Το κουκλάκι μου

Όταν ήμασταν μικρά είχαμε συνήθως ένα κουκλάκι να παίρνουμε αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να πηγαινοφέρνουμε στις βόλτες μας σκουπίζοντας το πάτωμα. Συνήθως επρόκειτο για αρκουδάκι, λαγουδάκι, λιονταράκι και γενικότερα κάτι που τελείωνε σε –άκι. Ο κούκλος μας ήταν ο φίλος μας , ένα υποκατάστατο αδελφού ή πραγματικού φίλου.

Ήταν εκείνος που βγάζαμε το άχτι μας, που τον ξεμαλλιάζαμε, τον τσαλαπατούσαμε, τον σαλιώναμε ενώ κοιμόμασταν πάνω του. Αυτό το κουκλάκι κάποιοι από εμάς δεν το έχουν ξεπεράσει και ακόμα και τώρα μας συντροφεύει κάποιες στιγμές, ίσως τις πιο μοναχικές ή εκείνες που θέλουμε να θυμίσουμε στον εαυτό μας ότι κάποτε νιώθαμε χαρά με τα απλά πράγματα και κοιμόμασταν ήσυχοι μέσα αγκαλιάζοντας αυτό το μαλλιαρό πλάσμα που τις περισσότερες φορές ήταν δώρο κάποιου που μας αγαπούσε.