Θέλει δύναμη να ζητήσεις βοήθεια στην επιλόχειο κατάθλιψη και η Mariah Αντετοκούνμπο την έχει
Η ιστορία της Μαράια δεν είναι μόνο για την επιλόχειο κατάθλιψη. Είναι ένα μήνυμα σε κάθε μαμά που νιώθει αδύναμη ή μόνη: η μητρότητα δεν σημαίνει να τα κάνεις όλα τέλεια ή να μην έχεις αδυναμίες.
Η μητρότητα δεν είναι πάντα φωτεινή. Υπάρχουν στιγμές που τα χαμόγελα κρύβουν δάκρυα και η αγάπη δεν φτάνει για να γεμίσει το κενό. Η Μαράια Αντετοκούνμπο μιλά για πρώτη φορά για τη δική της μάχη με την επιλόχειο κατάθλιψη, αποκαλύπτοντας τις σκοτεινές στιγμές που ζουν πολλές μητέρες, εκείνες που κανείς δεν βλέπει, αλλά που κάθε μαμά μπορεί να καταλάβει.
Η Mariah Αντετοκούνμπο μοιράστηκε για πρώτη φορά την εμπειρία της με την επιλόχειο κατάθλιψη, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πλευρά της μητρότητας που συχνά μένει κρυφή πίσω από τα χαμόγελα και τις «τέλειες» φωτογραφίες.
«Χαμόγελα που καλύπτουν τον συνεχή φόβο. Η κοιλιά γελάει, ενώ συγκρατώ, ανεξήγητα, δάκρυα. Είμαι περιτριγυρισμένη από αγάπη και παρ’ όλα αυτά νιώθω εντελώς μόνη. Αυτή είναι η ιστορία μου μετά τον τοκετό», γράφει η Μαράια, αποτυπώνοντας με λόγια που αγγίζουν την καρδιά κάθε μητέρας.
Μετά τη γέννηση του τέταρτου παιδιού της, η χαρά και η αγάπη συνυπήρχαν με την απογοήτευση και την κόπωση:
«Οι πρώτες εβδομάδες προσαρμογής με ένα νεογέννητο και 3 μεγάλα παιδιά ήταν διασκεδαστικές αλλά τόσο χαοτικές όσο φαντάζεσαι».
Παρά την παρουσία ενός υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, η 33χρονη ένιωθε φόβο και ντροπή να ανοίξει την καρδιά της:
«Ένιωθα εγωίστρια αν άνοιγα την καρδιά μου, ήμουν πεπεισμένη ότι θα πρόσθετα βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους».
Η ιστορία της Μαράια δεν είναι μόνο για την επιλόχειο κατάθλιψη. Είναι ένα μήνυμα σε κάθε μαμά που νιώθει αδύναμη ή μόνη: η μητρότητα δεν σημαίνει να τα κάνεις όλα τέλεια ή να μην έχεις αδυναμίες.
Μέσα από τη δική της εμπειρία, μας υπενθυμίζει τα πιο σημαντικά μαθήματα:
«Ο πόνος είναι πόνος και ό,τι βαραίνει την καρδιά σου έχει σημασία.»
«Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου, και είναι εντάξει να ζητάω βοήθεια»
«Πρέπει να φροντίζω την ψυχική μου υγεία, γιατί είναι εξίσου σημαντική αν όχι πιο σημαντική, από τη σωματική μου υγεία»
«Πρέπει να βάζω τον εαυτό μου σε προτεραιότητα (χωρίς ενοχές) για να μπορώ να είμαι η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδερφή και φίλη που μπορώ»
Και το πιο δυνατό μήνυμα για κάθε μαμά: «Αν η ιστορία μου σε αγγίζει, σε παρακαλώ να ξέρεις: δεν είσαι μόνη»
Η ιστορία της Μαράια είναι μια υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε «τέλεια» εικόνα μητρότητας υπάρχει πραγματικότητα, ευαλωτότητα και ανάγκη για στήριξη.
Η μητρότητα είναι γεμάτη χαρές και δυσκολίες και η δύναμη κρύβεται στο να ζητάμε βοήθεια και να αγαπάμε τον εαυτό μας, χωρίς ενοχές.
Για εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές σε μια νύχτα που το μωρό σου δεν κοιμάται.
Για εσένα που νιώθεις ντροπή για τη λύπη που σε κατακλύζει, ενώ πάλεψες τόσο για να αποκτήσεις αυτό το θαύμα.
Η Μαράια τα είπε όλα: η μητρότητα δεν σημαίνει τέλεια, σημαίνει αληθινή. Σημαίνει να νιώθεις, να πέφτεις, να σηκώνεσαι και να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Και να θυμάσαι: δεν είσαι μόνη. Ο πόνος σου έχει σημασία, η φωνή σου έχει σημασία, εσύ έχεις σημασία.
Κάθε δάκρυ, κάθε φόβος, κάθε αβέβαιη στιγμή είναι μέρος της δύναμής σου. Και κάθε μέρα που συνεχίζεις να αγαπάς, να φροντίζεις και να αντέχεις είναι ένα βήμα προς το φως στο τέλος του τούνελ.
Η Μαράια μοιράστηκε την ιστορία της για να σου θυμίσει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία και ότι η αλήθεια σου μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη δύναμή σου.
Διάβασε το κείμενο - εξομολόγηση που μοιράστηκε η Μαράια Αντετοκούνμπο παρακάτω:
«Χαμόγελα που καλύπτουν τον συνεχή φόβο. Η κοιλιά γελάει, ενώ συγκρατώ ανεξήγητα δάκρυα. Είμαι περιτριγυρισμένη από αγάπη και παρ’ όλα αυτά νιώθω εντελώς μόνη. Aυτή είναι η ιστορία μου μετά τον τοκετό. Το να είσαι ευάλωτη στις μέρες μας είναι κάπως τρομακτικό, αλλά αν μπορώ να βοηθήσω έστω και ένα άτομο, πιστεύω πως αξίζει να μοιραστώ την ιστορία μου. Δεν μοιράζομαι την εμπειρία μου για συμπόνια ή αναγνώριση. Tη μοιράζομαι γιατί θέλω να χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα μου με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιον άλλον που ίσως παλεύει με την ψυχική του υγεία.
Αν και η ιστορία μου αφορά την επιλόχειο κατάθλιψη, ελπίζω να μπορείς να τη διαβάσεις και να τη συνδέσεις με ό,τι κι αν περνάς εσύ.
4 παιδιά μετά, θα νόμιζες πως τα έχω όλα λυμένα αλλά όχι. Τίποτα δεν μπορεί πραγματικά να σε προετοιμάσει για να γίνεις μητέρα, ή στη δική μου περίπτωση, μητέρα 4 παιδιών.
Ενώ ο τοκετός ήταν το πιο σωματικά επίπονο πράγμα που άντεξε το σώμα μου, η μάχη με την ψυχική μου υγεία αποδείχθηκε εξίσου δύσκολη. Επέζησα από την επιλόχειο κατάθλιψη με το πρώτο μας παιδί, αλλά πραγματικά δεν ήμουν έτοιμη για όσα θα έρχονταν αυτήν τη φορά. Το άγχος ξεκίνησε πριν καν γεννήσω. Παρότι δεν είχα συμπτώματα, το μυαλό μου είχε πειστεί ότι έχω μια ανίατη ασθένεια που θα με εμπόδιζε να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Οι κρίσεις πανικού χειροτέρεψαν και η εξάρτησή μου από το διαδίκτυο ως «διαγνωστικό εργαλείο» με οδήγησε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Έχω γύρω μου ένα απίστευτο δίκτυο υποστήριξης, αλλά ένιωθα τόσο φοβισμένη και ντροπιασμένη γι’ αυτήν την πλευρά του εαυτού μου ώστε δεν τολμούσα να ζητήσω βοήθεια. Ήμουν ευλογημένη με έναν ομαλό τοκετό και ένα υγιές μωρό. Οι πρώτες εβδομάδες προσαρμογής με ένα νεογέννητο και 3 «μεγάλα» παιδιά ήταν διασκεδαστικές αλλά τόσο χαοτικές όσο φαντάζεσαι.
Το τέταρτο μωρό μας είναι το πιο γλυκό μικρό αγγελούδι που έχω δει ποτέ. Ταιριάζει τέλεια στη μικρή μας τρελή φούσκα. Τα ασταμάτητα γελάκια της μου χαρίζουν απόλυτη χαρά. Αλλά είτε ήταν το τέλος του ευτυχισμένου «μήνα του μέλιτος» ή οι αχανείς αλλαγές που συνέβαιναν στην οικογένειά μου, η ψυχική μου υγεία πήρε ξανά την κατηφόρα — και οι σκοτεινές σκέψεις άρχισαν να επιστρέφουν.
Άφησα τα πάντα και τους πάντες εκτός. Τα μηνύματα έμεναν αδιάβαστα. Όσο για τηλεφωνήματα… ξεχάστε τα.
Βρήκα παρηγοριά στο να απομονώνομαι και να κρύβω τι πραγματικά συνέβαινε. Όπως κάθε μαμά, προσπάθησα να τα κρύψω όλα, όσο καλύτερα μπορούσα, για τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Τώρα που το σκέφτομαι, το ότι στηρίχτηκα στην οικογένειά μου ήταν αυτό που πραγματικά με κράτησε όρθια. Δεν ήμουν ο εαυτός μου· ήμουν εκεί, φρόντιζα την οικογένειά μου, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν παρόν. Είναι τρομακτικό και μοναχικό να είσαι σωματικά εκεί, αλλά ψυχικά να βρίσκεσαι αλλού.
Αγαπώ το «χωριό» μου (το δίκτυο υποστήριξής της), αλλά δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Ένιωθα εγωίστρια αν άνοιγα την καρδιά μου, ήμουν πεπεισμένη ότι θα πρόσθετα βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους. Έτσι, για μήνες, έκρυβα τον πόνο μου και συγκρατούσα τα δάκρυά μου.
Αν και ακόμα παλεύω, τώρα πιστεύω πως υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. Το να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου είναι ένα βήμα στο ταξίδι της θεραπείας μου.
Αυτή είναι μία από τις πρώτες φορές που παραδέχομαι τις σιωπηλές μάχες που δίνω — αλλά αυτή η ειλικρίνεια με απελευθερώνει. Δεν είμαι πια αυτή που ήμουν, αλλά βρίσκομαι στον δρόμο για να γίνω αυτή που προορίζομαι να είμαι. Τι έμαθα μέσα σε αυτήν την περίοδο; Έμαθα να είμαι ευάλωτη με τους ανθρώπους που με αγαπούν, και ότι δεν χρειάζεται να φοβάμαι να γίνω «βάρος», ό,τι κι αν περνούν κι εκείνοι.
Ο πόνος είναι πόνος και ό,τι βαραίνει την καρδιά σου έχει σημασία. Έμαθα πως δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου, και ότι είναι εντάξει να ζητάω βοήθεια.
Έμαθα ότι πρέπει να φροντίζω την ψυχική μου υγεία, γιατί είναι εξίσου σημαντική, αν όχι πιο σημαντική, από τη σωματική μου υγεία. Και τελικά κατάλαβα ότι πρέπει να βάζω τον εαυτό μου σε προτεραιότητα (χωρίς ενοχές), για να μπορώ να είμαι η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδερφή και φίλη που μπορώ.
Αν η ιστορία μου σε αγγίζει, σε παρακαλώ να ξέρεις: δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν άνθρωποι στη γωνία, κάποιοι που ίσως να μην έχεις γνωρίσει ακόμα. Ας δουλέψουμε μαζί για να ενδυναμώσουμε όσους βρίσκονται γύρω μας. Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά τι κουβαλάει κάποιος μέσα του».
Bloggers
