Δεν ήταν «ακόμα μία Παρασκευή» στον καύσωνα:Ήταν η συναυλιάρα των Fontaines D.C. στην Πλατεία Νερού

Δεν υπάρχει τίποτα παλιό στους Fontaines D.C. Και τίποτα φθηνά καινούργιο. Δεν κυνηγούν τον ήχο, δεν τον πακετάρουν, δεν τον πουλάνε στα ράφια των trends. Τον καίνε και τον ξαναχτίζουν, με μια πειθαρχία που δεν απειλεί αλλά κοιτάζει κατάματα. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό: αυτοί οι τύποι δεν χρειάζονται φασαρία για να φωνάξουν. Δεν πετάνε κραυγές. Σου αλλάζουν το κέντρο βάρους. Από μέσα.

Γι’ αυτό και το live τους την Παρασκευή 27 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού δεν ήταν απλώς ένα great performance αλλά kind remind ότι υπάρχουν ακόμα μπάντες που δεν παίζουν μουσική, αλλά παράγουν χρόνο. Μπάντες που δεν χρειάζονται πρόλογο, γιατί η ουσία τους είναι επίλογος όλων των wannabe που τριγυρνούν στα φεστιβάλ με μανιέρα και styling.

Οι Fontaines D.C. δεν έχουν τίποτα τέτοιο. Δεν είναι influencers, δεν είναι celebrities. Είναι η γενιά που δεν ζήτησε ποτέ έγκριση από τον θόρυβο του Instagram, γιατί ήξερε να κάνει σιωπή στην ανάγκη. Κι όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, δεν πλασάρουν χαρακτήρα. Τον έχουν.

Οι πιο δυνατές συναυλιακές αναμνήσεις στο Release Athens Festival (vid)

01

03

Η καρδιά στη σκηνή δεν ήταν σκηνικό. Ήταν θέση.

Οι Fontaines D.C. δεν είναι band with a cause. Δεν φοράνε το μήνυμα σαν πουκάμισο που αλλάζει κάθε σεζόν. Παίρνουν θέση χωρίς να παριστάνουν τους αγίους. Όχι γιατί πουλάει να είσαι woke, αλλά γιατί υπάρχει μια γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και στην απάθεια. Και αυτή η γραμμή ήταν εκεί, φωτισμένη.

Τα live τους είναι πολιτική πράξη και το λένε κάθε φορά: Παλαιστίνη. Άνθρωπος. Αδικία. Και μετά λένε τραγούδια ως προέκταση της συνείδησής τους. Δεν φώναξαν, δεν χειροκρότησαν τον εαυτό τους σε αυτή τη συναυλία που δεν ήταν «ακόμα μια Παρασκευή» στον καύσωνα της πόλης. Δεν χρειάστηκε. Γιατί είχαν ήδη πει όλα όσα έπρεπε, με την ίδια τους την ύπαρξη.

Δεν είναι μόνο για την Gen Z. Είναι αυτό που έχει απομείνει και από όλες τις γενιές που καίγονται.

Το κοινό εκείνο το βράδυ ήταν το πιο καθαρό δείγμα για το πού στέκεται αυτή η μπάντα. Νέα παιδιά δίπλα σε σαραντάρηδες που ήρθαν με τα παιδιά τους. Μουσικόφιλοι της εφηβείας, άνθρωποι που ζουν με στίχους αντί για λόγια, αλλά και εκείνοι που δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν τίποτα: ήρθαν για να νιώσουν. Η αίσθηση δεν ήταν indie. Ήταν κάτι άλλο. Πιο εσωτερικό. Μια βαριά, ασύμμετρη συγκίνηση που δεν επιζητούσε αναγνώριση. Μόνο αλήθεια.

Οι Fontaines D.C. κατάφεραν να ενώσουν γενιές όχι γιατί το κυνήγησαν, αλλά γιατί δεν μίσησαν καμία. Δεν χλεύασαν το παλιό. Δεν φλερτάρουν με το νέο. Μιλούν τη μόνη γλώσσα που ενώνει πραγματικά τους ανθρώπους: τη στέρεη πίστη ότι μπορείς να υπάρχεις χωρίς να πουλήσεις τίποτα.

Το encore δεν ήταν δώρο

Υπάρχει κάτι ανέντιμο στο να αποκαλείς τραγούδια όσα επέλεξαν να πουν. Το Romance δεν ήταν έρωτας. Ήταν ρωγμή. Το In The Modern World δεν περιέγραφε την εποχή -τη διάλυε. Το I Love You βγήκε σαν εσωτερικό χειρόγραφο ενός ανθρώπου που ζει σε χώρα υπό κατοχή -ακόμα κι αν δεν φαίνεται. Και το Starburster; Ένα σύνθημα που δεν καταλήγει σε ντελίριο αλλά σε συλλογική απόφαση να μη γίνουμε άλλο ψεύτικοι.

Το να βλέπεις δε, τον Steen να τρέχει στη σκηνή δεν ήταν guest moment αλλά εικόνα της συνέργειας μεταξύ δύο συγκροτημάτων που δεν αλληλοθαυμάζονται για το hype, αλλά γιατί αναγνωρίζουν στους άλλους αλήθεια.

Αν οι Fontaines D.C. είναι η καλύτερη μπάντα του τώρα, είναι γιατί δεν χρειάζονται βραβεία για να το ξέρουν.

Πες τους όπως θες: post-punk, indie, noise, rock. Η αλήθεια είναι ότι η ταμπέλα δεν χωράει το βίωμα. Και το βίωμα, σε αυτή τη συναυλία, ήταν απλό: δεν τους άκουγες –γινόσουν μέρος τους. Δεν έλεγες παίζουν καλά –αναρωτιόσουν τι δεν παίζει καλά στον υπόλοιπο κόσμο.

Το αγαπημένο μας φεστιβάλ δεν μας απογοητεύει ποτέ και η 4η ημέρα του 2025, είχε αυτό που λέμε «ώρα μηδέν». Όχι επιστροφή. Όχι αναβίωση. Όχι «πιο ώριμοι από ποτέ». Όχι θρύλοι. Το «τώρα» δεν έχει θρύλους. Έχει πυρήνα. Κι αυτόν τον πυρήνα τον είχαν στα χέρια τους οι Fontaines D.C.

Και κάπου ανάμεσα στα feedback, τα riffs, τις οθόνες και τα πλήθη, θα καταλάβεις: οι Fontaines D.C. δεν είναι η φωνή μιας γενιάς. Είναι η απόδειξη ότι, όποια κι αν είναι η γενιά σου, μπορείς ακόμα να διαλέξεις την αλήθεια.

Release Athens 2025: Idles θα πει να είσαι σύγχρονη μπάντα και να μη φοβάσαι να πάρεις θέση- Τελεία.

Πριν βγουν οι Fontaines, κάποιος είχε ήδη σπάσει την πόρτα.

Οι Shame κατέλαβαν από νωρίς τον χώρο με απόλυτη βεβαιότητα. Ο Charlie Steen δεν ακολούθησε καμία νόρμα. Κινήθηκε ακατέργαστα, σχεδόν επικίνδυνα, με μια ενέργεια που δεν αναζητούσε την αποδοχή. Το Six Pack ήταν ωμό, γρήγορο και επιθετικό, χωρίς εξηγήσεις. Το Adderall βρήκε τη θέση του μέσα στη σύγχυση, ενώ το Cutthroat έδειξε πως, ακόμη και στα καινούργια τους, υπάρχει συνοχή και στόχος. Δεν έπαιξαν για το χειροκρότημα. Έπαιξαν για να υπενθυμίσουν ότι η ένταση έχει λόγο ύπαρξης.

Οι Boy Harsher πήραν αμέσως μετά τον έλεγχο, χωρίς περιττές κινήσεις. Η Jae Matthews απέδωσε τις λέξεις με πειθαρχημένη ένταση. Ο Augustus Muller δούλεψε με ακρίβεια, χωρίς φλυαρίες. Το σετ τους είχε σαφή κατεύθυνση: σκοτεινό, μηχανικό, αυστηρό.

Το Come Closer, το Give Me A Reason και το Fate δεν αφέθηκαν στην αναμενόμενη δραματουργία. Παρέμειναν σφιχτά, εσωστρεφή και απογυμνωμένα από κάθε περιττό συναίσθημα. Δεν χρειάστηκαν εξηγήσεις για να επιβληθούν. Είχαν ήδη κατακτήσει το κοινό με το μέτρο.