Κωνσταντίνα Μιχαήλ: «Δεν είναι εύκολο να βλέπεις τις ρυτίδες σου αλλά είπα "Θα μου αρέσω"»
Η ηθοποιός μιλά στο Queen.gr για το άλυτο μυστήριο του Γιατί ρε πατέρα; τον ρόλο της ως Αντιγόνη, τα πρότυπα της ομορφιάς και την κρίση ηλικίας, αλλά και το μάθημα ζωής που πήρε δίπλα στα παιδιά με αναπηρία.
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ δεν είναι μία γυναίκα, αλλά ούτε και μία ηθοποιός της πρώτης ανάγνωσης. Η σαρωτική, σε πολλά χαρακτηριστικά της, προσωπικότητα έχει βάθος, ουσία και ο λόγος της είναι προσεκτικά τοποθετημένος όπως είναι η σκέψη της και κυρίως οι πράξεις της.
Λόγω της τέχνης, έχει πάντα ανοιχτούς ορίζοντες αλλά παράλληλα έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό, δημιουργώντας μία πολύ δημιουργική αντίφαση. Δέχεται τη ζωή όπως της προσφέρεται, αλλά δεν της παραδίδεται χωρίς να δώσει τον αγώνα της.
Μαζί της στο Queen.gr μιλάμε για την αισθητική, την ομορφιά, τα πρότυπα και τη μόδα, την προσωπική επανάσταση που πρέπει όλοι μας να κάνουμε το #Metοο που δεν πρέπει να ξεχάσουμε, τα άτομα με αναπηρία και την εμπειρία ζωής που βίωσε μαζί τους, αλλά και για τον ρόλο της ως Αντιγόνη Παπαδάτου στη σειρά «Γιατί ρε πατέρα;». Η τηλεοπτική της ηρωίδα της μοιάζει σε πολλά, κυρίως στον δυναμισμό της, αλλά όχι στον τρόπο που χειρίστηκε την προσωπική της ζωή.
Τελικά ποιος έχει τη λεία των 3 εκατομμυρίων ευρώ και γιατί κυκλοφορούν φήμες για την επιστροφή του Ηλία Βαλάση;
Λεβεντογιάννης - Κλάδη γίνονται ζευγάρι στο «Γιατί ρε πατέρα;»: Η αποκάλυψη στο TikTok
«Δεν είναι όλα στη ζωή μας μαθήματα αυτοβελτίωσης, ούτε αυτή η τυραννία της ευτυχίας που διαφημίζουν»
Μας δίνετε την αίσθηση της ανεξάρτητης, δυναμικής γυναίκας, που είναι πειθαρχημένη και κυριαρχεί στον εαυτό της, βαδίζει τον δικό της δρόμο με βάσει τα δικά της «θέλω» και όχι σύμφωνα τις επιταγές των άλλων. Αυτή η εκτίμησή μας και όσων σας θαυμάζουν, είναι ακριβής;
Καταρχάς είναι μία πολύ ωραία εκτίμηση αυτή των άλλων για εμένα και σημαίνει ότι παίζω πολύ καλά τον ρόλο μου (γελάει). Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να κρατώ στοιχεία από την ανατροφή μου στο θέμα της πειθαρχίας, γράφω τις σκέψεις μου καθημερινά στο ημερολόγιό μου για να διατηρώ την αυτοκυριαρχία μου. Είμαι αυτός ο χαρακτήρας που αναφέρατε, αλλά έχω και εγώ τις ρωγμές μου. Απλά με την πάροδο των χρόνων, αυτές οι ρωγμές κλείνουν πιο εύκολα, γιατί τις διαχειρίζομαι καλύτερα.
Μεγαλώνοντας έπαψαν πια να σας απασχολούν τα «πολλά» και σας ενδιαφέρουν πια τα λίγα και καλά, τα πιο ουσιαστικά; Είναι αυτή μία απελευθέρωση που συμβαδίζει με την ωριμότητα;
Θα χρησιμοποιήσω για αυτό μία φράση της Έμμα Τόμσον που έχει πει το «Σταματήστε να κοιτάτε πόσο ωραίες ή πόσο πιο νέες είστε και πόσες ρυτίδες έχετε και να κοιτάτε αυτό που σας ευχαριστεί». Συνειδητοποιείς με λίγα λόγια, ότι όλα αυτά για τα οποία πάλευες στα νεανικά σου χρόνια ή σε οδηγούσε η ίδια η κοινωνία για να παλέψεις, δηλαδή να είσαι νέα, ωραία, αποτελεσματική και πετυχημένη, θα πρέπει πρωτίστως να ευχαριστούν εσένα και όχι τους άλλους.
Με λίγα λόγια δεν πρέπει να αναλώνεσαι σε αυτά που θέλουν οι άλλοι για εσένα. Η ωριμότητα σου δίνει αυτό το προνόμιο, αλλά από την άλλη πλευρά, η κρίση ηλικίας σε αναγκάζει να περάσεις και από δύσκολα σοκάκια μέσα στο μυαλό σου. Θα πρέπει να αποφασίσεις πως σου αρέσει η εικόνα σου, έτσι όπως είναι. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, δεν μπορείς να την αλλάξεις.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως μία γυναίκα σταματά να φροντίζει ή να βελτιώνει την εικόνα της.
Φυσικά. Πέρα από τις επιταγές του ναρκισσισμού και της ματαιοδοξίας που λαμβάνουμε από το εξωτερικό μας περιβάλλον και κυρίως από τα social media θα πρέπει να κρατήσεις μία σταθερότητα σε αυτά τα ζητήματα. Από μικρή φρόντιζα το σώμα μου, το μυαλό μου, όπως φρόντιζα και την καρδιά μου. Είναι απαραίτητο αυτό και δεν θεωρώ πως το ένα είναι ξεχωριστό από το άλλο.
Δεν είστε αρνητική ακόμη και σε κάποιες αισθητικές επεμβάσεις. Δεν είναι πια ταμπού για μία γυναίκα που θέλει να βελτιώσει την εικόνα της.
Δεν είμαι αρνητική, γιατί πλέον όλοι κάνουν botox, γυναίκες και άνδρες. Είμαι όμως σκεπτική. Όταν με είδα σε αυτή την ηλικία που είμαι υποδυόμενη την Αντιγόνη Παπαδάτου στο «Γιατί ρε πατέρα;» είπα στον εαυτό μου «Θα σου αρέσεις και θα πάμε παρακάτω». Δεν είναι εύκολο να βλέπεις τις ρυτίδες σου. Βέβαια τώρα τελευταία, έχω δεύτερες σκέψεις στο να κάνω κάτι μικρό και ανεπαίσθητο. Πάν μέτρον άριστον θα έλεγα, όπως ισχύει για όλα στη ζωή μας. Δύσκολο βέβαια είναι να το τηρήσεις και αυτό το μέτρο γιατί υπάρχουν και τα πρότυπα της μόδας, που αλλάζουν διαρκώς.
Πιστεύετε ότι σας ταιριάζει περισσότερο η κωμωδία;
Μου αρέσει πολύ η κωμωδία, αν και κατά καιρούς μου προέκυψαν και πολύ σπουδαίοι δραματικοί ρόλο τόσο στην «Εθνική Ελλάδος» όσο και στο θέατρο. Παρόλα αυτά είμαι μία ηθοποιός γλυκόπικρη. Γιατί αν θυμάστε, ακόμη και η Λίλλυ του «Λαβ Σόρρυ», με τα παθήματά της γελούσε.
Έτσι είμαι και στη ζωή μου. Δεν είμαι μόνο γέλια και χαρές, αλλά ούτε και πολύ κλάμα. Βλέπω τα πράγματα και από τις δύο σκοπιές και με ελαφρότητα, αλλά και με βάθος. Είμαι από μόνη μου μία μαύρη κωμωδία ως χαρακτήρας (γελάει). Για αυτό και μου ταίριαξε τόσο πολύ η Αντιγόνη ως ρόλος.
Πιστεύετε πως ο ρόλος σας στην Εθνική Ελλάδος ως Φρόσω που δέχεται ενδοοικεγενειακή βία και αντιδρά θα είναι πάντα ξεχωριστός;
Έκανα στην καριέρα μου και διάφορους ανάλαφρους ρόλους, αλλά και ρόλους της βαθιάς περίσκεψης όπως ήταν αυτός στην Εθνική Ελλάδος. Που έδειξε πως είναι η πραγματικότητα, πως υπάρχει και αυτός ο κόσμος, πως δεν είναι όλα στη ζωή μας μαθήματα αυτοβελτίωσης, ούτε αυτή η τυραννία της ευτυχίας που διαφημίζουν. Βέβαια από την άλλη πλευρά έχουμε μία τάση να έχουμε και ενοχές για την πολύ χαρά, το έχουμε ως λαός αυτό το χαρακτηριστικό. Ενώ υπάρχει και ο άκρατος ενθουσιασμός, μία νέα γενιά yolo που δεν δέχεται τους κανόνες, δεν έχει την πειθαρχία που είχαμε εμείς ως γενιά.
Το χρειαζόσασταν στον χώρο σας, αυτό το ξεκαθάρισμα που έγινε με το #Metoo;
Απολύτως, αλλά το #Μetoo ήταν απλά μία αρχή. Πρέπει να κρατηθεί ο σκοπός του, χρειάζεται μία επανάληψη. Να συνεχίσουμε να μιλάμε ως άνθρωποι της τέχνης, να μιλάμε ως κοινωνία. Να μην φαίνεται πως ήταν μεμονωμένες καταστάσεις, για να μην ακούσουμε στη συνέχεια αυτό το «μην είστε υπερβολικές». Η εποχή μας δυστυχώς ολισθαίνει σε πιο βάρβαρες καταστάσεις, στο να χάνουμε σταδιακά τις ελευθερίες που είχαμε κατακτήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Για ένα διάστημα βρεθήκατε σε μία δομή στην Κοζάνη με ανάπηρα παιδιά και έκτοτε όταν σας δίνετε η ευκαιρία είτε βοηθάτε σε πρακτικό επίπεδο, είτε μιλάτε για αυτά τα παιδιά. Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να έχει και μία κοινωνική ταυτότητα, μία σύνδεση με όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Αυτά τα παιδιά με δίδαξαν το τι σημαίνει το «παλεύω για την ύπαρξή μου», είναι παιδιά με μεγάλες αρετές. Θεωρούμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι κανονικοί, φυσιολογικοί και ξεχνάμε πως υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι δεν γεννήθηκαν όσο υγιείς είμαστε εμείς, ούτε με την ίδια πατρίδα, ούτε με την ίδια ελευθερία. Υπάρχουν πολλές ομάδες ανθρώπων που έχουν ανάγκη από τη στήριξή μας. Πρέπει να συμμετέχεις. Από το να μάθεις τι θα πει ανάπηρος, τι σημαίνει η αναπηρία, πως είναι ένα παιδί που γεννιέται με σύνδρομο και όλη η οικογένειά του μάχεται για εκείνο. Ο ρόλος μας σε αυτή τη ζωή είναι και το να είμαστε κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, είναι αποστολή μας να κατανοούμε τους άλλους, να τους ανακουφίζoυμε όσο μπορούμε, γιατί αλλιώς δεν θα πάμε μπροστά.
Είναι η εποχή της προσωπικής επανάστασης. Και η επανάσταση αυτή ξεκινά με το παράδειγμά σου, για να έχουν σημασία τα χρόνια που περνούν. Εγώ το κάνω από τον τομέα της καλλιτεχνίας, οι υπόλοιποι από όποιο πόστο μπορούν. Το θεωρώ ως ένα είδος ψυχολογικού spa αυτή τη διεργασία.
Διαβάζω πολύ συχνά για συναδέλφους μου στο εξωτερικό που είναι ακτιβίστριες και παίρνουν θέση στα πράγματα και το ίδιο προσπαθώ να κάνω και εγώ.
Να επιστρέψουμε στον τηλεοπτικό σας ρόλο. Η Αντιγόνη Παπαδάτου, φαίνεται πως και εκείνη – όπως όλοι – έχει τα μυστικά της. Αλλά έχει και από την άλλη πλευρά και την προσωπική της ζωή, τον έρωτα με τον Νίκο Παπαδόπουλο που λειτουργεί ως απωθημένο. Πώς θα εξελιχθεί η Αντιγόνη με το πέρασμα των επεισοδίων;
Ο Νίκος είναι τόσο γαλήνιο και πολιτισμένο πλάσμα και είμαστε εμείς οι «φούρκες» από δίπλα του, εγώ και η Χρυσώ. Η Αντιγόνη αφοσιώθηκε μετά τον θάνατο της αδελφής της, στην ανατροφή του ανιψιού της, έδωσε όλη της τη ζωή σε εκείνον και στην κολλητή της φίλη Λουκία, την «unbelievable». Ρώτησα κάποια στιγμή τον σεναριογράφο μας πώς γίνεται η Αντιγόνη που είναι όμορφη και κομψή να μην είχε προσωπική ζωή. Και μου απάντησε πως δεν είχε, ακριβώς λόγω αυτής της αφοσίωσης και της ευαισθησίας που έδειξε σε αυτά τα δύο άτομα. Βλέποντας όμως το απωθημένο της, τον παλιό της έρωτα, αποφασίζει να ανοίξει για πρώτη φορά την καρδιά της για αυτό τον λόγο συμπεριφέρεται υπερβολικά.
Έχετε απορία, το συζητάτε μεταξύ σας οι ηθοποιοί για το ποιος τελικά από τα 3 παιδιά του Τσατσάνη έχει στην κατοχή του τα 3 εκατομμύρια ευρώ;
Σε αυτή τη σειρά οι ηθοποιοί είμαστε μία οικογένεια, είμαστε πραγματικά ενωμένοι και αγαπημένοι μεταξύ μας. Κάποια στιγμή αναρωτηθήκαμε και εμείς τι ακριβώς συμβαίνει. Στην αρχή όλοι νομίζαμε πως τα είχε τα χρήματα η Βιβή, κάποια στιγμή νομίσαμε ότι τα έχει ο Νίκος. Ούτε και εμείς δεν ξέρουμε ακόμη, αλλά ούτε και έχουμε κάποια πληροφορία από τον σεναριογράφο μας. Το ζούμε και εμείς το σασπένς, όπως το ζείτε και εσείς. Έχουμε υποψίες αλλά δεν ξέρουμε το βασικό διακύβευμα, δηλαδή για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά στην υπόθεση. Ακόμη και ο στενός συνεργάτης του Τσαντάνη, ο Μιχαήλος που υποδύεται ο Μιχάλης Λεβεντογιαννης, αναρωτιέται γιατί έγιναν όλα αυτά.
Μήπως όλα αυτά είναι και ένα τέχνασμα του Ηλία Βαλάση που υποδύεται τον Τσατσάνη; Κάποιοι λένε στο Χ ότι μπορεί ακόμη και να σκηνοθέτησε τη δολοφονία του και μπορεί να ζήσουμε και την επιστροφή του.
Τρεις τελίτσες, αποσιωπητικά σε αυτό. Συνάντησα μία φορά τον Βαλάση και μου είπε ότι περιμένει να παίξουμε μαζί, αλλά απόρησα. Γύρισα και του είπα «Νεκρός δεν είσαι; Γιατί να παίξουμε;». Όλα αυτά είναι στο πλαίσιο των φημών. Περιμένουμε και εμείς με αγωνία να δούμε που θα καταλήξει η ιστορία μας.
Σας ενδιαφέρει η προοπτική μίας ταινίας στον κινηματογράφο;
Στην Ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο. Η παραγωγή είναι μικρή, γίνονται δύο με τρεις ταινίες τον χρόνο και οι ηθοποιοί είμαστε πολλοί περισσότεροι. Λόγω της εμφάνισής μου, από μικρή ηλικία με προτιμούσαν και οι εμπορικοί αλλά και οι πιο κουλτουριάρηδες κινηματογραφιστές. Δεν προέκυψε όμως να κάνω κάτι. Οι επιλογές μου ήταν περισσότερο στην τηλεόραση και το θέατρο. Φέτος για 4η χρονιά είμαι στο «Μπαμπάδες με ρούμι». Παρά τα χρόνια και την περιοδεία που κάναμε με την παράσταση, το κοινό συνεχίζει να γεμίζει το θέατρο. Και το θέατρο είναι πολύ σημαντικό. Γιατί ως θεατής γίνεσαι συμμέτοχος σε κάτι μαγικό, που καμία οθόνη δεν μπορεί να στο δώσει.
Bloggers
