Καταρρίπτοντας τον «μύθο» που μας θέλει πιο drama queens από τους άντρες

Αρκεί να αναλογιστείς πόσες φορές σου έχει ζητήσει κάποιος να ηρεμήσεις, ενώ εσύ είσαι απόλυτα ψύχραιμη, για να καταλάβεις πως ο «μύθος» που ισχυρίζεται πως οι γυναίκες είμαστε drama queens από καταβολής κόσμου, αποτελεί ένα στερεότυπο που έχει επικρατήσει μέχρι τις μέρες μας. Ωστόσο, όλοι όσοι θεωρούν πως είμαστε πιο συναισθηματικά ευάλωτες από τους άντρες, μάλλον δεν έχει τύχει να παρευρεθούν σε κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα, εκεί όπου κατά τη διάρκεια ενός ημιχρόνου, άνθρωποι βγαίνουν -κυριολεκτικά- από τα ρούχα τους ή εξοβελίζονται άναρθρες κραυγές οργής και ευρηματικές βρισιές.

Τι πάει τόσο λάθος, λοιπόν, και έχουμε αναλάβει από καταβολής κόσμου τα σκήπτρα του «αδύναμου φύλου», όταν την ίδια στιγμή, υπάρχουν εκατομμύρια φίλαθλοι, οι οποίοι μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα φτάνουν στα πρόθυρα της υστερίας και είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια, για ένα οφσάιντ; Για να απαντήσουμε στο συγκεκριμένο ερώτημα, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που αποφασίζουμε να διαχωρίσουμε τα ανθρώπινα συναισθήματα σε σωστά και λάθος, αλλά κυρίως, από το γεγονός πως τα δικαιολογούμε με μεγαλύτερη ευκολία, όταν επιδεικνύονται από άντρες παρά από γυναίκες.

Πόσες φορές ακούσαμε ή διαβάσαμε από τα εγχώρια ΜΜΕ για «εγκλήματα πάθους», δηλαδή για περιπτώσεις όπου ένας άντρας αφαίρεσε τη ζωή της συντρόφου του, επειδή δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον παράφορο έρωτά του για εκείνη, σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα; Ωστόσο, πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η λεζάντα, αν μία γυναίκα βρισκόταν στη θέση του θύτη; Όπως και να έχει, η ιδέα πως είμαστε πιο συναισθηματικές από τους άνδρες είναι ένα στερεότυπο, το οποίο επιβαρύνει και τα δύο φύλα. Έχει σημασία, λοιπόν, να γνωρίζουμε από πού προήλθε και πώς κατάφερε να μας πείσει πως ο θυμός είναι μία γυναικεία υπόθεση, για την οποία θα έπρεπε να αισθανόμαστε άσχημα.

Τελικά είμαστε πιο συναισθηματικές από τους άντρες;

Αν θέλουμε να καταρρίψουμε τον μύθο που μας θέλει πιο συναισθηματικές από τους άντρες, αρκεί να επικαλεστούμε την επιστήμη. Διότι σύμφωνα με μία μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2019, δεν υπάρχουν αρκετά ευρήματα τα οποία να αποδεικνύουν πως η βιολογία ενός γυναικείου οργανισμού, δηλαδή οι διακυμάνσεις των ορμονών ή η έμμηνος ρήση, μπορούν να επηρεάσουν σε ακραίο βαθμό τη συναισθηματική κατάσταση μίας γυναίκας, σε σημείο να μεταβάλλουν την προσωπικότητα ή την κρίση της. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, μέσα από μία πιο πρόσφατη έρευνα, στην οποία συμμετείχαν 184.000 άτομα, αποδείχθηκε πως οι άντρες συμμετέχοντες ήταν πιο ανοιχτοί στο να συζητήσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους έπειτα από έναν χωρισμό, ειδικότερα τον θυμό, από ότι οι γυναίκες συμμετέχουσες. Συνεπώς, δεν υπάρχει κάποιο ακλόνητο επιχείρημα που να βασίζεται στην ανθρώπινη βιολογία και να επιβεβαιώνει πως είμαστε πιο συναισθηματικές και αντίστοιχα, δεν υπάρχει κάτι που να αποδεικνύει πως οι άντρες είναι τα αναίσθητα, κλειστά και εσωστρεφή πλάσματα, τα οποία δεν κλαίνε, αλλά μόνο δακρύζουν. Αν θέλουμε, λοιπόν, να εντοπίσουμε τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, αρκεί να σκεφτούμε πώς αντιλαμβάνεται, μεταφράζει και διαχειρίζεται κάθε φύλο τα συναισθήματά του και κυρίως, τον θυμό.

Τρελές και επικίνδυνες VS δυναμικοί και παθιασμένοι

Καλώς ή κακώς, ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το ζήτημα είναι όμως, πώς τον αξιοποιούμε. Και για να καταλάβουμε πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται τον θυμό μία γυναίκα από έναν άντρα, μπορούμε να αντλήσουμε παραδείγματα από τον κινηματογράφο, όπου οι θυμωμένοι άντρες παρουσιάζονται συνήθως ως δυναμικοί, παθιασμένοι, επιβλητικοί και σίγουροι για τον εαυτό τους, ενώ οι θυμωμένες γυναίκες ως υστερικές, τρελές, επικίνδυνες και εκτός ελέγχου. Ναι, πρόκειται για δύο στερεότυπα, τα οποία έχουν καθιερωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να επηρεάζουν την αντίληψή και τη συμπεριφορά μας προς τους άλλους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, καθώς η βασική διαφορά ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα είναι πως ένας άντρας αποδέχεται πιο ευκολά τον θυμό του και αισθάνεται πως μπορεί να τον αξιοποιήσει προς όφελός του, ενώ μία γυναίκα τον αντιμετωπίζει ως ένα αντιπαραγωγικό, αρνητικό συναίσθημα, το οποίο χρειάζεται να αποκρύψει, να το κρατήσει μέσα της, αφού δεν γνωρίζει πού μπορεί να την οδηγήσει, αν το εξωτερικεύσει. Διότι -κακά τα ψέματα- ένας άντρας δεν χρειάζεται να ανησυχεί πώς θα χαρακτηριστεί έπειτα από ένα ξέσπασμα, αλλά μία γυναίκα θα σκεφτεί πολύ καλά πως με ένα -ακόμη και απόλυτα δικαιολογημένο- ξέσπασμα θυμού, μπορεί να χάσει το δίκιο της.

Πώς προέκυψε ο «μύθος» πως είμαστε οι μεγαλύτερες drama queens

Σε ένα παλαιότερο άρθρο, είχαμε αναλύσει πως o «μύθος» του Ιπποκράτη περί wondering womb, κατάφερε τον 19^ο αιώνα να εδραιωθεί μέσω του Φρόιντ ως μία επιστημονικά αποδεδειγμένη αλήθεια και να μας καθιστά drama queens τον 21^ο, ωστόσο, αν κοιτάξουμε τα πράγματα από μία διαφορετική οπτική, θα διαπιστώσουμε πως έχουμε μεγαλώσει πιστεύοντας πως ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που μας κάνει δυσάρεστες και ενοχλητικές στους γύρω μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κάποιες γυναίκες να εσωτερικεύουν, να «καταπίνουν» και να υποτιμούν τον θυμό τους, ενώ εκείνες που τολμούν να τον εκδηλώσουν, να καταλήγουν περιθωριοποιημένες ως υπερβολικές ή υστερικές. Κάπως έτσι, δημιουργείται ένας περιορισμός, ο οποίος μας υποδεικνύει μέχρι ποιο σημείο και σε ποιους είναι αποδεκτό να εξωτερικεύσουμε τον θυμό μας, γεγονός που δεν μας επιτρέπει να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, να βιώσουμε όλο το φάσμα και το βάθος των συναισθημάτων μας. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως την ίδια στιγμή που εμείς είμαστε οι crazy psycho b****** -σύμφωνα με τον Φρόιντ τουλάχιστον- , ο θυμός παραμένει ένα συναίσθημα με αρρενωπό χαρακτήρα (όπως αντίστοιχα η φροντίδα που παραπέμπει σε κάτι πιο θηλυκό), ακριβώς επειδή για πολλά χρόνια, οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να εκφράζουν τον θυμό τους.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως οδεύοντας μέρα με τη μέρα όλο και πιο κοντά σε ένα μέλλον έμφυλης ισότητας, στερεότυπα που ταξινομούν τα συναισθήματα σύμφωνα με το φύλο, μας κρατάνε κολλημένους στο παρελθόν. Ακριβώς για αυτό, έχει σημασία να εκφράζουμε unapologetically τον θυμό μας, διότι είναι μία επαναστατική πράξη που, όχι μόνο διεκδικεί περισσότερο χώρο για όλες τις γυναίκες, αλλά την ίδια στιγμή, μας μαθαίνει πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε αποτελεσματικά τον εαυτό μας, σε έναν κόσμο που τα πράγματα δεν είναι πάντα με το μέρος μας.