8 τύποι ανθρώπων που κάνουν τη ζωή σου πιο δύσκολη απ' ό,τι χρειάζεται
Ξέρεις ακριβώς για τι πράγμα μιλάω και το νιώθεις με μια ανεπαίσθητη σύσπαση στο στήθος ή μια εσωτερική διαμαρτυρία που αμέσως καταπνίγεις όταν συναντάς αυτά τα άτομα.
Υπάρχουν άτομα που σε δυσκολεύουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα κακοί αλλά υπάρχει μια κόπωση κάθε φορά που πρέπει να αλληλεπιδράσεις μαζί τους και εμφανίζεται όταν να κάνεις μια συζήτηση που δεν ζήτησες ή όταν βρεθείς να τους παρηγορείς για ένα πρόβλημα που δεν είναι δικό σου.
Ξέρεις ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε και το νιώθεις με μια ανεπαίσθητη σύσπαση στο στήθος ή μια εσωτερική διαμαρτυρία που αμέσως καταπνίγεις.
8 τύποι ανθρώπων που δεν αξίζει να έχεις για φίλους σύμφωνα με την ψυχολογία
Δεν είναι εμφανώς σκληροί ή ιδιαίτερα εγωιστές οι άνθρωποι αυτοί και μερικοί είναι γοητευτικοί ή απλά πληγωμένοι και κάποιοι απίστευτα καλοί. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, η παρουσία τους σε κάνει να νιώθεις πιο κουρασμένη παρά κατανοητή, πιο επιβαρυμένη παρά συνδεδεμένη.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ψυχολογικό. Είναι συστημικό. Ζούμε σε μια εποχή όπου η συναισθηματική ευθύνη έχει γίνει προαιρετική. Η γλώσσα της θεραπείας είναι παντού, αλλά η πρακτική της είναι σπάνια.
Έχεις συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως ένας από αυτούς είναι μέλος της οικογένειάς σου, ίσως εργάζεσαι για έναν από αυτούς, ή είσαι προϊστάμενός τους ή τους κρατάς στη ζωή σου από αφοσίωση, ενοχή ή φόβο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν προσπαθούν να είναι δύσκολοι, απλά δεν συνειδητοποιούν ότι η ανάγκη τους να γίνουν κατανοητοί επισκιάζει την ανάγκη σου για σιωπή.
Υπάρχει επίσης το άτομο του οποίου το χάος γίνεται πάντα δική σου έκτακτη ανάγκη.
«Απλά ξεσπά», αλλά ξαφνικά είσαι εσύ που σχεδιάζεις λύσεις για τη ζωή του ή τις διαμάχες στο χώρο εργασίας του. Λες στον εαυτό σου ότι βοηθάς, αλλά κάτι μέσα σου σφίγγεται κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο. Αρχίζεις να τους μισείς, επειδή βλέπεις ότι καταρρέεις κάτω από το βάρος του δράματός τους.
Μερικοί τύποι είναι πιο δύσκολο να τους δώσεις ένα όνομα.
Ο μάρτυρας, για παράδειγμα, αυτός που θυσιάζεται ασταμάτητα, όχι για την αγάπη, αλλά για να έχει πλεονέκτημα. Το μαρτύριό του είναι νόμισμα, η ενοχή του λουρί. Δεν ζητάει άμεσα, δεν απαιτεί και με κάποιο τρόπο, καταλήγεις να νιώθεις εσύ ο εγωιστής.
Αυτό που έχουν κοινό όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι η παθολογία τους. Είναι το ότι σε κάνουν να μοχθείς και όχι πάντα ορατά, όχι πάντα σκόπιμα.
Αλλά εσύ είσαι αυτή που πρέπει να διαχειριστείς την αόρατη ένταση, να μεταφράσεις τον συναισθηματικό κώδικα, να κάνεις τον σιωπηλό υπολογισμό του «Πόσα μπορώ να αντέξω σήμερα;» μιας και μετατρέπουν το νευρικό σου σύστημα σε ζώνη ασφαλείας, σε φίλτρο, σε σκαλωσιά και τις περισσότερες φορές, δεν το συνειδητοποιούν καν.
Αλλά αυτό έχει ένα κόστος και είναι σωρευτικό. Μια σταδιακή διάβρωση της σαφήνειας και μια παραμόρφωση των δικών σου αναγκών, μια σιωπηλή αποσύνδεση από τον εαυτό σου, που καλύπτεται από συμπόνια για τους άλλους.
«Περνάει δύσκολη φάση», λέμε για τα άτομα αυτά, σαν αυτό να δικαιολογεί την αθόρυβη αποικιοποίηση του ψυχικού μας εύρους, σαν το να «περνάει δύσκολη φάση» να δικαιολογεί το να σου κάνει τη ζωή πιο δύσκολη.
Η αλήθεια είναι ότι το να είσαι κοντά σε κάποιον δεν πρέπει να μοιάζει με ψυχολογική διεργασία, δεν πρέπει να χρειάζεσαι περίοδο ανάρρωσης μετά από κάθε αλληλεπίδραση.
Φυσικά, όλοι μας κάνουμε τη ζωή των άλλων πιο δύσκολη μερικές φορές αλλά υπάρχει διαφορά μεταξύ του να είσαι προσωρινά δύσκολος και του να είσαι δομικά εκμεταλλευτικός. Η διαφορά βρίσκεται στην επίγνωση και στην υπευθυνότητα.
10 πράγματα στη ζωή στα οποία πρέπει να λες «όχι» αν θες να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου
Πάρε για παράδειγμα τον φίλο που είναι διακριτικά ανταγωνιστικός.
Αυτός που σου αντανακλά τις επιτυχίες σου, αλλά πάντα με μια πικρία.
«Είναι καταπληκτικό», λέει και στη συνέχεια, ακολουθεί μια μικρή παύση, η στροφή προς τη δική τους πρόσφατη επιτυχία και φεύγεις νιώθοντας ελαφρώς μειωμένη, αλλά χωρίς να ξέρεις γιατί. Ο θαυμασμός τους είναι υπό όρους θερμός, αλλά μόνο όταν είσαι μερικά βήματα πίσω και σου κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη, κάνοντας τα επιτεύγματά σου να φαίνονται απειλή αντί για κοινή χαρά.
Στη συνέχεια, υπάρχουν οι υπολειτουργικοί.
Οι ενήλικες που για κάποιο λόγο δεν έμαθαν ποτέ να αναλαμβάνουν βασικές ευθύνες, ξεχνούν, καθυστερούν, δεν ανταποκρίνονται, εξαφανίζονται και εσύ τους αντισταθμίζεις, τους υπενθυμίζεις, τους παρακολουθείς, τους συγχωρείς και ίσως ακόμη και να νιώθεις ευγενής που το κάνεις αλλά βαθιά μέσα σου, ξέρεις ότι αυτή η δυναμική είναι ανισορροπημένη.
Μερικές φορές, η δυσκολία εμφανίζεται μεταμφιεσμένη ως ευαισθησία.
Υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται τόσο ευαίσθητοι, τόσο εύθραυστοι, που όλοι γύρω τους γίνονται υπεύθυνοι για τη διατήρηση της ειρήνης. Εσύ μαθαίνεις να μην αναφέρεις ορισμένα θέματα, κρατάς την αλήθεια για τον εαυτό σου, προσεγγίζεις τα ευαίσθητα θέματα τους με προσοχή και η πληγή τους γίνεται ο άξονας γύρω από τον οποίο πρέπει να περιστρέφεται η συμπεριφορά όλων των άλλων.
Δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι συναισθηματικά δραματικοί. Μερικοί είναι απλά μη διαθέσιμοι.
Αυτοί που εξαφανίζονται, αποφεύγουν, ακυρώνουν, καθυστερούν, σδεν κάνουν τη ζωή δύσκολη με την ένταση, αλλά με την απουσία τους. Ποτέ δεν εμφανίζονται πλήρως και εσύ μένεις να διαχειρίζεσαι την αμφιβολία. Είναι αδιάφοροι; Υπερβολικά απασχολημένοι; Απλά δεν είναι καλοί στα μηνύματα; Δεν έχει σημασία. Ξοδεύεις ψυχική ενέργεια αναλύοντας τις σιωπές τους, διαβάζοντας τις μισές απαντήσεις τους, ρυθμίζοντας την ευαισθησία σου για να μην φαίνεσαι απελπισμένος. Είναι κόπος. Αόρατος, άμισθος και χωρίς ανταμοιβή.
Σπάνια αναγνωρίζουμε αυτές τις δυναμικές για αυτό που είναι: σχεσιακό χρέος. Κάθε αλληλεπίδραση έχει ένα ενεργειακό ισοζύγιο. Και όταν κάποιος σε αφήνει συνεχώς στο κόκκινο, αυτό γίνεται μια σιωπηλή μορφή βλάβης. Όχι φωναχτή, όχι καταχρηστική, αλλά διαβρωτική, όπως το νερό που χτυπάει την πέτρα.
Οι άνθρωποι που κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη από ό,τι χρειάζεται δεν το κάνουν πάντα σκόπιμα κι αυτή είναι η παγίδα μιας και τους δικαιολογούμε επειδή δεν το συνειδητοποιούν, επειδή είναι ευγενικοί ή επειδή υποφέρουν. Λέμε στον εαυτό μας ότι είναι δική μας δουλειά να τους καταλάβουμε, να είμαστε υπομονετικοί αλλά η χρόνια κατανόηση γίνεται μια μορφή αυτοκαταστροφής και κάθε φορά που υποχωρείς, συρρικνώνεσαι λίγο και σιγά-σιγά, σταματάς να εμπιστεύεσαι τις δικές σου αντιδράσεις.
Γιατί οι άνθρωποι που παίρνουν πάρα πολλά σπάνια το απαιτούν ανοιχτά απλώς δημιουργούν τις συνθήκες που κάνουν το να δίνεις να φαίνεται αναπόφευκτο.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι η λύση είναι να απομακρύνεις αυτούς τους ανθρώπους.
«Θέσε όρια. Απομακρύνσου. Προστάτεψε την ηρεμία σου», θα σου πουν αλλά η πραγματική ζωή σπάνια είναι τόσο απλή. Μερικές φορές αυτοί οι άνθρωποι είναι μέλη της οικογένειάς σου. Μερικές φορές είναι άνθρωποι που αγαπάς. Μερικές φορές είναι εκδοχές του εαυτού σου στο παρελθόν και μερικές φορές, αν είσαι ειλικρινής, είναι αντανακλάσεις προτύπων που δεν έχεις ξεμάθει εντελώς.
Γιατί όλοι έχουμε υπάρξει δύσκολοι. Όλοι έχουμε κάνει τη ζωή κάποιου άλλου πιο δύσκολη με τρόπους που δεν θέλαμε και ίσως δεν το προσέξαμε. Αυτό είναι μέρος του λόγου για τον οποίο είναι τόσο περίπλοκο.
Το να ονομάζεις κάποιον «βαρίδι» σημαίνει να διακινδυνεύεις να ονομάσεις και τον εαυτό σου να δεις τις ασυνείδητες στρατηγικές που όλοι χρησιμοποιούμε για να αποφύγουμε την συναισθηματική ευθύνη: εκτροπή, καθυστέρηση, επίδειξη, κατάρρευση.
Και όμως, η συνειδητοποίηση είναι το κλειδί.
Τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τι κουβαλάς που δεν σου ανήκει, τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η εξάντλησή σου δεν προέρχεται μόνο από τη δουλειά ή την έλλειψη ύπνου, αλλά από τους ανθρώπους, αλλάζει το πλαίσιο.
Σταματάς να ρωτάς «Γιατί είμαι πάντα τόσο κουρασμένος;» και αρχίζεις να ρωτάς «Ποια συναισθήματα έχω διαχειριστεί αυτή την εβδομάδα;».
Το θέμα δεν είναι να σκληρύνεις, ούτε να μετατρέψεις κάθε αλληλεπίδραση σε υπολογισμό εκμετάλλευσης.
Το θέμα είναι να γίνεις πιο ειλικρινής διαχειριστής της προσοχής σου. Να αναγνωρίζεις πότε το οικοσύστημα των σχέσεών σου έχει γίνει μονόπλευρο, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την προσπάθεια, αλλά και σε ό,τι αφορά τη συναισθηματική σαφήνεια. Δεν μπορείς να ζήσεις μια πλήρη ζωή ενώ συνεχώς προστατεύεις τους άλλους από το βάρος της δικής τους.
Μερικές φορές, το πιο αγαπητό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να σταματήσεις να απορροφάς αυτό που κάποιος άλλος αρνείται να αντιμετωπίσει, να αφήσεις τη σιωπή του να αντηχεί, να αφήσεις την ιστορία του να μείνει ημιτελής, να αφήσεις την ταλαιπωρία του να παραμείνει δική του, οχι επειδή είσαι σκληρόή, αλλά επειδή έχεις αποφασίσει να επιστρέψεις στο κέντρο του εαυτού σου.
Πρέπει να ρισκάρεις να φαίνεσαι ψυχρή για να γίνεις τελικά ζεστή και πρέπει να εγκαταλείψεις τη φαντασίωση ότι μια ακόμη συζήτηση, ένας ακόμη συμβιβασμός, μια ακόμη πράξη συμπόνιας θα κάνει τελικά τη σχέση αμοιβαία.
Η αλήθεια είναι ότι μερικοί άνθρωποι κάνουν τη ζωή σου πιο δύσκολη από ό,τι χρειάζεται, επειδή τους το επιτρέπεις.
Όχι από αδυναμία, αλλά από αγάπη, ενοχή, πίστη ή αδράνεια. Τα καλά νέα είναι ότι η έξοδος βρίσκεται μέσα σου. Δεν χρειάζεται πάντα να εγκαταλείψεις τη σχέση. Μερικές φορές, απλά πρέπει να σταματήσεις να συμμετέχεις στον δυσλειτουργικό ρυθμό της.
Και αυτή η αλλαγή είναι ο τρόπος με τον οποίο αρχίζεις να ανακτάς τη ζωή σου, οχι με μια δήλωση, αλλά με μια απόφαση: Δεν οφείλω σε κανέναν πρόσβαση στην ενέργειά μου μόνο και μόνο επειδή έχουν συνηθίσει σε αυτήν.
Bloggers
