Για την Χριστίνα Σαμαρά το να είσαι «κοντά 30» στην ηλικία δεν είναι το «ταβάνι», αλλά η αφετηρία
«Κοντά τριάντα αν είναι δυνατόν, δεν έχω κάνει τίποτα μου λένε να βιαστώ», τραγουδάει η Χριστίνα Σαμαρά στο πρώτο της άλμπουμ επιλέγοντας να αφήσει μια ακαδημαϊκή καριέρα στα μαθηματικά για την μουσική που τόσο αγαπάει.
Η Χριστίνα Σαμαρά στα «κοντά 30» της, όπως λέγεται και το πρώτο της άλμπουμ, δεν μετράει τον χρόνο με νούμερα αλλά με εμπειρίες, μετατρέποντας το «τραύμα» σε δίσκο, την ανασφάλεια σε δημιουργία και την πίεση για «επιτυχία» σε έναν δικό της ρυθμό ζωής.
Με πτυχία στα μαθηματικά και μια σχεδόν έτοιμη βαλίτσα για διδακτορικό στη Νορβηγία, γύρισε τελικά στην Ελλάδα για να κυνηγήσει όχι την "καριέρα", αλλά την εσωτερική της ισορροπία. Τραγουδά για το ghosting, την τοξική θετικότητα, τα κοινωνικά σταυροδρόμια που στοιβάζονται στη δεκαετία των 20 και το illusion του Instagram, ενώ την ίδια στιγμή συνεργάζεται με τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Κωστή Μαραβέγια, δημιουργώντας κάτι τρυφερά αυθεντικό.
Η νεαρή τραγουδίστρια λοιπόν, λίγο καιρό μόλις μετά την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ, μίλησε στο Queen για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις όμορφα, πηγαίνοντας (και γράφοντας) με τον δικό σου ρυθμό.
Πώς είναι άραγε να είσαι «κοντά 30» στην Ελλάδα του 2025;
Χριστίνα μπορεί να είσαι «κοντά 30» -by the way λες την ηλικία σου;- αλλά έχεις καταφέρει να παίξει στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού σου ο Φοίβος Δεληβοριάς και να σε καλέσει στο μαγαζί που τραγουδούσε ο Κωστής Μαραβέγιας. Και το κυριότερο μόλις κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο. Σκεπτόμενη όλα αυτά τι θα απαντούσες εσύ σε όσους έτυχε να σου πουν ότι πρέπει να βιαστείς να κάνεις πράγματα γιατί 30αρίζεις;
Θέλω να τους πω ένα ευχαριστώ, για αρχή, γιατί πράγματι αυτοί ήταν το έναυσμα να συγκεντρωθώ και να δω τη μουσική σοβαρά και οργανωμένα. Είχα στη ζωή μου ανθρώπους του χώρου με ταλέντο, διαύγεια και καλές προθέσεις, οι οποίοι πιθανά έβλεπαν κάποιο potential σε μένα και ήταν βαθύτατα απογοητευμένοι όταν στην ερώτησή τους, τι θέλω να κάνω στη μουσική, τους απάντησα τη γενικούρα «να τραγουδάω ωραία τραγούδια». Μου άφησαν ένα ωραιότατο «τραύμα», βέβαια, αλλά τουλάχιστον μετουσιώθηκε σε δίσκο.
Αυτό που συμπέρανα μετά από όλη τη βιάση από τα 27, που ξεκίνησα να γράφω μέχρι σήμερα που είμαι 29 (ακόμη) είναι ότι δεν έχει τόση σημασία η ηλικία όσο η συσσώρευση εμπειριών και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι, ώστε να έχει νόημα η τέχνη που θα παράγεις. Πρέπει να είναι σε ένα βαθμό ωριμασμένα τα συναισθήματα και οι εμπειρίες μέσα σου για να μπορέσεις να τα αξιοποιήσεις στη δημιουργική διαδικασία. Οπότε στην πραγματικότητα, ό,τι και να σου λένε είναι περιττό, εκτός αν σε πετύχει στη σωστή στιγμή.
Στο εξώφυλλο του άλμπουμ σου να υποθέσουμε πως είσαι εσύ μικρή με τον μπαμπά σου; Γιατί επέλεξες αυτή τη φωτογραφία;
Πράγματι, είμαστε με τον μπαμπά μου σε μία στιγμή που απαθανάτισε η μαμά μου. Ήταν εξ αρχής πολύ ξεκάθαρη η επιλογή της φωτογραφίας για το εξώφυλλο. Αρχικά, θεωρώ προσωπική highlight περίοδο της ζωής μου την ηλικία των τριών χρονών. Μέχρι σήμερα προσπαθώ να θυμάμαι την προσωπικότητα που είχα τότε. Με ντύνανε και -το θέμα είναι ότι- υποστήριζα περίεργα ρούχα, με καπέλα, άνιμαλ πριντ φούστες, χρώματα, γυαλιά, αξεσουάρ. Ήταν πολύ iconic εκδοχή μου, κρίνω τώρα, σχεδόν 25 χρόνια μετά. Έπειτα, η φωτογραφία τραβήχτηκε το ’98 και γενικά, το ’90s ποπ χαρακτηρίζει τα ακούσματά μου και σίγουρα αποτελεί αφετηρία για τον ήχο του δίσκου.
Ο βασικότερος, όμως, λόγος της επιλογής, είναι ότι θέλω πάντα, όσο μπορώ, να βγαίνει προς τα έξω η αλήθεια και το συναίσθημά μου μέσω της μουσικής μου και κάθε δημιουργικής μου έκφρασης. Θέλω τα τραγούδια μου να επικοινωνούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο την αγάπη και να μπορεί κανείς να στηρίζεται σε αυτά όποτε το χρειαστεί. Πήρα άπειρη αγάπη στα παιδικά μου χρόνια, και ακόμη παίρνω, οπότε νιώθω ότι οφείλω να τη μοιράζομαι. Αυτός είναι κι ο λόγος άλλωστε που, πέρα από το εξώφυλλο, συμμετέχουν στα βίντεο και τη μουσική μου σχεδόν αποκλειστικά οι φίλοι μου (στο τελευταίο και ο μπαμπάς μου) και οι άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνώ ουσιαστικά. Θέλω να πιστεύω ότι η έκθεση αυτής της συνύπαρξης, έστω υποσυνείδητα, μπορεί να δώσει ζεστασιά και αισιοδοξία σε όσους έρχονται σε επαφή με τη μουσική μου.
Ανήκεις σε μια γενιά που βρίσκεται ανάμεσα στους boomers και στους Gen-zers, ανάμεσα στο «πρέπει να είμαι τέλεια» και στο «εγώ είμαι cool με ό,τι συμβαίνει». Πόσο πιεστική από κανόνες και trends είναι η ζωή για εσένα και πόσο κόντρα θεωρείς ότι πήγες σε όλα αυτά επιλέγοντας το τραγούδι έναντι ενός διδακτορικού στα μαθηματικά στη Νορβηγία;
Πράγματι οι millennials ακροβατούμε ανάμεσα στην εκπλήρωση των κοινωνικών επιταγών και στο «cringe», ενός όρου που καθόρισε η νεότερη γενιά, ο οποίος είναι αλληλένδετος με την απάθεια, με έναν τρόπο.
Μεγαλώσαμε με την ιδέα του συμβατικού μοτίβου, σχολείο – πανεπιστήμιο – δουλειά – οικογένεια. Μεγαλώσαμε, επίσης, με την ανάγκη να δείχνουμε πόσο χαρούμενοι είμαστε και πόσο καλά τα έχουμε καταφέρει. Οι παλιότεροι της γενιάς μου προλάβανε τα περιοδικά και τις τηλεοράσεις ως μοναδικό τρόπο πληροφόρησης και οι νεότεροι το facebook και το instagram, όταν ακόμη τα προσεγμένα post με την ωραία αισθητική ήταν αυτά που μας καθόριζαν.
Αυτό είχε πράγματι ως αποτέλεσμα, να ακολουθήσω την «πεπατημένη» και να αποκτήσω κάτι το οποίο στην πορεία έμαθα ότι λέγεται «ακαδημαϊκό τραύμα». Νομίζω όλοι στη γενιά μας πιεστήκαμε ακριβώς γιατί, πρώτον οι ακαδημαϊκές, κοινωνικές απαιτήσεις μεγάλωναν (όλοι έχουν μεταπτυχιακό, σχεδόν όλοι έχουν διδακτορικό), το οποίο παίρνει χρόνια –προσωπικά σπούδαζα οκτώ χρόνια μετά το σχολείο- ενώ ταυτόχρονα η επαγγελματική εμπειρία και το να κάνεις οικογένεια πρέπει με κάποιο τρόπο να χωρέσουν χρονικά στην ίδια περίοδο, την καίρια, αυτή δεκαετία των 20.
Ευτυχώς φαίνεται η επόμενη από μας γενιά, τουλάχιστον στο εξωτερικό που παρακολουθώ, να κινείται πιο στοχευμένα και να απαξιώνει κάπως αυτές τις στερεότυπες επιταγές.
Παραδόξως, επειδή η απόφασή μου να μην κάνω το διδακτορικό ήταν ευθυγραμμισμένη με τις ψυχικές και σωματικές μου ανάγκες, δεν αντιλήφθηκα να κάνω κάποια πράξη «κόντρα» στο αναμενόμενο. Τώρα, διανύω το φράγμα του cringe μέχρι να σταθεροποιηθεί η ζωή μου γύρω από αυτή την απόφαση. Αλλά όπως λέει κι ένα meme που βρήκα στα social, για να περάσεις από την ιδέα στην πράξη πρέπει να διανύσεις τη γέφυρα του cringe.
Mιας και όλη σου η ζωή στην ουσία άλλαξε όταν άκουσες τη μαμά σου να λέει ότι είσαι «κοντά 30», οι γονείς σου πώς αντέδρασαν με την επιστροφή σου στην Ελλάδα και την πιο ενεργή ενασχόλησή σου με το τραγούδι; Τι θα έλεγες σε κάποιον που βρίσκεται σε δίλημμα για το αν πρέπει να ακολουθήσει την καρδιά του όσον αφορά τα επαγγελματικά του στην Ελλάδα του σήμερα ή τη λογική;
Οι γονείς μου κατάλαβαν ότι πρέπει να ασχοληθώ με τη μουσική ακριβώς τη στιγμή που το κατάλαβα κι εγώ κι ένιωσα σίγουρη με τον εαυτό μου και την απόφασή μου. Είναι σημαντικό να μην περιμένεις από το περιβάλλον σου την επιβεβαίωση ή την ώθηση για να πάρεις την απόφαση. Η επιλογή γίνεται πρώτη και το περιβάλλον ακολουθεί αναπόφευκτα.
Έχοντας ουσιαστικά χτίσει δύο «καριέρες», με την έννοια της εννιάχρονης επαγγελματικής πορείας σε δύο πεδία, των μαθηματικών και της μουσικής, κρίνω ότι είναι μονόδρομος να ακολουθήσει κανείς αυτό που του δίνει πίσω ενέργεια, αντί να του την παίρνει.
Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό και millennial αλλά είναι απόλυτα λογικό, στην πραγματικότητα: το αντικείμενο στο οποίο αφιερώνεις την προσοχή και την ενέργειά σου είναι αυτό που θα εξελιχθεί με περισσότερη επιτυχία. Αυτό βέβαια προϋποθέτει κανείς να έχει την ενέργεια να αφιερώσει, οπότε εξ ορισμού πρέπει να είναι ένα αντικείμενο με το οποίο αγαπάει να ασχολείται. Μετά από δέκα χρόνια, στα κοντά 30 μου, κατέληξα σε αυτή την σχεδόν μαθηματική απλή επαγωγή.
Τα τραγούδια του άλμπουμ σου έχουν αναφορές και σε «toxic πρώην», αλλά και γενικά σε θέματα αγάπης. Πιστεύεις έχουν δυσκολέψει οι σχέσεις για όσους είναι «κοντά 30»; Kι αν ναι γιατί;
Δυστυχώς πιστεύω ότι έχουν δυσκολέψει ακριβώς γιατί μπαίνει στο παιχνίδι αυτή η μετάβαση που αναφέρθηκε πριν.Με άλλο τρόπο αντιμετωπίζεις κάποιον που είναι γύρω στα 40 ή παραπάνω και με εντελώς άλλο τρόπο αντιμετωπίζεις κάποιον στην ηλικία σου ή νεότερο. Είναι σαν να συνυπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι στο αντιληπτικό σου πεδίο. Διαφέρουν οι προσεγγίσεις και οι προσδοκίες. Είναι «οι πριν» και «οι μετά» τα social media. Οπότε εμείς οι «ενδιάμεσοι» πρέπει να προσαρμοζόμαστε ανάλογα, το οποίο, βέβαια, συχνά μας προκαλεί σύγχυση.
Επίσης, αυτή η μετάβαση φαίνεται και στην ποιότητα των σχέσεων. Έχουν μπει όροι όπως το ghosting, για παράδειγμα, το οποίο μπορεί οι νεότεροι να ξεπερνούν ή να θεωρούν φυσιολογικό αλλά εμείς οι millennials, που κουβαλάμε κι ένα «σύνδρομο καλού παιδιού» δυσκολευόμαστε να το επεξεργαστούμε.
Μπορεί φαινομενικά να είναι άπειρες οι επιλογές και οι διασυνδέσεις μέσω των social, αλλά είναι αισθητά πιο επιφανειακές οι σχέσεις και αισθάνομαι ότι είναι λιγότερο πρόσφορο το έδαφος ώστε κανείς να νιώσει ασφαλής και απόλυτα ειλικρινής ώστε να συνδεθεί σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Επίσης, μην ξεχνάμε και το πρόβλημα της ταχύτητας την οποία επιβάλλουν και τα social και η ίδια η δεκαετία των 20.
Δεν επενδύουμε εύκολα χρόνο, δε δίνουμε την ενέργειά μας στις σχέσεις. Έχουμε αφοσιωθεί ο καθένας στο δικό του healing και περιμένουμε τον άλλον να έρθει έτοιμος, για να μη μας ταράξει την ηρεμία και χρειαστεί να του κάνουμε μετά τραγούδι με τίτλο «τόξικ» πρώην.
Από ποιον καλλιτέχνη επηρεάζεσαι για τη μουσική σου; Kαι ποιος είναι αυτός με τον οποίο ονειρεύεσαι να συνεργαστείς;
Από μηδέν χρονών κάθε μέρα, όλη μέρα, έπαιζε στο σπίτι μου μουσική. Την παρατηρούσα προσεκτικά κυρίως όποτε ήμασταν στο αμάξι. Εκεί άκουγα από ’80s mainstream, ιταλικά τύπου early ’90s, γαλλικά, ρώσικα, φάντος, Μητσιά, νέο κύμα, Χατζιδάκι, Παπαρίζου, Φραγκούλη και άπειρες άλλες ετερόκλιτες μεταξύ τους μουσικές. Οπότε, με αυτό το υπόβαθρο, είχα μεγάλη ποικιλία ακουσμάτων και όταν συνειδητά τα επέλεγα και τα μελετούσα μόνη μου. Νομίζω αυτό αποτυπώνεται στα τραγούδια μου ασυναίσθητα και αναπόφευκτα.
Παραδόξως, θα πω ότι η μεγαλύτερη επιρροή που παρατηρώ ακούγοντας τελειωμένο τον δίσκο είναι το mainstream pop που άκουγα στα 90s-00s και το mainstream pop που ακούω τα τελευταία 2-3 χρόνια σε ένα παράξενο συνδυασμό με την ελευθερία που αισθάνθηκα να μου έδωσαν μέσω της μουσικής τους η Λένα Πλάτωνος και ο Tom Waits. Το «Νησί των λωτοφάγων» επίσης είναι ένας από τους δίσκους που με οδήγησαν προς αυτή την κατεύθυνση. Νιώθω ότι είναι τόσες πολλές οι συντεταγμένες που μπορώ να απαντάω για πάντα αυτή την ερώτηση.
Θα ήθελα να συνεργαστώ με όσους έχω ήδη συνεργαστεί, μάλλον γιατί είναι απολαυστική η τέχνη όταν γίνεται με ανθρώπους οι οποίοι είναι ευγενείς και όμορφοι και με τους οποίους έχεις κάποια βαθύτερη σύνδεση. Θέλω να συνεργαστώ ξανά με τον Φοίβο και τον Κωστή, με διαφορετικό τρόπο. Να τραγουδήσω με την Έλλη Πασπαλά, παρότι ήδη έχουμε ένα τραγούδι μαζί και να πούμε live ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το «So in love», με τον Φραγκούλη. Τοπ σενάριο είναι να κάνω τραγούδια με τις αγαπημένες μου Ευρωπαίες τραγουδοποιούς, την Pomme και την Aurora.
Στο κομμάτι «Νέα» λες σε κάποιο σημείο «όταν όλοι τριγύρω σου περνάνε καλά, μοιάζει πιο τρομακτικό να ανασαίνεις βαθιά». Πιστεύεις ισχύει στις μέρες μας το φαινόμενο της τοξικής θετικότητας και ιδιαίτερα για τα άτομα που ανήκουν στην δεκαετία των 20-30;
Θεωρώ ότι η τοξική θετικότητα είναι ένα φαινόμενο που αυξάνεται εκθετικά μέσω των social media και της καθημερινής επαφής με αυτά.
Το φυσιολογικό είναι κάθε συναίσθημα να έχει το χώρο ώστε να κάνει τον κύκλο του και να εκτονώνεται. Η λύπη, ο θυμός, το πένθος, η απογοήτευση είναι εξίσου σημαντικά με τη χαρά και τον ενθουσιασμό. Όταν η επιτηδευμένη θετικότητα καταπιέζει τα υπόλοιπα συναισθήματα ή δίνει την αίσθηση ότι χάνεις χρόνο ή ότι μένεις κοινωνικά πίσω, συσσωρεύει το αρνητικό συναίσθημα και επομένως αυτό μετατρέπεται σε άγχος και πιθανά να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι αγχώδεις διαταραχές είναι σε έξαρση. Πόσο μάλλον στην ηλικία των 20 – 30 όπου είναι μαζεμένα όλα τα σταυροδρόμια της ζωής, όλες οι βαρύγδουπες αποφάσεις, όλες οι μεταβάσεις και το πακέτο της ενηλικίωσης.
Χαίρομαι που το παρατηρήσατε στον στίχο, γιατί πράγματι ακριβώς αυτό μου συνέβαινε όσο έγραφα το τραγούδι. Είχα μπει στο illusion ότι όλοι τριγύρω μου προχωράνε στη ζωή. Θυμάμαι έβλεπα στο instagram διάφορα posts από κόσμο χαρούμενο κι επιτυχημένο να κάνει δραστηριότητες σε fancy τοποθεσίες, κι εγώ να είμαι στο σαλόνι μου κάτι μέρες και να μην έχω ιδέα ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου, να μην έχω ιδέα από πού να πιαστώ για να συνεχίσω. Είναι βαρύ και δύσκολο στη διαχείριση το θέμα των social και το λέω εγώ, από μια εξαιρετικά πλεονεκτική θέση, έχοντας διαθέσιμη ψυχολόγο 24/7 (τη μαμά μου).
Στα social media δείχνεις αρκετά ενεργή. Πιστεύεις είναι ένα «όπλο» στα χέρια νέων καλλιτεχνών ή απλά ένας βωμός πάνω στον οποίο χάνονται πολλά γνήσια ταλέντα, κάπου ανάμεσα στα views και τους followers;
Νομίζω είναι ένας συνδυασμός των δύο εκδοχών. Κάποιοι που έχουν πλεόνασμα ενέργειας ή απλά τους αρέσει να ασχολούνται σίγουρα μπορούν να έχουν αποτέλεσμα και να καταφέρουν να φτάσει σε περισσότερο κόσμο η τέχνη τους.
Δίνει χώρο, επίσης, να τονίσει κανείς τις πτυχές που θέλει να βγάλει προς τα έξω, για παράδειγμα λατρεύω να ανεβάζω υλικό με τους φίλους μου. Ή θυμάμαι πέρασα από τη φάση των mini vlogs, γιατί λάτρευα να συνδυάζω εικόνα με ήχο – όπως συμβαίνει και με τον δίσκο μου. Προσωπικά προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω σαν δημιουργική πρόκληση και σαν portfolio.
Ωστόσο, πράγματι διανύουμε τη φάση στην οποία αν δεν τρέχεις τα social είναι εύκολο να μην υπάρχεις καλλιτεχνικά. Το οποίο είναι θλιβερό και το βλέπω να συμβαίνει γύρω μου. Γνωρίζω εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι συνειδητά απέχουν και αυτό είναι πρόβλημα για τη δουλειά τους.
Στην αντίπερα όχθη, αυτό που παρατηρώ είναι το γεγονός ότι άνθρωποι, οι οποίοι ηθικά ή αισθητικά δεν έχουν θετικό αντίκτυπο, στον δέκτη παίρνουν συχνά βήμα. Δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη μ’ αυτή την συνειδητοποίηση, αλλά η λογική μου λέει ότι συνέβαινε από πάντα ο κιτρινισμός πάσης φύσεως και είναι επόμενο ότι θα περνούσε και στον διαδικτυακό κόσμο.
Συμπεραίνοντας, θα πω ότι μπορείς να στρέψεις κάθε κατάσταση υπέρ σου με υπομονή, επιμονή και με σαφή στόχο. Επίσης, πιστεύω πολύ στην αξιοκρατία. Πιστεύω ότι σε βάθος χρόνου αυτός που αξίζει και προσπαθεί συστηματικά με εγγενές, αγνό κίνητρο θα ανταμειφτεί, με social ή χωρίς.
Έχεις ασχοληθεί για χρόνια με τον χορό. Θα έβλεπες τον εαυτό σου σε musical;
Ναιιι! Λατρεύω την ιδέα του συνδυασμού των δύο αγαπημένων μου δραστηριοτήτων. Fingers crossed να έρθουν τέτοιου είδους προτάσεις. Δεν ξέρω τι συνεπάγεται το κοντά 30 βέβαια, για τον χορό, αλλά προσπαθώ να διατηρώ υποτυπωδώς κάποιες σταθερές στην ευλυγισία. Θέλω να πιστεύω ότι θα γίνει ακόμη πιο έντονο, το στοιχείο του musical και στα βίντεο κλιπ μου, τα οποία λατρεύω να σκηνοθετώ και να γεμίζω με πληροφορίες που πήρα ως χορεύτρια.
Πέρσι με την Μαρίνα Σάττι και φέτος με την Κλαυδία, το κοινό στην Ελλάδα «επέστρεψε» στην Eurovision και ειδικά με τον εθνικό τελικό φέτος μοιάζει όλο και πιο εύκολο για κάποιον καλλιτέχνη που είναι στο ξεκίνημά του να συμμετάσχει σε έναν τέτοιο διαγωνισμό και να τον ακούσει όλη η Ευρώπη. Εσύ θα έπαιρνες ποτέ μέρος;
Χωρίς να είμαι απόλυτη, διαφωνώ με κάθε διαγωνιστικού χαρακτήρα event όσον αφορά στην τέχνη. Θεωρώ ότι το βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση της τέχνης είναι ο χρόνος. Επομένως, δεν μπορεί να κριθεί για παράδειγμα ένα τραγούδι από μία κριτική επιτροπή σε βάθος χρόνου 2 ωρών. Οπότε εξ ορισμού δεν νομίζω ότι θα επέλεγα αυτή την οδό. Επίσης, δεν ξέρω πώς διαχειρίζονται τόσο άγχος όλοι οι διαγωνιζόμενοι, κι επειδή είμαι κοντά 30 και δεν είμαι σε ηλικία να ζορίζομαι, το βρίσκω αποτρεπτικό μόνο και στην ιδέα.
Όταν θα είσαι «κοντά 40» έχεις σκεφτεί πώς θα ήθελες να είναι η πορεία σου στη μουσική;
Θα ήθελα λίγο πολύ να είναι όπως τώρα η καθημερινότητά μου με την προσθήκη η μουσική μου να έχει φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους για να σταθεροποιήσει τη ζωή που έχω τώρα. Όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργικοί, όμως εμείς που ασχολούμαστε με την τέχνη, μας ορίζει η δημιουργική διαδικασία, και είμαι ευγνώμων που η καθημερινότητά μου είναι ευέλικτη αρκετά ώστε να προσαρμόζεται στη δημιουργικότητά μου. Για παράδειγμα, όταν έχω μία ιδέα για ένα τραγούδι ή ένα βίντεο, είναι σχεδόν αδύνατο να είμαι λειτουργική σε οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση, συνήθως αναβάλλω τα πάντα για να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, να την οργανώσω και να την παράγω. Είναι σημαντικό να μη χάνεται το momentum.
Είναι σημαντικό επίσης να είσαι σε επαφή με το σώμα σου και το συναίσθημά σου ώστε να «ακούς» όταν κάτι με νόημα δημιουργείται στο υποσυνείδητό σου. Οπότε ευελπιστώ η καθημερινότητά μου να εξακολουθεί να είναι ευέλικτη σε αυτό, να χαρακτηρίζεται από δημιουργία και αγάπη, και να γίνουμε πολλοί. Θέλω να φτάσει η μουσική μου σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται ώστε να μπορεί ο καθένας να ακουμπάει σ’ αυτή και στην αλήθεια με την οποία έχει φτιαχτεί.
Ελπίζω, επίσης, στα κοντά 40, να κάνω συστηματικά ταξίδια για τη μουσική μου και να γνωρίσω και να επικοινωνήσω καλλιτεχνικά με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω.
Bloggers
