Ένα ραντεβού, ένα σύμβολο και μία υπόσχεση που σου δίνουν την ώθηση να συνεχίζεις

«Οι σχέσεις από απόσταση δεν λειτουργούν», «η ρουτίνα είναι σημαντική σε ένα ζευγάρι για να χτιστεί η εμπιστοσύνη», «οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι το άλφα και το ωμέγα σε μία σχέση»: σχεσικά κλισέ που διάβαζα τόσα χρόνια σε γυναικεία περιοδικά και βιβλία αυτοβελτίωσης με βαρύγδουπους τίτλους όπως «Βρες το άλλο σου μισό με ένα μόνο βλέμμα», έβλεπαν να περνούν σε slow motion μπροστά στα μάτια μου όση ώρα τον περίμενα.

«Ίσως τελικά οι συναισθηματικές κοινοτυπίες έχουν λόγο ύπαρξης», σκεφτόμουν καθισμένη στο αγαπημένο μας συνοικιακό καφέ. Αγαπημένο μας στη δική μου πόλη, γιατί η δική του ήταν μόλις 2.872 χιλιόμετρα μακριά και το στέκι μας εκεί αρκετά διαφορετικό. Όπως διαφορετικά ήταν και όλα όταν βρισκόμουν στο Παρίσι μαζί του. Είμασταν δύο άνθρωποι με διαφορετικές δουλειές, διαφορετικά ενδιαφέροντα, διαφορετικές χώρες αλλά και τόσα κοινά. Δύο άνθρωποι που για τους τελευταίους μήνες είχαμε κάνει στο μυαλό μας το Αθήνα – Παρίσι, να φαίνεται τόσο εφικτό όσο το Παγκράτι-Μεταξουργείο. Γιατί αποφασίσαμε από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε σε ένα online marketing course όπου ήμασταν οι μόνοι Έλληνες, πως αφού μπορούμε να μοιραστούμε inner jokes με φόντο το μάθημα της στατιστικής, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Οι απορίες για το σεμινάριο, μετατράπηκαν σε ατελείωτα τηλεφωνήματα και αυτά μετουσιώθηκαν σε ανυπομονησία για το πρώτο μας ραντεβού σε ελληνικό έδαφος. «Πού θες να βρεθούμε;» τον ρώτησα πριν από λίγες μέρες όταν μου έδειξε τα αεροπορικά εισιτήρια που έκλεισε. «Στο στέκι μας μου είπε» και τα μάτια μου πρέπει να έγιναν τεράστια από την έκπληξη όσο μιλούσαμε Face Time. Θεωρούσε «δικό μας» το καφέ στη γωνία του σπιτιού μου από όπου τον καλούσα κάθε πρωί πριν πάω στο γραφείο όσο περίμενα να πάρω τον καφέ μου. Στο Παρίσι το αντίστοιχο «μέρος μας» ήταν μία μικρή croissanterie μόλις λίγα μέτρα από την πολυκατοικία του.

Και η ώρα περνούσε και η κοπέλα πίσω από τον πάγκο με κοιτούσε ήδη με συγκατάβαση και εγώ σκεφτόμουν πως είναι τρελό όλο αυτό. Δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Είναι από αυτές τις ρομαντικές ιστορίες που είναι προορισμένες να αρχίσουν και να τελειώσουν πίσω από την οθόνη ενός pc, δεν γίνονται ποτέ «απτές» γιατί πολύ απλά «οι σχέσεις από απόσταση δεν λειτουργούν». Αυτό έλεγα στον εαυτό μου όσο περνούσαν τα λεπτά και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία περίμενα «να χωρίσω» τη στιγμή που υποτίθεται πως η σχέση μου θα αποκτούσε αληθινή υπόσταση.

Και τότε έγινε το αυτό που στις ταινίες θα ονόμαζαν «happy end» και στη ζωή λέμε απλά «ανακούφιση»: ένα ανδρικό χέρι ακούμπησε από πίσω μου ένα λευκό κουτί πάνω στο μικρό, ξύλινο τραπέζι. «Συγνώμη που άργησα αλλά είχα πάει να σου αγοράσω αυτό…», μου είπε και η φωνή του ήταν ακόμα πιο γοητευτική από ότι στο τηλέφωνο. Ήταν εκεί, δίπλα μου και η «σχέση από απόσταση» έγινε απλά «σχέση». Μέσα στο κουτί ήταν ένα μικρό charm, ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο. «Θα κάτσω στην Ελλάδα μέχρι τον Ιανουάριο, δήλωσα πως θα δουλεύω από το σπίτι για να περάσουμε αυτές τις γιορτές μαζί και σου υπόσχομαι πως από εδώ και πέρα -με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- θα περνάμε όλες τις γιορτές μαζί», μου είπε.

Δεν ήξερα πως πιστεύω στα Χριστουγεννιάτικα παραμύθια, όπως δεν ήξερα πως πιστεύω και στους online έρωτες και στα χιλιομετρικά εμπόδια, αλλά κοιτώντας αυτό το πράσινο έλατο που κρέμεται από το βραχιόλι μου ανακαλύπτω πως πιστεύω στην αγάπη, φέτος περισσότερο από ποτέ. Και όπως φαίνεται και αυτή πιστεύει σε εμένα.