Πίσω στα θερινά: Χαλίκι, αστέρια, ρομαντζάδα και παγωμένη μπίρα

Με το χέρι στην καρδιά, αν με ρωτούσε κάποιος, τι ήταν αυτό που μου έλειψε περισσότερο το διάστημα που μείναμε σπίτι, θα απαντούσα δίχως δεύτερη σκέψη, πως ήταν η ζεστασιά που με «πλημμύριζε» κάθε φορά που έμπαινα στην αυλή ή την ταράτσα ενός θερινού κινηματογράφου.

Λαχταρούσα, λοιπόν, να επιστρέψω στις κινηματογραφικές αυλές και τις ταράτσες της Αθήνας και συντροφιά με την πιο σινεφίλ μπίρα που δίνει άλλη γεύση στην ταινία στο σινεμά, δηλαδή τη Fischer, να απολαύσω κινηματογραφικές στιγμές με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αυτή ακριβώς ήταν και η υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου τον περασμένο Μάιο, ότι δηλαδή μέχρι τον Σεπτέμβριο θα αξιοποιούσα κάθε αφορμή για να απολαμβάνω αυτή την αγαπημένη μου αστική συνήθεια!

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που μόλις ενημερώθηκα για το πολυαναμενόμενο άνοιγμα των κινηματογράφων, έσπευσα να τηλεφωνήσω στον φίλο μου. «Έμαθα πως σύντομα ανοίγουν τα θερινά», του είπα και συμπλήρωσα: «Τι λες; Εγώ και εσύ με δύο παγωμένες Fischer στο Cine Αλόμα;». Βλέπεις, σε εκείνη τη μικρή, γραφική αυλή με τα στρογγυλά τραπέζια και τις λευκές καρέκλες σκηνοθέτη είχα δώσει κάποια από τα πιο όμορφα σινεφίλ ραντεβού, είχα δημιουργήσει κάποιες από τις πιο ξεχωριστές καλοκαιρινές αναμνήσεις. Και σχεδόν κάθε μου ανάμνηση από το Cine Αλόμα είχε το άρωμα του γιασεμιού, την αίσθηση του χαλικιού στα πόδια και τη γεύση της αγαπημένης μου premium pilsener μπίρας, που αγαπά και στηρίζει την 7η τέχνη και μου υπενθυμίζει ότι κάθε περίσταση, είναι μία ευκαιρία να απολαμβάνω τη ζωή!

Έτσι, λίγες ημέρες αργότερα, φτάνοντας έξω από την είσοδο του Cine Αλόμα και περιμένοντας τον φίλο μου να βγάλουμε τα εισιτήριά μας για τη βραβευμένη ταινία «Nomadland» της Chloé Zhao, ένιωθα τουλάχιστον ενθουσιασμένη. Μετρούσα τον χρόνο αντίστροφα, για τη στιγμή που θα έσβηναν τα φώτα και θα πραγματοποιούσα ένα νοητό «ταξίδι», αυτή τη φορά με συνοδοιπόρους τη Frances McDormand και την ακαταμάχητη γεύση της αγαπημένης μου μπίρας Fischer, η οποία δροσίζει τις καλοκαιρινές μου βραδιές και αναβαθμίζει πάντα τη συνάντηση στο θερινό, με όποιον και αν την κάνω.

Ακολουθώντας το βαν της Fern σε ένα νοητό «ταξίδι» στη μεγάλη οθόνη

Καθώς το λευκό βαν της πρωταγωνίστριας, λοιπόν, διέσχιζε ένα ομιχλώδες, χιονισμένο τοπίο και ενώ η μελωδία του Ludovico Einaudi, «Oltremare», εμπλούτιζε με «πινελιές» νοσταλγίας την τελευταία σκηνή της καλύτερης ταινίας για το 2021, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, δεν μπορούσα παρά να αναλογιστώ πόση τυχερή ήμουν για το γεγονός ότι ζούσα σε μία πόλη με τόσους πολλούς θερινούς κινηματογράφους.

Την ώρα που απολάμβανα τη Fischer μου όμως και κοιτούσα μία τα αστέρια από πάνω μου και μία το πανί του σινεμά, ένα μαύρο επιβλητικό φόντο έληξε απρόσμενα το ταξίδι της Fern. Τα φώτα της αυλής άναψαν και μας έκαναν να επανέλθουμε κάπως απότομα στην πραγματικότητα. Ωστόσο, κανένας από τους θεατές δεν σηκώθηκε από τη θέση του. Χρειαζόμασταν χρόνο για να ξεμουδιάσουμε συναισθηματικά, για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, στην κανονικότητά μας.

Ήπια την τελευταία γουλιά από τη σινεφίλ μπίρα μου και ήμουν πανέτοιμη να ξεκινήσω… ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων για την ταινία. Αντιθέτως όμως, παρέμεινα σιωπηλή, χαζεύοντας τους θεατές να εγκαταλείπουν τον χώρο. Βλέπεις, ήθελα να βιώσω στο έπακρο την πρώτη σινεφίλ εμπειρία του φετινού καλοκαιριού.

Γιατί τα θερινά σινεμά είναι οι φάροι ελπίδας που μας φέρνουν κοντά

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η προβολή του «Nomadland» αποτελεί για εμένα μία εμπειρία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό και μία ταινία, την οποία σου προτείνω ανεπιφύλακτα. Τα σύντομα καρέ και η απελευθερωτική αίσθηση που αφήνουν τα trailer των road movies γενικότερα, με έκαναν να «διψώ» για ελευθερία, αλληλεπίδραση και ταξίδια.

Τελικά, η ημέρα της προβολής έφτασε, όμως η ταινία δεν είχε πια τόσο μεγάλη σημασία, όσο το γεγονός πως μπορούσα να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους αυτή την εμπειρία. Ήμουν σε μια αυλή μαζί με άλλους θεατές κάτω από τον έναστρο ουρανό της Αθήνας, νιώθοντας το χαλίκι κάτω από τα πόδια μας και με τις μυρωδιές από το γιασεμί και το νυχτολούλουδο να «μπλέκονται» και να μας «ταξιδεύουν». Και όλοι μαζί μοιραζόμασταν την ίδια συγκίνηση, την ίδια μοναδική εμπειρία, τη γεύση της πιο σινεφίλ μπύρας, σε μία εποχή που η έννοια της κοινωνικής αποστασιοποίησης καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή μας εν γένει.

Για εμένα, λοιπόν, μία κινηματογραφική βραδιά σε ένα θερινό σινεμά, αποτελεί μία απαραίτητη προσθήκη για την καλοκαιρινή bucket list σου, μία εμπειρία που αξίζει να κάνεις δώρο στον εαυτό σου, έπειτα από τον δύσκολο και μοναχικό χειμώνα που προηγήθηκε.

Αν δεν έχεις καταφέρει να επισκεφθείς ακόμη κάποιο θερινό σινεμά συνεπώς, σου προτείνω να ξεκλέψεις λίγο χρόνο από το πρόγραμμά σου, για να απολαύσεις μία κινηματογραφική προβολή κάτω από τα αστέρια, συντροφιά με την πιο σινεφίλ μπίρα, την premium pilsener μπίρα Fischer, η οποία για τρίτη συνεχόμενη χρονιά «αγκαλιάζει» τους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Και ναι, θερινό σινεμά σημαίνει για εμένα -κλασικά- χαλάρωση κάτω από τα αστέρια και Fischer. Διότι όχι μόνο διακρίνεται για τη γεύση της, αλλά στηρίζει τον θεσμό του κινηματογράφου και τα θερινά και κυρίως, μας παρακινεί να απολαμβάνουμε πάντα τη ζωή!

#FischerBeer #ItsAboutTaste #StarringFischer #TherinoMeFischer