Βρέφος σπαράζει στο μπαλκόνι, βρέφος ξεψυχά σε αυτοκίνητο: Μήπως να ξαναδούμε τι σημαίνει γονιός;
Ανανεώθηκε:
Βρέφος 11 μηνών σπαράζει τα ξημερώματα κλειδωμένο έξω από το σπίτι, σε ένα μπαλκόνι. Βρέφος πέντε μηνών ξεψυχά στην Πάρο ενώ οι γονείς του διασκεδάζουν σε beach bar. Βρέφος 9 μηνών εντοπίστηκε νεκρό μέσα σε αυτοκίνητο στη Λευκωσία - μητέρα του ξέχασε να το αφήσει στον παιδικό σταθμό.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις κεφαλίδες που διαβάζουμε στα νέα του τελευταίου μήνα. Δεν είναι ειδήσεις. Είναι κραυγές. Κραυγές μέσα στη σιωπή μιας κοινωνίας που μοιάζει να έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι γονιός.
Σε μια εποχή όπου η πληροφόρηση είναι άφθονη, οι δυνατότητες υποστήριξης πολλαπλές και τα δικαιώματα των παιδιών θεμελιωμένα σε διεθνείς συμβάσεις, η πραγματικότητα αποκαλύπτει κάτι τρομακτικά αντίθετο.
Τις τελευταίες ώρες, το βίντεο από το 11 μηνών βρέφος που σπαράζει σε ένα μπαλκόνι διαμερίσματος μας τρυπάει την καρδιά.
«Το αφήσαμε στο μπαλκόνι για να έχει δροσιά και να μην υποφέρει από την ζέστη», είπαν οι γονείς - τέρατα τους οποίους ο εισαγγελέας άφησε ελεύθερους και οι οποίοι ήδη αγνοούνται έχοντας εξαφανιστεί μαζί με τα παιδιά τους.
«Αυτό το κλάμα δεν σου καρφώνει την ψυχή; Ήταν ένα μωρό που βρίσκεται σε κίνδυνο διαρκώς. Έχουμε εκατοντάδες παιδιά που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση, Είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις που έχουμε στη γραμμή από το Χαμόγελο του Παιδιού. Η παραμέληση είναι κακοποίηση», είπε ο πρόεδρος Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος τονίζοντας πως μιλά με σύνεση για τους αριθμούς και τις υποθέσεις που φτάνουν στον οργανισμό.
Τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας που διέμενε το βρέφος που έκλαιγε ασταμάτητα στο μπαλκόνι επιβεβαίωσε και ο αρχιφύλακας που έσπευσε στην πολυκατοικία.
«Πήραμε μια καταγγελία στις 4:35 το πρωί. Μεταβήκαμε στην κλήση άμεσα, ανεβήκαμε στον 4ο όροφο να ελέγξουμε για κλάματα ενός μωρού στο μπαλκόνι. Μας είπε ο καλών από πού ερχόταν το κλάμα, μας είπε ότι χτυπούσε για πολλά λεπτά την πόρτα και δεν άνοιγε κανείς. Ευτυχώς ήταν παλιού τύπου η πόρτα και εισήλθαμε εντός της οικίας», ανέφερε αρχικά. Οι γονείς και τα άλλα παιδιά της οικογένειας κοιμόντουσαν και δεν είχαν καταλάβει τίποτα.
Ήταν σκοτάδι, ακολουθούσαμε τις φωνές και τα κλάματα του βρέφους. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα μπήκαμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο, ο συνάδελφος βγήκε στο μπαλκόνι, πήρε το μικρό στην αγκαλιά του και το έφερε εντός του δωματίου. Εγώ βρήκα στη γωνία ένα μεγάλο κρεβάτι όπου κοιμόντουσαν πέντε άτομα: οι γονείς και τρία ανήλικα» και δεν σταματά εκεί η περιγραφή του τρόμου:
Τους δηλώσαμε την ταυτότητά μας για να ηρεμήσουν και να μην πανικοβληθούν. Είναι αλλοδαποί, με σλάβικη προφορά, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και ιδιαίτερα, και στη συνέχεια τους μεταφέραμε στο αρμόδιο τμήμα Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων, για τις περαιτέρω ενέργειες.
«Το μωρό ήταν κόκκινο από το κλάμα, Θλιβερή η κατάσταση στο σπίτι. Tο μωρό έκλαιγε ασταμάτητα, ο συνάδελφος το πήρε αγκαλιά του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ηρέμησε. Κόκκινο στο κλάμα, κατακόκκινο. Δεν υπήρχε ρεύμα, δεν ήταν και οι καλύτερες συνθήκες υγιεινής. Και οι μυρωδιές δεν ήταν ό,τι καλύτερο, να ξέρετε».
Κι όμως οι γονείς του βρέφους αφού συνελήφθησαν, αφέθηκαν ελεύθεροι, με προφορική εντολή εισαγγελέα.
Τη δικογραφία που σχηματίστηκε και αφορά το αδίκημα της έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο και στρέφεται κατά του 36χρονου πατέρα και της 35χρονης μητέρας, τι να την κάνουμε; Οι Αρχές φαίνεται να ψάχνουν τους γονείς του μωρού που δεν εμφανίστηκαν για να απολογηθούν.
Για 20 λεπτά το απόγευμα της Κυριακής, ένας παιδίατρος, δυο ακόμη γιατροί και ένας νοσηλευτής, είχαν πέσει πάνω στο βρέφος προσπαθώντας να το επαναφέρουν. Μόλις διαπιστώθηκε ότι η μικρούλα είναι νεκρή, οι γιατροί ενημέρωσαν την αστυνομία για το περιστατικό. Θα (επι)ζήσουν τα τέσσερα αυτά παιδιά; Θα έχουν την τύχη του βρέφους στην Πάρο που ξεψύχισε μέσα στο αυτοκίνητο ενώ οι γονείς του βρίσκονταν στην παραλία;
Μήπως είναι καιρός να ξαναδούμε τι σημαίνει γονιός. Όχι ως τίτλος, αλλά ως ρόλος
Τι σημαίνει γονιός όχι ως βιολογική ιδιότητα, αλλά ως στάση ζωής. Είναι ευθύνη, είναι αφοσίωση, είναι καθημερινή υπενθύμιση ότι κάποιος εξαρτάται πλήρως από εσένα αλλά όχι μόνο για να τραφεί: για να υπάρξει, να αγαπηθεί, να νιώσει ασφάλεια.
Η γονεϊκότητα δεν είναι απλώς ο βιολογικός δεσμός με ένα παιδί. Έλα όμως που αυτή η θεμελιώδης αρχή μοιάζει να έχει διαβρωθεί από έναν νέο, επικίνδυνο ατομικισμό. Ο πατέρας, η μάνα που ξεχνά το παιδί του, που αφήνει το παιδί του να πλαντάξει σε ένα μπαλκόνι, δεν το κάνει γιατί του λείπει γνώση αλλά γιατί το παιδί δεν είναι στο κέντρο της ύπαρξής του.
Η γονεϊκότητα δεν είναι απλώς μια ιδιότητα, είναι δέσμευση, είναι το να χάνεις τον ύπνο σου, να αλλάζει πάνες όλη νύχτα, να σκουπίζεις μωρομάντγλα, να σηκώνεσαι από φόβο μήπως δεν αναπνέει το μωρό σου, να το ζυγίζεις να δεις αν πήρε εκατό γραμμάρια, να σκύβεις πάνω από το παιδί κι ας σε πουν υπερβολική, να είσαι εκεί, πάντα εκεί.
Κι όμως, όλο και πιο συχνά βλέπουμε το αντίθετο. Παιδιά να αφήνονται πίσω, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι οι γονείς; Κάπου αλλού. Ίσως κουρασμένοι, ίσως απελπισμένοι, ίσως απλώς απορροφημένοι στο εγώ τους, ίσως δεν ένιωσαν ποτέ γονείς.
Πότε η παρουσία έγινε βάρος; Πότε το είμαι γονιός μετατράπηκε στο θέλω χρόνο μόνο για μένα;
Πότε αρχίσαμε να θεωρούμε τα παιδιά μας εμπόδιο και όχι προτεραιότητα;
Αυτά τα μωρά δεν πέθαναν μόνο από παραμέληση, είχαν ήδη τραυματιστεί από την έλλειψη της αγκαλιάς, της προσοχής, της αγάπης, από τη βαθιά ανθρώπινη απουσία εκείνων που έπρεπε να είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή τους και προτίμησαν να τα βασανίσουν, να τα κακοποιήσουν, να τα αφήσουν να πεθάνουν.
Οι απώλειες αυτές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που αποθεώνει τις ευτυχισμένες εικόνες τάχα χαρούμενων οικογενειών στα social media και ξεχνά τις βασικές αρχές της φροντίδας, της ενσυναίσθησης, της ευθύνης.
Και να πούμε την αλήθεια, η γονεϊκότητα δεν είναι τέλεια κι ούτε είναι απλό να είσαι άυπνος με ένα βρέφος στο σπίτι. Είναι όμως αυτονόητο να αγαπάς το πλάσμα αυτό τόσο πολύ που να μη ξεχνάς ποτέ πόσο εξαρτάται από σένα για να ζήσει.
Κι εμείς που ζούμε δίπλα στα μωρά και στα παιδιά που υποφέρουν και σιωπούμε, ας αναρωτηθούμε:
«Τι σημαίνει το να είμαι γονιός»;
Κι ας καλέσουμε την αστυνομία, τον εισαγγελέα και τον θεό τον ίδιο εκεί που χρειάζεται. Κι ας έχουμε κάνει λάθη, κι ας έχουμε παρανοήσει.
Γιατί αν κάνουμε πως δεν ακούμε, τότε τα κλάματα θα συνεχίσουν να ηχούν μέσα μας. και δεν θα μας αφήσουν ποτέ να ησυχάσουμε.
Για αναφορές περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων, κάνε αναφορά( σύμφωνα με το astynomia.gr:
– στην Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής – Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής (ΓΑΔΑ): Λεωφ. Αλεξάνδρας 173, τηλ. 210 6476370, email: ypa.daa@hellenicpolice.gr
– στην Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης: Μοναστηρίου 326, τηλ. 2310 388456.
– στις κατά τόπους Υπηρεσίες Ασφάλειας των Νομών των υπόλοιπων Υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας.
Για αναφορές περιστατικών διαδικτυακής παρενόχλησης – παιδοφιλίας ή πορνογραφίας ανηλίκων, μπορείτε να επικοινωνείτε με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στα ακολούθα στοιχεία επικοινωνίας: Τηλεφωνικά: 11188
Πού αλλού:
Στον Συνήγορο του Πολίτη – Κύκλο Δικαιωμάτων του Παιδιού, https://www.synigoros.gr/el/anafora/ipovoli-anaforas και στα τηλέφωνα 213 1306703 – 213 1306605
Στο Χαμόγελο του Παιδιού, είτε ηλεκτρονικά (https://www.hamogelo.gr/gr/el/paidia-thimata-vias:cyber-tipline-report/) είτε καλώντας στο 1056.
Bloggers
