Μηνάς Χατζησάββας:6 συνάδελφοι & φίλοι του αποκαλύπτουν το μεγαλείο της προσωπικότητάς του

Την περασμένη Τετάρτη έπεσε η αυλαία για τον Μηνά Χατζησάββα, έναν ανεπανάληπτο καλλιτέχνη και μοναδικό άνθρωπο. Τα πενήντα χρόνια πορείας στο χώρο της ηθοποιίας έχουν αποδείξει περίτρανα πως αποτέλεσε επάξια έναν από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του θεατρικού σανιδιού. Όμως, ο μεγάλος καλλιτέχνης ήταν πρωταγωνιστής και στη ζωή, έχοντας πάντοτε ως μότο του: «Η αδράνεια είναι θάνατος». Αγαπούσε να εξελίσσεται και να βοηθά τον εαυτό του, αλλά και τους γύρω του, πάντοτε μέσα από το ήθος που τον χαρακτήριζε.

Στο περιοδικό People, μίλησαν μερικοί καλλιτέχνες και στενοί του φίλοι, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο του ανθρώπου που λεγόταν Μηνάς Χατζησάββας και δίνοντάς μας άγνωστες, μέχρι τώρα, πληροφορίες για αυτόν.

Δήμητρα Χατούπη: «Ο Μηνάς ήταν μοναδικό πλάσμα, υπέροχος άνθρωπος, φίλος και συνάδελφος. Δέσαμε από την πρώτη στιγμή και από την πρώτη σκηνή. Είχαμε κοινούς κώδικες έκφρασης και επικοινωνίας. Τον θυμάμαι να είναι συνεχώς παθιασμένος με τα πάντα και τους πάντες. Φίλος πραγματικός, συνάδελφος ουσιαστικός, ήταν πάντα εκεί για να σε ακούσει και να σε στηρίξει. Ποτέ δεν παραπονιόταν, δεν επέτρεπε στον εαυτό του να βαρεθεί, δεν αφηνόταν στη μοίρα. Ήθελε να πρωταγωνιστεί στη ζωή, να ξεχειλίζει από συναίσθημα και να δημιουργεί διαρκώς. Πίστευε πως μόνο η συνεχής δουλειά είναι ικανή να μας εξελίξει ως ηθοποιούς και να μας βελτιώσει ως ανθρώπους. Δεν ήταν καθόλου εγωιστής, πάντα θυσίαζε το “εγώ” του, εξυπηρετούσε τους γύρω του και, γενικώς, ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσες να στηριχτείς πάνω του και να τον εμπιστευτείς».

Γιώργος Κοτανίδης: «Μας ένωνε και μας γέμιζε με τη χαρά της τέχνης. Είχε μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή».

Κώστας Φαλελάκης: «Η χαρά του ήταν αυτή ακριβώς: Χαιρόταν με τη χαρά του άλλου. Τέτοιος άνθρωπος ήταν. Και αυτή ήταν η στάση ζωής του σε όλα τα πράγματα. Τόσο με τους φίλους του όσο και με τους συναδέλφους του»

Γιώργος Λιάντος: «Ο Μηνάς είχε ευκαιρίες να πλουτίσει. Να εκμεταλλευτεί όλο το lifestyle μιας εποχής και να μας πουλήσει φούμαρα. Επέλεξε να ζήσει μια ζωή αφιερωμένη στις αξίες του. Ανήκε σε μια γενιά που είχε αριστερές αξίες και ο Μηνάς ήταν από τους λίγους που μπορούσαν να πουν και να διατρανώσουν ότι ήταν αριστεροί. Κι όμως, ο Μηνάς δεν μας τα ζάλισε ποτέ με τις “απόψεις” του, με τις “γνώμες” του και τις δημόσιες “δηλώσεις” του. Ο πολιτικός του λόγος ήταν η ίδια η ζωή του και η ανάσα του στην τέχνη. Μετρημένος πάντα και αυτοσαρκαστικός. Ο Μηνάς ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι μπορεί να ανέβει κάποιος ηθοποιός, χωρίς να γίνει λαμόγιο και γλοιώδης. Σε εποχές που θα μπορούσε να βγάζει πολλά εξώφυλλα και χρήμα (ξέρω τι λέω), εκείνος διάλεγε να δουλέψει με φτωχούς off Broadway θιάσους, μόνο και μόνο για να κυνηγήσει το καινούριο, το νέο και το αποκαλυπτικό. Ο Μηνάς βοηθούσε τους πρόσφυγες και τους ταλαίπωρους τότε που δεν ήταν της μόδας και oι πράξεις αυτές δεν απέφεραν πολιτικά οφέλη σε κάποιους ή μερικά like στο FB».

Σοφία Φιλιππίδου: «Δεν ήμασταν φίλοι, εντάξει. Θυμάμαι, όμως, εκείνη τη φορά που ήρθες να με δεις σε μια παράσταση και στο τέλος στα καμαρίνια με αγκάλιαζες δυνατά και με ζουλούσες και με φιλούσες και μ’ έσφιγγες, όπως κάνουμε με τα αγαπημένα μας ζώα... αυτό το θυμάμαι έντονα, σχεδόν άφησες πάνω στο σώμα μου το αποτύπωμά σου... Αυτό θέλει να αγαπάς τον άνθρωπο και να είσαι γενναιόδωρος για να το κάνεις και αυτό έχει μέσα του ανάγκη ουσιαστικής επικοινωνίας, έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Και τώρα που γράφω, ενώ “εκεί” είσαστε μαζεμένοι, σε σκέφτομαι και τσούζουνε τα μάτια μου».

Άκης Σακελλαρίου: «Ο Μηνάς ήταν σαν πατέρας. Σε άκουγε, σου συμπαραστεκόταν , προβληματιζόταν μαζί σου, έψαχνε να βρει λύση στο πρόβλημά σου και ακόμα κι αν περνούσε πολύς καιρός, σε ρωτούσε αν λύθηκε το πρόβλημά σου. Επίσης, ήταν ένας καλλιτέχνης που τον χαρακτήριζε η ένταση. Το έβλεπες στο βλέμμα του, στην άποψή του για τη ζωή. Ήταν δοσμένος σε ό,τι καταπιανόταν ψυχή τε και σώματι. Ιδιαίτερα καλλιεργημένος και μάχιμος μέχρι το τέλος. Διαρκώς είχε στο μυαλό του σχέδια, όνειρα, ρόλους, παραστάσεις. Του άρεσε η δράση, να βρίσκεται καθημερινά μέσα στη δημιουργία. Δεν είναι τυχαίο το ότι απέφευγε να σκηνοθετεί. Ήταν πολύ δοτικός και ενεργητικός. Ρουφούσε τη ζωή. Και δεν χαριζόταν όταν έβλεπε το άδικο. Μπορεί να σου παραπονιόταν για κάτι, να έκανε την έκρηξή του, αλλά μετά γινόταν τόσο τρυφερός, σαν δάκρυ που κυλάει, και ήθελες δεν ήθελες σε συγκινούσε με την καλοσύνη του. Αλλά και ως ηθοποιός ήταν μοναδικός. Είχε μεγάλη γνώση της σκηνής. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει παίξει τόσο μεγάλη γκάμα ρόλων: από ακραία πειραματικούς μέχρι κλασικούς».

Πηγή: People