Ωριμάζω. Και είμαι πιο ευγνώμων από ποτέ.

Δέσποινα Καμπούρη
Ωριμάζω. Και είμαι πιο ευγνώμων από ποτέ.

Όχι δεν έχω γενέθλια σήμερα. Δε γεννήθηκα καλοκαίρι. Γεννήθηκα μέσα στην παγωνιά και το χιόνι, στην καρδιά του χειμώνα.

Απλώς θυμήθηκα για πόσα πράγματα είμαι ευγνώμων στη ζωή μου.

Κάποτε φοβόμουν να μιλήσω για όλα τα καλά και ευχάριστα που συνέβαιναν στη ζωή μου. «Μη τα λες, υπάρχει κακό μάτι εκεί έξω!», μου έλεγαν κοντινοί μου άνθρωποι. Και εν μέρει είχαν δίκιο. Δεν ξέρω αν είναι το κακό μάτι ή κακή ενέργεια που σε κατακλύζει, αλλά εμείς οι άνθρωποι δεν το έχουμε σε καλό να χαιρόμαστε πάντα με τις χαρές των άλλων, με τις επιτυχίες των άλλων, με την ευτυχία των άλλων.

Μέχρι που αποφάσισα να απενοχοποιηθώ και να πάψω να θρέφω την τοξικότητα των γύρω μου. Τη χαρά μου δεν τη χρωστώ σε κανέναν. Δούλεψα πολύ σκληρά με τον εαυτό μου για να την κατακτήσω. Αγωνίστηκα, αντέδρασα, ανέχτηκα, υπέμεινα, συμβιβάστηκα, έκανα την επανάστασή μου όταν ένιωσα δυνατή, έκανα την κότα όταν είχα άδικο, ζήτησα ταπεινά συγνώμη όταν κατάλαβα τα λάθη μου, με κατέκρινα, με αγάπησα και στο τέλος με αποδέχτηκα όπως ακριβώς είμαι. Με τα καλά μου και τα κακά μου.

Να όμως που όσο ωριμάζουμε, τόσο καλύτερα γνωρίζουμε τον εαυτό μας αλλά και πώς να τον προφυλάσσουμε από την τοξικότητα και τους κακοπροαίρετους γύρω μας που πιστέψτε με είναι πολλοί, ακόμη και άνθρωποι που δεν φανταζόμασταν ποτέ…

Είμαι ευγνώμων για την αγάπη που πήρα από παιδί. Αυτό είναι το πρώτο γράμμα στην αλφάβητο της ζωής. Είμαι ευγνώμων για τα χάδια και τη φροντίδα που μου χάρισαν απλόχερα η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Χάρη σε αυτή την πρώτη αγάπη και αποδοχή, έγινα αυτό που είμαι σήμερα. Γι’ αυτό προσπαθώ να δίνω ανοριακή αγάπη στα παιδιά μου. Για να χορτάσουν από αυτή και να γίνουν ωραίοι άνθρωποι, με υψηλή αυτοεκτίμηση για να μη βλάψουν ποτέ κανέναν.

Είμαι ευγνώμων για τους φίλους μου. Μπορεί να μην απέκτησα αδέρφια, αλλά αυτό το κενό με έκανε να επενδύσω συναισθηματικά σε αυτούς τους λίγους φίλους που αποκαλώ αδέρφια. Το δούλεψα πολύ και αυτό το κομμάτι. Τίποτα δεν άφησα στην τύχη του. Τους φίλους μου τους προσέχω, τους φροντίζω γιατί είναι η οικογένεια που επέλεξα να έχω.

Είμαι ευγνώμων για την οικογένεια που δημιούργησα. Δε βρίσκεις πάντα το άλλο σου μισό. Πόσες γυναίκες και άνδρες γνωρίζετε που δεν κατάφεραν να φτιάξουν τη ζωή τους και έμειναν μόνοι μέχρι τα γεράματά τους; Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι εκεί θέλει πολλή δουλειά. Αλλά και τύχη. Εγώ είχα τα χέρια μου και την καρδιά μου ανοιχτή τη μέρα που γνώρισα την αγάπη. Και επέλεξα να την πολλαπλασιάσω. Ήταν η προτεραιότητά μου. Πρώτα η οικογένειά μου και η ευημερία της και μετά όλα τα άλλα. Με το όποιο τίμημα, με το όποιο κόστος.

Είμαι ευγνώμων για όλες τις επαγγελματικές ευκαιρίες που μου έδωσαν σε όλη μου την πορεία μέχρι σήμερα. Που με πίστεψαν αξιόλογοι άνθρωποι, που με εμπιστεύτηκαν, που μου έδωσαν μία σπρωξιά να πάω παρακάτω. Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό για να τους βγάλω ασπροπρόσωπους. Και συνεχίζω να τον δίνω καθημερινά. Όχι μόνο γιατί το χρωστώ σε κάποιους, αλλά γιατί θέλω να αξίζω τα κεκτημένα μου. Γιατί υπάρχει και κάτι που λέγεται «φιλότιμο» κι εγώ έχω μάθει να το σέβομαι και να το υπηρετώ περισσότερο από κάθε τι στη ζωή μου. Είμαι ευγνώμων και γι’ αυτούς που μου έβαλαν εμπόδια. Αχ και να ήξεραν πόσο καλό μου έκαναν. Πόση δύναμη άντλησα για να τους αντιμετωπίσω… Πόσο καλά με εκπαίδευσαν χωρίς καν να το γνωρίζουν. Αν το γνώριζαν, δε θα μου έκαναν ποτέ τη ζωή δύσκολη. Τους ευχαριστώ γι' αυτό.

Σε πολλές ιστορίες μου έγραφα σεντόνια ατελείωτα, με τρανταχτά επιχειρήματα, με αναλύσεις και υπεραναλύσεις για να πείσω τους παραλήπτες και τους αποδέκτες των μηνυμάτων μου. Όσο ωριμάζω κόβω λέξεις… Κόβω ολόκληρες παραγράφους. Δε με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν. Δε με ενδιαφέρει να ψήσω κανέναν. Είμαι αυτό που βλέπουν. Και πολλές φορές απαντώ με ένα OK. Γιατί δε μπορεί να συγκριθεί τίποτα με την καθαρή ματιά. Ούτε λογύδρια, ούτε κατεβατά. Κάποιες φορές τα πολλά λόγια υποτιμούν την ίδια την αξία των πραγμάτων.

Όλα αυτά, τώρα τα καταλαβαίνω, που πλησιάζω τα 40. Μου πήρε χρόνια να τα συνειδητοποιήσω. Ίσως παλιά να μην ήμουν έτοιμη. Ίσως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ίσως αυτό είναι η ζωή. Δεν μπορείς να τη μαντέψεις. Δε μπορείς να την προβλέψεις. Μπορείς μόνο να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου μέσα από εμπειρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, έρωτες, στιγμές χαράς και μελαγχολίας να είναι δυνατός. Να στέκεται δυνατός. Να μη σταματά να παλεύει για τα πιστεύω του. Να είναι ακέραιος και πάνω απ’ όλα να μην κάνει κακό στους γύρω του.

Για όλα όσα σας γράφω και όλα όσα ξέρω μόνο εγώ, είμαι ευγνώμων. Και μακάρι να θυμόμουν πιο συχνά πόσο τυχερή είμαι που έχω όλα όσα έχω. Να το θυμάμαι και τις δύσκολες μέρες που μία μικρή αποτυχία ή απογοήτευση ταράζει την πίστη μου.

Ευγνωμοσύνη. Τίποτα άλλο…

Καλή σας μέρα.

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram.

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!