Πριν χρόνια, η Geamăna ήταν ένα ρουμανικό χωριό στα βουνά Apuseni, όπου ζούσαν περίπου 1.000 άνθρωποι. Σήμερα, μόνο το κωδωνοστάσιο της εκκλησίας υψώνεται από τη δηλητηριώδη λάσπη ενός γειτονικού ορυχείου χαλκού. Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν βυθιστεί και οι κάτοικοί τους τράπηκαν σε φυγή. Στην άκρη του παρελθόντος, η Valeria προσπαθεί για το παρόν της –και απειλείται από το μέλλον.
Το ντοκιμαντέρ, αφηγείται τον ξεριζωμό της Valeria η οποία είναι η μοναδική κάτοικος του μικρού χωριού. Τόνοι λάσπης από το γειτονικό ορυχείο χαλκού έχουν πλημμυρίσει τον τόπο, αφενός ανεβάζοντας ταυτόχρονα τη στάθμη της τοπικής μολυσμένης λίμνης και αφετέρου καταπνίγοντας τα πάντα στο πέρασμά τους.
Και κάθε φορά που η λάσπη πλησιάζει και το δικό της σπίτι, που σημαίνει πως μετράει αντίστροφα για να φύγει από τον τόπο της, κάθε φορά λοιπόν νιώθουμε πως πνιγόμαστε χάνοντας κι εμείς δικές μας αναμνήσεις και κομμάτια του εαυτού μας.
Η ηλικιωμένη γυναίκα, που θυμίζει τη μάνα και τη γιαγιά μας, με σθένος, στωικότητα και θάρρος αρνείται να εγκαταλείψει τον τόπο της που τώρα πια θυμίζει σκηνικό δυστοπικού θρίλερ, έχοντας κοντά της τα λιγοστά της ζώα, και κάποιους πολίτες οι οποίοι της ζητούν να κάνει αυτό που μοιάζει λογικό. Η συνέχεια του ντοκιμαντέρ αναμενόμενη όπως και το γεγονός πως η Valeria ήταν ήδη νεκρή μέσα της, όταν μάζεψε τα αντικείμενα μιας ζωής σε ένα μικρό φορτηγό.
Μετά την προβολή και στο Q&A που ακολούθησε, ρωτήσαμε τον σκηνοθέτη, Matthäus Wörle, αν έπαιξε ρόλο το γεγονός πως η Valeria πέθανε λίγο αφότου εγκατέλειψε τον τόπο της και τι ρόλο έπαιξε στη ζωή του.
«Η Valeria ίσως πέθανε μέσα της με το που άφησε τον τόπο της. Η ψυχολογία της επηρεάστηκε σε τέτοιο βαθμό που επηρεάστηκε και η υγεία της. Την ημέρα που ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ, έμαθα πως έφυγε από τη ζωή. Ήταν μια τραγική σύμπτωση».
«Η Valeria υπήρξε σταθμός στη ζωή μου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Περάσαμε τόσο χρόνο μαζί, που είδα το γέλιο και το κλάμα της. Τις ανησυχίες της. Όλη της τη ζωή. Η συναναστροφή μου μαζί της με καθόρισε ως άτομο και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ».
