Ανήμερα στα γενέθλιά του, ο τραγουδιστής Mike, που έδωσε μάχη με τον καρκίνο μίλησε για την περιπέτειά του με ένα post στο Instagram.
«Αυτά τα γενέθλια είναι τα πιο ιδιαίτερα! Σαν σήμερα γεννήθηκα, αλλά εγώ θα πω ότι γεννήθηκα δεύτερη φορά γιατί έδωσα μια μεγάλη μάχη με τον καρκίνο!
Θα έλεγα πως ήταν ένα μάθημα ζωής και δύναμης. Συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ότι από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω… Έμαθα όμως να παλεύω, ξεπερνώντας αρκετές φορές τα όριά μου και τις αντοχές μου, έχοντας δίπλα μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Η νέα αρχή που ξεκινά σήμερα στη ζωή μου με βρίσκει πιο δυνατό, στο μυαλό, στο σώμα και στην ψυχή μου! Εύχομαι σε όλους να έχετε ΥΓΕΙΑ και τεράστια χαμόγελα, να «ρουφάτε» τη ζωή και να είστε δυνατοί και πάντα αισιόδοξοι! Ακόμα κι αν τύχουν κάθε είδους αναποδιές, ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ!
Είναι πολύ σημαντικό να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, αλλά και την κάθε μας στιγμή, λεπτό και δευτερόλεπτο - ακόμα και τα πιο απλά! Το χαμόγελο, η αγάπη και η πίστη στον εαυτό μας είναι το μαγικό φίλτρο μιας ευτυχισμένης ζωής», τόνισε ο τραγουδιστής.
Και δεν είναι μόνο ο Mike. Πολλοί Έλληνες επώνυμοι πάλεψαν ή παλεύουν ακόμα με τον καρκίνο και μίλησαν για την περιπέτειά τους για να εμπνεύσουν.
Δες την παρακάτω gallery.
Δεν είναι μόνο ο Mike
Αντίνοος Αλμπάνης: Δεν μου αρέσει να λέω ότι κέρδισα τον καρκίνο. Προτιμώ να λέω ότι έτυχε και πήγε καλά. Είναι σπουδαίο να μάχεσαι, να μην ξεχνάς ότι η ζωή είναι κάτι όμορφο και δεν είναι δεδομένο. Και είναι καλό να μην παραιτούμαστε.Ήθελα να δώσω δύναμη σε άλλους ανθρώπους και αυτός ήταν ο λόγος που είπα ότι θα πω πέντε πράγματα. Το να μπορώ να δώσω δύναμη και κουράγιο σε έναν μεγαλύτερο άνθρωπο από μένα είναι πολύ σημαντικό. Με πιάνει στεναχώρια όταν σκέφτομαι πως δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει νοσήσει με καρκίνο κάποιο μέλος της. Καμία αρρώστια δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Άσπα Τσίνα: Ο καρκίνος με βοήθησε, πραγματικά όμως. Μου άνοιξε μια τεράστια πόρτα μέσα μου γιατί συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε να φοβάσαι, ούτε να “σκας” κυριολεκτικά για τίποτα, απλά να σκέφτεσαι ότι μέσα από ότι περνάς μαθαίνεις και εξελίσσεσαι. Με τον εαυτό μου έχω δουλέψει πολύ και μάλιστα μόνη μου” είπε μεταξύ άλλων η τραγουδίστρια.
Κάτια Νικολαΐδου: «Κυκλοφορούσα φαλακρή. Ήμουν διασωληνωμένη στο νοσοκομείο και κάθε φορά που έμπαινε μία σταγόνα υγρού μέσα μου έλεγα πως τώρα σκοτώνω ένα κακό κύτταρο καρκινογόνο, τώρα ένα δεύτερο αλλά το πίστευα. Ναι, ήταν δύσκολο, αλλά είπα πως θα τα καταφέρω. Είχα πολύ μεγάλη θέληση και είπα πως θα ζήσω και δε θα πεθάνω από αυτό. Ανησύχησα για τους γονείς μου και έλεγα πως θα γίνω καλά εγώ και θα πάθουν κάτι αυτοί».
Γωγώ Μαστροκώστα: «Το μόνο καλό είναι ότι μπορώ να βοηθάω άλλες γυναίκες, ακόμα και μόνο με την εικόνα μου. Κι ας μην είχα μαλλιά, κι ας μην ήμουν καλά, για τον Τραϊανό ήμουν θεά. Μακάρι όλες οι γυναίκες να είχαν έναν σύντροφο σαν τον δικό μου».
Μαρία Χούκλη: Πάντοτε όμως θα είναι ένας αγώνας προσωπικός που έχει στρατηγική, έχει τακτική, απώλειες μικρές ήττες, αλλά φέρνει τη μεγάλη νίκη. Τα γεγονότα μετά την είδηση ότι εμφάνισες καρκίνο του στήθους έχουν πολύ πόνο και φόβο. Το σώμα σου εξαθλιώνεται, αλλάζει, χαράσσεται δια βίου. Για πολύ καιρό η μόνη σου επιθυμία είναι να ξημερώσει και να είσαι καλά. Να νυχτώσει και να κοιμηθείς ήσυχα. Να το πω αλλιώς. Μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με άγρια θηρία. Θα σε κομματιάσουν, αλλά είναι στο χέρι σου να βρεις την έξοδο και να βγεις στο φως.
Άντα Λιβιτσάνου: ««Είμαι περήφανη για κάθε τραύμα και για κάθε ράμμα το οποίο δείχνει νίκη. Το νέο μου σημάδι από το χειρουργείο θα το φοράω σαν παράσημο απέναντι στον καρκίνο (κακοήθη όζο) του θυρεοειδούς που αφαίρεσα. Το μοιράζομαι μαζί σας γιατί για τρελή μου τύχη το ανακάλυψα τυχαία κάνοντας έναν υπέρηχο προληπτικό. Ηθικό δίδαγμα: η πρόληψη σώζει ζωές»
Χάρις Αλεξίου: Με την ανακοίνωση της νόσου το σοκ είναι μεγάλο και κρατάει αρκετά. Βλέπεις τη ζωή σου από την αρχή και ερωτήματα του τύπου: ”Γιατί σε εμένα;”, ”Τι δεν έκανα καλά;”, ”Γιατί το επέτρεψα να συμβεί;”, απασχολούν το μυαλό σου. Γινόμαστε εγωκεντρικές, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε ότι και άλλοι άνθρωποι νοσούν. Οι γυναίκες χρειάζονται βοήθεια για να βγουν από τον πολύ στενό κόσμο τους, να ξαναβρούν τον εαυτό τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους ως μητέρες, σύζυγοι, φίλες, εργαζόμενες».
Νίκος Κουρκούλης: «Καρκίνος. Ήταν ένα ογκίδιο. Οι λέξεις δεν με φοβίζουν. Οι γιατροί μου έδωσαν περιθώρια ελπίδας. Είχαν πει πως έπρεπε να πάω να χειρουργηθώ στο εξωτερικό. Είχα πολύ καλή διάθεση. Δεν πίστεψα ότι υπήρχε αυτό το πρόβλημα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ήμουν άρρωστος»
Βασίλης Χαλακατεβάκης: «Έχω περάσει καρκίνο στο παχύ έντερο και μετάσταση στον πνεύμονα. Το 2009. Και μετάσταση. Ευτυχώς ήταν χειρουργήσιμο, οπότε αντιμετωπίστηκε και σταμάτησε εκεί. Είναι 11 χρόνια τώρα… Την ώρα που το μαθαίνεις χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, αλλά από εκεί και πέρα δεν είπα ποτέ “γιατί σε μένα;”, που λένε πολλοί. Μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε».
