Πρώτα η δουλειά και μετά το παιχνίδι
Ή, μήπως όχι;
Μυρόεσσα Μεταξά, το σπασικλάκι
Όταν οι γονείς των συμμαθητών μου μετρούσαν με χρονόμετρο την ώρα που τα καμάρια τους κάθονταν στο γραφείο τους για να κάνουν τα μαθήματά τους, τους κυνηγούσαν σε αλάνες, παιδικές χαρές και τους μάζευαν με την ηλεκτρική σκούπα τα παιχνίδια για να βάλουν τον πισινό τους κάτω να κάνουν τη «δουλειά» τους, οι δικοί μου σιωπούσαν ανήμποροι να παραπονεθούν για την τυχόν αμέλειά μου αφού όλες οι υποχρεώσεις μου είχαν ολοκληρωθεί προ πολλού. Και, φυσικά, μετά έπαιζα σαν τρελή και χωρίς μουρμούρες.
Όταν οι συμφοιτητές μου ξενυχτούσαν πίνοντας καζάνια και καζάνια δυνατού καφέ προκειμένου να προλάβουν να χωρέσουν στον εγκέφαλό τους την ύλη της εξεταστικής που είχαν αφήσει για τελευταία στιγμή και να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους πριν εκπνεύσει το deadline εγώ ήμουν ήδη στο βιβλιοδετείο για να περάσω το σπιράλ στην φρεσκοτυπωμένη δική μου. Και έπειτα καβαλούσα τα πλοία και σάλπαρα για λιμάνια ξέγνοιαστα για ανενόχλητες διακοπές.
Όταν οι συνάδελφοί μου κατέρρεαν από το άγχος κυνηγώντας τον χρόνο που τους είχε προσπεράσει για να παραδώσουν στην ώρα τους τη δουλειά τους εγώ ήμουν ήδη έτοιμη και σφύριζα (από μέσα μου) ανέμελα. Οι υπερωρίες, άλλωστε, δεν ίσχυσαν ποτέ (ως αμοιβή) στον δικό μου τομέα εργασίας οπότε δεν είχα κάποιο όφελος με το να αφήσω τη δουλειά μου να κυλάει χαλαρά. Άσε που, τα περισσότερα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής, δεν υπήρχε καν η έννοια του ωραρίου οπότε το πως θα κατανείμω τον χρόνο μου και θα του σφηνώσω μέσα τις (πολλές ή λίγες, δεν είχε σημασία) επαγγελματικές μου υποχρεώσεις ήταν δικό μου task. Και ύστερα μπορούσα να χοροπηδάω ανενόχλητη κάνοντας όοοοτι μου καρφωθεί στο μυαλό χωρίς ενοχές και τύψεις για τη δουλειά μου που έχει μείνει πίσω.
Όχι, δεν είμαι ούτε σπασικλάκι, στην πραγματικότητα, ούτε πιο έξυπνη ή γρήγορη από τους υπόλοιπους. Απλώς από το να με κατατρέχει το άγχος όλων αυτών που θα μπορούσα να κάνω σήμερα και τα άφησα για αύριο ενώ ήδη ξημερώνει το μεθαύριο προτιμώ να τα έχω κάνει από χθες και να μου περισσέψει ήρεμος χρόνος για να τον αξιοποιήσω γεμίζοντάς τον όχι με υποχρεώσεις αλλά με δραστηριότητες εξωσχολικές και άρα απολαυστικές.
Προτιμώ να πέσω με τα μούτρα στη δουλειά, non stop και χωρίς χαζολογήματα για να δημιουργήσω έπειτα το περιθώριο να πέσω με τα μούτρα στη ζωή μου παρά να αναλώνομαι σε ώρες ατελείωτες μη συγκέντρωσης και να ροκανίζω με μανία στιγμές του προσωπικού μου χρόνου για να προλάβω τη δουλειά. Κι έπειτα να ζήσω τη ζωή μου με την ανεμελιά (όση μου επιτρέπει η παρούσα φάση και οι δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε όλοι) και το χαζολόγημα, βεβαίως, που μου είναι απαραίτητα ώστε να μην καταλήξω με δύσπνοια από το στρες σε κάποιο εξωτερικό ιατρείο και τα deadline με προσπεράσουν για τα καλά.
Και αν πρέπει να απολογηθώ που πάντα είμαι ένα βήμα μπροστά, σταυρώστε με. Τα καρφιά, πάντως, να τα έχετε αγοράσει από πριν γιατί δεν θα μπορέσω να σας περιμένω να χαζολογήσετε και να πάτε για ψώνια μετά.
Γιάννης Τσιούλης, το τελευταίο θρανίο
Οι πιο δημιουργικοί και ταλαντούχοι άνθρωποι ήταν ανέκαθεν αφηρημένοι, τεμπέληδες και είχαν σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι όλοι κατάφεραν να βρουν το δρόμο μέσα στο χάος του μυαλού τους και της ζωής τους και να διαπρέψουν.
Πάνω ακριβώς στη θεωρία του δημιουργικού χάους θεωρώ ότι το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνουμε την εργασία μας πιο δημιουργική και ενδιαφέρουσα. Αν το καλοσκεφτείτε, καθένας από εμάς που δουλεύει, περνά τουλάχιστον 8 με 10 ώρες την ημέρα στο γραφείο με συναδέλφους που άλλες φορές χαίρεται να βλέπει, άλλες όχι. Αλλά όσο δύσκολο και να είναι το εργασιακό περιβάλλον λίγο χιούμορ και μερικές στιγμές παιχνιδίσματος κάθε μέρα κάνουν το οχτάωρο ή το δεκάωρο ή το δωδεκάωρο να περνά πιο ευχάριστα. Και έτσι όπως έχει εξελιχθεί το ωράριο που συνεχώς επεκτείνεται πόσο αδύνατο είναι για τον καθένα μας να αφιερώσει μίση ώρα παραπάνω στην δουλειά του προκειμένου να την κάνει ευχάριστη και να χαίρεται κάθε πρωί που πηγαίνει.
Αλλά δεν είναι μόνο η διάθεση να παρευρεθεί κάποιος στην εργασία που ενισχύεται. Το παιχνίδι συσφίγγει τις σχέσεις των συναδέλφων και δημιουργεί μία οικειότητα που και βοηθά στη συνοχή της ομάδας και πραγματικά μπορεί να οδηγήσει σε μία πραγματική φιλία. Για να μη πούμε πως η καλή διάθεση όλων αυξάνει την παραγωγικότητα, τη δημιουργικότητα και κάνει τις ομάδες των εργαζομένων πιο πρόθυμες στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των δυσκολιών που καθημερινά συναντά ο καθένας στη δουλειά του.
Αφού η δουλειά μας έχει εξελιχθεί να είναι η ζωή μας ή τουλάχιστον να μας τρώει το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής, ας τη μετατρέψουμε σε κάτι που μας κάνει χαρούμενους και όχι περισσότερο μίζερους. Και αν το τίμημα είναι τα μερικά παραπάνω λεπτά που θα ξοδέψουμε εκεί, θα είναι πολύ μικρό γιατί θα είμαστε σε ένα περιβάλλον χαράς και όχι ρομποτικές πειθαρχίας.
Bloggers
