Ψηλοτάκουνα εναντίον flat. Ποια προτιμάμε;

Νάγια, η «φοράω flats και είμαι καλά»

Στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να με κουρέψουν σαν Playmobil με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα παιδιά να με φωνάζουν «Σωτήρη» (κατάλοιπα που άφησε πίσω της η Βουγιουκλάκη). Ο πρώτος μου παιδικός (και ανεκπλήρωτος) έρωτας ήταν ένα κεφάλι πιο κοντός από εμένα και τα «έφτιαχνε» μόνο με κοντές. Οι καθηγητές με έβαζαν πάντα στην άκρη της σειράς στις φωτογραφίες, μιας και ήμουν το ντερέκι της τάξης –κάτι που συνεχίστηκε μέχρι και το Γυμνάσιο. Μέχρι και τα 19 μου ξεσκιζόμουν σε αθλήματα και προπονήσεις, φορούσα μόνο αθλητικά και περπατούσα συνέχεια ξυπόλυτη μέσα στο σπίτι, με αποτέλεσμα το πέλμα μου να μην μοιάζει ακριβώς με Γιαπωνεζούλας γκέισας. Την πρώτη φορά που έβαλα τακούνια, ένα ζευγάρι υπέροχες γόβες Miss60 σε μεταλλικό μπλε-μωβ χρώμα, ήταν στην πενταήμερη, όπου τις φορούσα πεισματικά ολόκληρο το βράδυ παρά τον πόνο και το πρήξιμο που μου προκαλούσαν, με αποτέλεσμα να τις βγάλω απελπισμένη μόλις φύγαμε από το μαγαζί και να περπατήσω ξυπόλητη μέχρι το πούλμαν, πάνω σε 300τόσα μέτρα ζεστής και βρώμικης ασφάλτου ενός δρόμου, κάπου στα Χανιά της Κρήτης. Τα πόδια μου συνήλθαν έπειτα από μία εβδομάδα και έχω βάσιμες υποψίες πως οι κάλοι που έχω μέχρι και σήμερα σε τρία δάχτυλα των ποδιών έχουν ξεμείνει από τότε.

Αν λοιπόν ισχύει το ότι τα τραύματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας διαμορφώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου, νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου πως όλα αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν να σιχαθώ τα τακούνια. Οποιουδήποτε είδους. Μπορεί να φταίει το 1.78 που κατέληξα να είμαι, το οποίο μου είναι αρκετό για να βλέπω τον κόσμο όπως θέλω και να μην έχω ανάγκη τα υποστηρικτικά βοηθήματα. Μπορεί να έχω καλομάθει στην άνεση που μου προσφέρουν τα ίσια (έστω και με λίγο τακουνάκι) παπούτσια, είτε αυτά είναι sneakers, είτε μπότες, είτε μπαλαρίνες, και να μην ανέχομαι την παραμικρή κούραση, ακόμα και στο όνομα της θηλυκότητας και του εντυπωσιασμού. Μπορεί να φταίει και ο φίλος μου που με προτιμά με all-stars και όποτε –σπάνια και για συγκεκριμένο λόγο- φοράω γόβες με συγκρίνει με βαρκάκι που μπάζει νερά. Όχι εντελώς άδικα. Μπορεί, τέλος, να φταίει το ότι όσο κι αν προσπαθήσω, όσο κι αν εξασκηθώ, όσο κι αν ερωτευτώ ένα ζευγάρι killer ψηλοτάκουνες γόβες και τις αγοράσω με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα τις φορέσω με δόξα και τιμή, να είμαι κατά βάθος πάντα ο «Σωτήρης» με το Playmobil κούρεμα που περπατά σαν πάπια και ντρέπεται για το ύψος του.

Για να καταλήξω όμως, γιατί όπως πάω θα καταλήξει η Τένια Μακρή για εμένα, δεν είναι πως μισώ τα τακούνια. Είναι πως αυτά μισούν εμένα. Αγαπώ το πώς δείχνει το πόδι μου σε αυτά και έχω κολλήσει με πολλά ζευγάρια σε βιτρίνες κατά καιρούς. Μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποίησα πως αγαπώ περισσότερο την άνεσή μου και την υγεία των ποδιών μου, παρά το show-off κι έμαθα να ζω με αυτό. Θέλω να πηγαίνω στα πάρτυ και να χορεύω όλο το βράδυ χωρίς να νιώθω τη γάγγραινα να εξαπλώνεται, θέλω να περπατάω γρήγορα στον δρόμο χωρίς να φοβάμαι μη σκαλώσω στη γούβα του πεζοδρομίου, θέλω να μπορώ να κουνάω τα δάχτυλά μου μέσα στο παπούτσι και όχι να τα στριμώχνω σαν σαρδέλες και θέλω να νιώθω καλά με τον εαυτό μου χωρίς βοηθήματα που θα μου δημιουργήσουν φλεβίτιδες και (επιπλέον) κάλους. Το ακόμα καλύτερο με αυτή την συνειδητοποίηση, είναι πως πλέον δεν ζηλεύω τις γυναίκες που βλέπω να κυκλοφορούν αεράτες πάνω στα 12ποντά τους. Γιατί ξέρω πως, στην πραγματικότητα, είναι αυτές που ζηλεύουν εμένα και τα flats μου, ενώ την ίδια στιγμή ουρλιάζουν από μέσα τους για να αντέξουν το κάθε τους βήμα. Been there, done that.

Γωγώ, η "φοράω τακούνια μπας και πάρω κανά πόντο"

Εν αντιθέσει με τη Νάγια «φοράω flats και είμαι καλά» εγώ πέρασα δύσκολα σχολικά χρόνια αλλά από την ανάποδη! Στις παρελάσεις πάντα τελευταία σειρά, το ίδιο και στα μαθήματα παραδοσιακών χορών-που μπορεί να μην το παραδεχόμαστε αλλά όλοι μας κάναμε. Βλέπετε το ύψος μου, δε θα μιλήσω με αριθμούς για λόγους προσωπικού εγωισμού και αξιοπρέπειας, δεν μου επέτρεπε κάτι παραπάνω.

Και μπορεί πάντα να ήμουν η γλυκούλα και μικροκαμωμένη αλλά το γεγονός ότι ακόμα και οι συνομήλικοί μου μπορούσαν εύκολα να με κάνουν… μπαλάκι ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά. Έτσι λοιπόν, αφού μεγάλωσα κι εγώ ανακάλυψα την αίγλη των ψηλοτάκουνων. Μπορεί όταν τα φοράω να μη γίνομαι και… μπασκετμπολίστας, αλλά τουλάχιστον παίρνω κάποιους πόντους παραπάνω. Όχι μόνο πρακτικά αλλά και αυτοπεποίθησης. Εκτός των άλλων, είναι σχεδόν μαγικό το πώς μπορεί να μεταμορφωθεί ένα γυναικείο σώμα ή ένα απλό ντύσιμο με ένα ωραίο ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες. Το πόδι δείχνει πιο ψηλό, τα οπίσθια πιο «ανασηκωμένα» και το περπάτημα πιο θηλυκό. Σίγουρα η άνεση των Flats δεν μπορεί να συγκριθεί, αλλά όπως και να χει είμαστε γυναίκες και κάποιες φορές θα πρέπει απλά να το… διατυμπανίζουμε.

Εν ολίγοις, μπορεί να βγάζετε κάλους, μπορεί να μην μπορείτε να περπατήσετε με άνεση, μπορεί να φάτε και καμιά τούμπα, μου έχει συμβεί πολλές φορές, αλλά αν εξαιρέσουμε όλα αυτά, αν μη τι άλλο στην έξοδό σας θα δείχνετε εντυπωσιακές!