Το παιδί μέσα μας

Όσο μεγαλώνω «παλιμπαιδίζω» και κάνω ένα σωρό «σκανταλιές» …Και δε νιώθω καμία ενοχή γι’ αυτό. Τουναντίον είναι η καλλίτερη ψυχοθεραπεία μετά από πολλά χρόνια συνεχούς και συνεπούς ενηλικίωσης.

Δεν είναι ακριβώς άρνηση ενηλικίωσης , δηλαδή σύνδρομο Peter Pan, απλά μια όψιμη έντονη σύνδεση με το παιδί μέσα μου και η ενεργός συμμετοχή μου στις «αταξίες» του.

Εξάλλου έτσι εναρμονίζομαι με το δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής . Δηλαδή το νόμο της εντροπίας, η αλλιώς της συνεχούς αταξίας και αποδιοργάνωσης του σύμπαντος (Ο Χημικός Μηχανικός μέσα μου βλέπετε δεν πεθαίνει ποτέ)

Και δεν είμαι η μόνη. Κάπου μέσα σε όλους μας βρίσκεται καταχωνιασμένο ένα «άτακτο» παιδί προσαρμοσμένο βίαια στις νόρμες ενηλικίωσης. Ένα παιδί που αγνοείται, απωθείται και ενίοτε απορρίπτεται. Και έτσι θυμωμένο η απογοητευμένο που είναι, όποτε εμφανιστεί δημιουργεί προβλήματα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το εσωτερικό μας παιδί δεν είναι μόνο αυτό που ήμασταν, αλλά συνεχίζει και είναι κομμάτι της ενήλικης μας ζωής. Είναι η πλευρά του εαυτού μας που εξακολουθεί να θέλει να ζει παίζοντας, ακροβατώντας και ρισκάροντας .

Το εσωτερικό παιδί είναι μία πλευρά του εαυτού μας, η οποία συμπεριλαμβάνεται μέσα στον εσωτερικό μας αρχετυπικό θίασο. Προσομοιάζει στην πάντα έφηβη και μελαγχολική Περσεφόνη στις γυναίκες και στον ατίθασο και άτακτο Πάνα στους άνδρες.

Είναι το μικρό ευαίσθητο, ευερέθιστο και συχνά εύθραυστο πλάσμα που ζει εξόριστο στη ψυχή του καθενός. Και είναι αυτή η ευάλωτη πλευρά μας η οποία διεκδικεί τα πράγματα όπως ένα παιδί.

Το εσωτερικό μας παιδί συνήθως κρύβεται καλά, αλλά εμφανίζεται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις και εκφράζεται στις παιδιάστικες αντιδράσεις μας. Αυτό είναι υπεύθυνο κάθε φορά που
-νιώθουμε κατάφωρα αδικημένοι χωρίς να καταλαβαίνουμε γιατί,

-κλαίμε υστερικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο,

-φωνάζουμε και διεκδικούμε με πείσμα κι γινάτι

Συχνά το περιβάλλον μας- οι σύντροφοι, γονείς η φίλοι μας- μας λένε , ωρίμασε, «μην γίνεσαι αστεία». και μας ωθούν να ξανακρύψουμε, απορρίψουμε ή να εξαφανίσουμε για πάντα το εσωτερικό μας παιδί.

Ένα παιδί που ονειρεύεται να κοιμηθεί στα σύννεφα, να τιθασεύσει τον άνεμο, ν ’αγγίξει τ ’αστέρια.

Ένα παιδί που προσπαθεί να καβαλήσει τα κύματα, να ακολουθήσει τa δελφίνια σε τόπους εξωτικούς

Ένα παιδί που θέλει να χαθεί στο δάσος, να κυλιστεί στις λάσπες, να παίξει με τους λύκους.

Ένα παιδί που αγνοεί τα περί εντροπίας και εξακολουθεί να χτίζει παλάτια στην άμμο .

Ένα παιδί που δεν έχει όρια, δεν έχει ενδοιασμούς . Που είναι συνεχώς με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα ,με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη και με τα μάτια γεμάτα φως, παρά τα λερωμένα χέρια και τα ματωμένα γόνατα.

Αυτό το παιδί το μαλώνουμε και το βάζουμε «τιμωρία» στην πρώτη αταξία.

Έτσι υπαγορεύει ο αυστηρός politically correct γονιός μέσα μας. Που έχει μάθει στη κακώς εννοούμενη σοβαρότητα και στην συνειδητή αποχή από το παιχνίδι . Οι «ενήλικες» είναι πεπεισμένοι ότι έχουν επιτυχώς ολοκληρωθεί όταν έχουν αφήσει πίσω τους εκείνο το παιδί. Όμως αυτό απέχει κατά πολύ από την αλήθεια.

Η κοινωνία μας -και όχι η φύση μας -μας επιβάλλει να «μεγαλώνουμε», παραγκωνίζοντας οτιδήποτε αθώο και παιδικό. Έχουμε διδαχθεί ότι οι ιδιότητες της χαράς, της παιχνιδιάρικης διάθεσης και του ενθουσιασμού πρέπει να καταπιεστούν. Το παιδί μέσα μας αποτελείται από αυτές τις υπέροχες θετικές ποιότητες. Και με αυτή τη βάρβαρη καταπίεση το τραυματίζουμε. Γιατί του δημιουργούμε :

• Χαμηλή αυτοεκτίμηση
• Ενοχές και αυτοτιμωρία
• Έξη για ουσίες η τοξικές σχέσεις
• Διατροφικές διαταραχές
• Απομόνωση και κατάθλιψη
  

Αν το αφήσουμε ανεξέλεγκτο θα γίνει κακομαθημένο, πεισματάρικο και απαιτητικό.

Αν το κλείσουμε σε ένα κόσμο του “πρέπει να” θα γίνει φοβισμένο, συνεσταλμένο και ντροπαλό.

Για να μπορέσει να αποκαλυφθεί και να θεραπευτεί το τραυματισμένο εσωτερικό παιδί, θα πρέπει να αισθανθεί εμπιστοσύν. Χρειάζεται υπομονή, διάλογο και φροντίδα και έναν υποστηρικτικό, χωρίς αισθήματα ντροπής, σύμμαχο που θα βρίσκεται εκεί για να επικυρώσει και να εκτιμήσει το βαθμό της παραμέλησης, υποτίμησης και συχνά του πόνου.

Αυτό το παιδί έχει ανάγκη να αναπτυχθεί πλήρως και να ελευθερωθεί. Για να μεγαλώσει έχει ανάγκη από έναν νέο γονέα που θα καλύψει τις ελλείψεις και θα διορθώσει τα λάθη των βιολογικών γονιών του.

Η κηδεμονία του ίδιου μας του εαυτού είναι η λύση . Έτσι θα μάθουμε να φροντίζουμε και να δείχνουμε στοργή στο εσωτερικό μας παιδί. Όσο περισσότερο το αγαπάμε, τόσο περισσότερο θα μας αγαπά και αυτό και σε αντάλλαγμα, η ίδια η ζωή. Και θα μας χαρίζει απλόχερα τις θετικές ποιότητες της παιδικής ηλικίας, με πρώτη από όλες τη χαρά..

Αν κοιτάξουμε στο καθρέφτη ίσως το δούμε το εσωτερικό μας παιδί να μας ικετεύει να το αποδεχθούμε και να το αφήσουμε να παίξει ελεύθερα. Μπορεί και να μας κλείνει το μάτι και να μας προσκαλεί ναζιάρικα να παίξουμε μαζί

Ας το πάρουμε μια αγκαλιά και ας ξανά ενωθούμε μαζί του. Ας το αφήσουμε να μας παρασύρει σε καμία αταξία. Θα μας κάνει καλό πιστεύω.

Γιατί δεν είναι πάντα κουτό στην άμμο να χτίζεις παλάτια …

Όπως έκανα κι εγώ στα αγαπημένα Κύθηρα