Ο Ziggy του The Wire, James Ransone, νεκρός στα 46: Η κακοποίηση, η γυναίκα που έσωσε & τα σκοτάδια
Ο James Ransone δεν ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που χωρούν εύκολα σε μια αφήγηση επιτυχίας. Υπήρξε αντιφατικός, εκτεθειμένος, συχνά άβολος, τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή. Και όποιος κι αν ήταν ο λόγος που οδήγησε σε αυτό το άδικο τέλος, η αλήθεια είναι πως υπήρξε ένας ηθοποιός που μίλησε δημόσια για τα τραύματά του, χωρίς να τα μετατρέπει σε αφήγημα λύτρωσης ή σε άλλοθι. «Όποιος ζει σαν σύγχρονη αριστοκρατία, το τελευταίο πράγμα που δείχνει είναι ευγνωμοσύνη. Εγώ νιώθω τυχερός». «Πιθανότατα δεν βγάζω όσα χρήματα νομίζει ο κόσμος. Είμαι ένας από τους λίγους πραγματικά μεσαίας τάξης ηθοποιούς. Το Χόλιγουντ είναι μικρογραφία της διεθνούς οικονομίας».
Ο James Ransone, ο ηθοποιός που ταυτίστηκε όσο λίγοι με την έννοια του «δύσκολου» ρόλου, πέθανε σε ηλικία 46 ετών. Σύμφωνα με το Γραφείο Ιατροδικαστή της Κομητείας του Λος Άντζελες, ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία την περασμένη Παρασκευη (19/12).
Οι αρχές επιβεβαίωσαν ότι η σορός του είναι έτοιμη για παράδοση στην οικογένειά του και η είδηση έγινε γνωστή από αμερικανικά μέσα και προκαλώντας άμεσες αντιδράσεις στον καλλιτεχνικό χώρο.
Η Blumhouse, η εταιρεία παραγωγής με την οποία συνεργάστηκε στις ταινίες The Black Phone και The Black Phone 2, ήταν από τις πρώτες που τοποθετήθηκαν δημόσια, μιλώντας για έναν ηθοποιό με σπάνια εσωτερική ένταση και απόλυτη αφοσίωση στη δουλειά. Πίσω του αφήνει τη σύζυγό του, Jamie McPhee, και τα δύο τους παιδιά. Η επιλογή της McPhee να προσθέσει στους λογαριασμούς της σύνδεσμο για δωρεές υπέρ της National Alliance on Mental Illness αποτελεί μια διακριτική δημόσια τοποθέτηση, με σεβασμό στη μνήμη του και στο ζήτημα της ψυχικής υγείας.
Γεννημένος στη Βαλτιμόρη του Maryland το 1979, μεγάλωσε σε μια πόλη που αργότερα θα λειτουργούσε σχεδόν σαν καθρέφτης της υποκριτικής του ταυτότητας. Ο Ziggy Sobotka στη δεύτερη σεζόν του The Wire δεν ήταν μόνο ένας προβληματικός χαρακτήρας αλλά η προσωποποίηση της αποτυχίας χωρίς ρομαντισμό, της αμηχανίας χωρίς χιούμορ, της αυτοκαταστροφής χωρίς εξιλέωση. Ένας άνθρωπος που δεν βρίσκει θέση ούτε στη δουλειά του, ούτε στην οικογένειά του, ούτε μέσα του. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η ερμηνεία δεν προσπάθησε ποτέ να τον σώσει. Αντίθετα, τον άφησε εκτεθειμένο, άβολο, σχεδόν ανυπόφορο. Κι αυτός είναι ο λόγος που άντεξε στον χρόνο, ακόμη κι όταν η συγκεκριμένη σεζόν της σειράς αμφισβητήθηκε αρχικά.
Το The Wire, που προβλήθηκε από το 2002 έως το 2008, θεωρείται σήμερα μία από τις πιο επιδραστικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης.
Ο Ziggy παραμένει μία από τις πιο τραγικές φιγούρες του σύμπαντός της, όχι επειδή «έπαθε», αλλά επειδή δεν βρήκε ποτέ τρόπο να σταθεί. Ο ίδιος ο ηθοποιός είχε μιλήσει ανοιχτά για το πόσο δύσκολο ήταν να ζει μέσα σε τέτοιους ρόλους, για το πώς η υποκριτική λειτουργούσε συχνά σαν κάθαρση, αλλά όχι σαν παρηγοριά. Υπήρχε πάντα ένα τίμημα.
Η διαδρομή του δεν σταμάτησε εκεί. Στο Generation Kill του HBO, υποδύθηκε τον λοχία Josh Ray Person, έναν ρόλο που ο ίδιος θεωρούσε κομβικό όχι για την καριέρα του, αλλά για την προσωπική του ζωή. Μέσα από αυτή τη δουλειά κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον πατέρα του, βετεράνο του πολέμου του Βιετνάμ, να καταλάβει τη βία, τη σιωπή, τη διάβρωση που αφήνει ο πόλεμος πίσω του. Δεν ήταν ένας ρόλος που «άνοιξε πόρτες». Ήταν ένας ρόλος που άνοιξε ρωγμές κατανόησης.
Στον κινηματογράφο κινήθηκε με άνεση ανάμεσα στο ανεξάρτητο σινεμά και το horror. Από το Tangerine του Sean Baker μέχρι τα Sinister, το It: Chapter Two και το The Black Phone, οι επιλογές του είχαν έναν κοινό παρονομαστή: χαρακτήρες εύθραυστους, τραυματισμένους, ανθρώπους που δεν λειτουργούσαν ως ήρωες, αλλά ως φορείς εμπειρίας και φθοράς. Σε κάθε περίπτωση, είναι γνωστό πως δεν τον ενδιέφερε η αποδοχή, ούτε η καθαρή εικόνα.
Πίσω από την καριέρα υπήρχαν πράξεις και πλευρές που δεν έγιναν ποτέ μέρος ενός προσεκτικά χτισμένου προφίλ.
Το 2006 έσωσε τη γειτόνισσά του από απόπειρα βιασμού, καταδιώκοντας τον δράστη στον δρόμο με έναν μεταλλικό σωλήνα. Ήταν μπασίστας στο metal συγκρότημα Early Man της Νέας Υόρκης. Εμφανίστηκε επίσης στο πίσω εξώφυλλο του Through Being Cool των Saves the Day, λιπόθυμος σε έναν καναπέ, μια εικόνα που έμοιαζε να συνοψίζει την απόσταση που κρατούσε από οτιδήποτε έμοιαζε με καλοφτιαγμένο μύθο.
Παράλληλα, μίλησε αρκετές φορές ανοιχτά για τον εθισμό στην ηρωίνη αλλά και για τη νηφαλιότητα που κατάφερε να διατηρήσει από τα 27 του. Το 2021 αποκάλυψε ότι υπήρξε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στην εφηβεία του.
Η σκέψη του κινήθηκε πάντα κριτικά. Αντιμετώπιζε το Χόλιγουντ ως μικρογραφία μιας ευρύτερης οικονομικής ψευδαίσθησης, μιλούσε χωρίς αυταπάτες για τη θέση του ως «μεσαίας τάξης» ηθοποιός, έβλεπε τη μουσική ως εργαλείο χειραγώγησης του συναισθήματος στον κινηματογράφο, όχι ως αθώο συνοδευτικό. Χωρις αμφιβολία, υπήρχε επίγνωση, χιούμορ, σαρκασμός, ειρωνία και μια σταθερή δυσπιστία απέναντι σε κάθε μορφή σύγχρονης αριστοκρατίας.
Ο Ransone δεν ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που χωρούν εύκολα σε μια αφήγηση επιτυχίας. Υπήρξε αντιφατικός, εκτεθειμένος, συχνά άβολος, τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή. Και όποιος κι αν ήταν ο λόγος που οδήγησε στο τέλος, η αλήθεια είναι πως υπήρξε ένας ηθοποιός που μίλησε δημόσια για τα τραύματά του, χωρίς να τα μετατρέπει σε αφήγημα λύτρωσης ή σε άλλοθι.
Ο James Ransone μέσα από δηλώσεις του
«Η μουσική είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο που χρησιμοποιούν οι κινηματογραφιστές για να κατευθύνουν τα συναισθήματα που θέλουν να νιώσεις».
«Πολλοί πιστεύουν ότι η απεξάρτηση ήρθε μέσα από τη δουλειά μου στο Generation Kill. Δεν συνέβη έτσι. Είχα σταματήσει έξι ή επτά μήνες νωρίτερα».
«Πιθανότατα δεν βγάζω όσα χρήματα νομίζει ο κόσμος. Είμαι ένας από τους λίγους πραγματικά μεσαίας τάξης ηθοποιούς. Το Χόλιγουντ είναι μικρογραφία της διεθνούς οικονομίας».
«Τα ζώα είναι συνεχής πηγή έμπνευσης και θαυμασμού. Θα ήθελα πολύ να υποδυθώ έναν σκύλο».
«Μεγάλο μέρος της κοσμοθεωρίας μου έχει διαμορφωθεί από τα μέρη που έχω βρεθεί».
«Όποιος ζει σαν σύγχρονη αριστοκρατία, το τελευταίο πράγμα που δείχνει είναι ευγνωμοσύνη. Εγώ νιώθω τυχερός».
«Στα είκοσί μου ήμουν ένας ακραίος, παράλογος, ριψοκίνδυνος».
Bloggers
