Βαγόνι 5, Θέση 22 και 23 μέρες για να ακουστεί το αυτονόητο αίτημα Ρούτσι - Διαβάτη, στάσου προσοχή
Ο Πάνος Ρούτσι τερμάτισε μετά από 23 ημέρες την απεργία πείνας, μετατρέποντας την προσωπική του απώλεια σε συλλογική δοκιμασία συνείδησης. Το Βαγόνι 5 και η Θέση 22 έγιναν σύμβολα μιας χώρας που αναζητά ακόμη το πρόσωπό της μέσα από τις σκιές των Τεμπών. Ο Ντένις, αν μπορούσε να δει, θα ήταν περήφανος για τον πατέρα του που δεν λύγισε και που με την επιμονή του έγινε φωνή όλων των σιωπηλών. Γιατί όταν μια κοινωνία φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τους γονείς των θυμάτων για «εργαλειοποίηση» του πόνου τους, έχει ήδη χάσει το μέτρο του ανθρώπινου. Το Βαγόνι 5, Θέση 22, είναι πια καθρέφτης μιας Ελλάδας που προσπαθεί να μετρήσει τις απώλειές της μέσα σε ένα τρένο που δεν έφτασε ποτέ κι ενός νεαρού που τις πρώτες μέρες μετά τη σύγκρουση δεν υπήρχε σε καμία επίσημη λίστα, αλλά από τότε υπάρχει στη συνείδηση όλων.
«Διαβάτη, στάσου προσοχή, δώ χάμω κοίτονται νεκροί, που δεν επρόδωσαν ποτέ, ποτέ δεν είπαν ψέματα», Βασίλης Ρώτας. Ελλάδα 2025.
Η σιωπή των θεσμών και η απεργία της αξιοπρέπειας
Οι στίχοι του Ρώτα αποκτούν ανατριχιαστική επικαιρότητα σε μια Ελλάδα που μοιάζει ανίκανη να σταθεί προσοχή στους νεκρούς της. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις, τερμάτισε την απεργία πείνας του μετά από είκοσι τρεις ημέρες στο Σύνταγμα, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.
Αφού ευχαρίστησε όλους όσοι στάθηκαν δίπλα του, ευχαρίστησε ακόμη και τους γιατρούς που τον φρόντιζαν και κάλεσε τον κόσμο σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα «για να χαρούμε αυτή τη μεγάλη νίκη», όπως είπε. «Η απεργία πείνας σταματάει σήμερα. Να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που ήταν δίπλα μου αυτές τις 23 μέρες, με τη συμπαράσταση και αυτή την αγάπη που μου δώσανε. Συνεχίζουμε μέχρι τέλους», δήλωσε το βράδυ της Τρίτης 7 Οκτωβρίου.
Η συνήγορός του, Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανακοίνωσε ότι ανασύρεται η δικογραφία για τα αίτια του θανάτου και ότι όλες οι οικογένειες των θυμάτων θα έχουν τη δυνατότητα να διορίσουν τεχνικούς συμβούλους για την αποκάλυψη της αλήθειας, χαρακτηρίζοντας την εξέλιξη «μεγάλη νίκη απέναντι στο σκοτάδι». Παράλληλα, τόνισε πως «ακυρώνονται οι διαδικασίες που είχε δρομολογήσει εσπευσμένα η Εισαγγελία της Λάρισας για έρευνα χωρίς τοξικολογικές και χωρίς άλλες εξετάσεις», υπογραμμίζοντας ότι «θα ακολουθήσει μια σειρά επίσημων ενεργειών με διορισμό πραγματογνωμόνων όλων των ειδικοτήτων, ώστε να υπάρξει εγγυημένη διαδικασία από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, με παρατηρήσεις και τεκμηρίωση κάθε βήματος».
Η σύζυγός του, Μιρέλα, εμφανώς συγκινημένη, ευχαρίστησε «το Θεό και τα αγγελάκια μας που έδωσαν δύναμη, θεϊκή ενέργεια και φως», επισημαίνοντας πως «καταφέραμε ως κοινωνία μια πολύ μεγάλη νίκη και έτσι θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους».
Οι γονείς που δοκιμάζονται ξανά
Η τραγωδία των Τεμπών δεν σταμάτησε τη νύχτα της σύγκρουσης, στις 28 Φεβρουαρίου του 2023. Συνεχίζεται κάθε φορά που ένας γονιός προσπαθεί να διεκδικήσει απαντήσεις και αντιμετωπίζεται ως ενοχλητικός. Η δευτερογενής κακοποίηση των οικογενειών -μέσα από ειρωνεία, υποψίες και ψευδή αφηγήματα- είναι η πιο κυνική εκδοχή της αδιαφορίας. Η κοινωνία μοιάζει να έχει κουραστεί από τον θρήνο, τα μέσα ενημέρωσης να βαριούνται την επιμονή, και η πολιτεία να επιθυμεί λήθη στο όνομα της «κανονικότητας».
Οι γονείς, όμως, επιμένουν, όχι για να εκδικηθούν, αλλά για να προστατεύσουν την αλήθεια από την παραχάραξη. Ο Πάνος Ρούτσι έγινε η φωνή αυτής της επιμονής. Όπως οι υπόλοιποι συγγενείς, έχει υποστεί μια βίαιη σύγκρουση με τη γραφειοκρατία, με ανακριτικές διαδικασίες που καθυστερούν και μια Δικαιοσύνη που μοιάζει περισσότερο να υπερασπίζεται τον εαυτό της παρά τους πολίτες.
Όταν μια κοινωνία φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τους γονείς των θυμάτων για «εργαλειοποίηση» του πόνου τους, τότε έχει ήδη χάσει το μέτρο του ανθρώπινου. Η υπόθεση Ρούτσι είναι ο καθρέφτης αυτής της παραμόρφωσης.
Στο Σύνταγμα απεργία πείνας, στα media τα γλυκά του Μπισμπίκη είναι θέμα-20 μέρες σιωπής & 7 ντροπής
Τέμπη: Οξυγόνο το πλήθος κόσμου για τον Πάνο Ρούτσι την ώρα που η αδικία σέρνεται
Η πολιτεία που φοβάται το βλέμμα
Η παρουσία του Ρούτσι στο Σύνταγμα υπήρξε μια σιωπηλή δοκιμασία για τους θεσμούς. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν τον είδε. Κι όμως, τα περισσότερα βλέμματα στράφηκαν αλλού. Η κυβέρνηση περιορίστηκε σε δηλώσεις σεβασμού, η ηγεσία της Δικαιοσύνης σε υπενθυμίσεις ότι η ανάκριση έχει ολοκληρωθεί, και το πολιτικό σύστημα, συνολικά, σε έναν κυνικό ρεαλισμό που θυμίζει περισσότερο υπεκφυγή παρά υπευθυνότητα.
Μέσα σε αυτή τη θεσμική σιωπή, η πράξη ενός πατέρα απέκτησε τεράστια ηθική δύναμη. Ένας άνθρωπος που διψά για δικαιοσύνη αποδεικνύει πως η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή, όσο υπάρχουν πολίτες που αρνούνται να συνηθίσουν. Ο Ρούτσι δεν ήθελε να γίνει σύμβολο, αλλά η στάση του απέδειξε ότι το θάρρος είναι μεταδοτικό.
Η ηθική διάσταση του αγώνα
Το μεγαλείο της πράξης του δεν βρίσκεται στη θυσία, αλλά στη συνέπεια. Δεν αναζήτησε μάρτυρες, δεν κατήγγειλε κανέναν, δεν υπέκυψε στον λαϊκισμό. Στάθηκε με νηφαλιότητα, επιμονή και αίσθηση μέτρου, εκφράζοντας ένα αίτημα τόσο καθαρό που δεν χωρά διαστρέβλωση. Να επιβεβαιωθεί, επιστημονικά και ανεξάρτητα, η ταυτότητα του παιδιού του και τα αίτια του θανάτου του. Αυτό που έπρεπε να είχε γίνει αυτονόητα από το πρώτο εικοσιτετράωρο της τραγωδίας, χρειάστηκε σχεδόν δύο χρόνια και έναν απεργό πείνας για να ακουστεί.
Η πράξη του θυμίζει ότι το δίκαιο δεν κατοικεί στα έγγραφα, αλλά στη βούληση να αποδοθεί. Κι αυτή η βούληση, στις μέρες μας, μοιάζει με είδος υπό εξαφάνιση.
Η επόμενη μέρα της απεργίας
Η λήξη της απεργίας δεν σημαίνει λήξη του αγώνα. Αντιθέτως, ανοίγει μια νέα φάση, εκεί όπου οι υποσχέσεις πρέπει να αποδειχθούν με πράξεις. Η δικαιοσύνη οφείλει να εκδώσει τα επίσημα έγγραφα που επιβεβαιώνουν την άδεια εκταφής και να διασφαλίσει τη διαφάνεια της διαδικασίας. Διαφορετικά, η «ικανοποίηση των αιτημάτων» θα μείνει κενό γράμμα.
Το ερώτημα πλέον δεν αφορά μόνο τον Πάνο Ρούτσι. Αφορά το κατά πόσο η ελληνική πολιτεία μπορεί να αποκαταστήσει τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη των πολιτών της. Κάθε καθυστέρηση, κάθε αμφισημία, κάθε επικοινωνιακή διαχείριση της οδύνης, λειτουργεί σαν νέα προσβολή στους νεκρούς.
Το Βαγόνι 5, Θέση 22
Το Βαγόνι 5, Θέση 22, είναι πλέον σύμβολο μιας Ελλάδας που προσπαθεί να μετρήσει τις απώλειές της μέσα σε ένα τρένο που δεν έφτασε ποτέ. Ο Ντένις, ο νεαρός που βρισκόταν σε εκείνη τη θέση, δεν καταγράφηκε σε καμία επίσημη λίστα νεκρών ή τραυματιών τις πρώτες ημέρες μετά τη σύγκρουση. Οι γονείς του έμαθαν για την εξαφάνισή του από τις ειδήσεις, περιπλανώμενοι ανάμεσα σε νοσοκομεία, λίστες και ψευδείς ελπίδες. Η ταυτοποίηση έγινε αργότερα, με ασάφειες που γέννησαν νέα ερωτήματα.
Το Βαγόνι 5 έγινε ο τόπος όπου η συλλογική μνήμη συναντά την ευθύνη, και η θέση 22 το σημείο που χωράει κάθε πολίτη αυτής της χώρας που έχει νιώσει πως η ζωή του μετρά λιγότερο απ’ όσο πρέπει.
Το χρέος όλων
Η ιστορία του Ρούτσι δεν αφορά μόνο ένα παιδί και τον πατέρα του. Είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που αναμετριέται με τη δική της συνείδηση. Αν το ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη, τότε ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που τη διεκδικούν δείχνει ποιοι είμαστε.
Όταν ένας πατέρας διψά για αλήθεια, όλοι οφείλουμε να αισθανθούμε τη δίψα του και όταν η απεργία του τελειώνει, η ευθύνη περνά σε εμάς.
Ο Ντένις, αν μπορούσε να δει, θα ήταν περήφανος για τον πατέρα του που δεν λύγισε και που έγινε σύμβολο της επιμονής.
Βαγόνι 5, Θέση 22 και 23 μέρες για να ακουστεί ένα αυτονόητο αίτημα – Διαβάτη, στάσου προσοχή.
Γιατί η σιωπή δεν είναι ειρήνη, είναι αναμονή. Και οι 57 άνθρωποι που δεν πρόδωσαν ποτέ μάς κοιτούν ακόμη, περιμένοντας από εμάς το αυτονόητο. Να μην ξεχάσουμε.
Bloggers
