Ο Ενεργός Μπαμπάς είναι ο σύγχρονος υπερήρωας
Μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία διεκδικεί αυτό που θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα του γονιού, αλλά πρωτίστως του παιδιού.
Ασφάλεια. Αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό όταν σκέφτομαι με ποιο συναίσθημα πρέπει να συνδέεται ένας μπαμπάς. Μία αγκαλιά που ανοίγει πάντα όταν πλησιάζεις και, όταν κλείνει με εσένα μέσα, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τη μετακινήσει. Γιατί είναι σαν να φτιάχτηκε για να κουμπώνεις εκεί. Όπως ένα κομμάτι παζλ στο σημείο που φαίνεται ανολοκλήρωτο χωρίς αυτό.
Είναι μεγάλο πράγμα η ασφάλεια. Τουλάχιστον η συναισθηματική. Δεν μπορείς να τη βρεις εύκολα. Να κοιτάς στα μάτια κάποιου και το μόνο που να βλέπεις να είναι αγάπη. Ατελείωτη. Και «ζεστή» με έναν τρόπο που διώχνει όλη τη μοναξιά που ως άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να νιώσουμε. Να σε καθησυχάζει όταν το άγχος κυριεύει τη ζωή σου. Να θέλει να κάνει τα πάντα για να μένει το χαμόγελο πάντα στο πρόσωπό σου. Να θέλει να διώχνει μακριά ό,τι το καταστρέφει. Να σου δίνει ένα γλυκό φιλί στα μαλλιά όταν είσαι στενοχωρημένη. Να σε συμβουλεύει όταν είσαι μπερδεμένη. Και να σε καθησυχάζει ότι εκείνη θα είναι πάντα γύρω σου οτιδήποτε κι αν συμβεί. Γιατί κανείς δεν είναι ο μπαμπάς σου.
Για ένα παιδί, ο μπαμπάς είναι ο ήρωάς του. Χωρίς κάπες και κοστούμια. Με μία φόρμα και έναν καφέ στο χέρι. Ο καθημερινός και πιο πραγματικός ήρωας. Αυτός που δεν έχει στόχο να προστατεύσει όλον τον κόσμο, αλλά τον δικό του κόσμο. Το παιδί του. Και κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να του στερεί το δικαίωμα να είναι όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα. Σίγουρα όχι μία απόφαση που επαφίεται σε τυπικότητες και συνήθειες του παρελθόντος που ακολουθούσαν μετά από έναν χωρισμό.
Αυτά πρέπει να είναι αυστηρώς διαχωρισμένα. Το τι θα κάνει ένα ζευγάρι με τη σχέση του και η επιθυμία του ή η έλλειψη αυτής να συνεχίσει τον δεσμό του μελλοντικά δεν πρέπει να αγγίζουν την ιδιαίτερη και μοναδική πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει ένας γονιός με το παιδί του. Δεν είναι πράγματα συγκρίσιμα. Έχουν διαφορετική υπόσταση και οντότητα και είναι αναφαίρετο δικαίωμα των γονιών. Και των δύο. Όσο σημαντική είναι μητρική φιγούρα και αγάπη, άλλο τόσο είναι και η πατρική. Απλά και αδιαπραγμάτευτα.
Για αυτήν ακριβώς τη συνεπιμέλεια είναι που μάχονται οι Ενεργοί Μπαμπάδες. Πρόκειται για μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που δημιουργήθηκε τον περασμένο Απρίλιο για να υπερασπιστεί τους μπαμπάδες και το δικαίωμά τους σε εξίσου κοινή επιμέλεια με τις μαμάδες. Στη χώρα μας σήμερα το Οικογενειακό Δίκαιο προβλέπει την κατ’ αποκλειστικότητα επιμέλεια του παιδιού από τον έναν γονέα στην περίπτωση διαζυγίου, που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι η μαμά. Αυτό συνεπάγεται ο δεύτερος να έχει εμφανώς περιορισμένο ρόλο, διαταράσσοντας τις ισορροπίες πρωτίστως στην ψυχοσύνθεση του παιδιού. Και σαφώς δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις που κρίνεται ακατάλληλος ως κηδεμόνας, αλλά σε εκείνες που είναι ικανός αρωγός όλων των αξιών που «χτίζουν» τον ορισμό του γονέα. Που μπορεί κάποιος να εκπληρώσει και με το παραπάνω το χρέος, τη φύση και τη θέλησή του, αλλά ένας «απολιθωμένος» νόμος δεν του το επιτρέπει.
Ο ίσος χρόνος στη ζωή του παιδιού έχει θεμελιώδη σημασία. Τόσο για την ψυχολογία του όσο και για τον μετέπειτα χαρακτήρα του. Ο ίσος χρόνος δεν είναι μόνο δικαίωμα του μπαμπά αλλά και του ίδιου του παιδιού. Κυρίως αυτού. Και αυτό είναι ένα δικαίωμα που πρέπει να διαφυλάσσεται και να περιφρουρείται με κάθε μέσο. Το κίνημα των Ενεργών Μπαμπάδων προσπαθεί για αυτήν την περιφρούρηση μέσω της καλέσματος για αλλαγή της νομοθεσίας και τροποποίηση της με βάση αυτόν τον γνώμονα, με πολλούς διάσημους, όπως ο Θοδωρής Μαραντίνης και η Μαρία Σολωμού, ήδη να το υποστηρίζουν ενεργά και δημόσια και να βοηθούν στη διεκδίκηση ενός δικαιώματος που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να αφήσουμε στην άκρη τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις του παρελθόντος που βασίζονται σε τετριμμένα δεδομένα μιας παλιάς πραγματικότητας, η οποία ήθελε τον μπαμπά στον ρόλο του κομπάρσου. Ο μπαμπάς πια είναι και θέλει να είναι πρωταγωνιστής στη ζωή του παιδιού του. Όχι ένας συγγενής που το επισκέπτεται περιστασιακά με την κλεψύδρα να μετράει αντίστροφα. Αφοσιώνεται στην ανατροφή και στη διαπαιδαγώγηση του. Ασχολείται και συμβουλεύει. Μιλάει και καταλαβαίνει. Ενθαρρύνει και επικροτεί. Διορθώνει και νουθετεί. Συμπορεύεται. Αγκαλιάζει. Αγαπάει. Βαθιά. Όμορφα. Αληθινά. Είναι «εκεί» και «εκεί» πρέπει να μείνει.
Διάβασε τη συνέντευξη με τον Πρόεδρο των Ενεργών Μπαμπάδων, Σταύρο Σίπκα, εδώ.
Bloggers
