Hand job on the rocks

Ήμουν για διακοπές σε ένα ιδιαίτερα βραχώδες νησί της Ελλάδας, στο οποίο έκανες αμάν για να βρεις μια σωστή παραλία να χαλαρώσεις. Περνούσα λοιπόν το χρόνο μου προσπαθώντας να εντοπίσω τα πιο άνετα σημεία επάνω στα βράχια για να ξαπλώσω για να μαυρίσω. Στις διακοπές αυτές ήμουν με μια φίλη, αλλά δεν κάναμε και πολλή παρέα. Είχαμε συνεννοηθεί εξ αρχής να μην καταπιέζουμε η μία την άλλη και εφόσον είμαστε πολύ διαφορετικές, τις περισσότερες μέρες της ημέρες αυτή καθόταν στην πισίνα ενός ξενοδοχείου και εγώ γυρνούσα στα βράχια.

Έτσι λοιπόν, μια μέρα που περιφερόμουν στα κατσάβραχα, βρέθηκα σε ένα σημείο που ήθελε λίγο ακόμα για να χαρακτηριστεί αναρριχητικό πεδίο. Με το που σκαρφαλώνω λοιπόν στην κορυφή του, συναντώ έναν τύπο πολύ μικρότερο σε ηλικία από εμένα, με όμορφα μακριά ξανθά μαλλιά που καθόταν ολομόναχος, επιδιδόμενος σε αυτοϊκανοποίηση.

Γύρισε αιφνιδιασμένος και με κοίταξε και κυριολεκτικά πάγωσε –παντού. Χίλιες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου. Να φύγω γρήγορα –αδύνατον, να πω κάτι –δεν είχε νόημα, να κάνω κάτι –τι; Έτσι λοιπόν, ωθούμενη από τις ανθρώπινες ορμές μου τον πλησίασα και ολοκλήρωσα τη δουλειά που μέχρι πριν ένα λεπτό έκανε μόνος του. Όταν τέλειωσε, τον κοίταξα και απομακρύνθηκα σιγά σιγά. Δεν τον ξαναπέτυχα πουθενά τις επόμενες μέρες, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω πώς του φάνηκε η εξυπηρέτηση από μία άγνωστη.

Αλκμήνη, 38