14 χρόνια χωρίς την Amy Winehouse και μακάρι η τελευταία συναυλία να ήταν αντάξιά της, όπως του Ozzy
Η τελευταία συναυλία της Amy Winehouse ήταν ντροπιαστική. Όχι για εκείνη αλλά για όλους τους άλλους. Ένα κοινό που την αποδοκίμασε, μια μουσική βιομηχανία που την εξάντλησε, μια οικογένεια που τη ρούφηξε και μια κάμερα που κατέγραψε την κατάρρευση σε απευθείας μετάδοση για views. Όταν κατέβηκε από τη σκηνή στο Βελιγράδι, ήταν ήδη νεκρή. Απλώς χρειάστηκαν μερικές μέρες για να το γράψουν επίσημα.
«Η Amy και ο Ozzy. Δύο θρύλοι. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στη Sharon, την Kelly και σε όλη την οικογένεια του Ozzy.
Αύριο συμπληρώνονται επίσης 14 χρόνια από τον θάνατο της Amy.
Αυτή η φωτεινή φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Ross Halfin» - Amy Winehouse Foundation.
Δύο εμβληματικές φιγούρες. Ένα κλικ.
Amy και Ozzy. Δύο είδωλα. Δύο παράλληλοι μύθοι με κοινά σκοτάδια, κοινές εξαρτήσεις και μία φωτογραφία που αποτυπώνει με τον πιο θορυβώδη και σιωπηλό τρόπο την απόλυτη ειρωνεία: η μία έσβησε στα 27, καταρρακωμένη στη σκηνή, ο άλλος στα 76, αποθεώθηκε επί σκηνής. 23 Ιουλίου 2011 και 22 Ιουλίου 2025. Ένα 24ωρο διαφορά, 14 χρόνια και μια ζωή απόσταση.
Ο Ozzy που έζησε τα πάντα και ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν θυμόταν τίποτα, πέθανε 1 φορά, όχι 1000
Γιατί το DNA του Ozzy Osbourne δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει έναν ακόμα Ozzy;
Στο Club 27 η Amy Winehouse μπήκε πριν 14 χρόνια- 27 ατάκες που ήταν απόλυτα «εκείνη»
Η Amy δεν πρόλαβε να γεράσει. Ο Ozzy δεν πρόλαβε «να πεθάνει εγκαίρως» -όπως στοιχημάτιζαν για χρόνια όσοι τον έβλεπαν να υποκύπτει στις εξαρτήσεις του. Και οι δυο τους πλήρωσαν το τίμημα της μουσικής ιδιοφυΐας.
Η τελευταία συναυλία της Amy Winehouse ήταν ντροπιαστική. Όχι για εκείνη αλλά για όλους τους άλλους. Ένα κοινό που την αποδοκίμασε, μια μουσική βιομηχανία που την εξάντλησε, μια οικογένεια που τη ρούφηξε και μια κάμερα που κατέγραψε την κατάρρευση σε απευθείας μετάδοση για views. Όταν κατέβηκε από τη σκηνή στο Βελιγράδι, ήταν ήδη νεκρή. Απλώς χρειάστηκαν μερικές μέρες για να το γράψουν επίσημα.
Ο Ozzy, αντιθέτως, πάλεψε με Parkinson, εγχειρήσεις, αποσύρσεις, υποτροπές. Και τρεις εβδομάδες πριν πεθάνει, έκανε αυτό που ήξερε να κάνει: ανέβηκε ξανά στη σκηνή. Όχι για το θέαμα, αλλά για το γαμώτο. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν λένε αντίο στα backstage αλλά μπροστά σε όσους άντεξαν να τους αγαπήσουν μέχρι τέλους.
Η φωτογραφία τους, αυτή που ανέβασε το Amy’s Foundation, τραβηγμένη από τον Ross Halfin, είναι πιο δυνατή από κάθε επικήδειο. Δύο άνθρωποι που έγραψαν ιστορία και που δεν χαμογελούν επειδή είναι χαρούμενοι αλλά γιατί ξέρουν. Ένας κόσμος τους κοιτούσε με θαυμασμό, μα δεν είδε ποτέ τι έκρυβαν μέσα τους.
Δεν είναι ίδιοι. Αλλά είναι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Ένας μόνιμος κραδασμός ανάμεσα στο θαύμα και την αυτοκαταστροφή. Εκείνη έγραψε το "Love Is a Losing Game" για έναν άντρα που τη ρούφηξε. Εκείνος τραγούδησε το "Paranoid" για να εξηγήσει τον δικό του εσωτερικό πανικό. Κανείς τους δεν το έκανε για να αγαπηθούν. Το έκαναν γιατί δεν μπορούσαν αλλιώς.
Η σκηνή, για την Amy, ήταν ηλεκτρική καρέκλα. Για τον Ozzy, παρ’ όλη την κόλαση που κουβάλησε, ήταν καταφύγιο. Εκείνη βρέθηκε μεθυσμένη, εκτεθειμένη, χωρίς έλεγχο. Ο Ozzy, παρότι σωματικά σμπαραλιασμένος, ήταν πνευματικά εκεί. Παρών. Δεν έψαχνε έλεος. Ήξερε απλώς ότι ήταν η ώρα.
Και στις δύο περιπτώσεις, το κοινό ήταν ο καθρέφτης. Ποιο κοινό όμως; Αυτό που ζητά «άλλο ένα τραγούδι», ενώ μπροστά του ξεψυχά ένας άνθρωπος; Ή αυτό που στέκεται προσοχή, επειδή δεν αντέχει να πει «αντίο»;
Η Amy έγινε είδωλο της κατάρρευσης. Ένα σύμβολο που πουλήθηκε, ξαναπουλήθηκε, και στο τέλος μπήκε σε συλλογές βινυλίων ανθρώπων που δεν την άκουσαν ποτέ νηφάλια. Ο Ozzy έγινε μύθος -όχι γιατί έμεινε καθαρός, αλλά γιατί επέζησε. Και αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα. Τι ανταμείβουμε τελικά; Την επιβίωση ή την κατάρρευση; Την τιμιότητα ή το θέαμα;
Η αλήθεια ίσως είναι πως η βιομηχανία δεν αγάπησε ποτέ την Amy. Την εξάντλησε μέχρι το μεδούλι. Και το κοινό -το ίδιο πλήθος που αποδοκίμαζε τις καταρρεύσεις της on stage- ήταν εκείνο που, με τρόπο σχεδόν τελετουργικό, προετοίμαζε το φινάλε της. Ήταν «συγκλονιστικό» να τη βλέπεις να λυγίζει, αρκεί να κρατούσε μικρόφωνο.
Ο Ozzy δεν σώθηκε επειδή ήταν δυνατότερος. Σώθηκε γιατί κάποιος τον κράτησε. Η Sharon ήταν εκεί όταν όλοι οι άλλοι έφευγαν. Όταν δεν θυμόταν ποιον είχε χτυπήσει. Όταν μπέρδευε τα ονόματα των παιδιών του. Όταν δεν ήξερε καν αν είναι ξύπνιος. Η Amy δεν είχε τη Sharon. Ούτε την οικογένειά της -όπως φάνηκε.
Δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν η Amy στα 76. Ούτε τι θα γινόταν αν ο Ozzy είχε φύγει στα 27. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αυτό που μένει, είναι το πώς φεύγεις. Και κυρίως, το πώς σε αφήνουν. Η Amy «έσπασε» πριν τελειώσει το τραγούδι. Ο Ozzy πρόλαβε να πει το τελευταίο «thank you». Και αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά τους.
14 χρόνια χωρίς την Amy Winehouse και μακάρι η τελευταία συναυλία να ήταν αντάξιά της, όπως του Ozzy - Η τελευταία συναυλία
Bloggers
