Pino: O βραβευμένος με αστέρι Michelin Luca Piscazzi φέρνει τη Ρώμη στην καρδιά της Γλυφάδας

O Luca Piscazzi δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις, τουλάχιστον όσον αφορά στον γαστρονομικό χώρο, καθώς ο Ιταλός -ή μάλλον καλύτερα ο βέρος Ρωμαίος- σεφ είναι ο ένας εκ των μόλις 12 γαστρονομικών δημιουργών της χώρας μας που έχει κατακτήσει το πολυπόθητο αστέρι του οδηγού Michelin. Το ερώτημα όμως είναι ένα, τί συμβαίνει όταν ένας πολυβραβευμένος σεφ αποφασίζει να μαγειρέψει την απλή και προσβάσιμη κουζίνα των παιδικών του χρόνων; Μικρά γευστικά θαύματα θα απαντήσω εγώ και θα μπω σε όλες τις λεπτομέρειες.

Premium κοπές, εξαιρετική τεχνική και νέα πιάτα σε ένα από τα καλύτερα steakhouses του κέντρου

Λοιπόν, ο Luca Piscazzi και η σύζυγός του, η γλυκύτατη Βελγίδα Charlotte Luykx, ζουν στην Ελλάδα από τότε που ο σεφ ήρθε να αναλάβει το Michelin-starred πλέον Pelagos του Four Seasons Astir Palace Hotel (#17 στα World’s 50 Best Hotels, για να μην ξεχνιόμαστε!), την αγάπησαν όμως πολύ τη νέα τους πατρίδα και αποφάσισαν πως θέλουν να αποκτήσουν και κάτι δικό τους εδώ. Τί καλύτερο από ένα εστιατόριο μάλλον σκέφτηκαν, και ευτυχώς θα πούμε εμείς, γιατί τέτοια ιταλικά εστιατόρια θέλουμε να έχουμε στην Αθήνα μας. Αληθινά, χαλαρά, πανέμορφα και πεντανόστιμα!

Ο Ντίνος Φωτεινάκης φτιάχνει το πιο επικό hot dog σε ένα brunch experience με φόντο τη θάλασσα

Το εστιατόριο ονομάστηκε “Pino” από το χαριτωμένο υποκοριστικό του σεφ όταν ήταν παιδί στη Ρώμη, και εδώ σημαίνον και σημαινόμενο ταυτίζονται, γιατί αυτήν την κουζίνα παρουσιάζει. Την κουζίνα της πατρίδας του, όπως την έζησε και όπως τη θυμάται, αλλά και όπως εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια. Μία κουζίνα ουσιαστική, λαχταριστή, ακομπλεξάριστη, με εξαιρετικά υλικά και φυσικά μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν πως πίσω από το μενού κρύβεται ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δημιουργός.

Το ίδιο το εστιατόριο τώρα, ως χώρος, είναι επίσης εξαιρετικό, γιατί είναι αυτό που αναφέραμε και πιο πάνω, χαλαρό και laid back, αλλά όχι πρόχειρο. Βασίζεται στο πολύ προσεγμένο design και στην προσοχή στη λεπτομέρεια, αλλά με τρόπο όχι επιτηδευμένο ή στημένο, με αποτέλεσμα να είναι ζεστό και φιλόξενο, να σου δημιουργεί θετικά συναισθήματα και να θέλεις να περάσεις ώρα εκεί.

Το ωραίο μπαρ επίσης σε προσκαλεί να πάρεις θέση και να απολαύσεις ένα καλοφτιαγμένο signature cocktail -δια χειρός του πολύ καλού Άγγελου Τσαντίλη- είτε πριν το φαγητό σου είτε και μετά. Προσωπικά πολύ εύκολα θα καθόμουν και στο μπαρ για ένα cocktail ή ένα κρασί και μία από τις επικές πίτσες που βγάζει ο μεγάλος pizza oven που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Γενικά, εάν έμενα πιο κοντά, νομίζω πως θα γινόμουν θαμώνας.

Εμείς ξεκινήσαμε φυσικά με cocktail, γιατί αυτοί είμαστε, και πιο συγκεκριμένα με ένα Arrabiata Bloody Mary με ιδιαίτερα γαστρονομικό χαρακτήρα και εξαιρετική γεύση από τη San Marzano τομάτα, αλλά και καλά ζυγισμένες ισορροπίες, αλλά και με μία πολύ αρωματική και φρέσκια Call me Margherita με infused tomato tequila.

Να σημειώσουμε κάπου εδώ πως η λίστα κρασιών, που αποτελείται αποκλειστικά από επιλογές του ιταλικού αμπελώνα και μάλιστα αρκετά ψαγμένες, έρχεται σε αποκλειστική εισαγωγή απευθείας από Ιταλία, δηλαδή σε απλά λόγια δεν μπορείς να βρεις τα κρασιά αυτά αλλού.

Ας περάσουμε όμως στο γευστικό τερέν, γιατί ως συνήθως μακρηγορώ όταν κάτι με ενθουσιάζει, και εάν δεν έχει ήδη φανεί, το Pino με έχει ενθουσιάσει. Το μενού δεν είναι μικρό και έχει επιλογές για κάθε παλέτα, αλλά δεν είναι και τεράστιο, να χάνεσαι και να μην ξέρεις τι να επιλέξεις. Γενικά επιμένουν όσο μπορούν και στην εποχή, οπότε θα υπάρχουν και αλλαγές μέσα στις σεζόν.

Δύσκολο να επιλέξεις αγαπημένα εδώ, γιατί πραγματικά ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμο, και μάλιστα, ενώ πρέπει να δοκιμάσαμε σχεδόν όλο το μενού, δεν βαρύναμε δυσάρεστα, το οποίο λέει εξαιρετικά πράγματα και για τα υλικά και για τον τρόπο παρασκευής. Συγκλονιστικά και ίσως από τα πιο νόστιμα πράγματα που έχω φάει τελευταία είναι τα Fritti, που είναι λίγο σαν αραντσίνι αλλά χωρίς να είναι.

Αυτά λοιπόν τα μικρά γευστικά κολασμένα θαύματα είναι φτιαγμένα είτε από ριζότο είτε από ζυμαρικό (φετουτσίνι στην προκειμένη περίπτωση), που τα τηγανίζουν και γίνονται τραγανά απέξω και ζουμερά από μέσα. Το οβάλ λέγεται Suppli al Telefono, γιατί όταν το πιάνεις με το χέρι να το κόψεις, το τυρί που έχει μέσα τραβιέται και σχηματίζει μία γραμμή σαν αυτή που είχαν παλιά τα τηλέφωνα. Μέσα του κρύβει mozzarella fior di latte, βασιλικό και τομάτα San Marzano και δεν μπορείς να φας μόνο ένα.

Το δεύτερο, αυτό με το φετουτσίνι, είναι τετραγωνισμένο και λέγεται San Petrini ως αναφορά στα πλακάκια των πλακόστρωτων δρόμων της Ρώμης, μέσα έχει τυριά και τρούφα και δεν μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω πιο από τα δύο Fritti είναι πιο νόστιμο.

Είπαμε να μην πάρουμε σαλάτα, αλλά τελικά πήραμε, και πάλι καλά γιατί αυτή η Panzanella Burina είναι σαν να τρως φρεσκάδα στο πιάτο σου. Μαζί με τα ολόφρεσκα και τόσο αρωματικά λαχανικά έχει τραγανό ψωμί και την Pino’s salsiccia (χειροποίητο ιταλικό λουκάνικο) και ρικότα, και είναι επική.

Δεν μπορώ όμως να μείνω πολύ στη σαλάτα -κι ας το αξίζει- γιατί πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε για αυτές τις pasta. Καταρχάς να πούμε πως είναι όλες χειροποίητες και φτιάχνονται εντός της κουζίνας, και αυτό φαίνεται, γιατί είναι τόσο νόστιμη η pasta που και σκέτη να την έτρωγες πάλι δεν θα μπορούσες να σταματήσεις. Δεν την τρως όμως σκέτη, την τρως σε κολασμένες εκδοχές, που δεν επιτρέπουν στο πιρούνι σου να σταματήσει να τσιμπάει.

Πολύ μεγάλο δίλημμα θα πω έχω στο να ανακηρύξω τη βασίλισσα pasta της βραδιάς, καθώς η Nonna Filomena Carbonara (προφανώς εμπνευσμένη από τη γιαγιά του σεφ) παίρνει το αυγό και το κάνει scramble και έχει και μια χειροποίητη καπνιστή πανσέτα του ονείρου και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Αλλά από την άλλη και η Cacio e Pepe με πεκορίνο Romano ΠΟΠ και αρωματικό πιπέρι και lime έρχεται και ενώνεται με μία μικρή μαριναρισμένη ροζ γαρίδα και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως υπάρχει και καλύτερη Cacio e Pepe από αυτήν που θεωρούσες κορυφαία. Επίσης πολύ δυνατό και πολύ «σπιτικό» το Risotto alla Bolognese, που φαντάζομαι πως έτσι θα το έφτιαχνε και μία Ρωμαία γιαγιά για να ευχαριστήσει τα εγγόνια της, ορισμός της comfort απόλαυσης.

Στο θέμα της Pizza Romana τώρα, να θυμίσουμε πως η ζύμη της Ρώμης δεν έχει σχέση με εκείνη της Νάπολης, που γενικά ξέρουμε και αγαπάμε στην Ελλάδα. Είναι λεπτή και σχετικά τραγανή, έτσι ακριβώς είναι και εδώ, σαν να την τρως μπροστά στο Κολοσσαίο. Εμείς δοκιμάσαμε μία Porchetta Bianca, με σπιτική porchetta που φτιάχνει ο σεφ μόνος του με τα χεράκια του και είναι απίστευτα νόστιμη και ανάλαφρη, και μαζί έχει μουστάρδα, μαγιονέζα, τουρσί και πράσινη σαλάτα, μία πίτσα που έχει ήδη γίνει best seller για όλους τους σωστούς λόγους.

Επίσης δοκιμάσαμε μία κλασσική Stracciatella, που είναι όπως ακριβώς πρέπει και λάμπει δια της γευστικής της απλότητας και της υπέρμετρης νοστιμιάς. Προσωπικά ένα ιταλικό κρασί και αυτήν την πίτσα να έπαιρνα στο μπαρ και πάλι υπερχαρούμενη θα έφευγα.

Στο τέλος, ναι αντέξαμε και πήραμε και κρέας, μία Saltimbocca alla Romana, που είναι ακριβώς σαν να την τρως σε μία παραδοσιακή ιταλική τρατορία, αλλά ίσως ακόμη πιο ποιοτική. Τέλειο δάγκωμα, μαγική υφή και βαθιά κρεατένια νοστιμιά μέχρι την τελευταία μπουκιά. Ευτυχώς δεν είχαμε πάρει ψωμί, γιατί δεν θα άφηνα ούτε τη μεστή σάλτσα με τα τέλεια αρώματα φασκόμηλου.

Παρόλο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρατηθεί κανείς, θα συμβούλευα να κρατήσει έστω και ένα μικρό ποσοστό χώρου και όρεξης για το γλυκό. Το τιραμισού είναι το αυθεντικό ιταλικό αληθινό τιραμισού με την έντονη γεύση καφέ που αγαπούν οι αληθινοί λάτρεις του, αλλά εγώ θα πω πως έγινα ορκισμένη οπαδός της Crostata με ρικότα και ξινοκέρασα, που κάθε μεστή μπουκιά ορκιζόμουν πως θα ήταν και η τελευταία, μέχρι που την έφαγα όλη και ησύχασα.

Πολύ εντυπωσιακό και σε παρουσίαση και σε αποτέλεσμα το παγωτό, που είναι φυσικά χειροποίητο και φτιάχνεται στην κουζίνα. Fior di latte λοιπόν φτιαγμένο στο χέρι και μαζί brownies μπουκιές, πεκάν καραμελωμένα, σως σοκοάτας, αμαρένα και μερικά ακόμη toppings που ξεχνώ, για να φτιάξεις μόνος σου το τέλειο μπωλ και την τέλεια μερίδα. Να σημειώσουμε όμως πως το παγωτό εδώ είναι 500 γρ, οπότε το συστήνω για παρέα άνω των τριών ατόμων, εάν με ρωτάς.

Για να κλείσω κάποια στιγμή, να πω πως το Pino είναι με διαφορά μία από τις πιο συναρπαστικές, νόστιμες και worth it αφίξεις της χρονιάς και μάλλον αυτό είναι εύκολα αντιληπτό, γιατί μία τυχαία Τετάρτη βράδυ που πήγαμε εμείς δεν έπεφτε καρφίτσα, και δικαίως!

Info: Κύπρου 18, Γλυφάδα, 2108941777

Για να βλέπεις τα πράγματα τη στιγμή που συμβαίνουν και για backstage υλικό συντονίσου με το @kounelly στο IG.