10 χρόνια «Notebook»: Βρήκαμε την ΜΙΑ γυναίκα που το μισεί και μας εξηγεί γιατί

Γωγώ Φούντα
10 χρόνια «Notebook»: Βρήκαμε την ΜΙΑ γυναίκα που το μισεί και μας εξηγεί γιατί

Μάλλον θα βρεθούν αρκετοί που θα συμφωνήσουν

Οι επέτειοι είναι για να τις γιορτάζουμε, κι εμείς οι γυναίκες το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα αυτό, μιας και έχουμε το μαγικό χάρισμα να θυμόμαστε την παραμικρή ημερομηνία γεγονότων, σημαντικών, αλλά και παντελώς ασήμαντων, όπως την μέρα που... ξυρίσαμε για πρώτη φορά τα πόδια μας! Και επειδή είμαστε σίγουροι ότι απευθυνόμαστε σε τζιμάνια, πιστεύουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία γνωρίζει ότι χθες συμπληρώθηκαν 10 ολόκληρα χρόνια από τη θρυλική πια ταινία «The Notebook»! Μία ταινία που μετέτρεψε τον Ryan Gosling και την Rachel McAdams σε stars πρώτου μεγέθους, ήταν η αφορμή της γνωριμίας των 2 ηθοποιών και φυσικά του θυελλώδους έρωτά τους, και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλες τις ρομαντικές-δραματικές ταινίες που ακολούθησαν. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι την ταινία αυτή υπάρχουν ελάχιστοι που δεν την έχουν δει, αμέτρητοι που τη λατρεύουν και κάποιοι που... απλά δεν καταλαβαίνουν γιατί τέτοιος χαμός! Ανήκω στην τελευταία κατηγορία και σας εξηγώ το γιατί:

1. Η διάρκειά της είναι δαιμονισμένα μεγάλη. Την πρώτη φορά που την είδα -ακολούθησε άλλη μία γιατί ήθελα να της δώσω ακόμη μία ευκαιρία- όχι μόνο δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει, αλλά από ένα σημείο και μετά, ένιωθα σαν να έχω κάνει κάτι πολύ κακό, και να με τιμωρούν με τον πιο βάναυσο τρόπο. Το ακόμα χειρότερο δε, είναι ότι κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου, οι διπλανές μου έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ από τη συγκίνηση, κάτι που έκανε την κατάστασή μου ακόμη πιο απελπιστική. Βρε παιδιά, και ο Τιτανικός ήταν τεράστια ταινία, αλλά δικαιολογείται και με το παραπάνω. Κοτζάμ υπερωκεάνιο βύθισε!

2. Αφού λοιπόν ξεπέρασα τη διάρκεια, επικεντρώνομαι στο θέμα. Ένα θέμα που ήταν τόσο προβλεπόμενο και κλισέ, που μάταια έψαχνα την ανατροπή και το διαφορετικό μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Προσοχή: Δεν εννοώ ότι το θέμα δεν ήταν τρυφερό και συγκινητικό, αλλά πραγματικά, το να βλέπουμε ηλικιωμένα ζευγάρια να μένουν μαζί αγαπημένα, παρά το γεγονός ότι ο ένας από τους 2 δεν μπορεί καλά καλά να θυμηθεί ποιος είναι, είναι φυσικά υπέροχο, αλλά νομίζω πως είναι και μονόδρομος. Θέλω να πω, ότι όταν έχεις ζήσει με τον άλλο 50 χρόνια και βάλε, πόσο εύκολο μπορεί να είναι να τον εγκαταλείψεις στα γεράματα, όταν μάλιστα είναι αβοήθητος; Σας μιλάω από προσωπική πείρα. Είναι μεν αξιοθαύμαστο, αλλά είναι και φυσικό επακόλουθο.

3. Η σκηνή που κάνουν πρώτη φορά έρωτα, και όχι sex, διότι κάτι τόσο όμορφο και τρυφερό δεν θα μπορούσε να ευτελιστεί με την «κακιά» τη λέξη, αλήθεια σας το λέω θα μπορούσε να λείπει. Δηλαδή πραγματικά, ποιος πάει να κάνει sex για πρώτη φορά σε εγκαταλελειμένο κτίριο; Σοβαρά τώρα; Κι ας εξαιρέσουμε το ότι είσαι στο πάτωμα, το οποίο είναι φυσικά βρώμικο και κινδυνεύεις ανά πάσα ώρα και στιγμή να σου μπει αγκίδα στον κ*λο, οι ποντικοί και οι αράχνες δε σου λένε τίποτα; Ξέρετε ποιο θα ήταν το ανατρεπτικό; Εφόσον η Allie είχε λεφτά, να πλήρωνε μία δωματιάρα σε ξενοδοχείο και να ήταν άρχοντες! Αλλά που μυαλό.

4. Σας το λέω για να μην παρεξηγηθώ: Άντρες σαν το Noah ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. O κύριος αυτός, ο Ryan κατά κόσμον, ήταν ένας γοητευτικός, σέξι, καλοκάγαθος και προκομμένος νεαρός ο οποίος έπεσε στον έρωτα του πλουσιοκόριτσου, το οποίο τον έγραφε κυριολεκτικά. Δηλαδή σε τέτοιο σημείο, που έπειτα από την 90ή χυλόπιτα που είχε φάει, αναγκάστηκε να την απειλήσει για να τη βγάλει ραντεβού. Και ερωτώ: Ποιος άντρας θα έκανε κάτι τέτοιο, όχι μόνο τώρα αλλά ακόμη και τότε; Κανένας δυστυχώς, διότι και η καψούρα έχει τα όριά της.

5. Η γενικότερη αίσθηση που μου άφησε η ταινία αυτή, και το λέω με κίνδυνο να με μισήσετε, ήταν αυτό το χλιαρό συναίσθημα που σε αφήνει με ένα μειδίαμα προβληματισμού και λίγα νεύρα διότι έχασες το χρόνο σου. Κλάμα, αμέτρητες σκηνές μελό και εξομολόγησης παντοτινού έρωτα, το κλασικό ότι όλοι είναι εναντίον μας αλλά εμείς θα το παλέψουμε και όλα αυτά τα οποία ίσως να με συγκινούσαν στα 15, ίσως, αλλά όχι πια. Διότι καλώς ή κακώς ο έρωτας ούτε εύκολος είναι ούτε και αγγελικά πλασμένος. Και τελοσπάντων, δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος καημός για το «Τhe Notebook», όταν ο κινηματογράφος μας έχει δώσει ερωτικές-δραματικές ταινίες όπως το «Great Expectations». Για να μη μιλήσω για ακόμη πιο παλιά και κλασικά διαμάντια.

Διαβάστε ακόμη:

O πραγματικός λόγος που οι γυναίκες εγκαταλείπουν τις δίαιτες

8 πράγματα που όλοι μισούμε στο καλοκαίρι... αλλά δεν το παραδέχεται κανείς