«Για το καλό μου» ώσπου ο Μηλιώκας έγινε 75 και η ηλικία του πήρε ανάποδες στροφές (για το καλό του)

«Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
Είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου
Για το καλό μου
Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα
Σε φορτηγό τα όνειρα μου φορτωμένα
Για το καλό μου»

Εκείνο τον κόσμο, ο Γιάννη Μηλιώκας τον κοίταξε κατάματα. Από τότε, μέχρι σήμερα που έκλεισε τα 75, δεν ζήτησε ποτέ «για το καλό του» να γίνει αρεστός. Ζήτησε μόνο να αλήθεια. Με τον ίδιο τρόπο που λες την αλήθεια σε έναν άνθρωπο, όταν δεν σε νοιάζει αν θα σε παρεξηγήσει.

Το ροκ του Μηλιώκα δεν ήταν ποτέ ποζεριά

Το ροκ του καλλιτέχνη, ήταν το soundtrack μιας Ελλάδας που μεγάλωσε με σακάκια από το Μινιόν και άγχη από το ΔΝΤ. Όταν τη δεκαετία του '80 ξεκίνησε να τραγούδα διαχρονικές κομματάρες, δεν τον ένοιαζε να κάνει άλλη μια ραδιοφωνική επιτυχία. Έγδυνε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική αισθητική που νόμιζε ότι αντέχει τα πάντα. Ο Μηλιώκας ήταν πάντα εκείνος που χαμογελούσε στραβά όταν όλοι χαριεντίζονταν γυαλισμένοι. Το «Κακοσάλεσι», το «Ποιμενικό Ροκ», το «Γκρέκο Μασκαρά» δεν γράφτηκαν για να χαϊδέψουν τα αυτιά κανενός. Ήταν ηχηρά χαστούκια στη γυαλιστερή βλακεία των καιρών.

Ο Γιάννης για εμάς που τον ακούμε από παλιά, δεν ήταν ποτέ σταρ. Δεν ήταν ποτέ ο άνθρωπος των πάρτι, των φωτογραφήσεων, των εξωφύλλων. Ο Γιάννης είναι ο τύπος που, όταν του εύχεσαι χρόνια πολλά, θέλει «μόνος του να τα πιει», όπως έλεγε και στο κομμάτι «Ροζ» με την Αφροδίτη Μάνου.

Γι' αυτό και στα 75 του, δηλώνει πως κάθε πρωί «ξυπνάει 100 και σιγά σιγά κατεβαίνει -70, 60, 40, 20, 5». Γιατί με πιο απλά λόγια, όπως παραδέχθηκε στη δημοσιογράφο, Ελένη Ζούμη, ζει δέκα ηλικίες την ημέρα -ίσως γιατί ποτέ του δεν δέχτηκε να ζήσει καμία απ’ τις βολικές ηλικίες που του σέρβιρε η κοινωνία.

Και ίσως γι’ αυτό έγραψε και τον «Μαίανδρο» το 2010 -ένα βιβλίο που κανείς δεν περίμενε από «ροκά». Γιατί πάντα έκανε αυτό που κανείς δεν περίμενε. Αν ήθελες lifestyle, να πας αλλού. Αν ήθελες να ρίξεις φως στις ρωγμές, να κάτσεις ν’ ακούσεις. Ο Μηλιώκας είναι το είδος του καλλιτέχνη που δεν επινόησε εναλλακτικό προφίλ. Απλώς δεν υπήρξε ποτέ συμβατικός.

Στα 75 του, δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Κι αυτό, σε μια κοινωνία που μετράει τους ανθρώπους σε followers και προβολείς, είναι η απόλυτη νίκη. Όσοι τραγουδούν ακόμα το «Για το καλό μου» ξέρουν ότι δεν μιλάει απλώς για την προσωπική του ιστορία. Μιλάει για κάθε γενιά που βλέπει το γιαπί να χτίζεται πάνω στα όνειρά της και συνεχίζει να πίνει μόνη της το κρασί της. Για το καλό της.

Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξή του στο GossipTv.gr και στη δημοσιογράφο Ελένη Ζούμη για

Τί είναι για σένα τα γενέθλια;

Είναι η Πρωτοχρονιά μου. Σαν σήμερα γεννήθηκα, οπότε κλείνει ένας χρόνος και ανοίγει ένας άλλος. Είναι κάτι σημαντικό και μοναδικό.

Μου φαίνεται εξαιρετικά ηλίθιο να μετατρέψω την αγάπη των φίλων μου σε χλιδή.

Πώς γιορτάζεις τα γενέθλιά σου;

Σε ένα τραγούδι μου που λέγεται «ΡΟΖ», λέω: «Ήθελα στα γενέθλια μόνος μου να τα πιώ...» Πιστεύω ότι αυτή η μέρα δίνει ευκαιρία μιας κάποιας περισυλλογής, όπως κάνουμε με την Εφορία και τους ισολογισμούς. Όλες οι άλλες μέρες για μένα είναι πιο χαρούμενες και πιο διασκεδαστικές.

Πόσων χρόνων είσαι; Τη λες την ηλικία σου;

Ξυπνάω 100, μετά πάω στα 70, σιγά σιγά 60-40-20-5... Κάθε μέρα ζω 10 ηλικίες.

Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

«Για το καλό μου, για το καλό μου
Ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
Πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
Και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
Στην ηρεμία μήπως βρω τον εαυτό μου»