Αν θες τη νύφη, ξέχνα την προίκα

Θυμάστε τους παλιούς καλούς καιρούς που οι άνθρωποι παντρεύονταν με προξενήτρες και δεν είχαν την παραμικρή ιδέα ποιος ή ποια ήταν το ταίρι που θα είχαν δίπλα τους για το υπόλοιπο της ζωής τους; Ο υποψήφιος γαμπρός τότε, για να πάρει μια νύφη, έπρεπε όπως όλοι γνωρίζουμε, να πάρει και μια αρκετά σεβαστή προίκα.

Αυτή οριζόταν με το προικοσύμφωνο, το οποίο συνήθως συντασσόταν τη μέρα της επίσημης έγκρισης των γονιών. Η διαδικασία πραγματοποιούταν συχνά με την παρουσία του παπά, ο οποίος ευλογούσε τα δαχτυλίδια και στη συνέχεια συνέτασσαν το προικοσύμφωνο, με το οποίο προσδιορίζονταν οι οικονομικές λεπτομέρειες του γάμου, παρουσία του προξενητή.

Στην περίπτωση όμως που είχαμε γάμο από έρωτα, τότε ο γαμπρός την είχε πατήσει. Δεν είχε δικαίωμα να θέσει καμία απολύτως αξίωση στους γονείς της αγαπημένης του και έπαιρνε μόνο ότι του προσέφερε ο πεθερός του. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ο έρωτας ενός νέου αποτελούσε μεγάλο πλεονέκτημα για τους γονείς της υποψήφια νύφης, οι οποίοι πολλές φορές δεν είχαν την οικονομική άνεση να προσφέρουν αυτά που απαιτούσε ο γαμπρός.