανάγκη, μέσα σου, ίσως και δική σου ούτως ώστε να αποφασίσεις να μοιραστείς και να ανταλλάξεις γνώση, γνώση πολύτιμη σε επίπεδο ανατροφής παιδιών αλλά και εκπαίδευσης γονιών;

Δεν με κινητοποίησε η ιδέα να «εκπαιδεύσω» γονείς.
Αλλά η βαθιά ανάγκη να τους πω: «Δεν φταις. Δεν είσαι μόνος. Και δεν είναι αργά.»

Ερχόντουσαν γονείς σε μένα με πόνο – όχι γιατί δεν ήξεραν τι να κάνουν, αλλά γιατί ένιωθαν ότι έχουν αποτύχει. Και αυτό με πονούσε. Γιατί κάπου μέσα μου, αναγνώριζα το ίδιο συναίσθημα.

Ήθελα να γίνω αυτό που μου έλειψε: κάποιος που να μείνει δίπλα σου, όταν εσύ αμφισβητείς τον εαυτό σου.

Η γνώση είναι σημαντική, ναι. Αλλά πιο σημαντικό είναι πώς δίνεται. Όχι με δάχτυλο. Με μάτια που σε βλέπουν.

Ήθελα να προσφέρω χώρο, όχι απαντήσεις. Στήριξη, όχι «σωστό-λάθος». Και μια φωνή που να λέει:

«Αυτό που κάνεις έχει σημασία. Κι αν δεν πήγε καλά σήμερα, αύριο είναι μια νέα αρχή.»

Αυτό ήταν. Και αυτό είναι ακόμα.

Γιάννη, τι έχεις σπουδάσει και με τι ασχολείσαι πέραν του KIDNEST;

Είμαι παιδοψυχολόγος και σύμβουλος γονέων. Έχω σπουδάσει Ψυχολογία και ειδικεύτηκα στην ανάπτυξη και τη συναισθηματική ρύθμιση των παιδιών.

Πέρα από το Kidnest, είμαι ακόμα μέσα στις συνεδρίες. Βλέπω γονείς καθημερινά.

Επίσης, εκπαιδεύω επαγγελματίες ψυχικής υγείας και δασκάλους, γράφω, μιλάω σε ομιλίες και σεμινάρια πάντα με τον ίδιο στόχο:

Να φτιάχνουμε σχέσεις πιο σταθερές, πιο τρυφερές, πιο ανθρώπινες.

Το παιδί είναι στο κέντρο. Αλλά πάντα ξεκινάμε απ’ τον γονιό.

Σαν άνθρωπος αν με ρωτάς μου αρέσει το καλό φαγητό και το καλό κρασί, ασχολούμαι πολύ με αυτά τα δυο και ταξιδεύω όποτε μπορώ!

Είσαι οπαδός, της σύνδεσης και της επικοινωνίας. Είχες σύνδεση και επαφή με τους γονείς σου όταν ήσουν παιδί αλλά και μετέπειτα ως έφηβος και στην αρχή της ενήλικης ζωής σου;

Όχι με τον τρόπο που θα ήθελα.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που είχε φροντίδα, αλλά όχι πάντα σύνδεση. Είχε παρουσία, αλλά όχι πάντα συναισθηματική επαφή.

Δεν κατηγορώ. Έκαναν ό,τι ήξεραν. Ό,τι μπορούσαν. Αλλά ως παιδί, ένιωθα πολλές φορές μόνος με αυτά που ένιωθα.
Κι αυτό με επηρέασε. Με έκανε να ψάχνω, να παρατηρώ, να αναρωτιέμαι:

Γιατί κάποιοι γονείς είναι εκεί αλλά το παιδί δεν νιώθει “μαζί”;
Τι είναι αυτό που τελικά μας φέρνει κοντά;

Η εφηβεία μου είχε αποστάσεις. Σιωπές. Και μια ανάγκη: να με ακούσουν χωρίς να με διορθώσουν.
Δεν έγινε τότε. Γι’ αυτό προσπαθώ να γίνεται τώρα, μέσα από τη δουλειά μου.

Ό,τι δεν έλαβα, προσπαθώ να το προσφέρω. Όχι από θυμό. Από επιλογή. Είμαι περήφανος που έχω δυο γονείς και δυο αδερφές να με στηρίζουν με τον τρόπο τους.

Υπήρξαν κενά που δημιουργήθηκαν μέσα σου από τους γονείς σου τα οποία σου στοίχισαν και θέλησες στην πορεία να τα ανακαλύψεις, να τα αιτιολογήσεις και να τα θεραπεύσεις;

Ναι, υπήρξαν. Όπως στους περισσότερους.
Κενά που δεν τα έβλεπα τότε αλλά τα καταλάβαινα όμως σαν ένα αόρατο βάρος. Μια δυσκολία να νιώσω αρκετός, να ζητήσω βοήθεια, να εμπιστευτώ ότι θα μείνεις κοντά μου και δεν θα χαθείς.

Στην πορεία, τα κοίταξα. Όχι εύκολα. Ούτε γρήγορα. Αλλά ένιωθα ότι αν δεν το κάνω, θα τα μεταφέρω κι εγώ σε σχέσεις, σε δουλειά, και ίσως σε ένα παιδί στο μέλλον.

Κάποια κομμάτια τα κατάλαβα. Κάποια τα αποδέχτηκα. Κάποια ακόμα δουλεύονται.

Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι όταν βλέπεις τον εαυτό σου με αλήθεια, αρχίζεις να βλέπεις αλλιώς και το παιδί σου.

Δεν ζητάω από κανέναν γονιό να είναι θεραπευμένος.
Αλλά ζητάω να είναι σε πορεία. Εκεί αρχίζει η αλλαγή.

Tι έχεις κατανοήσει για τη δύναμη αυτών των κενών;

Τα κενά δεν είναι απλώς ελλείψεις. Είναι κάλεσμα.
Σε προκαλούν να κοιτάξεις πιο βαθιά. Να αναρωτηθείς:

Αυτό που με πληγώνει σήμερα… είναι δικό μου ή κάτι που κουβαλάω;

Η δύναμη των κενών είναι ότι επηρεάζουν σιωπηλά αλλά επίμονα. Τον τρόπο που αντιδράς. Που βάζεις όρια. Που συνδέεσαι ή απομακρύνεσαι. Που φωνάζεις. Που ντρέπεσαι.

Αλλά έχουν και κάτι άλλο:

Αν τα αναγνωρίσεις, γίνονται γέφυρες.
Αν τα αγκαλιάσεις, γίνονται κατανόηση.

Πώς ξέρεις τι θέλουν οι γονείς; Πώς συναισθάνεσαι τις ανάγκες τους; Τα τραύματα τους;

Τους ακούω.
Πραγματικά. Όχι για να απαντήσω αλλά για να νιώσω.

Έχω ακούσει εκατοντάδες φράσεις που μοιάζουν διαφορετικές, αλλά λένε το ίδιο πράγμα:

«Μήπως κάνω κακό στο παιδί μου;»
«Μήπως φταίω εγώ;»
«Γιατί νιώθω μόνη ενώ προσπαθώ τόσο πολύ;»

Και ταυτόχρονα έχω υπάρξει κι εγώ εκεί. Όχι ως γονιός, αλλά ως άνθρωπος που κουβαλάει παλιές πληγές και προσπαθεί να μην τις μεταδώσει.

Δεν είναι ότι “ξέρω” τι θέλουν οι γονείς. Είναι ότι το αναγνωρίζω στο βλέμμα τους, στη φωνή τους, στο ρήγμα που αφήνει η ενοχή.
Και πατάω εκεί για να τους στηρίξω.

Να νιώσουν ότι δεν είναι τρελοί που κουράστηκαν. Ούτε κακοί που λύγισαν.

Η ενσυναίσθηση δεν είναι τεχνική. Είναι απόφαση:
Να σταθείς δίπλα, χωρίς να διορθώσεις.
Να μείνεις εκεί, κι ας μην ξέρεις τι να πεις

Υπάρχει μια πληθώρα αναρτήσεων στο προφίλ σου και αναρωτιέμαι τί αποτελεί για εσένα σημείο ή σημεία έμπνευσης για την παραγωγή υλικών προς ανάρτηση που αποτελούν τελικά θέματα προς συζήτηση.

Από τους γονείς. Από τις κουβέντες μας. Από τις αγωνίες τους. Από μια φράση που με σταματάει.
– «Δεν με αγκαλιάζει πια όπως πριν.»
– «Φοβάμαι μήπως της στερώ την παιδική της ηλικία.»
– «Το παιδί μου είναι καλό… αλλά πότε θα μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του;»

Αυτές οι φράσεις είναι για μένα πιο δυνατές από οποιαδήποτε θεωρία.
Κάθε ανάρτηση ξεκινάει από ένα γιατί που με καίει κι εμένα. Και λέω:

Αν το ένιωσε ένας γονιός, το ένιωσαν κι άλλοι. Κι αν το γράψω, ίσως νιώσουν λίγο πιο λιγότεροι μόνοι.

Η έμπνευση έρχεται από την πραγματικότητα. Από το κουρασμένο βλέμμα μιας μαμάς. Από τη σιωπή ενός πατέρα που δεν ξέρει πώς να ζητήσει συγγνώμη.
Και προσπαθώ να δώσω φωνή σε όλα αυτά.

Ακόμη οι γονείς που σε προσεγγίζουν για βοήθεια, πορεύονται με την πυξίδα της τελειότητας; Κι αν ναι, τι θα πει «τελειότητα» από τη στιγμή που και αυτή ανήκει στη σφαίρα της υποκειμενικότητας; Εκτός αν τελικά υπάρχει μια αντικειμενική «τελειότητα» που μαστίζει τους γονείς.

Ναι. Οι περισσότεροι.
Όχι γιατί θέλουν να είναι “τέλειοι” αλλά γιατί φοβούνται τι θα γίνει αν δεν είναι.

Η τελειότητα που κουβαλούν δεν είναι δική τους. Είναι δανεική. Από βιβλία, από κοινωνικές προσδοκίες, από τις φωνές που άκουγαν όταν ήταν παιδιά:

«Αν είσαι καλός γονιός, το παιδί σου δεν θα έχει εκρήξεις.»
«Αν φωνάζεις, κάτι κάνεις λάθος.»
«Αν πονάει το παιδί, φταις εσύ.»

Και προσπαθούν να χωρέσουν σε ένα καλούπι που δεν υπάρχει. Και εξαντλούνται. Και νιώθουν ανεπαρκείς, ενώ το μόνο που κάνουν… είναι να προσπαθούν.

Η τελειότητα δεν είναι ρεαλιστικός στόχος. Είναι μια παγίδα που σε κάνει να χάνεις τη σχέση για να “πετύχεις” το ρόλο.

Ποιες είναι οι διαφορές που παρατηρείς στα αιτήματα των γονιών ανά ηλικιακό φάσμα; Σε ρωτώ διότι προσπαθώ να καταλάβω τα κατάλοιπα των γενεών που ακουμπάνε τους γονείς.

Οι γονείς 30–40 ετών σήμερα έρχονται με πολλά «θέλω να το κάνω αλλιώς».
Κουβαλάνε ενοχές, αλλά και επίγνωση. Ξέρουν ότι έχουν τραύματα. Δεν ξέρουν πάντα πώς να μην τα περάσουν στα παιδιά τους, αλλά ψάχνονται. Έχουν διαβάσει, έχουν ακούσει podcast, έχουν προσπαθήσει.

Τα αιτήματα εδώ είναι: «Πώς να βάλω όρια χωρίς φωνές;», «Πώς να μην του μεταφέρω το άγχος μου;», «Πώς να φτιάξω σύνδεση χωρίς να χάσω τον εαυτό μου;»

Οι λίγο μεγαλύτεροι (45+) έρχονται πιο διστακτικά. Συχνά έχουν μεγαλώσει το πρώτο παιδί «παραδοσιακά» και τώρα, με το δεύτερο ή με έναν γονεϊκό κλονισμό, λένε:

«Νιώθω ότι κάπου το έχασα. Θέλω να επανορθώσω. Θέλω να καταλάβω.»

Οι διαφορές δεν είναι τόσο στις ερωτήσεις, όσο στο πώς κουβαλάει η κάθε γενιά την εσωτερική της κληρονομιά.
Οι νεότεροι κουβαλούν πολλή πληροφορία, αλλά λίγη πίστη στον εαυτό τους.
Οι μεγαλύτεροι, περισσότερη πίστη, αλλά λιγότερη γλώσσα για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν.

Κοινός παρονομαστής; Όλοι κουβαλούν αόρατες προσδοκίες από τη δική τους παιδική ηλικία. Κι αν κάτι προσπαθούμε να κάνουμε μέσα στο Kidnest, είναι αυτό:

Να αναγνωρίσουμε τα κατάλοιπα και να μην τα αφήσουμε να γράφουν το σενάριο της επόμενης γενιάς.

Ποια είναι τα πιο κοινά αιτήματα με τα οποία έρχονται σε εσένα οι γονείς;

Ξέρεις, παρότι κάθε οικογένεια είναι διαφορετική, καταλήγουμε να ακούμε ξανά και ξανά τις ίδιες αγωνίες, ειπωμένες με άλλες λέξεις, αλλά ίδιες στον πυρήνα τους.

Μου λένε:
– «Φωνάζω και μετά νιώθω απαίσια.»
– «Το παιδί μου δεν με ακούει, χάνω την ψυχραιμία μου.»
– «Δεν θέλω να του φωνάζω, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το διαχειριστώ.»

Οι γονείς δεν ζητούν συνταγές. Ζητούν τρόπους να σταθούν δίπλα στο παιδί τους χωρίς να χάνουν τον εαυτό τους. Να βάλουν όρια χωρίς να πληγώνουν. Να φροντίσουν χωρίς να εξαντλώνονται. Και κυρίως να μην μεταφέρουν ό,τι τους πλήγωσε.

Ποια είναι τα πιο συχνά θέματα που απασχολούν τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία;

Είναι εντυπωσιακό πόσο ακριβώς μιλούν τα παιδιά μέσα από τις συμπεριφορές τους ειδικά αν μάθεις να τις «μεταφράζεις».

Στις μικρές ηλικίες, 1–3 ετών, βλέπουμε κρίσεις θυμού, προβλήματα στον ύπνο, έντονο άγχος αποχωρισμού.
Από 3 μέχρι 6, εμφανίζονται πιο καθαρά οι εκρήξεις, η δυσκολία στη ρύθμιση των συναισθημάτων, η διεκδίκηση και τα πρώτα «όχι».
Και όσο μεγαλώνουν, από 6 ως 10, εκεί αρχίζει να φαίνεται πιο καθαρά η εσωτερική σύγκρουση: «Θέλω να είμαι κοντά στους γονείς μου, αλλά θέλω και ανεξαρτησία». Προβλήματα σχέσεων, σχολικές δυσκολίες, συγκρίσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση, άγχη για την αποδοχή.

Κάθε ηλικία φέρνει το δικό της «μήνυμα». Το θέμα είναι να μπορεί ο γονιός να το ακούσει κι εκεί ερχόμαστε εμείς.

Πώς λειτουργεί το Kidnest;

Το Kidnest είναι ένας συνδυασμός φωλιάς και εργαλείου. Δεν είναι απλώς μια υπηρεσία, είναι μια φιλοσοφία.

Απευθύνεται σε γονείς που έχουν κουραστεί από «πρέπει», που έχουν διαβάσει, που έχουν προσπαθήσει, αλλά θέλουν επιτέλους να καταλάβουν τι γίνεται κάτω από την επιφάνεια.

Έχουμε συνεδρίες, εκπαιδευτικά προγράμματα, σεμινάρια που μπορείς να δεις όποτε σε βολεύει, podcasts, εργαλεία για να βάλεις μια σειρά στην καθημερινότητα. Και όλα αυτά δεν είναι σκόρπια. Ακολουθούν μια νοηματοδοτημένη πορεία ώστε να δυναμώσεις εσύ, για να δυναμώσει και η σχέση σου με το παιδί.

Πώς αγκαλιάζει το Kidnest τους γονείς; Πώς τους ανακουφίζει;

Με το να τους πει την πιο απλή και λυτρωτική φράση:

«Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι κακός γονιός. Είσαι άνθρωπος που προσπαθεί.»

Δεν προσπαθούμε να τους φτιάξουμε. Δεν χρειάζονται «διόρθωση». Χρειάζονται συνάντηση. Να τους δείξουμε πώς να ξανασυνδεθούν πρώτα με τον εαυτό τους και μετά με το παιδί.

Αυτό γίνεται μέσα από αναπλαισίωση: να δουν αλλιώς τον θυμό του παιδιού, αλλιώς την απόρριψη, αλλιώς την κούρασή τους.
Και όταν αλλάξει το βλέμμα, αλλάζει ολόκληρη η σχέση. Εκεί έρχεται και η ανακούφιση.

Είναι εξατομικευμένα τα πλάνα που ακολουθείτε;

Πάντα. Δεν δουλεύουμε με copy-paste.
Κάθε οικογένεια είναι ένα ζωντανό, δυναμικό σύστημα. Αυτό που βοηθάει έναν γονιό, μπορεί να είναι άχρηστο για έναν άλλο.
Οπότε ακούμε, παρατηρούμε, ρωτάμε και προσαρμόζουμε. Και αυτό, από μόνο του, είναι θεραπευτικό: να νιώθεις ότι κάποιος βλέπει τη δική σου ιστορία, όχι ένα γενικό μοντέλο.

Πόσα άτομα είστε στην ομάδα και τι ειδικότητες έχετε;

Είμαστε 5 άτομα αυτή τη στιγμή.
*Μαζί με τους Virtual Assistants και τα παιδιά των Social η ομάδα φτάνει τους 9 (να τα λέμε κ αυτά).
Ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι, συστημικοί θεραπευτές, ειδικοί στην πρώιμη παρέμβαση και τη γονεϊκή καθοδήγηση. Όλοι έχουμε κοινή βάση: σεβασμό στη σχέση γονέα-παιδιού, κατανόηση του αναπτυξιακού σταδίου και έμφαση στη συναισθηματική σύνδεση.

Γίνονται ατομικές και ομαδικές συνεδρίες;

Ναι, και τα δύο.
Οι ατομικές είναι πιο βαθιές, πιο στοχευμένες, ειδικά όταν υπάρχει χρόνια ή συγκεκριμένη δυσκολία.
Οι ομαδικές όμως έχουν μια μαγεία: βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος. Σου καθρεφτίζονται πράγματα. Συνδέεσαι. Ελαφραίνεις. Οι ομαδικές γίνονται μέχρι στιγμής μόνο μέσω κοινότητας.

Ποια είναι τα “εργαλεία” που χρησιμοποιείτε και σας κάνουν μοναδικούς;

Θα σου πω τι κρατάμε σταθερό:

– Λόγος που δεν κρίνει.
– Πρακτικές που εφαρμόζονται την επόμενη μέρα.
– Συναισθηματική γείωση και όχι ενοχή.
– Το μοντέλο N.E.S.T. που σημαίνει: Nurture (φροντίδα), Empower (ενδυνάμωση), Stability (σταθερότητα), Teach(διδασκαλία).

Δεν προσπαθούμε να ελέγξουμε τα παιδιά. Μαθαίνουμε στον γονιό να κρατήσει τη σύνδεση ακόμα και όταν το παιδί δυσκολεύεται. Και αυτή η προσέγγιση αλλάζει τα πάντα.

Γίνονται οι συνεδρίες διαδικτυακά;

Μόνο διαδικτυακά.
Γιατί οι γονείς σήμερα χρειάζονται ευελιξία και εμείς φροντίζουμε αυτό που λέμε «συνέπεια με ευκολία».
Από Ελλάδα, εξωτερικό, από κινητό ή laptop, είμαστε εκεί.
Όχι λιγότερο παρόντες. Ίσα ίσα. Καμιά φορά, πιο κοντά κι απ’ το διπλανό δωμάτιο.

Υπάρχουν ιστορίες που σου έχουν μείνει έντονα;

Πολλές. Και δεν είναι πάντα οι πιο «δραματικές»..

Θυμάμαι μια μαμά που μου είπε:

«Κάνω τα πάντα για να μην της μοιάσω (της μητέρας της). Και τελικά της μοιάζω περισσότερο όταν δεν κοιτάζω μέσα μου.»
Και το είπε με έναν κόμπο στο λαιμό. Μου έμεινε, γιατί μιλάει για όλους μας. Για το πώς, όταν δεν δουλεύουμε με τον εαυτό μας, γινόμαστε καθρέφτες όσων προσπαθούμε να αποφύγουμε.

Άλλη φορά, ένας μπαμπάς με τρία παιδιά, σιωπηλός, μαζεμένος, αλλά με μια ατάκα με καθήλωσε:

«Δεν ξέρω αν τους δείχνω ότι τους αγαπάω… αλλά τους αγαπάω και ας μην το καταλαβαίνουν τώρα.»
Δεν μιλούσε πολύ, αλλά είπε τα πάντα.

Έχεις δυσκολευτεί εσύ ο ίδιος να διαχειριστείς κάτι;

Ναι. Είμαι επαγγελματίας, αλλά είμαι και άνθρωπος.
Υπήρξαν περιπτώσεις που ένιωσα πνιγμένος από τη συγκίνηση. Που έπρεπε να κάνω παύση. Που κάποια παιδική κουβέντα ακούμπησε κομμάτια μέσα μου που δεν είχαν ειπωθεί ποτέ.

Κάποια περίπτωση που έγινε προσωπικό σου στοίχημα;

Ναι, μια περίπτωση ενός παιδιού 7 ετών με έντονη επιθετικότητα. Όλοι το είχαν “απορρίψει”: δάσκαλοι, παιδοψυχίατροι, κέντρα παρέμβασης ακόμα και οι ίδιοι του οι γονείς από την εξάντληση.

Οι γονείς του ήρθαν σε μένα σαν τελευταία ελπίδα. Είχα μαζεμένα σχεδόν 20 σελίδες διαγνώσεις.

Το παιδάκι άργησα να το καταλάβω αλλά το πίστεψα. Πίσω από τα χτυπήματα, πίσω από τις βρισιές, είδα ένα παιδί που έλεγε “φοβάμαι”.

Δούλεψα με την οικογένεια μήνες. Όχι για να “συμμορφωθεί” το παιδί, το πήγα αλλιώς. Να μάθουν να το ακούν καλύτερα. Σκέψου η μητέρα, παραιτήθηκε από την δουλειά της.

Όταν μου έστειλε μήνυμα η μαμά του ένα βράδυ, και έγραφε:

«Για πρώτη φορά, μου είπε μόνος του: μαμά, σήμερα ήμουν θυμωμένος αλλά δεν χτύπησα.»

Πώς εκφράζεται σήμερα η επιθετικότητα των παιδιών;

Όχι μόνο με φωνές ή χτυπήματα.
Πιο συχνά με απόσυρση, ειρωνεία, προσκόλληση, χειρισμό, σιωπή.
Ένα παιδί που φωνάζει δεν είναι πάντα “κακό”. Συχνά είναι πληγωμένο, μπερδεμένο, τρομαγμένο.

Η επιθετικότητα είναι πολλές φορές το μόνο «όπλο» που έχει για να πει:

«Δεν με ακούτε. Δεν με βλέπετε. Νιώθω μόνος.»

Ποια είναι τα κύρια αίτιά της;

– Απώλεια σύνδεσης
– Έλλειψη ορίων με σταθερότητα
– Γονεϊκή απορρύθμιση (άγχος, burnout)
– Τραύματα ή παραμέληση (ακόμα και συναισθηματική)
– Υπερδιέγερση – πολλά ερεθίσματα, λίγη επεξεργασία

Η επιθετικότητα δεν γεννιέται στο παιδί. Χτίζεται μέσα σε περιβάλλοντα που δεν του δίνουν τρόπο να εκφραστεί αλλιώς.

Από πού ξεκινά η έλλειψη υπομονής στους γονείς;

Από την κόπωση και από το φορτίο που δεν εκφράζεται.
Δεν είναι ότι οι γονείς δεν έχουν υπομονή. Είναι ότι δεν τους έμεινε τίποτα να δώσουν.

Έχουν αναλάβει τα πάντα: φροντίδα, δουλειά, συναισθηματική διαθεσιμότητα, ενοχές. Και δεν έχουν κανέναν να τους κρατήσει.

Η υπομονή θέλει χώρο. Αν δεν έχεις χώρο να πάρεις ανάσα, η υπομονή τελειώνει.

Γι’ αυτό λέω πάντα:

Δεν χρειάζεται να δουλέψουμε πάνω στην υπομονή σου. Χρειάζεται να δούμε ποιος θα σε φροντίσει, για να ξαναγεννηθεί από μέσα σου.

Ποιον ρόλο παίζει η τεχνολογία σήμερα για γονείς και παιδιά;

Η τεχνολογία είναι παντού. Και δεν είναι «κακή» από μόνη της.
Αλλά όταν μπαίνει ανεξέλεγκτα μέσα στις σχέσεις, γίνεται παρεμβολή. Σα να προσπαθείς να μιλήσεις σ’ ένα παιδί και ανάμεσά σας να παίζει συνεχώς μια ταινία.

Και για τους γονείς και για τα παιδιά, η οθόνη πολλές φορές λειτουργεί σαν καταφύγιο ένα pause από την ένταση. Αλλά δεν είναι ουδέτερη. Μαθαίνει στο παιδί να αποσπάται αντί να ρυθμίζεται. Μαθαίνει στον γονιό να αποσυνδέεται, αντί να αντέχει.

Είναι η τεχνολογία βασικός λόγος απομάκρυνσης;

Ναι αλλά όχι επειδή υπάρχει, αλλά επειδή δεν υπάρχει καμία πρόθεση γύρω από τη χρήση της.
Η οθόνη μπαίνει σιωπηλά ανάμεσα στον γονιό και το παιδί. Δεν το κάνει εχθρικά, αλλά το κάνει καθημερινά. Και στο τέλος, έχεις μια οικογένεια που κάθεται στο ίδιο δωμάτιο, και κανείς δεν κοιτά τον άλλον.

Δεν είναι μόνο το παιδί με το τάμπλετ. Είναι και ο γονιός με το κινητό.
Και δεν φταίει κανείς φταίει καθαρά η απουσία επίγνωσης.

Πώς γεφυρώνεται αυτή η απόσταση που δημιουργούν οι οθόνες;

Όχι με τιμωρίες. Όχι με «τέλος οι οθόνες από αύριο».
Αλλά με παρουσία.
Με ερωτήσεις όπως: «Τι θα ήθελες να κάνουμε μαζί αντί να δούμε άλλη μια σειρά;»
Με συνήθειες όπως: «Τρώμε χωρίς κινητό στο τραπέζι.»
Με όρια όπως: «Μετά τις 20:00 οι οθόνες κοιμούνται.»

Δεν θέλουμε να ακυρώσουμε την τεχνολογία. Θέλουμε να την εντάξουμε χωρίς να μας καταπιεί.

Γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος αγάπησε αυτό που κάνεις και όπως το κάνεις;

Νομίζω γιατί δεν προσποιήθηκα ποτέ ότι τα ξέρω όλα.
Γιατί μίλησα με λόγια που νιώθονται, όχι απλώς ακούγονται.
Γιατί έβαλα μπροστά πρώτα την ανθρώπινη ανάγκη, και μετά τη γνώση.

Οι γονείς κουράστηκαν να τους φωνάζουν. Ήθελαν κάποιον να τους ψιθυρίσει:

«Δεν είσαι μόνος. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. Αρκεί να προσπαθείς ξανά.»

Και το Kidnest, νομίζω, έγινε αυτός ο ψίθυρος. Που σε κρατάει όταν νιώθεις ότι θα πέσεις.

Πώς μοιάζει το αύριο για το Kidnest;

Μοιάζει ανθρώπινο.
Θέλουμε να μεγαλώσει όχι σε αριθμούς (έχω πέσει στην παγίδα), αλλά σε βάθος, στήριξη, παρουσία.

Έχουμε πλάνα για νέες πλατφόρμες υποστήριξης, για podcasts, για εκπαιδευτικά προγράμματα, βιβλία και άλλα πολλά.

Αλλά ό,τι κι αν έρθει, θέλω να κρατήσω το βασικό:

Το παιδί δεν είναι πρόβλημα για επίλυση. Είναι άνθρωπος για σύνδεση.
Κι ο γονιός, δεν είναι ο άνθρωπος που κάνει μόνο λάθη. Είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στο ταξίδι του παιδιού. Αξίζει σεβασμό, φροντίδα και έναν σύμμαχο που να του λέει καθημερινά:
«Σε βλέπω. Μπορείς. Και δεν είσαι μόνος.»

Social Media Sources:

Instagram

Facebook

Tiktok

Website