Η κατάρα της επάρκειας: Όταν το να είσαι καλός σε όλα μπορεί να σε εμποδίσει να ξεχωρίσεις σε κάτι

Η Rachel (όχι το πραγματικό της όνομα όπως διαβάζουμε στο άρθρο του Psychology Today) είναι η κλασική «σωτήρας» του γραφείου. Αν κολλήσει ο εκτυπωτής, θα τον φτιάξει. Αν το PowerPoint είναι χάλια, θα το κάνει αριστούργημα. Αν χαθούν πολύτιμα δεδομένα, θα τα ανακτήσει πριν προλάβει να το ζητήσει κανείς. Είναι εκεί για να οργανώσει σε χρόνο μηδέν συνάντηση με υψηλόβαθμα στελέχη, να καθοδηγήσει νέους συναδέλφους, να κλείσει μια δύσκολη παρουσίαση με επιτυχία. Η Rachel μοιάζει να έχει αστείρευτες δεξιότητες. Όλοι ξέρουν πως μπορούν να βασιστούν πάνω της.

Κι όμως -παρά την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητά της, οι προαγωγές και η αναγνώριση σπάνια χτυπούν τη δική της πόρτα. Παραμένει η αφανής ηρωίδα, η σιωπηλή κινητήρια δύναμη που κρατά τα πάντα όρθια, αλλά δεν προχωρά ποτέ στο επόμενο επίπεδο.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Σπάζοντας τα δεσμά: Η Τεχνητή Νοημοσύνη και το τέλος της εργασίας ως ταυτότητα

Το micromanagement είναι η μεγαλύτερη παραπλάνηση στον σύγχρονο εργασιακό χώρο

Τι κι αν το σημαντικότερο πράγμα που έχεις να κάνεις βρίσκεται έξω από τον τομέα σου;

«Πάντα κάνω αυτή την ερώτηση στις συνεντεύξεις για δουλειά. Είναι red flag αν απαντήσουν λάθος»

Όταν η πολυπραγμοσύνη γίνεται παγίδα

Η Rachel είναι θύμα αυτού που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «κατάρα της επάρκειας». Όσο πιο πολλά ξέρεις να κάνεις, τόσο περισσότερα σου φορτώνουν. Και όσο πιο πολύ σε χρειάζονται, τόσο λιγότερο μπορούν να σε αφήσουν να φύγεις -είτε για άλλη θέση, είτε για μεγαλύτερη πρόκληση.

Οι ηγέτες τείνουν να βλέπουν ανθρώπους σαν τη Rachel ως «βράχους σταθερότητας» που δεν πρέπει να μετακινηθούν. Χρειάζονται εκείνην για να λύνονται όλα τα πρακτικά προβλήματα, αλλά δεν την φαντάζονται σε στρατηγικούς ρόλους ή θέσεις ηγεσίας. Έτσι, η ίδια παγιδεύεται σε έναν φαύλο κύκλο στασιμότητας και απογοήτευσης.

Το εύρος των δεξιοτήτων της επισκιάζει το βάθος της. Κι όταν είσαι καλός σε όλα, κανείς δεν ξέρει σε τι ακριβώς είσαι εξαιρετικός.

Πώς σπάει η «κατάρα»

Η ιστορία της Rachel είναι προειδοποιητική αλλά όχι χωρίς λύση. Οι ειδικοί προτείνουν τέσσερα βήματα:

1. Έλεγξε το πάθος σου.
   Ξεχώρισε ποια κομμάτια της δουλειάς σού δίνουν αληθινή χαρά. Το να σβήνεις διαρκώς «φωτιές» που δεν άναψες εσύ οδηγεί αναπόφευκτα σε εξουθένωση.

2. Χτίσε δίκτυο καθοδήγησης.
   Μέντορες από διαφορετικά επίπεδα μπορούν να σε βοηθήσουν να αποφύγεις την υπερεμπλοκή και να σε κατευθύνουν προς εξειδίκευση και ανάπτυξη.

3. Θέσε όρια.
   Το «όχι» είναι δεξιότητα. Κάθε νέα ευθύνη πρέπει να κρίνεται με βάση το αν σε φέρνει πιο κοντά στους στόχους σου ή σε απομακρύνει από αυτούς.

4. Ανάδειξε την εξειδίκευσή σου.
   Μοιράσου δημόσια γνώσεις, έρευνες και παραδείγματα έργων που σε τοποθετούν ως ειδικό σε έναν τομέα. Αυτό δεν είναι επίδειξη, είναι στρατηγική.

Από την αξιοπιστία στην αναγνώριση

Φαντάσου τη Rachel να κρατά όλες τις δεξιότητές της, αλλά να γίνεται πραγματικά κορυφαία σε μία ή δύο. Θα ήταν πιο εύκολο για την ηγεσία να αναγνωρίσει τον ρόλο που της ταιριάζει, να της δώσει χώρο να αναπτυχθεί. Το να είσαι ικανός σε όλα είναι θαυμαστό, το να είσαι εξαιρετικός σε κάτι είναι αυτό που αλλάζει την πορεία σου.