5 λόγοι για τους οποίους το Δουβλίνο είναι ιδανικός προορισμός για solo travelling αν είσαι γυναίκα

Καθώς το Solo Travelling εξελίσσεται σε αδιαμφισβήτητη τάση τα τελευταία χρόνια, όλες και όλοι αναζητούμε τον επόμενο safe, fun αλλά και cool προορισμό, όπου μπορούμε να περάσουμε καλά χωρίς να έχουμε ανάγκη κανέναν. Πριν από λίγους μήνες λοιπόν ταξίδεψα στην Ιρλανδία, στο πλαίσιο μίας δημοσιογραφικής επίσκεψης στο αποστακτήριο του Teeling στο Δουβλίνο. Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν πήγα μόνη μου, αντιθέτως ήμουν με μία μεγάλη ομάδα αγαπημένων συναδέλφων. Όμως αυτό που διαπίστωσα, σχεδόν από την πρώτη μέρα παραμονής μου στο πανέμορφο πραγματικά Δουβλίνο, είναι πως αποτελεί έναν προορισμό που θα επισκεπτόμουν εντελώς μόνη μου χωρίς δεύτερη σκέψη!

Τρία ολοκαίνουρια ξενοδοχεία ανοίγουν αυτό το καλοκαίρι τις πόρτες τους σε Πάρο, Κω και Κέρκυρα

Πρέπει να ομολογήσω πως η Ιρλανδία γενικότερα ήταν bucket list destination για εμένα εδώ και αρκετά χρόνια, όμως για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχα κατορθώσει να πάω. Μετά όμως από την πρόσφατη επίσκεψή μου, δηλώνω πλέον ορκισμένη fan και είναι απολύτως βέβαιο πως θα επιστρέψω ξανά, και κατά πάσα πιθανότητα μόνη μου, αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να ταξιδεύεις solo και να μπορείς να κανονίζεις τα πάντα ανάλογα με τα προσωπικά σου «θέλω» και τη διάθεση της στιγμής. Πάμε όμως να δούμε παρέα γιατί υποστηρίζω πως το Δουβλίνο είναι ιδανικός προορισμός για κορυφαία solo travelling experiences.

Εκλεπτυσμένες γεύσεις και κορυφαίες πρώτες ύλες με την Ακρόπολη στο πιάτο μας

Δεν πρόκειται να βαρεθείς ούτε λεπτό

Το Δουβλίνο, εκτός από πανέμορφο που είπαμε και παραπάνω, είναι κυριολεκτικά γεμάτο από πράγματα να κάνεις, όλες τις ώρες της ημέρας. Είναι μία πόλη με καλή ρυμοτομία, αρκετά μεγάλη ώστε να έχει επιλογές, αλλά και αρκετά μικρή ώστε να περπατιέται πολύ εύκολα, και κυρίως γεμάτη ζωή. Καθώς, όπως σου ανέφερα και πιο πάνω, βρισκόμουν εκεί για δουλειά, κυκλοφόρησα από πάρα πολύ νωρίς το πρωί έως πάρα πολύ αργά το βράδυ και τα πάντα έσφυζαν από ζωή. Το Δουβλίνο θυμίζει λίγο Αθήνα -εντάξει χωρίς τον ωραίο καιρό και τον ήλιο-, με την έννοια ότι σε καμία φάση στις τέσσερις ημέρες που πέρασα εκεί δεν είδα την πόλη άδεια ή έρημη.

Επίσης έχει πολύ ωραίο shopping district -κάτι σαν τη δική μας Ερμού μαζί με λίγο Κολωνάκι- όπου θα συναντήσεις από mainstream brands μέχρι εντυπωσιακά πολυκαταστήματα, ενώ ανάμεσα παρεμβάλλονται φούρνοι, καφέ και pubs για ωραιότατα shopping breaks με καφέ, μπύρα (φυσικά!) και επικά fish and chips!

Ανάμεσα στα πράγματα που πρέπει οπωσδήποτε να δεις από άποψη sightseeing θα σημειώσω στα SOS την instaworthy βιβλιοθήκη του Trinity College, με τη διάσημη, υπερμεγέθη, φωτισμένη υδρόγειο που κρέμεται από το ταβάνι και τα αγάλματα των Ελλήνων φιλοσόφων να κοσμούν κάθε διάδρομο βιβλίων μεγαλοπρεπή πάνω στα βάθρα τους. Η εν λόγω βιβλιοθήκη είναι σαν να έχει βγει απευθείας από τις ταινίες του Harry Potter, αν και -αντιθέτως από ότι πιστέψαμε απευθείας όταν μπήκαμε- τελικά καμία σκηνή δεν έχει γυριστεί εδώ.

Γενικά η επίσκεψη στο Trinity College είναι σχεδόν επιβεβλημένη, γιατί πέρα από τη βιβλιοθήκη έχει εξαιρετικές εκθέσεις και αντικείμενα, όπως η παλαιότερη άρπα της Ιρλανδίας και το The Book of Kells, το απόλυτο σύμβολο της ιρλανδική πολιτιστικής ταυτότητας και ένα πραγματικό αριστούργημα μεσαιωνικής τέχνης, ηλικίας άνω των 1.200 ετών. Επίσης στα must θα βάλω και τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πατρικίου, που οφείλω να ομολογήσω πως αν και εξαιρετικά μεγαλοπρεπής, ήταν λίγο πιο τουριστικός εσωτερικά από το δικό μου γούστο. Βέβαια δεν ξέρω τι λένε και οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας για την Πλάκα επί παραδείγματι, οπότε ίσως καλό θα ήταν να μην κρίνω.

Υπάρχει μία pub για κάθε γούστο

Όπως ακριβώς εμείς εδώ έχουμε τα all-day coffee/lunch/dinner/bar στέκια μας, έτσι ακριβώς οι φιλικότατοι και άκρως κοινωνικοί Ιρλανδοί έχουν τις pub, που κατά την ταπεινή μου άποψη διαφέρουν από τις βρετανικές στη ζεστασιά και στα vibes που εκπέμπουν. Παρότι με παρέα, όπως προείπαμε, σε δύο ή τρεις περιστάσεις έκατσα μόνη μου σε τυχαίες pub, είτε για να τσιμπήσω κάτι είτε για να πιώ έναν καφέ και να ξεκουραστώ λίγο από το περπάτημα. Τελικά καφέ δεν ήπια, γιατί εάν δεν πιεις Irish Coffee στο Δουβλίνο, πραγματικά που θα πιείς, αλλά δεν ένιωσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο περίεργα ή παράταιρα ή αφιλόξενα. Αντίθετα, γνωρίστηκα και μίλησα και με τους διπλανούς μου στο μπαρ (πάντα κάθομαι στη μπάρα και πάντα αυτό μου βγαίνει σε καλό!)

Αλλά και με τους υπόλοιπους συναδέλφους που γυρίσαμε τις πιο διάσημες pub του Δουβλίνου, από τις άκρως παραδοσιακές και local-vibed, όπως η O’ Donoghue’ s και η Darkey Kelly’s, μέχρι τις πιο posh και στιλάτες, όπως η The Bank και το Café en Seine, διαπιστώσαμε πως οι άνθρωποι εδώ διασκεδάζουν, βγαίνουν, μιλάμε, επικοινωνούν, και κάπως νιώθεις πως δεν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της Ευρώπης, αλλά σε ένα χαρούμενο ελληνικό μπαρ, με το flirty mingling style που έχουμε συνηθίσει να ζούμε στη χώρα μας.

Ο παράδεισος των whiskey lovers

Εντάξει κατανοώ πως αυτό δεν ισχύει για όλους, όμως για εμένα που είμαι ορκισμένη λάτρης του whiskey το Δουβλίνο ήταν αποκάλυψη. Τα αποστακτήρια είναι επισκέψιμα και εκπληκτικά. Οι άνθρωποι τους πολύ σωστά εκπαιδευμένοι και με μεγάλη προθυμία να μοιραστούν το πάθος τους και την αγάπη τους για το ιδιαίτερο ιρλανδικό ουίσκι με τους επισκέπτες τους και να τους μυήσουν στο μαγικό τους κόσμο.

Όπως προείπα εμείς ως καλεσμένοι του Teeling περάσαμε πολλές ώρες στο εξαιρετικά καινοτόμο αυτό αποστακτήριο και συστήνω ανεπιφύλακτα μία επίσκεψη εκεί, που ως solo traveller θα σε βοηθήσει και να δεις ένα off-the-beaten track κομμάτι της πόλης και θα σου δώσει όλη την απαραίτητη πληροφορία για να εντρυφήσεις στο πολυεπίπεδο σύμπαν του ιρλανδέζικου ουίσκι. Να πούμε πως οι Ιρλανδοί και οι Σκωτσέζοι διεκδικούν και οι δύο την πατρότητα του «νερού της φωτιάς» και -καθώς έχω επισκεφθεί αποστακτήρια και στις δύο χώρες- έχουν επιχειρήματα εξίσου δυνατά και οι μεν και οι δε. Προσωπικά αγαπώ εξίσου το Ιρλανδέζικο και το Σκωτσέζικο ουίσκι, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, οπότε σίγουρα δεν θα πάρω θέση.

Νιώθεις απόλυτα ασφαλής

Θέλω να σου πω κάτι παράξενο όσον αφορά σε αυτό το κομμάτι. Όταν φτάσαμε, ο οδηγός του transfer μας είπε να προσέχουμε τα κινητά μας και τα πορτοφόλια μας. Δεν σου κρύβω πως μου έκανε εντύπωση αυτό και αμέσως λίγο μαζεύτηκα, αφού σκέφτηκα πως για να μας το λέει ο άνθρωπος με το που φτάσαμε, φαντάσου τι θα γίνεται εδώ. Λοιπόν, θέλω να δηλώσω απερίφραστα πως σε λίγα μέρη έχω νιώσει τόσο ασφαλής όσο στο Δουβλίνο, αφού κυκλοφόρησα με τα πόδια παντού -από την «εναλλακτική» Liberties district μέχρι την «trendy» περιοχή γύρω από την O'Connell Street που έχει το μερίδιο του λέοντος στη βραδινή ζωή-, μέσα και έξω από pub, εστιατόρια και μαγαζιά, από τις 6 το πρωί (που πήγα να βρω το διάσημο φούρνο Bread 41) μέχρι τις 2 τη νύχτα, μόνη μου και με παρέα, και δεν ένιωσα ούτε ένα δευτερόλεπτο ανασφάλεια. Και δεν είμαι καμία θαρραλέα γενικά, να στο πω αυτό!

Οι τιμές είναι παραπλήσιες με της Ελλάδας

Τώρα θα μου πεις «αυτό το λες για καλό;». Εντάξει δίκιο έχεις, η Ελλάδα μας πια έχει γίνει λίγο πανάκριβη. Όμως όταν ταξιδεύω δυστυχώς τείνω συχνά να βλέπω πως άλλες χώρες τελικά είναι ακόμη πιο αστρονομικά τιμολογημένες από τη δική μας. Η Ιρλανδία λοιπόν, ή μάλλον το Δουβλίνο, έχει στα περισσότερα πράγματα τιμές, πάνω κάτω, στα δικά μας επίπεδα. Τόσο σε φαγητό και ποτό όσο και σε ψώνια και σε καφέ. Τουλάχιστον ξέρεις πάνω κάτω πως να κινηθείς, όταν μιλάμε για αντιστοιχία τιμών, και εμένα αυτό μου φαίνεται πάντα αγχολυτικό.