Η Πετρογιάννη δεν είπε «μην θηλάσετε» Είπε: «Έκανα ό,τι μπορούσα» και της αξίζει ένα μπράβο
Αφού της ευχήθηκαν να μην κάνει ποτέ παιδιά. Αφού πάλεψε με την ενδομητρίωση. Αφού την έκραξαν για ένα μπουκάλι γάλα χωρίς να ξέρουν ότι για να το βγάλει αντλούσε με θήλαστρο στις 3 τη νύχτα. Ήρθε η ώρα, οι «καλές μανούλες» των social να κράξουν τη Φωτεινή Πετρογιάννη για το δικαίωμά της να μιλήσει για το πόσο δύσκολη περίοδος είναι η λοχεία, ο θηλασμός και ο νέος μας εαυτό μετά τη γέννα.
Αφού της ευχήθηκαν να μη γίνει ποτέ μάνα. Αφού πάλεψε με την ενδομητρίωση. Αφού την έκραξαν για ένα μπουκάλι γάλα, αγνοώντας ότι στις 3 τα ξημερώματα το αντλούσε με δάκρυα και πόνο, τώρα, την κατηγορούν γιατί μίλησε για τη λοχεία. Γιατί τόλμησε να πει ότι ήταν δύσκολα, ότι πόνεσε κι ότι ένιωσε ανίκανη ή θλιμμένη, την ώρα που κρατούσε το πιο πολύτιμο πλάσμα στον κόσμο.
Εγώ πάντως ως μαμά, όταν άκουσα την εξομολόγηση της Φωτεινής Πετρογιάννη στο podcast της Χριστίνας Μπόμπα, ένιωσα ανακούφιση που κάποια μίλησε επιτέλους για τη μεσοτοιχία ανάμεσα στη χαρά και τον πόνο. Για την αγάπη που σε γεμίζει ως τα μηνίγγια και την κούραση που την ίδια ώρα σε διαλύει. Για το γάλα που θέλεις να δώσεις, αλλά δεν μπορείς/ δεν έχεις/ δεν είναι αρκετό. Για την κριτική που δέχεσαι, ό,τι και να κάνεις.
Όχι, η λοχεία δεν είναι πάντα ροζ, ακόμα και για μας που γεννήσαμε κόρες. Δεν είναι μόνο φωτογραφίες με κουβερτούλες και τσιτάτες λεζάντες «Happy New Mom». Είναι ιδρώτας και δάκρυα και τύψεις και πληγωμένες θηλές, είναι ορμόνες που σε κάνουν να κλαις χωρίς λόγο και σώμα που πονάει παντού. Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να χαμογελάμε.
Μήπως να πούμε κι εμείς την αλήθεια; Είμαστε ευτυχισμένες αλλά είμαστε και κουρασμένες.
Η Φωτεινή δεν είπε «μην θηλάσετε». Είπε ότι πόνεσε και προσπάθησε και δεν τα παράτησε. Και μόνο γι’ αυτό της αξίζει ένα ευχαριστώ.
Γιατί για κάθε μαμά που δακρύζει μόνη της σε ένα μαιευτήριο με μαστίτιδα, ψάχνοντας γιατροσόφια για τις θηλές που βγάζουν αίμα, αυτή η αλήθεια είναι βάλσαμο. Όχι γιατί θέλουμε να γκρινιάξουμε αλλά γιατί χρειαζόμαστε κατανόηση, όχι χειροκρότημα.
Αν αυτή η συζήτηση δεν «προάγει τον μητρικό θηλασμό», τότε ας προάγει κάτι ακόμα πιο σημαντικό: την αποδοχή της αλήθειας των γυναικών. Γιατί όλες οι αλήθειες χωράνε στη μητρότητα, ακόμα κι εκείνες που (μας) πονάνε.
Στην κουβέντα της Φωτεινής Πετρογιάννη στο Be Well podcast με την οικοδέσποινα Χριστίνα Μπόμπα (και την Μαρία Δημητριάδου, guest ειδικό με εξιδείκευση στα θέματα λοχείας:) ακούσαμε μία από τις ειλικρινείς συζητήσεις για τη λοχεία.
«Στην παρέα μου δεν είχα μαμάδες. Όταν γέννησα περνούσα δύσκολα. Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό και μου μετατοπίστηκε ο κόκκυγας, με αποτέλεσμα με το που έφυγε η επισκληρίδιος να έχω έναν αφόρητο πόνο, που μου δημιουργούσε πρόβλημα στο να κάτσω, να ξαπλώσω, να πάρω το παιδί μου αγκαλιά, να θηλάσω ή να κινηθώ με το παιδί μου.
Αυτός ο πόνος όταν μονιμοποιείται σου δημιουργεί μια θλίψη και μια ανικανότητα για να ζήσω ευτυχισμένες στιγμές με τον μπέμπη.
Ήθελα να βγάλω γάλα γιατί είχα τύψεις, στεναχώρια και κλάμα και την ίδια στιγμή ένιωθα πολλή χαρά και αγάπη. Δεν μπορούσα να θηλάσω, ήταν κάτι πολύ σπάνιο και ήταν θέμα σπονδυλικής στήλης, θέμα το οποίο δεν έλυσα όταν θα έπρεπε. Επειδή ήθελα να θηλάσω και είχα αρκετό γάλα, πήγα στην επιλογή άντλησης με το θήλαστρο αλλά ταΐσματος όχι με τον παραδοσιακό τρόπο», είπε χαρακτηριστικά η Φωτεινή Πετρογιάννη περιγράφοντας παράλληλα την κριτική που δεχόταν στα social media με γυναίκες που είδαν το μπουκάλι και θεώρησαν πως η νέα μαμά δίνει γάλα σε φόρμουλα στο παιδί της όταν η ίδια η παρουσιάστρια είχε κοπιάσει στις 3 τα ξημερώματα για να αντλήσει το γάλα αυτό. Εκεί πήρε τον λόγο η μαμά δίδυμων κοριτσιών, Χριστίνα Μπόμπα και εξήγησε χαρακτηριστικά:
«Όλο αυτό που περιγράφεις ακόμα και σε μαμάδες που δεν έχουν πρόβλημα υγείας, έχει συμβεί. Είναι στιγμές απόλυτης ευτυχίας που αγκαλιάζεις το παιδί σου και τις στιγμές άγχους, κούρασης, ανασφάλειας και αναρώτησης αν είμαι καλή μαμά».
H παρουσιάστρια μιλώντας για τις 6-7 φορές άντλησης μητρικού γάλακτος, πέρασε στη στιγμή που αντιμετώπισε και την επιλόχειο κατάθλιψη μετά τη γέννηση του γιου της.
Και δεν είναι καθόλου παρήγορο, πως μετά το podcast αυτό και την εξομολόγηση της Φωτεινής, συνέχισαν να έρχονται σχόλια για το πώς η κουβέντα των δύο γυναικών δεν προάγει τον μητρικό θηλασμό, κάνοντας τη Χριστίνα Μπόμπα να ξεσπά:
«Το podcast δεν είχε σκοπό να πει να μην θηλάσουμε, η Φωτεινή αντλούσε γάλα μέρα- νύχτα, εγώ θήλασα δύο παιδιά έξι μήνες. Αυτό το podcast είναι μνεία για όσες τα κατάφεραν ή δεν τα κατάφεραν και η λοχεία είναι μαγική αλλά και δύσκολη και οι ορμόνες κάνουν πάρτι και το μόνο που χρειάζονται οι μανούλες είναι κατανόηση»!
«Η πιο δύσκολη στιγμή στη λοχεία μου, νομίζω πως ήταν μία μεγάλη περίοδος που έκανα μαύρες σκέψεις όσον αφορά την υγεία μου.
Γενικά είμαι ένας πολύ αρρωστοφοβικός άνθρωπος, το δουλεύω πάρα πολύ αυτό, τρέχω στους γιατρούς συνέχεια πιστεύοντας ότι κάτι έχω και εξετάζομαι διαρκώς. Έτσι κι αλλιώς το είχα αλλά διογκώθηκε στην εγκυμοσύνη, άλλαξε ταυτότητα και αυτό, εκεί που ήταν Μην πεθάνω, έγινε, Αχ, μήπως δεν προλάβω να ζήσω με το παιδί μου. Μην πάθω κάτι και δεν ζήσω το παιδάκι μου. Ήταν μία πολύ μεγάλη περίοδος που συνέχεια πίστευα ότι κάτι έχω.
Έπαιρνα τον μαστολόγο μου και του έλεγα ότι πιάνω πράγματα στο στήθος μου. Είναι υπέροχος γιατρός, γιατί μέσα σε όλο αυτό που ζω με την αρρωστοφοβία έχω τύχει και σε καλούς επιστήμονες που δεν εκμεταλλεύονται αυτό που μου συμβαίνει και είναι πολύ σημαντικό να το πω αυτό. Μου είπε Πάρε το χρόνο σου, είναι φυσιολογικά αυτά που πιάνεις. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και στο στήθος σου να επανέλθεις. Ήταν μία πολύ μεγάλη περίοδος που ένας πονοκέφαλος, ένας πόνος στο πόδι ή στην μέση για εμένα αυτόματα σήμαινε μία μαύρη σκέψη. Ότι κάτι έχω και θα πεθάνω, άρα δεν θα ζήσω με το παιδί μου πολλά χρόνια και άρα το παιδί μου δεν θα έχει τη μαμά του.
Βρήκε όλο αυτό την ορμονική διαταραχή, τη στεναχώρια και θλίψη που αναπόφευκτα έχουν οι λεχώνες και πάτησε εκεί, περισσότερο σε μένα. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μαύρισαν οι σκέψεις μου όσον αφορά την υγεία μου, επειδή πονούσα.
Μυοσκελετικά έχω διαλυθεί μετά την εγκυμοσύνη και αυτό είναι ρεαλιστικό που λέω. Στον αυχένα, τη μέση και την πλάτη και όλα αυτά, επειδή συνέβη αυτό με τον κόκκυγα. Όσο μου έδινε πόνους, τόσο αυτό διογκωνόταν, γιατί είχες κάτι να σκεφτείς. Όταν δεν έχεις κάποιο σύμπτωμα μπορείς σκεφτείς κάτι, αλλά όταν έχεις αυτό τρέχει με γοργούς ρυθμούς».
Κι εκεί ήρθε η πιο μεγάλη διαπίστωση της Φωτεινής, για τον τρόπο που μιλάμε για το αρνητικό μας συναίσθημα:
«Με ρωτάει ο κόσμος πώς είμαι τώρα που είμαι νέα μανούλα και αυτολογοκρίνομαι, για το αν θέλω να είμαι ειλικρινής, για το πώς είμαι και χαρούμενη αλλά και με δυσκολίες ή αν πρέπει να πως ότι είμαι τέλεια».
Και είναι αλήθεια πως αυτές τις 100 ημέρες ομίχλης μετά τον τοκετό, όπως τις βιώνει η κάθεμιά μας, δεν χρειάζεται να τις αποθεώνουμε ή να νιώθουμε άσχημα αν δεν θριαμβεύουμε σε αυτές. Στόχος είναι να επιβιώνουμε, να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές και να προχωράμε. Kαι δεν ξεχνάμε πως αυτό το πρώτο διάστημα μετά τον τοκετό έχει μοναξιά, από εκείνη που δεν την πολυθές αλλά σε κάνει ίσως να γνωρίζεις και να εκτιμήσεις τον νέο σου εαυτό, το μαμαδίστικο εγώ σου.
«Δεν ξέρω πως θα μας τα φέρει η ζωή ως ζευγάρι, δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο μπαμπά για το παιδί μου», τόνισε για τον σύντροφό της η Φωτεινή, εξηγώντας πόσο υποστηρικτικός είναι ο σύζυγός της.
Κι όταν μίλησε για την επιστροφή της στη δουλειά δύο μήνες μετά τη γέννηση του γιου της, η δημοσιογράφος δεν τα μάσησε, είπε το αυτονόητο. Την απόφαση να επιστρέψει τόσο σύντομα την πήρε ο εαυτός της πριν τον τοκετό, η παλιά Φωτεινή που τα περίμενε και τα σκεφτόταν αλλιώς.
Bloggers
