Εμείς πήγαμε στο ReMap3, εσείς;

Το ReMap3 σε μία πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να είναι αυτό που υποδεικνύει η ίδια η λέξη. Επαναπροσδιορίζω, τοποθετώ ξανά στο χάρτη, ενώνω, επικοινωνώ. Σε μία δεύτερη ανάγνωση για κάποιους από εμάς, θα αποτελούσε σίγουρα μία καλή ευκαιρία για συγκυριακή συνάντηση με γνωστούς και φίλους, χαζολόγημα στην πλατεία, μπύρες στο όρθιο και εύπεπτη τέχνη μεταξύ ακαταλαβίστικης κουλτούρας και παιδικών κόμικς.

Ο στόχος εκείνη τη Δευτέρα των περιβόητων εγκαινίων του ReΜap3, ήταν τα γενέθλια της φίλης μας της Μίνας, η έκθεση της Νάντιας στο ινδικό Νoor και τα ποτά στο μικροσκοπικό μπαρ "Άσυλο" μερικά μέτρα πιο κει. Μόνο που κάπου ανάμεσα σε ευχές, φίλους, τσουγκρίσματα ποτηριών, δυνατά γέλια και διαπεραστικά βλέμματα, το ReΜap3 κατάφερε από απρόσωπο δρώμενο να πρωταγωνιστήσει κερδίζοντας τη μάχη στη συνείδησή μας και κάνοντάς μας περήφανους που είμαστε Έλληνες.

Πάρτε μερικά διαμερίσματα της δεκαετίας του '70, νεοκλασσικά κτίρια, αυλές, κενά οικόπεδα ή και μπαλκόνια της περιοχής, ανακατέψτε τα με ένα πολιτισμικό παζλ αρωμάτων και φυσιογνωμιών και εμπλουτίστε το με ό, τι πιο ενημερωμένο έχει δει η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Ξένοι και Έλληνες καλλιτέχνες, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, τυχαίοι περαστικοί, ψαγμένοι φιλότεχνοι, περίεργοι που θέλουν να πάρουν μάτι και γνώριμες φάτσες της down town σκηνής της πόλης μας, διασκορπισμένοι συνθέτουν ένα μαγικό κολάζ σε μία γειτονιά όπως αυτή του Κεραμεικού, και του Μεταξουργείου που νομίζεις σου θυμίζει τη σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς.

Πρώτη στάση ο χώρος του "Info point" του ReΜap 3, για να εξοπλιστούμε με τα απαραίτητα, ενημερωτικό υλικό και χάρτη της περιοχής. Το Antonas office έχει μεταμορφώσει τον εξωτερικό χώρο του ημιερειπωμένου κτίσματος σε μία εντυπωσιακή πλατφόρμα εργασίας, ενημέρωσης και ανταλλαγής ιδεών αποκλειστικά με έπιπλα ΙΚΕΑ, αποδεικνύοντας πως μερικές φορές χρειάζεται απλά όραμα και φαντασία.

Στον ιδιαίτερο χώρο του διώροφου κτιρίου της οδού Γιατράκου, η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την έκθεση του Hope με τίτλο, "Time will not give me time". Υπερμεγέθεις συνθέσεις, τοτεμικές εικόνες και ένα κράμα από αρχαίους πολιτισμούς και υποκουλτούρες καθηλώνουν τον επισκέπτη που καταλήγει να καθρεπτίζεται στο τεράστιο παγόβουνο- πυραμίδα. Ο Στάθης θέλει να το πάρει σπίτι του, του εξηγούμε πως αυτό δε γίνεται και συνεχίζουμε στο ισόγειο του κτιρίου όπου έχει στηθεί ένα ολόκληρο αυτοσχέδιο μπαρ, το "Forgotten bar" της Galerie Utopia. Όχι δε θα πιούμε ακόμα, μέχρι στιγμής η δίψα μας εξαντλείται στην εξερεύνηση της περιοχής και στη λύση του γρίφου ReΜap3.

Ο Luca Trevisani της Galerie Mehdi Chouakri δεν είναι ακριβώς αυτό που μας ταιριάζει, αλλά το έργο του "Soap bubble skin" κερδίζει την προσοχή μας. Μερικές φλούδες ξύλου αιωρούνται σαν εύθραυστες φούσκες σε πλήρη αρμονία με το χώρο και μας κάνουν να σταθούμε για να τις παρατηρήσουμε.

Επόμενη στάση το πολυόροφο κτίριο της Λεωνίδου 15. Η έκθεση "Κεφάλαιο τρίτο : Πόνος" της Αleksandra Waliszewska σε επιμέλεια Μαρίνας Βρανοπούλου, αποτελεί μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της βραδιάς. Η πολωνή καλλιτέχνης αφηγείται με αριστοτεχνική συνέπεια ιστορίες βγαλμένες από προσωπικά της τραύματα που ανατριχιάζουν και τον πιο κυνικό θεατή. Η παιδοφιλία μπλέκεται με το μαζοχισμό και την ηδονοβλεψία σε ένα ταξίδι μίας άλλης Αλίκης στη "Χώρα των τραυμάτων" που πιο πολύ θα έμοιαζε με την "Emily the strange", πνιγμένη σε ένα λουτρό βίας και αίματος.

Στον επόμενο όροφο η ατμόσφαιρα ξαλαφρώνει δίνοντας τη σκυτάλη σε ανακυκλωμένα σκηνικά, κοστούμια και αντικείμενα από θεατρικές παραστάσεις που αποτελούν μέρος παλαιώτερων κατασκευών του θεατρικού πειράματος "Συνεργείο". Μερικά ροζ ποδήλατα, ένα φωτιστικό χειρουργείου, φιάλες από γκάζι και φωτογραφίες με αυτοσχέδια μεταλλικά κάδρα είναι μερικά από τα κομμάτια του θεατρικού παζλ που έχει επιμεληθεί με μεράκι η εν λόγω ομάδα. Φυσικά δεν παραλείπουμε να δοκιμάσουμε το ρόφημα "marley's mellow mood" που με τόση ευγένεια μας προσφέρουν και συνεχίζουμε την αναρρίχηση της στριφογυριστή σκάλας.

Μία κορόνα από πευκοβελόνες της Μάρθας Δημητροπούλου και το "Things seem to go the way they were meant to be" του Δημήτρη Μπαμπουλή εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο το "Ileana Tounta Contemporary Art Centre" κεντρίζοντας τη φαντασία μας. "Ποια βασίλισσα θα μπορούσε να φοράει ένα τέτοιο στέμμα" και "πότε ακριβώς τα πράγματα πηγαίνουν με τον τρόπο που θέλουμε" είναι το θέμα συζήτησης μέχρι να ανέβουμε στον από πάνω όροφο και να συναντήσουμε τον άνθρωπό μας στη "The Journal gallery". Αφού πρώτα συζητήσουμε για τα τατουάζ μας και τις χθεσινοβραδινές κραιπάλες, η Άρτεμις θα σοβαρέψει και θα μας εισάγει στον κόσμο του Chris Martin. Λευκές φέτες ψωμί στο έργο του "whitebread"και φλούο πουά στο "untitled" που θα μπορούσε να αποτελεί δείγμα ιμπρεσσιονισμού σύμφωνα με το χειρισμό της βούλας, είναι δύο από τα έργα του που θα συζητηθούν.

Μερικά βήματα πιο κάτω, στο νούμερο 9, η γλυκήτατη Κατερίνα Κανά μας ξεναγεί στα μυστικά του κολάζ και της φωτογραφίας μέσα από το project της, "I have a face, but a face is not what I am". Το αυτοσχέδιο αυτό photo- booth μας χαρίζει τα 15' δημοσιότητας που μας αξίζουν. Πόζες, σκέρτσο και λαμπερά χαμόγελα υπό την καθοδήγηση της καλλιτέχνιδος και νιώθουμε ήδη πρωταγωνιστές. Πολύ σύντομα τα μεταλλαγμένα μας πορτραίτα θα κοσμούν τους τοίχους του εργαστηρίου κι εμείς της δίνουμε την υπόσχεση πως θα επιστρέψουμε για να τα ξαναπούμε και ποιος ξέρει, αν μας κάνει τη χάρη, ίσως και να ξαναφωτογραφηθούμε.

Στο 28 της οδού Κεραμεικού, έχουν κάνει κατάληψη οι αντρικές φιγούρες. Ο ψιλόλιγνος κύριος με το κόκκινο κουστούμι των Anthea Hamilton, Lorna Macintyre και Ραλλού Παναγιώτου μας προκαλεί να φωτογραφηθούμε μαζί του κι ας του φτάνουμε στο γόνατο, ενώ οι κύριοι στα έργα του Marc Bauer της "Freymond- Guth Fine Arts" ανοίγουν μέτωπο για σχόλια, υπαινιγμούς και αντιπαράθεση. Πόσο άντρες είναι οι ήρωες του καλλιτέχνη, τι ρόλο παίζουν τα τρόπαια στη σημειολογία του και γιατί έχει εμμονή με τα κουνέλια;

Αφού εξαντλήσαμε αυτή τη μεριά της γειτονιάς, κατευθυνθήκαμε στο "The Apartment" απέναντι από το αγαπημένο μας Nixon. Εκεί, ο Κώστας Τσώλης πραγματεύεται μέσα από πίνακες και κολάζ ιστορικές στιγμές τις οποίες και αποδομεί με το δικό του προσωπικό στιλ. Κείμενα από περιοδικά και εφημερίδες, διαφημίσεις, αναμνηστικές τουριστικές κάρτες και η Σοφία Λώρεν μπλεγμένη με παραδοσιακούς τσολιάδες και αρχαία μνημεία, είναι μόνο μερικές από τις εικόνες που μας παραθέτει.

Στον επάνω όροφο, η Ίρις Τουλιάτου στην έκθεσή της, "Decoy" ερευνά τη σχέση μεταξύ αρχιτεκτονικής και φωτός θέτοντας σε εφαρμογή την προσαρμογή των ηλιακών δεσμίδων που διέρχονται του Αθηναικού Καπνεργοστασίου στον εκθεσιακό χώρο. Τρισδιάστατα κολάζ, φως που εμφανίζεται αναγνωρίζοντας σχήματα και μεταμορφώνοντας τις φόρμες, μας μαγεύουν μέσα από την ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο χωροχρόνος. Όσο παρατηρούμε τα αντικείμενα και τις διαστάσεις γύρω μας τόσο αυτά αλλάζουν παρασύροντάς μας σε ένα παιχνίδι σκιών.

Λίγο πιο κει στον πεζόδορμο της οδού Σαλαμίνος, οι "The Callas" ή αλλιώς "Λάρης" όπως τους αποκαλεί η θεία τους και μερικοί ακόμα, παρουσιάζουν την έκθεση PEEPEE σηματοδοτώντας την έναρξη της νέας έρευνας που ξεκινά η ATOPOS cvc σχετικά με το ανθρώπινο σώμα και τις σύγχρονες ερωτικές πρακτικές. Ο Cartoon Dandy μιλάει με τόσο ενθουσιασμό για το όλο εγχείρημα, για το ταλέντο των αδελφών Ιωνά και τα χρόνια που δούλευαν όλοι μαζί στο Velvet που δε θα μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. "Θα ήθελα τόσο πολύ να μέναμε σε αυτό το σπίτι με την εσωτερική αυλή, είναι η αγαπημένη μου αρχιτεκτονική αυτή που βρίσκει τις ρίζες της στην αρχαία Ρώμη και συνεχίζεται μέχρι τη σύγχρονη Ισπανία", συνεχίζει ο Cartoon καθώς ανοιγοκλείνουμε τις πόρτες του υπέροχου νεοκλασσικού θαυμάζοντας με ευλάβεια τις προβολές των γυναικείων οπισθίων. Όχι δεν είναι πορνό, δε μας ενοχλεί ούτε μας προκαλεί να το κοροΐδέψουμε, αντίθετα αισθανόμαστε μία οικειότητα απέναντι στην ατέλεια των εν λόγω γλουτών και την αμεσότητα της γύμνιας τους. Ανεβαίνουμε στον επάνω όροφο και περιδιαβαίνοντας στα δωμάτια βλέπουμε μία κυρία σκαρφαλωμένη στη σκάλα του installation "Stairway to hell" να χαζεύει ένα από τα έργα. "Μα τι κάνει τόση ώρα αυτή, έλεος, δεν έχει ξαναδεί τέχνη;", αναφωνώ ενοχλημένη για να συνειδητοποιήσω μερικά δευτερόλεπτα αργότερα πως το έργο είναι αυτή και το συναίσθημα που μου ξυπνάει αυτή η αναμονή. Παραδίπλα η έκτη προβολή ολοκληρώνει την πραγματεία γύρω από την "πίσω θέα" χαρίζοντάς μας ένα κοντινό πλάνο στην άλλη όψη του γυναικείου σώματος. Ένα φούξια γυναικείο εσώρουχο που υγραίνεται, στάζει και σιγά σιγά λερώνεται ομοιόμορφα σα μαθηματικός αλγόριθμος συμπληρώνει το διάλογο που άνοιξαν τα προηγούμενα πέντε βίντεο του κάτω ορόφου. Ο κόσμος έχει μαζευτεί, τα φώτα σκοτεινιάζουν και οι "The Callas" παίρνουν θέση. Οι "Callasettes", η χορευτική τους ομάδα που αποτελείται από τρεις αιθέριες υπάρξεις ανεβαίνουν στη σκηνή και το performance ξεκινά. Τα αγόρια τραγουδούν "Dance me to the end", τα λαμπιόνια αναβοσβήνουν και οι αισθήσεις έχουν κατακλυστεί από έναν παγανιστικό ερωτισμό που συνεπαίρνει και τον πιο κυνικό θεατή. Χορός μέχρι τελικής πτώσεως, λάγνες κινήσεις, πανσεξουαλισμός και κορμιά που αναμοχλεύουν ερωτικά φετίχ και κλειδωμένα ταμπού αποτελούν την τελευταία πράξη ενός έργου άριστα μελετημένου από το ταλαντούχο δίδυμο. Τι άλλο θα μπορούσε να μας μείνει από αυτή μας τη συνάντηση; Μα φυσικά τα λόγια του Άρη λίγα λεπτά αργότερα όταν του μεταφέραμε τον ενθουσιασμό μας. "Το ζητούμενο δεν είναι το γυμνό, αλλά αυτό που σε κάνει να ψάξεις παραπέρα. Εάν θέλεις μπορείς να γίνεις και εσύ μία Callasette για κάποια επόμενη performance", μου ψιθυρίζει συνομωτικά κι εγώ χωρίς να το θέλω χαμογελάω κολακευμένη.

Μετά από αυτό το οδοιπορικό στα σοκάκια του Κεραμεικού, η πρόταση της φίλης μας Νάντιας Γεραζούνη για ινδικό φαγητό και τέχνη δε μας κακοφάνηκε. Το εστιατόριο Noor αποτέλεσε το καλύτερο περιβάλλον για την ομαδική έκθεσή της μαζί με τη Νέα Γκάλερι, "Θάνατος στην Τζαΐπούρ", σκηνοθετώντας το πιο δημιουργικό Bollywood σκηνικό. Η Λίνα Στεφάνου έμπλεξε τις λέξεις σε ένα υπέροχο διήγημα, ενώ κάθε καλλιτέχνης διάλεξε από μία λέξη- κλειδί για να περιγράψει το έργο του. Εμείς ξεχωρίσαμε το έργο της Νατάσσας Παπαδοπούλου με την ονομασία RIP που αποτελεί ένα οικοσύστημα σε εξέλιξη. Σχεδιασμένο μέσα σε ένα διάφανο θερμοκήπιο, επιτρέπει στα φυτά που περιέχει να μεγαλώνουν και στα μυρμήγκια που ζουν μέσα να τρέφονται από την ζάχαρη από την οποία είναι φτιαγμένο το γλυπτό. Μπορεί να είχαμε δεύτερες σκέψεις για να το πάρουμε σπίτι, αλλά σίγουρα δε νιώσαμε καμία τύψη όταν κατεβήκαμε στον κάτω όροφο προκειμένου να γευτούμε τις παραδοσιακές λιχουδιές korma και tikka masala.

Η νυχτερινή μας αναζήτηση στον περίπλοκο κόσμο της τέχνης μόλις είχε λάβει τέλος δίνοντας τη σκυτάλη στο μπαρ "Άσυλο" και στα γενέθλια της φίλης μας για τη συνέχεια. Τα αθλητικά μου αντικαταστάθηκαν από ψηλοτάκουνες γόβες και η φωτογραφική μηχανή θα διάλεγε να απαθανατίσει ιδρωμένα κορμιά να λικνίζονται, μισοδαγκωμένα κομμάτια τούρτας και λευκά χαρούμενα χαμόγελα.

Μία φίλη που μόλις ήρθε ρωτάει σχεδόν ειρωνικά "τι σας έμεινε τελικά από το περιβόητο ReΜap3";

Κοιταζόμαστε συνομωτικά, κορδωνόμαστε και σχεδόν σα συνεννοημένοι απαντάμε με μία φωνή: "Το μεράκι των διοργανωτών, το ταλέντο των συμμετοχών, το πάθος των καλλιτεχνών, η συνέπεια των επισκεπτών και η ελπίδα πως υπάρχει ακόμα λόγος να είναι κανείς περήφανος που ζει και αναπνέει στην ίδια του την πόλη".

ReMap3 σε ευχαριστούμε!


ReMap3

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
12/9-30/10/2011

ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

12/9-18/9- OPENING WEEK
Εγκαίνια: Δευτέρα, 12/9, 17:00-22:00
Τρίτη-Παρασκευή: 17:00-20:30
Σάββατο-Κυριακή: 12:00-20:30

21/9-23/10
Τετάρτη-Παρασκευή: 17:00-20:30
Σάββατο-Κυριακή: 12:00-20:30

24/10-30/10 – CLOSING WEEK (Παράλληλα με την 3η Μπιενάλε Αθήνας)
Δευτέρα-Παρασκευή: 17:00-20:30
Σάββατο-Κυριακή: 12:00-20:30

*Κάποια projects έχουν ελαφρά διαφοροποιημένο ωράριο λειτουργίας.

ΕΙΣΟΔΟΣ
Δωρεάν

ΠΡΟΣΒΑΣΗ
Μετρό
Γραμμή 3: Στάση Κεραμεικός
Γραμμή 2: Στάση Μεταξουργείο
Λεωφορεία: A16, 025, B16, 812, 813, 025, 026, 027, 100, 051, 057, B18, Γ18, 049, 035, 400
Τρόλλευ: 1, 12, 21

01

43