Αυτός ο εφιάλτης να τελειώνει γρήγορα, έχει κρατήσει πολύ

Παρακολουθώ αποσβολωμένη όπως κι εσύ τις τελευταίες δυο βδομάδες τα γεγονότα και δεν ξέρω ποιο με θυμώνει, με στεναχωρεί περισσότερο. Οι φωτιές; Οι συνεχόμενες γυναικοκτονίες; Πώς ο άλλος σφάζει τον φίλο του και το ανεβάζει στα social; Η κλιματική αλλαγή; Τα συνεχόμενα κρούσματα covid και ο τρόμος ενός ακόμη lockdown από φθινόπωρο;

Μα τον Θεό, τι φάση;

Θέλω τόσο πολύ να μου πουν "ξύπνα, ένα κακό όνειρο ήταν" αλλά όλα αυτά είναι υπαρκτά και άκρως ρεαλιστικά γεγονότα.

Μου έρχεται αυτή η φράση του Βασίλη Αυλωνίτη "Ω ρε που πάμε; Που πάμε;". Τα έχουμε χάσει όλοι μας. Νιώθουμε πως μας έχουν "βιάσει" την κανονικότητα μας, τις ζωές μας, τη φύση μας, το μέλλον των παιδιών μας όπου ξαφνικά το να δολοφονεί κάποιος τη γυναίκα του, την πρώην σύντροφο του, τη γυναίκα που τον απέρριψε, είναι το κανονικό -γιατί δεν είναι- ή το να καίγεται ο φυσικός πλούτος της Ελλάδας ταυτόχρονα σε πολλά σημεία είναι το κανονικό -γιατί δεν είναι.

Συζητάω με φίλους και όλοι είναι ξενερωμένοι, στεναχωρημένοι, θυμωμένοι. Είναι αυτό το καλοκαίρι που δεν τους νοιάζει αν θα πάνε διακοπές διότι δε γουστάρουν άλλωστε.

Άκουσα από φίλη μέχρι και το "σκέφτομαι να πάρω τον μικρό σε ξερονήσι μπας και δε βάλουν φωτιά, αλλά μήπως βάλουν κι εκεί;" ... Πες μου, δε σε κάνει έξαλλη όλο αυτό; Να φοβάσαι μήπως και καεί ο τόπος που θα πας... Το φυσιολογικό είναι αυτό;

Και μετά παρακολουθείς τσακωμούς για το αν χειρίστηκαν καλά ή όχι τη φωτιά, κριτικές celebrity και μη για το αν εν μέσω πυρκαγιών ο άλλος ανέβαζε φωτογραφίες από τις ελάχιστες διακοπές του και κλεισμένος σε καραντίνα ένα χρόνο...

Πάμε καλά;

Ρε παιδιά ψυχραιμία, χαλαρώστε λίγο. Σε τούτη τη χώρα γινήκαμε ούλοι πολιτικοί αναλυτές, ηθικολόγοι της δεκάρας και κανείς από όλους δαύτους δεν κοιτάει την καμπούρα του. Ούτε πρόκειται να κάτσω να σχολιάσω αν η πολιτεία το χειρίστηκε σωστά, εκ του αποτελέσματος θα κρίνω. Προς το παρόν παρακολουθώ και κρατάω την άποψη μου για μένα. Προτιμώ να είμαι ενεργή σε όλες τις ιδιωτικές προσπάθειες, να συνεισφέρω και να προσφέρω σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Διαβάζουμε για ενέργειες που συγκινούν, όπως του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για την αποκατάσταση της Βαρυμπόμπης, Varybopi-reset, τη δωρεά του εφοπλιστή Πάνου Λασκαρίδη, τα χρήματα που μάζεψαν εν μια νυκτί οι Unboxholics, τους Δήμους διαφόρων περιοχών όπως του Γαλατσίου που στήθηκε πυρόπληκτος σταθμός σε συνεργασία με το Dogvoice.gr αλλά και με τη βοήθεια ιδιωτών, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, εταιρείες που συλλέγουν τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και ρούχα... Είναι πάρα μα πάρα πολλοί για να τους αναφέρω!

Ας παρακολουθούμε αυτά για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και ας πάψουμε να ασχολούμαστε με το τι κάνει ο γείτονας...

Αν θα ήθελα να μάθω κάτι από όλα τα ειδεχθή πράγματα που συμβαίνουν, αυτό θα ήταν να βγει ένας ειδικός και να δώσει μια εξήγηση για όλα αυτά τα κτήνη που σκοτώνουν ανθρώπινες ζωές έτσι στο φτερό (για να μην παρεξηγηθώ και για τα κτήνη που βάζουν φωτιές θα ήθελα να μάθω, μα η ανθρώπινη ζωή έρχεται πρώτη αυτόματα).

Είναι η τάση της εποχής; Γιατί δεν το χωρά κανένας ανθρώπινος νους. Το δε τρομακτικό είναι πως μπορεί να γίνει μόδα ένα κτήνος να το ανεβάζει με "περηφάνια" στα social... Πάμε καλά; Πολλές ταινίες και σειρές μάλλον έδωσαν αυτή την "έμπνευση".

Αυτό που θα παρακαλούσα την πολιτεία και εύχομαι να γίνει είναι να αλλάξει ο νόμος και τα ισόβια να γίνουν κανονικά ισόβια και όχι λίγα χρόνια. Είτε δολοφονείς άνθρωπο, είτε δολοφονείς την φύση.

Αυτός ο εφιάλτης να τελειώνει γρήγορα, έχει κρατήσει πολύ.

Πάρε Κουράγιο από το γέλιο ενός παιδιού και από την αγκαλιά του. Κοίταζε για ώρες το μπλε του ουρανού και της θάλασσας για Ελπίδα. Κάτσε και χάζευε ένα δέντρο για το Οξυγόνο που σου προσφέρει Απλόχερα. Θυμίσου πως ένα ζωάκι είναι ο πιο Πιστός σου Φίλος. Αυτά είναι αρκετά για να γίνουμε πιο Δυνατοί και να Προχωρήσουμε.

Και θα κλείσω με την φράση του μεγάλου, που βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, John Ernst Steinbeck:

Να σε προσέχεις και να σε αγαπάς!!!

ΧΧΧ