7 φράσεις που χρησιμοποιούν οι αγενείς άνθρωποι, σύμφωνα με την ψυχολογία

Σε μια εποχή που οι διαπροσωπικές σχέσεις μοιάζουν με εφήμερες ειδοποιήσεις που σβήνονται με ένα swipe, το να ξέρεις πώς να συνυπάρχεις με σεβασμό, τρυφερότητα και ενσυναίσθηση είναι επανάσταση. Η ευγένεια, άλλωστε, δεν είναι προνόμιο – είναι στάση. Κι αν κάποιοι τη συγχέουν με αδυναμία, είναι επειδή δεν κατέχουν τη δύναμη που χρειάζεται για να είναι πραγματικά ευγενείς.

Η αγένεια, από την άλλη, ντύνεται συχνά με ρούχα ελευθερίας, αυθεντικότητας ή «ειλικρίνειας», μα στην πραγματικότητα είναι απλώς έλλειψη παιδείας. Και η γλώσσα, το βασικό μας εργαλείο επικοινωνίας, είναι συχνά ο καθρέφτης αυτής της έλλειψης.

Σύμφωνα με την ψυχολογία, υπάρχουν συγκεκριμένες εκφράσεις που –όταν λέγονται συστηματικά και χωρίς συναίσθηση– φανερώνουν όχι μόνο ανεπάρκειες στον συναισθηματικό κόσμο ενός ανθρώπου, αλλά και κενά στον τρόπο που έχει μάθει να σχετίζεται. Φράσεις που αντί να χτίζουν γέφυρες, στήνουν τοίχους. Που δεν εκφράζουν ελευθερία, αλλά φόβο. Όχι ισορροπία, αλλά άμυνες.

Αν ξυπνάς την ίδια ώρα κάθε πρωί χωρίς ξυπνητήρι, η ψυχολογία λέει ότι έχεις 8 χαρακτηριστικά

Ας δούμε ποιες είναι οι πιο συχνές:

1. «Και λοιπόν;»

Φαινομενικά αθώα, στην πράξη βαθιά τοξική. Η φράση αυτή προδίδει συναισθηματική απάθεια και μια ξεκάθαρη απροθυμία να εμπλακεί κανείς στις δυσκολίες του άλλου. Δείχνει υποταγή ή αδιαφορία απέναντι σε μια σύγκρουση, λειτουργώντας σαν τρόπος αποφυγής και απόρριψης μαζί. Είναι η ρητορική της εσωτερικής αποσύνδεσης.

2. «Δεν είναι δικό μου πρόβλημα»

Μπορεί να ακούγεται ως οριοθέτηση, αλλά τις περισσότερες φορές εκφράζει ωμό ατομικισμό και αποξένωση. Είναι η φράση εκείνων που δεν έχουν μάθει να νοιάζονται για το συλλογικό καλό και βλέπουν τον εαυτό τους μονίμως ως νησί –άθικτο και αυτάρκες. Η κοινωνική αλληλεγγύη αρχίζει να υπονομεύεται ακριβώς εδώ.

3. «Στο έλεγα ότι έχω πάντα δίκιο»

Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, ειδικά όταν ο άλλος υποφέρει, δεν είναι νίκη. Είναι ένδειξη εσωτερικής ανασφάλειας και αδυναμίας να ανεχτείς τη διαφορετική γνώμη ή την πιθανότητα του λάθους. Οι άνθρωποι που λένε αυτή τη φράση σπάνια μπορούν να διαχειριστούν την ευαλωτότητα, γι' αυτό και υιοθετούν τον ρόλο του «παντογνώστη».

4. «Δε με νοιάζει»

Μία από τις πιο σκληρές φράσεις που μπορεί να ακούσει κανείς, ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον κοντινό. Δεν είναι προστασία –είναι απόρριψη. Όσοι τη χρησιμοποιούν συχνά έχουν περιορισμένες συναισθηματικές δεξιότητες και αποφεύγουν κάθε μορφή ενσυναισθητικής σύνδεσης. Πίσω από την αδιαφορία κρύβεται συνήθως φόβος και συναισθηματική φτώχεια.

5. «Έτσι είμαι εγώ»

Ακούγεται σαν αυθεντικότητα, αλλά τις περισσότερες φορές είναι ένα βολικό άλλοθι για την άρνηση της αλλαγής. Όποιος επιλέγει να μείνει ίδιος με το επιχείρημα "αυτός είμαι", επιλέγει και να μην ωριμάσει. Η προσωπική εξέλιξη προϋποθέτει ευελιξία, αυτοκριτική και διάθεση για βελτίωση –όχι ακαμψία.

6. «Είναι βλακείες»

Όταν ακυρώνεις την εμπειρία του άλλου, δεν κάνεις διάλογο –επιβάλλεσαι. Η απαξίωση των συναισθημάτων κάποιου είναι ένδειξη ελλιπούς συναισθηματικής νοημοσύνης. Το να μην καταλαβαίνεις κάτι δε σου δίνει το δικαίωμα να το προσβάλλεις.

7. «Δεν έχω χρόνο για τέτοια»

Μια φράση που λέγεται συνήθως με περιφρόνηση. Δεν είναι απλώς ένδειξη πολυάσχολου ανθρώπου –είναι απόρριψη. Είναι η προτεραιοποίηση του εγώ έναντι του εμείς. Όποιος δεν βρίσκει χρόνο για τις ανάγκες του άλλου, χάνει τελικά την ευκαιρία για ουσιαστικές σχέσεις.

Όλοι, κάποια στιγμή, έχουμε υπάρξει λιγότερο ευγενικοί απ’ όσο θα θέλαμε. Κανείς δεν είναι άψογος. Όμως το να μάθεις να παρατηρείς τον εαυτό σου και να ελέγχεις τις λέξεις που χρησιμοποιείς δεν είναι φίμωση –είναι πολιτισμός. Η γλώσσα διαμορφώνει τη σκέψη και τη σχέση μας με τον κόσμο.

Δεν έχει σημασία πόσα πτυχία κρατάς ή πόσο έξυπνος νομίζεις ότι είσαι. Αν δε μπορείς να ακούσεις, να νιώσεις και να μιλήσεις με σεβασμό, θα είσαι πάντα συναισθηματικά αναλφάβητος. Και ο κόσμος έχει ήδη αρκετούς από αυτούς.

Οι άνθρωποι που χαιρετούν τα αυτοκίνητα που σταματούν για να περάσουν, διαθέτουν 7 ψυχικά χαρίσματα