Ευδοκία, Στέργιος, Γιάννης, Μιχάλης, Άγγελος & όλα τα παιδιά που επέζησαν οι αληθινοί Πρωταγωνιστές
Ανανεώθηκε:
Οι μαρτυρίες επιζώντων στους «Πρωταγωνιστές» και τα σχόλια στο Twitter για την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη με θέμα την Εθνική τραγωδία στα Τέμπη που στοίχησε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας. «Η εκπομπή του Θεοδωράκη πρέπει να πάει κατευθείαν στη δικαιοσύνη».
Μία συγκλονιστική εκπομπή παρακολουθήσαμε την Κυριακή το βράδυ (12/3) στους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη με αληθινούς πρωταγωνιστές που επέζησαν από την ασύλληπτη εθνική τραγωδίας στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας ανάμεσά τους νέα παιδιά.
Η εκπομπή του δημοσιογράφου, ξετύλιξε το Κουβάρι των ευθυνών για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και οι μαρτυρίες των παιδιών που επέζησαν από τη φονική σύγκρουση των τρένων συγκίνησαν τους τηλεθεατές. Η Ευδοκία, ο Στέργιος, ο Γιάννης, ο Μιχάλης, ο Άγγελος, ο διασώστης ΕΜΑΚ Γιάννης Παπαγιαννάκης κ.α. άγνωστοι ήρωες οι οποίοι στάθηκαν στο πλευρό των τραυματισμένων επιβατών μοιράστηκαν την αγωνία τους και κατέθεσαν εικόνες από αυτά που έζησαν ρίχνοντας φως στην τραγωδία που σημειώθηκε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.
Ανάμεσα στις αφηγήσεις από άγνωστους ήρωες που στάθηκαν στο πλευρό των τραυματισμένων επιβατών ο Γιώργος, ο ξυλοκόπος από το Άγιο Όρος και ο Σωτήρης, ο πρώτος άνδρας της ΕΜΑΚ που μπήκε στο βαγόνι 3.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ξεκινώντας από το γραφείο του σταθμάρχη στη Λάρισα, ξετύλιξε το κουβάρι των ευθυνών για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Η αναποτελεσματικότητα, τα διαχρονικά λάθη των πολιτικών και τα πεταμένα, τελικά, εκατομμύρια των συμβάσεων για την σηματοδότηση, συνθέτουν το παζλ της εκπομπής, που αφιερώνεται στους 56 αδικοχαμένους επιβάτες της αμαξοστοιχίας 62.
«Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα» των πολιτικών για τα τρένα, όλα αυτά τα χρόνια, θα ακουστούν σε αυτή την εκπομπή των Πρωταγωνιστών, μαζί με όλα τα νούμερα που αποδεικνύουν την κακοδιαχείριση και τη σπατάλη. Και βέβαια οι ιστορίες των παιδιών που σώθηκαν από την κόλαση των Τεμπών», όπως είπε ο δημοσιογράφος μέσα από το Instagram του για την εκπομπή με θέμα τα Τέμπη.
Αποσπάσματα από την εκπομπή
Γιάννης: «Μύριζε παντού θάνατος...»
Ο διασώστης ΕΜΑΚ Θεσσαλονίκης, Γιάννης Παπαγιαννάκης, μίλησε για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη συγκλονίζοντας τους τηλεθεατές με τα όσα περιέγραψε.
Στέργιος: «Τι πέρασαν τα παιδάκια μπροστά, πες μου...»
Την προσωπική του εμπειρία από την τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη, σκορπώντας θλίψη σε ολόκληρη την Ελλάδα, μοιράστηκε ο Στέργιος Μιναέμης ή αλλιώς ο 28χρονος προγραμματιστής που επέβαινε στο μοιραίο τρένο.
«Βρισκόμουν στη θέση 51 στο βαγόνι 3 με σκοπό να φτάσουμε Θεσσαλονίκη, να βρω ένα μέρος να νοικιάσω γιατί με περίμενε ήδη ο αδελφός μου και να ξεκινήσουμε μια νέα αρχή. Είχα μια μεγάλη βαλίτσα, ένα μπουφάν, τον υπολογιστή μου και το κινητό μου. Δεν σώθηκε τίποτα. Έγιναν όλα κάρβουνο. Διάβαζα ένα άρθρο στο κινητό μου και θυμάμαι το παιδί που καθόταν απέναντι μου. Πρώτα είδα το παιδί να πετάγεται στα αριστερά μου και να σκάει δίπλα μου και μετά κατάλαβα ότι υπήρχε φρενάρισμα ή σύγκρουση. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή τι έγινε. Αν είχε πεταχτεί κάτι στις ράγες, αν εκτροχιαστήκαμε ή αν τρακάραμε με άλλο τρένο.
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω από που θα φύγουμε. Δεν συγκρίνεται το βαγόνι από το πώς μπήκαμε με το πως ήταν όταν φύγαμε. Δεν είχες την αίσθηση του χώρου, δεν σου ήταν κάτι οικείο αλλά όλα ήταν μια μάζα, ένα χάος δεν ήξερες τι ήταν κουπέ, τι ήταν διάδρομος, τι ήταν τζάμι. Δεν ήξερες ποιο ήταν το πάνω, το κάτω, το αριστερά και το δεξιά. Μας έδωσε ο Θεός εκείνη τη στιγμή ένα παράθυρο, μέσα από τον καπνό, που βλέπαμε καθαρά τον δρόμο. Μέσα από ένα απόλυτο σκοτάδι, φωτιές δίπλα από το παράθυρο, καπνός, δεν είχαμε οξυγόνο και ήμασταν με μια δυο ανάσες. Τρίτη ανάσα δεν ξέρω αν πρόλαβε κάποιος να πάρει πριν κλείσουν όλα. Είδαμε την πίσσα, τον δρόμο, τα φώτα και από εκεί καταλάβαμε ότι θα σωθούμε.
«Το ύψος ήταν μεγάλο, περίπου στα δύο μέτρα. Μέσα δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα, καιγόμασταν κιόλας. Εκεί λέω "αγόρι μου ή θα πηδήξεις και αν ακρωτηριαστείς, ακρωτηριάστηκες γιατί κάτω είχε σίδερα σαν λεπίδες από το τρακάρισμα, ή θα καείς ζωντανός και θα μείνεις από οξυγόνο". Οπότε δεν ήταν κάτι διαπραγματεύσιμο. Ήταν μονόδρομος και προσπαθούσαμε να βγούμε προς τον δρόμο που δεν ήταν τόσο εύκολο».
Ευδοκία: «Όσο πιο κοντά έρχεσαι στον θάνατο τόσο πιο κοντά έρχεσαι στη ζωή»
Με τραύματα στο πρόσωπο, η κοπέλα που γνωρίσαμε μέσα από το «My Style Rocks», συγκλόνισε με την εξομολόγησή της στον Σταύρο Θεοδωράκη. Η Ευδοκία Τσαγκλή κατάφερε να σωθεί από αυτή την τραγωδία και με τη σειρά της περιέγραψε στον δημοσιογράφο τις δικές της δραματικές ώρες στο μοιραίο τρένο.
«Έκανα κάθε βδομάδα το ίδιο δρομολόγιο και τις ίδιες ώρες. 19:22. Κάθε βδομάδα από το 2019 ξεκίνησα να είμαι μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Θα ήθελα να μάθω πόσες ώρες έχω περάσει στα τρένα. Διχάζομαι εάν πρέπει να σταματήσω τα δρομολόγια. Λένε πώς εάν σε φοβίζει κάτι πρέπει να το κάνεις γρήγορα ξανά. Αλλά είναι αυτός ο διχασμός μέσα μου, αυτή η σύγκρουση, της ζωής και του θανάτου, της ελπίδας και του θανάτου. Και εγώ έχω αυτό το ερώτημα, θα το ξανακάνω; Για εμένα έχει απλωθεί και λίγο παρακάτω. Η μητέρα μου είναι επιστήμονας, οδηγάει ήρεμα, με χαμηλή ταχύτητα και πάντα με νευρίαζε που οδηγούσε αργά και πλέον της λέω “κόψε”. Τα σοβαρά τραύματα δεν τα βλέπεις. Από τη μία λέω σώθηκες και από την άλλη λέω πέθαιναν. Το κάταγμα δεν είναι σωματικό, είναι ψυχικό. Ο πόνος είναι πολύ λίγος και έχω σπάσει πολλά πράγματα πάνω μου.
Όταν συνέβη προφανώς ο κόσμος ούρλιαζε πολύ και δεν θα το ξεχάσω. Εγώ φώναζα όλα καλά θα πάνε, ηρεμία. Το έλεγα πιο πολύ στον εαυτό μου, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα πεθάνω. Καθόμουν στη θέση 104 μαζί με 5 παιδιά και έναν γάτο. Ήταν μια κοπέλα που είχε τον γάτο και τον πήγαινε βόλτα για να μην κλαίει. Τον περπατούσε 2.5 ώρες πάνω κάτω και της λέω “Έλα κάτσε θα τον κάνω εγώ βόλτα”. Κάποια στιγμή σήκωσε τα αυτιά του πάνω και νιαούριζε πολύ και λέω “Μάλλον, Λου θες τη μαμά σου”. Πάω πίσω, καθόμαστε αλλά σύντομα έγινε αυτό.
Εγώ ήταν να ήμουν στο σύμπαν και να με κοπανούσαν σε μια αιωνιότητα. Μαυρίζουν όλα και αρχίζει “ξύλο”. Κουλουριάζομαι. Ήμουν μια μπάλα που κοπανιόταν ανελέητα σε ένα μαύρο. Εάν υπάρχει κάτι σε κόλαση, είναι ό,τι πιο κοντά έχω φτάσει. Δεν ήταν βαγόνι πια αυτό που έχω εικόνα. Σήκωσα μέταλλα, σίδερα, είχε φωτιά από κάτω. Η πρώτη σκέψη ήταν “πρέπει να βγεις, θα καείς”. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω ότι είμαι αρτιμελής. Θυμάμαι την αγωνία ότι μετακινούσα σίδερα, βλέπω τον ουρανό και βλέπω και είμαι πάνω και κάτω είχε πέτρες. Μία κοπέλα ουρλιάζει και πέφτει κάτω και σπάει. Μία άλλη κοπέλα κρέμεται να πέσει και με παρακάλεσε να τη σηκώσω γιατί δεν θέλει να πεθάνει. Αισθάνεσαι ότι είναι 3 κιλά εκείνη τη στιγμή από την αδρεναλίνη. Δεν θα ξεχάσω τα μάτια της.
Είχε φωτιά από κάτω, από πίσω και αριστερά. Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι “Θα γίνει έκρηξη; Μήπως έχω δευτερόλεπτα; Κλάσματα δευτερολέπτου;”. Συγγνώμη, κάνω κάποια black out, έχω διαλείψεις. Μου έχουν πει ότι θα σταματήσει γιατί είναι σοκ του οργανισμού. Βλέπω μια μάζα με σίδερα στο πλάι και λέω ότι δεν θα πάω εκεί γιατί θα σκοτωθώ. Και θυμάμαι να φυσάει και να φέρνει φωτιά, πίσσα, σκόνη, ζέστη. Αφήνω τα χέρια μου και πέφτω κάτω. Πέταξα το μπουφάν για να κάνω πιο μαλακή την επιφάνεια. Σκέφτηκα να μην πέσω με τα πόδια γιατί μπορεί να γίνει κάτι και να μην μπορέσω να τρέξω.
Κατάλαβα ότι χτύπησα αλλά δεν πονάς εκείνη την ώρα. Μου θύμισε όπως όταν ρίχνεις νερό σε μυρμήγκια και φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτσι και εμείς, δεν ξέραμε που να πάμε. Ήμουν η πρώτη που μπήκα στο ασθενοφόρο, η πρώτη που μπήκε στο νοσοκομείο.
1η Μαρτίου, της Αγίας Ευδοκίας και με παραλαμβάνει μια νοσηλεύτρια που την έλεγαν και εκείνη Ευδοκία. Πες μου εσύ για τύχη! Εγώ πιστεύω και για εμένα η ουσία είναι η πίστη. Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και ο Θεός γελάει λένε. Όσο πιο κοντά έχεις έρθει στον θάνατο, τόσο πιο κοντά έχεις έρθει και στη ζωή. Από τη μία λες γιατί έγινε αυτό και από την άλλη είμαι ζωντανός. Η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι πριν την αυγή.
Τις παλιές μου αναρτήσεις τις έσβησα γιατί είμαι μπερδεμένη σε πολλά πράγματα. Σίγουρα έχουν σβηστεί πολλά κομμάτια του εαυτού μου και έχουν αναγεννηθεί άλλα. Μου άρεσαν τα πιο ακραία ντυσίματα, και είμαι σε μια ένταση θανάτου και ζωής. Αυτό το ντου γίνεται συνέχεια μέσα μου και πολύ γρήγορα. Τα χάνω. Με διχάζει και μέσα μου αυτό. Γιατί είναι και τα δύο ακραία, το σκέφτομαι πολύ βαθιά, πολύ φιλοσοφικά και μετά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, απλά αισθάνομαι».
Μιχάλης: «Αμάξια σε πηγαίνουν αυτόματα... και τρένο που κινείται σε ράγες συγκρούεται με άλλο»
Ο επιζών του τραγικού δυστυχήματος, Μιχάλης Κλάψης, μίλησε για την εμπειρία που έζησε στο πολένεκρο δυστύχημα των Τεμπών, αποκαλύπτοντας πως βρέθηκε στο μοιραίο τρένο λόγω λάθους στο εισιτήριό του.
Άγγελος: «Φαινόταν ότι είχε σπάσει ο λαιμός της, η Ιφιγένεια χάθηκε... ίσως να έπρεπε να κάνω περισσότερα»
Ο 18χρονος φοιτητής Διοίκησης Επιχειρήσεων, Άγγελος Τσιαμούρας κλήθηκε να καταθέσει την προσωπική του εμπειρία από τη μοιραία σύγκρουση.
«Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Τα τρία πρώτα βράδια δεν κοιμήθηκα αλλά μετά ξεκίνησα να έχω τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Γενικώς με επισκέπτονται και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Δεν θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι. Να ξυπνήσω κάποιον; Δεν ξέρω. Κάτι όμως θέλουν σίγουρα να μου πουν. Βλέπω συνέχεια την Ιφιγένεια, δεν με έχει αφήσει ακόμα. Την πρώτη βραδιά που κοιμήθηκα είδα και το άλλο παιδί που ήταν στο βαγόνι αλλά πολύ θολά. Η Ιφιγένεια έρχεται όμως καθαρά ακόμα».
«Βρισκόμουν στο βαγόνι 6 όπου η σύγκρουση δεν ήταν ισχυρή. Εγώ δηλαδή δεν το κατάλαβα ότι έγινε σύγκρουση. Σταματάει όμως το τρένο, υπήρχε μια γιαγιά που είχε χτυπήσει και είχε κόψει το φρύδι της, ξεκινάνε τα ουρλιαχτά οπότε καταλαβαίνω πως κάτι είχε συμβεί. Στην αρχή ασχολήθηκα με την γιαγιά, γιατί έπρεπε να την βγάλω κάτω από το βαγόνι, ενώ υπήρχαν και άνθρωποι που δεν τους ένοιαζε αυτό. Τους ένοιαζε απλά να βγάλουν τη βαλίτσα τους και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν αν και δεν υπήρχε καν σύγκρουση ή κίνδυνος στο δικό μας βαγόνι».
«Το καταλαβαίνω, μπορώ να το δικαιολογήσω και κάπως πως ήθελαν να σώσουν το τομάρι τους. Έπειτα έφυγα από εκεί προς τα μπροστινά βαγόνια, φώναζα αν είναι κανείς μέσα στο τρένο και στην αρχή δεν έπαιρνα απάντηση. Μετά πήρα απάντηση, υπήρχαν κι άλλοι που έψαχναν εκείνη την ώρα και ένας από αυτούς ήταν ο κ. Γιώργος ο οποίος ήταν πραγματικά σαν άγιος που εμφανίστηκε σε μένα εκείνη την βραδιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μαζί με τον κ. Γιώργο από το βαγόνι τέσσερα φύγαμε από τα παράθυρα, γιατί οι πόρτες ήταν εγκλωβισμένες και κατευθυνθήκαμε στο βαγόνι τρία. Εκείνος ήταν που ανέβηκε πρώτος στο βαγόνι τρία, πάτησε στα συντρίμμια για να μου δείξει που να πατήσω και να μην κοπώ. Δηλαδή θυσίασε τα δικά του χέρια ώστε να κοπεί αυτός και μετά να ανέβω εγώ για να δούμε τι θα δούμε. Προτού όμως ανέβω πάνω, μου είπε να πάω να φωνάξω την ΕΜΑΚ για να φέρουν ψαλίδια και φορεία».
Άγγελος: «Να μην ξεχάσουμε... οι Έλληνες έχουμε την τάση να ξεχνάμε»
«Από την Πολιτεία έχω πίκρα γιατί δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Εγώ με κοντομάνικο ήμουν όλη μέρα γιατί είχα δώσει τα ρούχα μου στους ηλικιωμένους να μπορούν να αναπνεύσουν. Η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες της. Το θέμα είναι να μην ξεχάσουμε γιατί έχουμε αυτή την τάση. Θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι και όχι γιατί δεν μου αρέσει η κυβέρνηση που έχουμε αλλά επειδή ο λαός, θεωρώ ότι είμαι μια κλωστή και εάν έρθουν όλοι θα δέσουμε ένα δυνατό ύφασμα. Αυτό δεν ήταν ένα απλό λάθος αλλά ένα έγκλημα! Οι όποιες ευθύνες είτε του σταθμάρχη είτε κάποιου άλλου δεν κρύβουν το πρόβλημα της χώρας.
Κράτησα επαφή με τον κ. Γιώργο. Βρίσκεται στο Άγιο Όρος, ξυλοκόπος και δεν θέλει να βγει στη δημοσιότητα. Του έχω πολύ σεβασμό. Κάποιοι μου λένε να πάω στην Πυροσβεστική αλλά δεν ξέρω αν θέλω να παρατήσω το όνειρό μου».
Το Twitter όπως πάντα είχε πολλά να πει
Το Twitter υποκλίθηκε στους επιζώντες γράφοντας μεταξύ άλλων: «Η εκπομπή του Θεοδωράκη πρέπει να πάει κατευθείαν στη δικαιοσύνη. Δεν πρέπει κανείς και τίποτα να συγκαλυφθεί για τη μνήμη των ψυχών που έφυγαν άδικα αλλά και για τις ψυχές που επέζησαν και τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά».
Bloggers
