7 σημάδια πως μια γυναίκα έχει σιωπηλά παραιτηθεί από τη ζωή, σύμφωνα με την ψυχολογία

Η ανθρώπινη συμπεριφορά συναρπάζει με το βάθος, την πολυπλοκότητα και τις ανεπαίσθητες μεταπτώσεις της. Οι σιωπηρές παραιτήσεις, αυτές που δεν διακηρύσσονται ούτε θορυβούν, είναι ίσως από τις πιο επίμονες μορφές εγκατάλειψης του εαυτού. Και συχνά, γυναίκες είναι εκείνες που τις βιώνουν.

Η παραίτηση δεν δηλώνεται πάντοτε. Μερικές φορές κρύβεται κάτω από την επιφανειακή λειτουργικότητα της καθημερινότητας –πίσω από ένα τυπικό χαμόγελο, μια ρουτίνα που εκτελείται μηχανικά, μια αδιόρατη μετατόπιση στην ψυχική ενέργεια. Χάνεται η χαρά και στη θέση της εγκαθίστανται συνήθειες που προδίδουν πως κάποιος έχει πάψει να αγωνίζεται για τον ίδιο του τον εαυτό.

Η αναγνώριση αυτών των μοτίβων μπορεί να λειτουργήσει ως καμπανάκι –όχι για να προκαλέσει φόβο, αλλά για να αφυπνίσει. Γιατί πίσω από κάθε σιωπηλή παραίτηση υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής: η απαρχή μιας νέας σχέσης με τον εαυτό, πιο συμπονετικής, πιο συνειδητής.

Ακολουθούν επτά χαρακτηριστικά μοτίβα μιας γυναίκας που σιωπηλά αποσύρεται από την ίδια της τη ζωή. Η αναγνώρισή τους δεν αποτελεί αδυναμία, είναι η αρχή της ανάκτησης.

8 παράξενες συνήθειες που στην πραγματικότητα δείχνουν πόσο έξυπνη είσαι, σύμφωνα με την ψυχολογία

1. Η απώλεια ενδιαφέροντος για πράγματα που άλλοτε έδιναν χαρά

Η μουσική που κάποτε την ταξίδευε, το βιβλίο που περίμενε να διαβάσει, η βόλτα που της έδινε ανάσα –τώρα περνούν απαρατήρητα. Η χαρά δεν έχει χαθεί οριστικά, αλλά μοιάζει θαμπή, απομακρυσμένη. Πρόκειται για μια σιωπηλή υποχώρηση από ό,τι άλλοτε της έδινε ζωή.

2. Η εξάντληση που δεν φεύγει με ύπνο

Δεν είναι η απλή κόπωση της μέρας· είναι η εξουθένωση της ψυχής. Κοιμάται αλλά δεν ξεκουράζεται. Ακόμη και οι πιο απλές δραστηριότητες μοιάζουν βαριές, σχεδόν δυσβάστακτες. Το σώμα κουβαλάει ένα βάρος που δεν είναι αποκλειστικά σωματικό.

3. Η συναισθηματική απόσυρση

Δεν μοιράζεται πια σκέψεις και συναισθήματα. Παύει να ανοίγεται, να εξηγεί, να διεκδικεί κατανόηση. Σαν να έχει πειστεί ότι κανείς δεν θα την καταλάβει –ή ότι δεν αξίζει τον κόπο. Η σιωπή γίνεται τρόπος προστασίας, αλλά και ένδειξη εγκατάλειψης.

4. Η υποτίμηση των αναγκών

Σταματά να ζητά, να εκφράζει τι έχει ανάγκη, να περιμένει φροντίδα. Στρέφεται αποκλειστικά προς τους άλλους, ενώ η ίδια σβήνει σιγά-σιγά από το κάδρο. Δεν είναι αλτρουισμός, είναι παραίτηση από την αξία της.

5. Η αυτοκριτική που αγγίζει τη σκληρότητα

Η εσωτερική φωνή γίνεται αυστηρή, επικριτική, σιωπηλά κακοποιητική. «Δεν είσαι αρκετή», «δεν προσπαθείς αρκετά», «πάλι απέτυχες». Κάθε λάθος μεγεθύνεται, κάθε αδυναμία γίνεται απόδειξη ανεπάρκειας. Η συμπόνια απουσιάζει.

6. Η επιλογή της απομόνωσης

Αποσύρεται από τις παρέες, τις κοινωνικές δραστηριότητες, τις σχέσεις. Η απομόνωση δεν είναι συνειδητή επιλογή, αλλά συνέπεια ενός εσωτερικού σβησίματος. Δεν νιώθει πια ότι ανήκει, δεν έχει κουράγιο να εξηγεί. Η σιωπή της γίνεται τοίχος.

7. Η εσωτερίκευση της ματαίωσης

Όταν τα όνειρα μικραίνουν και τα σχέδια για το μέλλον ατονίζουν, η παραίτηση έχει ήδη ριζώσει. Η γυναίκα αυτή δεν ονειρεύεται πια για τον εαυτό της. Σαν να έχει αποδεχτεί ότι «έτσι είναι τα πράγματα», σβήνει τις επιθυμίες μία προς μία.

Note to yourself

Το να εντοπίσεις αυτά τα σημάδια -στον εαυτό σου ή σε κάποια άλλη– είναι το πρώτο βήμα για αλλαγή. Η παραίτηση δεν είναι καταδίκη. Είναι σύμπτωμα. Και τα συμπτώματα θεραπεύονται.

Αν είδες κάτι από τα παραπάνω στον καθρέφτη σου, πάρε το ως σημάδι. Μίλα. Ζήτα βοήθεια. Ξεκίνα με το ελάχιστο: ένα ποτήρι νερό, μια μικρή βόλτα, πέντε λεπτά σιωπής με εσένα.

Κάθε βήμα μετράει. Ακόμα κι αν είναι μικρό. Ακόμα κι αν τρέμει.

Δεν έχει σημασία πώς πέφτεις. Αλλά πώς σηκώνεσαι.

Η συνήθεια που ακολουθούν οι πιο έξυπνοι άνθρωποι, σύμφωνα με την Τεχνητή Νοημοσύνη