Ο Ozzy που έζησε τα πάντα και ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν θυμόταν τίποτα, πέθανε 1 φορά, όχι 1000
Τα συγκροτήματα της heavy metal δεν ξέχασαν τον Ozzy Osbourne. «Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι πραγματικά περήφανος για τους Black Sabbath είναι ότι δεν ήμασταν μια μπάντα που φτιάχτηκε από κάποιον επιχειρηματία μεγιστάνα στο Λονδίνο», «Όλοι αυτοί οι καλοσιδερωμένοι φλώροι από τα καλά σχολεία αγόραζαν τραγούδια όπως το “San Francisco (Be Sure to Wear Some Flowers in Your Hair)”. Λουλούδια στα μαλλιά; Έλεος δηλαδή!». Οι αξέχαστες ατάκες του αντί-ήρωα «άχρηστου» που σε ηλικία 11 ετών υπέστη σεξουαλική κακοποίηση, που δεν ωραιοποίησε ποτέ τις εξαρτήσεις του, που τραγούδησε μπροστά στη Βασίλισσα Ελισάβετ το Paranoid, και που αν και θα μπορούσε να είχε πεθάνει χιλιάδες φορές, πέθανε μία, όρθιος, τρεις εβδομάδες μετά το τελευταίο live. «Δεν φεύγω. Θα φύγω μόνο όταν τελειώσει η μουσική». ΜΥΘΟΣ.
«Τους αγαπώ, παιδιά. Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι πραγματικά περήφανος για τους Black Sabbath είναι ότι δεν ήμασταν μια μπάντα που φτιάχτηκε από κάποιον επιχειρηματία μεγιστάνα στο Λονδίνο. Είμαστε 4 ντόπιοι παλικάρια που είχαν μια ιδέα και δούλεψε και συνεχίζει να δουλεύει μέχρι σήμερα», δήλωνε ο Ozzy Osbourne σε συνέντευξή του στο Rolling Stone το 2010 για την ιστορία του που δεν γράφτηκε με marketing και ξένες πλάτες με αλλά με αλήθεια και παράνοια.
Ο «Πρίγκιπας του Σκότους» που κατέληξε πιο είδωλο από είδωλο, ήταν ένα κακοποιημένο αγόρι από το Aston του Birmingham που μεγάλωσε φτωχικά σε μια γειτονιά που τον φώναζε «άχρηστο». Ο μικρός John Michael Osbourne που σε ηλικία 11 ετών υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από δύο αγόρια, όπως αποκάλυψε στον Mirror το 2003, δεν μεγάλωσε με όνειρα, αλλά με επιβίωση. Και ίσως γι' αυτό δεν τον κατάπιε ποτέ το «όνειρο» το οποίο διέλυσε, ξέρασε, ξανάπιε και τελικά τού χάρισε την αθανασία.
Ο Ozzy Osbourne «έφυγε» στα 76 του, λίγες μέρες μετά την τελευταία συναυλία με τους Black Sabbath
Γιατί το DNA του Ozzy Osbourne δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει έναν ακόμα Ozzy;
Ozzy: Η τελευταία συναυλία με τους Black Sabbath & η αντίδρασή του στην πρόταση γάμου στην κόρη του
Το Πάρκινσον μπορεί να καθήλωσε τον Ozzy Osbourne, αλλά όχι και τη φωνή του: Η τελευταία συναυλία
Τι αφιέρωμα να κάνεις στον ορισμό της απομυθοποίησης;
Πώς να αφηγηθείς τη ζωή κάποιου που έζησε τόσο πολλά, όταν ο ίδιος δεν ήταν καν παρών στη μισή από αυτή; Πώς να συνοψίσεις έναν άνθρωπο που είπε «θα μπορούσα να έχω πεθάνει χιλιάδες φορές» και το εννοούσε κυριολεκτικά; Η ζωή του Ozzy ήταν το απόλυτο mindfuck: ήπιε τα πάντα, μίσησε τον εαυτό του, πήγε να σκοτώσει τη γυναίκα του, μπήκε φυλακή, έπαθε overdose, είδε τον διάβολο στα μάτια του και τον έκανε μπλουζάκι περιοδείας.
Ο κόσμος λατρεύει να μιλά για «ήρωες» που νίκησαν τις εξαρτήσεις τους. Ο Ozzy δεν τις νίκησε. Τις βάφτισε. Τις παντρεύτηκε. Και κάποιες τις έθαψε. Άλλες όχι. Η σχέση του με το αλκοόλ ήταν ερωτική, δολοφονική, επική και γελοία μαζί. Τις εξαρτήσεις δεν τις έκρυψε ποτέ. Δεν τις ωραιοποίησε. Τις κουβάλησε. Ή τον κουβάλησαν αυτές.
Όταν ξύπνησε δίπλα από σφαγμένο περιστέρι σε μια συνέντευξη Τύπου της CBS, δεν κατάλαβε τι έγινε. Όταν ξύρισε τα μαλλιά της Sharon και της πέταξε φαγητό στη μούρη, πίστεψε ότι ήταν αστείο. Όταν τραγούδησε μπροστά στη Βασίλισσα το Paranoid, το ζούσε σαν πρίγκιπας των απόκληρων. Κι όμως, όλοι τον κοίταζαν σαν να ήταν παιδί. Γιατί ο Ozzy, ακόμα κι όταν δεν ήταν καθόλου καλά, έβγαζε κάτι που ήθελες να το προστατέψεις. Δεν ήξερες γιατί. Ίσως γιατί μέσα σ’ όλη τη βρωμιά, είχε κάτι αγνό.
Ε, η Sharon το κατάλαβε
Η Sharon ήταν η μόνη που κατάλαβε ότι για να σώσεις τον Ozzy, δεν έπρεπε να τον αλλάξεις. Έπρεπε να τον κρατήσεις ζωντανό μέσα στην τρέλα του. «Πώς είναι δυνατόν να μην τον αγαπήσεις κοιτώντας τον να γελάει; Έχει το πιο ωραίο χαμόγελο στον κόσμο» έλεγε εμμονικά σε κάθε της συνέντευξη. Ήταν η γυναίκα που τον πίστεψε όταν όλοι τον είχαν ξεγράψει. Όταν ο ίδιος δεν πίστευε καν στον εαυτό του- που ποτέ τελικά δεν πίστεψε. Ήταν εκείνη που του έσωσε τη ζωή. Έγινε μάνα, γυναίκα, μάνατζερ, νοσοκόμα.
Κι όταν ήρθε το ριάλιτι, ο κόσμος γνώρισε τον Ozzy αλλιώς. Όχι ως τραγουδιστή, αλλά ως το κουρασμένο, μαστουρωμένο, ασυνάρτητο πατρικό είδωλο ενός σπιτιού που έμοιαζε με θηριοτροφείο. Το The Osbournes έσπασε ταμεία και μας έδωσε έναν Ozzy που δεν χρειαζόταν αυτή τη φορά να τραγουδήσει. Αρκούσε να τον δεις να χάνει τη μπάλα και να λέει «Sharon!» σαν να ήταν το τελευταίο όνομα που μπορούσε να τον κρατήσει στη ζωή.
Το 2002, τραγούδησε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ μπροστά στη βασίλισσα. Το Paranoid. Ναι, ο τύπος που είχε ουρήσει πάνω στο Άλαμο. Ο ίδιος που είχε δαγκώσει το κεφάλι από μια νυχτερίδα νομίζοντας ότι ήταν ψεύτικη. Ο ίδιος που είχε αποκαλέσει τον εαυτό του «ανθρώπινη καταστροφή».
Και έπειτα, το αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας. Οι αναμνήσεις από τον Randy Rhoads. Η δόξα, τα αμέτρητα βραβεία, τα χρήματα, οι αποχαιρετισμοί, οι επιστροφές, το solo, τα sold-out, τα αναθέματα, οι συναυλίες που ακυρώθηκαν, τα εγκεφαλικά, τα ατυχήματα, η νόσος του Πάρκινσον, τα χειρουργεία. Κι εκείνος, να λέει: «Δεν φεύγω. Θα φύγω μόνο όταν τελειώσει η μουσική». Μα η μουσική δεν τελείωσε. Τελείωσε ο Ozzy. Ή μήπως όχι;
Εύκολο άνθρωπο δεν τον έλεγες
Τον Ozzy πιθανότατα δεν τον ήθελες για πατέρα, δεν τον ήθελες για σύζυγο, δεν τον ήθελες για αφεντικό. Τον ήθελες για μύθο. Και εκείνος, πιστός στην παραδοξότητα του χαρακτήρα του, σού έδινε μύθο ακόμη και όταν δεν ήξερε καν πού βρίσκεται. Δεν είχε πλάνο καριέρας. Είχε blackout.
Ο Ozzy ήταν ο ορισμός του "you can’t fake madness". Ό,τι και να έκανε, όσο και να χανόταν στον εαυτό του, ήξερες πως δεν το έκανε για να τραβήξει την προσοχή αλλά γιατί δεν μπορούσε αλλιώς. Είχε κακοποιηθεί από μικρός, βασανιστεί ψυχολογικά, υποτιμηθεί, αλυσοδεθεί κυριολεκτικά στα ίδια του τα δαιμόνια. Δεν ήταν cool επειδή το ήθελε. Ήταν cool επειδή επιβίωνε μέσα στο χάος του χωρίς manual.
Κι όμως, τι αντίφαση! Όλοι τον αγαπούσαν. Οι δημοσιογράφοι, οι σκηνοθέτες, οι θαυμαστές, οι νεότεροι μουσικοί, ακόμα και αυτοί που έφτιαχναν τα memes με την ακατανόητη ομιλία του. Γιατί; Ίσως επειδή ήταν ακατέργαστα ανθρώπινος. Γιατί δεν έκρυβε τίποτα. Την αδυναμία, την ευαλωτότητα, τον τρόμο του γήρατος. Ο Ozzy δεν μιλούσε σαν ροκ σταρ αλλά σαν παιδί που είχε δει τον Θεό, τον διάβολο, τη φυλακή και το κοινό του Ozzfest -και δεν ήξερε ποιο από όλα ήταν πιο αληθινό ή πιο σκληρό.
Κι όταν άνοιγε το στόμα του να τραγουδήσει, εκεί εμφανιζόταν ο πραγματικός Ozzy. Ο σκοτεινός ποιητής της καταπίεσης, ο ιερέας των περιθωριοποιημένων, ο μάντης του ψυχικού χάους. Το "War Pigs", το "Iron Man", το "Mr. Crowley", το "Crazy Train" αποτέλεσαν ψυχιατρικά ανακοινωθέντα, ντυμένα με feedback και αίμα.
Πέντε παιδιά από ένα μεγάλο παιδί
Με τη Sharon απέκτησε τρία παιδιά και από τον πρώτο του γάμο με τη Thelma Riley -την οποία αποκαλούσε «κακή επιλογή σε μια εποχή που έκανα μόνο κακές επιλογές», δύο. Πέντε παιδιά που κανείς δεν ξέρει τι κουβαλούν μέσα τους. Ποιος μπορεί να καταλάβει τι είναι να μεγαλώνεις με έναν πατέρα-είδωλο που δεν ξέρεις αν θα θυμάται το όνομά σου την επόμενη μέρα; Όμως και πάλι, όταν μιλάνε για τον Ozzy, μιλάνε με αγάπη γιατί αν και απών, ποτέ του δεν ήταν δήθεν και ψεύτης.
Με την ίδια αγάπη μιλούν και οι μουσικοί για τον καινοτόμο τραγουδιστή που με την απόκοσμη φωνή του συνέβαλε στη γέννηση του heavy metal. Όταν έγινε γνωστή η είδηση πως πέθανε ο Ozzy, δεν υπήρξε συγκρότημα που να μην έκανε ανάρτηση, να μην ανέβασε βίντεο, να μην μίλησε για τον πατέρα του metal, για τον αρχιερέα της εναλλακτικής ύπαρξης, για τον θεμελιωτή μιας εποχής που δεν είχε ανάγκη το Spotify για να γίνει μύθος. Από τους Metallica και το Slash ως τους Sepultura, από τους System of a Down ως τους AC/DC, όλοι απέτισαν φόρο τιμής στον Ozzy.
Γιατί αυτό ήταν ο Ozzy. Η αντι-εικόνα.
Οι Black Sabbath στη γέννησή τους ήταν τέσσερις τύποι από την πιο βροχερή γωνιά του Birmingham που βαρέθηκαν να παίζουν blues και αποφάσισαν να παίξουν το σκοτάδι. Κυριολεκτικά. Αν οι Beatles έδωσαν ήχο στην αγάπη, οι Sabbath έδωσαν ήχο στον φόβο. Και το έκαναν πρώτοι.
Ο Ozzy δεν έφτιαξε τους Sabbath. Οι Sabbath έφτιαξαν τον Ozzy. Και μετά αυτός τους ξαναέσπασε στα δύο, μεθυσμένος, μπερδεμένος, συγκλονιστικά αληθινός. Δεν ήξερε πού πατάει. Αλλά πατούσε εκεί που φοβούνταν όλοι οι άλλοι να πάνε. Στη μαυρίλα. Στο παράλογο. Η φωνή του Ozzy δεν ήταν «καλή». Ήταν αναγκαία. Δεν είχε τεχνική. Είχε βάθος. Δεν είχε εκπαίδευση. Είχε σκότος. Το heavy metal γεννήθηκε μαζί του και ο Osbourne ήταν η απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να ‘χεις τίποτα για να φτιάξεις κάτι. Ούτε χρήματα, ούτε μόρφωση, ούτε μέλλον. Μόνο φρίκη και θάρρος.
Όσο για το αν θα υπάρξει άλλος Ozzy; Ο ίδιος έλεγε «Κλωνοποιήστε με, ρε αλήτες!». Μένει να δούμε ποιος θα αποδεχθεί το challenge. Ως τότε ας δούμε τη φορά που ο Ozbourne είχε αποδεχθεί ένα άλλο challenge αποδεικνύοντας πόσο χιούμορ είχε.
Κάποιες από τις πιο ειλικρινείς του ατάκες:
«Η νηφαλιότητα είναι για τον π...!»
«Δεν υπάρχουν ψυχές που δεν μπορούν να σωθούν»
«Νομίζουν ότι είμαι τρελός -αλλά με ζητάνε»
«Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι βασιλιάς. Είναι σαν να ζεις σ’ ένα υπερηχητικό γυάλινο ενυδρείο»
«Είμαι ένας πολύ απλός άνθρωπος»
«Με τον τρόπο που ζω εδώ και 30 χρόνια, θα μπορούσα να ’χα πεθάνει χίλιες φορές»
«Η μόνη μαύρη μαγεία που γνώρισαν ποτέ οι Sabbath ήταν ένα κουτί σοκολατάκια»
«Πρόσεχε πολύ τι πας να δαγκώσεις. Μη δαγκώσεις κάτι που δεν μπορείς να καταπιείς. Ο κόσμος είναι επικίνδυνος»
«Όλοι αυτοί οι καλοσιδερωμένοι φλώροι από τα καλά σχολεία αγόραζαν τραγούδια όπως το “San Francisco (Be Sure to Wear Some Flowers in Your Hair)”. Λουλούδια στα μαλλιά; Έλεος δηλαδή!»
«Το να μισείς ανθρώπους δεν είναι τρόπος να ζεις. Τι νόημα έχει; Υπάρχει ήδη αρκετό μίσος στον κόσμο για να προσθέσω κι εγώ το δικό μου»
«Σας αγαπώ όλους. Σας αγαπώ πιο πολύ κι απ’ τη ζωή...»
«Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...»
«Ένα απ’ τα πολλά προβλήματα με τον αλκοολισμό είναι πως, όταν σου λένε πόσο χάλια είσαι μεθυσμένος, συνήθως είσαι... μεθυσμένος. Οπότε συνεχίζεις να πίνεις»
«Δεν θυμάμαι να πήραμε ποτέ καλή κριτική για τίποτα. Γι’ αυτό και δεν διάβαζα»
«Δεν ήμουν διασκεδαστικός τύπος. Το να είσαι μαζί μου, ήταν σαν να πέφτεις σε άβυσσο»
«Πάντα πίστευα ότι ό,τι έχω είναι προσωρινό»
«Το σοκ είναι πολύ περίεργο πράγμα»
«Με εξαίρεση τον Tony, που είχα να δω απ’ το σχολείο, δεν ήξερα κανέναν που να παίζει μουσικό όργανο. Οπότε άφησα μαλλιά και έκανα τατουάζ. Τουλάχιστον να μοιάζω μουσικός. Τα μαλλιά ήταν εύκολα. Τα τατουάζ πονούσαν σαν διάολος»
«Πάντα θαύμαζα τους Beatles. Ξεκίνησαν με bubblegum pop και γίνονταν όλο και πιο βαριοί. Κι εγώ πήγαινα ανάποδα»
«Κατά τη γνώμη μας, ήμασταν απλώς ένα blues συγκρότημα που αποφάσισε να γράψει τρομακτική μουσική»
«Πρώτη φορά σε Rolls-Royce. Καθόμουν πίσω, σαν βασιλιάς. Και σκεφτόμουν: “Πριν τρία χρόνια έβγαζες ξεράσματα σε σφαγείο. Πριν απ’ αυτό, σέρβιρες φαΐ σε παιδόφιλους φυλακισμένους. Και τώρα δες πού είσαι”»
«Στο σχολείο, ο μόνος που δεν με είχε δείρει ήταν ο Tony. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και όλοι τον ήξεραν γιατί έπαιζε κιθάρα»
«Προσπάθησα να μπω στον στρατό. Ο τύπος με τη στολή με κοίταξε και μου λέει: ‘Λυπάμαι, ψάχνουμε για υποκείμενα, όχι αντικείμενα’»
«Η γυναίκα μου μυρίζεται το ψέμα από 6.000 μίλια. Και στο κάτω-κάτω, είμαι και ο χειρότερος ψεύτης στον κόσμο»
Ούτε τα συγκροτήματα της heavy metal και άνθρωποι της ροκ δεν ξέχασαν τον Ozzy, ούτε κανείς (ΠΡΟΦΑΝΩΣ)
Bloggers
