Τα ρεκόρ δεν έχουν ταβάνι - Ο χρυσός Μανόλο άγγιξε 2 φορές τα 6.11 και πόσο θα ανέβει πια ο πήχης;

Δεν ήταν απλώς ένα άλμα. Δεν ήταν απλώς ένα χρυσό μετάλλιο. Ήταν η στιγμή που ο Εμμανουήλ Καραλής στάθηκε απέναντι στο ακατόρθωτο. Στο Πανθεσσαλικό Στάδιο του Βόλου και στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα, μέσα στη σιωπή που κάνει το ύψος να μοιάζει ιερό, ο Μανόλο πέταξε στα 5.92 και μετά κοίταξε το 6.11 σαν να του ανήκε. Δεν το πέρασε. Το ακούμπησε με την ψυχή. Κι αυτό, μερικές φορές, αρκεί για να μείνεις στην Ιστορία.

Το ύψος στο επί κοντώ είναι σχετικό. Δεν μετριέται μόνο σε μέτρα και εκατοστά. Μετριέται στο πόσο τόλμησες. Και ο 25χρονος άλτης τόλμησε κάτι που ελάχιστοι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν επιχειρήσει: να καταγράψει το όνομά του δίπλα στους Μπούμπκα, Λαβιλενί, Ντουπλάντις. Με τρεις προσπάθειες στα 6.11 και μια τέταρτη -συγκινητική και σχεδόν καθαρή- που κατέληξε στην απόλυτη αποθέωση του κόσμου, απέδειξε ότι η αποτυχία δεν είναι το αντίθετο της επιτυχίας. Είναι η πιο τίμια μορφή της.

Ο τελικός του επί κοντώ εξελίχθηκε σε ελληνική υπόθεση. Οι δύο πρώτες θέσεις βάφτηκαν στα γαλανόλευκα, με τον Εμμανουήλ Καραλή να κατακτά το χρυσό και τον Γιάννη Ρίζο το ασημένιο μετάλλιο με άλμα στα 5.65μ. Ο Μανόλο μπήκε στον αγώνα στα 5.65μ. τα οποία πέρασε εύκολα, και επέλεξε να παρακάμψει τα 5.72μ. στα οποία κόλλησε ο Ρίζος, εξασφαλίζοντας έτσι την πρωτιά. Ο Καραλής συνέχισε ανεβάζοντας τον πήχη στα 5.92μ., όπου χρειάστηκε τρεις προσπάθειες για να το πετύχει –στην τρίτη πέρασε καθαρά, συντρίβοντας το ρεκόρ αγώνων που ήδη του ανήκε από το 2021 (5.70μ.). Με το χρυσό πλέον δικό του, κοίταξε ακόμη πιο ψηλά: ύψωσε τον πήχη στα 6.11μ., διεκδικώντας το πανελλήνιο και ατομικό του ρεκόρ, αλλά και μια θέση στην παγκόσμια τριάδα της Ιστορίας.

Οι τρεις προσπάθειές του –κυρίως η δεύτερη και η τρίτη– ήταν οριακές και μεγαλειώδεις. Στην τελευταία, ο πήχης έπεσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, στερώντας του ένα ιστορικό άλμα, μα δίνοντάς του μια θέση στη μνήμη όλων όσοι ήταν εκεί να δουν το σχεδόν να γίνεται θρίαμβος.

Γιατί ο αθλητισμός, στην πιο αγνή του εκδοχή, δεν αφορά το βάθρο. Αφορά τη στιγμή που ένα ανθρώπινο σώμα αποφασίζει να πάει παραπάνω. Να μην αρκεστεί σε αυτό που αρκεί. Να μη βολευτεί στο χρυσό. Ο Καραλής το είχε ήδη εξασφαλίσει το μετάλλιο – αλλά δεν ήθελε αυτό. Ήθελε να βρεθεί σε εκείνο το λεπτό σύνορο ανάμεσα στο όνειρο και την τρέλα. Κι αυτό είναι που κάνει έναν αθλητή σπουδαίο. Όχι τα ρεκόρ. Η απόπειρα να τα σπάσει.

Το 6.11 είναι μια συμβολική κορυφή που θυμίζει ότι υπάρχει πάντα κάτι ψηλότερο. Κάτι που μπορεί να μην το φτάσεις ποτέ, αλλά σού δίνει κατεύθυνση. Σου δίνει λόγο. Ο Μανόλο δεν απέτυχε να περάσει το 6.11. Μας έδειξε πού βρίσκεται. Το δάχτυλό του το άγγιξε. Το βλέμμα του το χάραξε. Κι αν το σώμα του το έριξε την τελευταία στιγμή, ήταν γιατί ο κόσμος δεν είναι ακόμη έτοιμος γι’ αυτό το ύψος. Ο ίδιος, όμως, είναι.

Το φαινόμενο Εμμανουήλ Καραλής & πώς ο συγγραφέας του βιβλίου του, έσπασε κάθε ταμπού για τον Manolo

«Το άλμα επί κοντώ μου άλλαξε τη ζωή»: O Manolo μιλά για το βιβλίο της ζωή του και συγκινεί ξανά

Σε μια εποχή που «μαθαίνει» τα παιδιά να μη ρισκάρουν, να μη χάνονται, να μη σηκώνουν το βλέμμα πάνω από το «σίγουρο», ο Καραλής είναι ένα παράδειγμα για το αντίθετο. Για την ομορφιά του «σχεδόν». Για τη γενναιότητα της ρωγμής. Για τη χάρη εκείνου που τολμά να πέσει, όχι επειδή δεν ήταν αρκετός -αλλά επειδή ήταν πολύς για να αρκεστεί στα λίγα.