Είδαμε την παράσταση «Το Όνομα»: 100 λεπτά μίας αριστουργηματικής κωμωδίας που επιβάλλεται να δεις

Η κωμωδία, το δυσκολότερο θεατρικό είδος δεν στηρίζεται μόνο στο καλό κείμενο και στο ταλαντούχο καστ που θα του δώσει πνοή. Αλλά και στην ικανότητα να προκαλέσει γέλιο, συναίσθημα, ευφορία και σκέψη στο θεατή. Να τον κάνει συμμέτοχο με όλες του τις αισθήσεις.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει με την παράσταση «Το Όνομα» στο θέατρο Αθηνά. Στα 100 αδιάκοπα λεπτά που θα κυλήσουν γρηγορότερα από όσο μπορείς να φανταστείς, θα παρασυρθείς σε μία σπάνια θεατρική μέθεξη.

Βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα του έργου και σου μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας, για μία κωμωδία που χρειάζεται απλά να δεις αλλά επιβάλλεται να παρακολουθήσεις, τον φετινό θεατρικό χειμώνα.

7 κωμωδίες στο θέατρο που δεν προσφέρουν μόνο γέλιο αλλά και κοινωνική ενσυναίσθηση

Ένα όνομα, μία πλάκα που βγάζει στην επιφάνεια τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά

Το πολυβραβευμένο διεθνώς θεατρικό έργο «Το όνομα» των Matthieu Delaporte και Alexandre de La Patellière, σε μετάφραση της Ελεονώρας Μελέτη και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, το έχουμε δει και στο παρελθόν και στην κινηματογραφική του εκδοχή με την ταινία «Le Prénom». Μόνο που αυτή τη φορά στο θέατρο Αθηνά, θα δεις την καλύτερη εκδοχή του.

Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, με εξαιρετικό κείμενο, έξυπνα δομημένο γιατί καταφέρνει μέσω ενός αρχικού κακόγουστου αστείου, να ξεκλειδώσει τους χαρακτήρες και την ιδιοσυγκρασία τους, να βγάλει στην επιφάνεια απωθημένα και καλά κρυμμένα μυστικά, να δείξει τις κοινωνικές διαφορές και τις πολιτικές ιδεολογίες και διαφορές, να καταρρίψει στερέοτυπα και να κλείσει με ένα λυτρωτικό happy end.

Αν και έχει γαλλική αυτοναφορικότητα, αποκωδικοποιώντας το, θα διαπιστώσεις πως όλα είναι συναφή και με τη δική μας ελληνική πραγματικότητα.

Οι χαρακτήρες μας συστήνονται με μία φωνή off από τον μετέπειτα βασικό χαρακτήρα που υποδύεται ο Κρατερός Κατσούλης. Φίλοι που συνδέονται επί της ουσίας και με οικογενειακούς δεσμούς, συγκεντρώνονται στο σπίτι της Ελιζαμπέτ (Ρένια Λουιζίδου) φιλολόγου σε γαλλικό γυμνάσιο και του Πιέρ (Ιεροκλής Μιχαηλίδης), καθηγητή γαλλικής φιλολογίας στη Σορβόννη, αριστερό και μέλος της υψηλής κουλτούρας του Παρισιού.

Η άξια οικοδέσποινα υποδέχεται τον Βίκτορ και αδελφό της (Κρατερός Κατσούλης), μεγαλομεσίτη, οικονομικά ευκατάστατο - επηρεμένο και ακραίο χιουμορίστα, την έγκυο σύζυγό του και επιχειρηματία στον χώρο της μόδας, Άννα (Ντόρα Μακρυγιάννη) και τον κολλητό τους φίλο από παιδιά, τον μουσικό Κλοντ (Λευτέρης Ζαμπετάκης).

Όλα ξεκινούν όταν ο Κρατερός Κατσούλης τους ανακοινώνει το όνομα που επέλεξαν να δώσουν με τη σύζυγό του στο παιδί τους όταν γεννηθεί. Το «Αδόλφος» πέφτει σα χειροβοβίδα στο αρτιστίκ σαλόνι του Πιέρ και της Ελιζαμπέτ.

Ξεκινά ένας απίστευτος διάλογος και μία ιδεολογική - πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ του Πιέρ και του Βίκτορ, μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες και όταν πια στη λεκτική διαμάχη συμμετέχουν και όλοι οι υπόλοιποι προκαλείται ένα απολαυστικό κομφούζιο.

Και πάνω στην ένταση και στον περιστασιακό θυμό δεν βγαίνει μόνο το κοινωνικό πρόσημο του κάθε χαρακτήρα, αλλά και απωθημένα, μύχιες σκέψεις που προφέρονται ακόμη και με προσβολές.

Όταν πια ο Βίκτορ, τους αποκαλύψει πως όλο αυτό ήταν μία δική του φάρσα και πως τελικά το αγόρι τους θα το ονομάσουν Έρικ όπως και ο πατέρας του, ξεκινά ένας άλλος κύκλος διαφωνίας που βγάζει όμως και μία αποκάλυψη που τους αφήνει όλους άφωνους.

Και αφορά πια θέματα εμπιστοσύνης, φιλίας, αγάπης, αφοσίωσης και έρωτα.

Αυτό όμως το plot twist δεν θα σου το αποκαλύψω γιατί αποτελεί μία από τις ωραιότερες στιγμές της παράστασης με όσα στη συνέχεια προκαλεί.

Η χωρίς διάλειμμα παράσταση από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, είναι απόλυτα συντονισμένη και με τρόπο που η χημεία και το ταλέντο των πρωταγωνιστών έχει αγγίξει το άριστο.

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης είναι υποδειγματικός και μας θυμίζει αρκετά τον Γάλλο κωμικό Κριστιάν Κλαβέ στην υποκριτική ιδιοσυγκρασία (σ.σ πρωταγωνιστή στην ταινία Θεέ μου τι σου κάναμε;). Ηθοποιός παλαιάς κοπής και ιδανικός για τον ρόλο του Πιέρ.

Η Ρένια Λουιζίδου είναι όπως πάντα μοναδική, έχει αυτή την ιδιαίτερη κομψότητα στην έκφραση και στον λόγο και θα την αγαπήσεις στον μονόλογο - ξέσπασμα με το οποίο θα ταυτιστεί κάθε σύγχρονη γυναίκα, ο αεικίνητος στη σκηνή Κρατερός Κατσούλης κάνει μία από τις καλύτερες θεατρικές ερμηνείες της καριέρας του, η Ντόρα Μακρυγιάννη είναι αποκάλυψη και θα την θέλαμε και στο μέλλον σε κωμικούς ρόλους (ο διαπληκτισμός της με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη είναι απολαυστικός) ενώ ο Λευτέρης Ζαμπετάκης ο οποίος και τη μεγάλη ανατροπή του έργου, δείχνει ξανά πως αποτελεί σε όλες τις παραστάσεις τον πολύτιμο κρίκο της πλοκής με το μεγάλο ταλέντο του.

Στην επίσημη πρεμιέρα, ηθοποιοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι χειροκρότησαν με ενθουσιασμό τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της κωμωδίας της χρονιάς σε παραγωγή του

01

12