Ευθυμιάδης: «Συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν για να μας θυμίσουν ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη»

Ευθυμιάδης: «Συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν για να μας θυμίσουν ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη»

«Για άλλη μία φορά, συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν για να μας θυμίσουν ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη», έγραψε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός στον λογαριασμό του στο Instagram.

Στο πένθος έχουν βυθιστεί όλη η χώρα από το δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη που στέρισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους.

Τις μέρες αυτές, οι οικογένειες που έχουν τα παιδιά τους έχουν αρχίσει να μιλούν.

Μιλούν οι οικογένειες των αδικοχαμένων παιδιών

Η Μάρθα Πλακιά, μητέρα της 19χρονης Αναστασίας και θεία των δίδυμων ξαδελφών της που σκοτώθηκαν στο δυστύχημα στα Τέμπη μίλησε στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα».

«Εύχομαι να πληρώσουν όλοι. Ζητάμε δικαίωση για τα παιδιά μας, θα το κάνουμε αυτό που περιμένουν. Σε αυτούς που κλαίνε, κουράγιο, τίποτα άλλο».

Ο πατέρας μιας άλλης 19χρονης που σκοτώθηκε στα Τέμπη, της Αναστασίας Παπαγγελή είπε:

«Να μην ξαναζήσει ποτέ κανένας γονιός αυτό που ζούμε εμείς. Κάποτε πρέπει να γίνουμε ένα σύγχρονο κράτος. Προφανώς φταίει η προχειρότητα που διακρίνει αυτή τη χώρα. Δεν ξέρω αν φταίει η κουλτούρα μας. Τι νόημα έχει αν καταδικαστεί κάποιος; Θα φέρουν πίσω το παιδάκι μου; Να μη στηριζόμαστε μόνο στο φιλότιμο κάποιων, δύο να δουλεύουν και 10 να κάθονται. Πρέπει όλοι να κάνουν αυστηρά το καθήκον τους. Έγινε σύγκρουση τώρα που υπάρχει τεχνολογία και κινητά. Ήταν ένας άγγελος με όνειρα που έσβησαν στις 23.23 της Τρίτης και για μας ξεκίνησε ένας Γολγοθάς».

Ξέσπασε ο Θανάσης Ευθυμιάδης:

«Για άλλη μία φορά, η ανικανότητα και τα ψέματα των πολιτικών, ξύπνησαν μέσα μας την οργή και την αγανάκτηση.

Για άλλη μία φορά, οι γονείς κλαίνε για τα νεκρά παιδιά τους και οι πολιτικοί πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλον. Για άλλη μία φορά, μας εξηγήθηκε γιατί η χώρα μας χρωστάει πάνω από 300 δισεκατομμύρια, χωρίς να έχει τις βασικές υποδομές ενός ευρωπαϊκού κράτους.

Για άλλη μία φορά, καταλάβαμε που πήγαν τα λεφτά και γιατί η πλειοψηφία των πολιτικών έχουν τεράστια περιουσία. Για άλλη μία φορά, οι δυνάμεις των ΜΑΤ τούς υπάκουσαν, φανερώνοντας ότι το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πρέπει να μετονομαστεί σε Υπουργείο Προστασίας των πολιτικών.

https://www.instagram.com/p/CpmbFG6Iyfj

Για άλλη μία φορά, ελάχιστοι λένε τα πράγματα με το όνομα τους στην "ελεύθερη" τηλεόραση. Για άλλη μία φορά, συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν για να μας θυμίσουν ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη. Για άλλη μία φορά, γίναμε όλοι δικαστές στα social media και καταδικάζουμε τα αυτονόητα. Σε λίγο καιρό όμως, θα έχουμε εκλογές.

Θα τα θυμηθούμε όλα αυτά ή μόλις μας τάξουν μία θέση στο δημόσιο, θα τα ξεχάσουμε; Θα τα θυμηθούμε ή αν μας επιτρέψουν να νομιμοποιήσουμε το αυθαίρετό μας, θα τα ξεχάσουμε;

Θα τα θυμηθούμε ή αν μας υποσχεθούν ότι ο δικός μας άνθρωπος δεν θα περιμένει στη λίστα αναμονής αλλά θα χειρουργηθεί άμεσα σε δημόσιο νοσοκομείο, θα τα ξεχάσουμε;
Θα τα θυμηθούμε ή αν μας δώσουν άδεια να χτίσουμε στα καμένα δάση, θα τα ξεχάσουμε;

Μήπως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε ΌΛΟΙ τις ευθύνες μας; Μήπως ήρθε να αποφασίσουμε τι κοινωνία θα παραδώσουμε στα παιδιά μας»;

Ο Σωτήρης Τσαφούλιας είπε αυτό που όλοι σκεφτόμαστε για τα Τέμπη

Μιλώντας πριν λίγο καιρό για τη ζωή και τον φόβο του θανάτου, ο ηθοποιός είχε πει:

https://www.instagram.com/p/Cb5Di7to8cN

«Με όλα αυτά που τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν στον πλανήτη αλλά και στην χώρα μας και που τα παρακολουθούμε ζωντανά από τις οθόνες μας σαν να συμβαίνουν δίπλα μας, αυτό που αναρωτιόμαστε είναι: Μα τί άλλο θα δούμε;
Είμαστε όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε μία κατάσταση αναμονής, για το τι χειρότερο θα γίνει.
Και μουδιασμένοι , ελπίζουμε και περιμένουμε. Και περιμένουμε... και περιμένουμε... Περιμένοντας λοιπόν, την ειρήνη
Περιμένοντας την δικαιοσύνη
Περιμένοντας την οικονομική ανάκαμψη Περιμένοντας την αληθινή αγάπη
Περιμένοντας μία συγνώμη
Περιμένοντας ένα ευχαριστώ
Περιμένοντας το Θεό να μας λυπηθεί Περιμένοντας το σύμπαν να συνωμοτήσει Περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο... Χάνουμε το σήμερα, χάνουμε το τώρα, προσπερνάμε τις απλές καθημερινές στιγμές, ως αυτονόητες».