Irene: Το Hthes ανοίγει το ελληνικό της κεφάλαιο με RnB attitude & αλήθεια που δεν χωρά σε αλγόριθμο

Η Irene Parginos είναι μια καλλιτέχνιδα που σμιλεύει την ταυτότητά της ανάμεσα σε ήχους που φλερτάρουν με την RnB των ’00s, τη soul των ’70s και τη σύγχρονη pop συνείδηση που δοκιμάζει τα όριά της σε μια εποχή αλγοριθμικής υπεροπλίας. Από το πρώτο της δισκογραφικό βήμα με το Time2Love, όπου υπηρέτησε την καθαρή σύνθεση από το μηδέν, μέχρι τις συνεργασίες της με ονόματα που διαμόρφωσαν τον ήχο της, η πορεία της μοιάζει με μωσαϊκό: κάθε κομμάτι μια διαφορετική φάση, κάθε beat μια συνειδητοποίηση. Η ίδια δεν περιγράφει τη διαδρομή της ως κατάκτηση εμπορικών σταθμών, αλλά ως συνεχή μεταμόρφωση μέσα από τη μουσική μια διαρκή αναμέτρηση με την ευαλωτότητα, τον πόνο, την αλήθεια και τη στιγμή που μεταφράζεται σε ήχο.

Το κομμάτι λειτουργεί σαν εξομολόγηση με RnB attitude, αποκαλύπτοντας πλευρές της αισθησιακής της ταυτότητας που μέχρι τώρα έμεναν κρυμμένες. Πρόκειται για μια βαθύτερη υπαρξιακή τομή, μια φιλοσοφική δήλωση ότι η αλήθεια αξίζει να ειπωθεί εκεί που δεν μπορεί να κρυφτεί. Στην ίδια γραμμή σκέψης κινείται και το αγαπημένο της απόφθεγμα του Dogen: «Η αληθινή σοφία που φέρνει την ολοκλήρωση προέρχεται από την εσωτερική μας φωνή, όχι από τις εξωτερικές επιρροές».

Για την Irene, η ακεραιότητα είναι το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό, η υπομονή το ζητούμενο. Παλεύει με τον φόβο της απώλειας, απεχθάνεται τη βία, δεν αντέχει την ποζεριά και την αδικία. Επαναλαμβάνει συχνά «I live life» και καταλήγει με το πιο απλό, αλλά ίσως και το πιο ισχυρό μήνυμα: «Η συνέπεια νικάει το τέλειο». Έχοντας ως στάση ζωής το «Δεν σκέφτομαι το αύριο», ίσως τη συναντήσεις να πίνει τον black coffee της στα Εξάρχεια, ντυμένη μινιμαλιστικά με αισθητική 00s και επιρροές black & Japanese.

Αλήθεια, τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για εκείνη;

Irene, από το Time 2 Love και τις σημαντικές συνεργασίες με σπουδαία ονόματα μέχρι σήμερα, τι πιστεύετε ότι έχετε κατακτήσει ως καλλιτέχνιδα; Η διαδρομή σας είναι μια ιστορία επιτυχημένων τραγουδιών ή μια ακολουθία σταθμών που σας βοήθησαν να ανακαλύψετε ποια θέλετε πραγματικά να είστε; Ποια είστε;

Μόλις ρώτησα ένα πολύ δικό μου άτομο και μου είπε το εξής:

«Σε αγαπάς, πολεμάς για τα θέλω σου, είσαι workaholic χωρίς όμως να αμελείς την προσωπική σου ηρεμία, ξέρεις να απολαμβάνεις τη ζωή σου και είσαι στήριγμα για τους ανθρώπους που αγαπάς και έχεις επιλέξει να έχεις κοντά σου. Τα αρνητικά σου είναι ότι δεν πιστεύεις τίποτα αν δεν το δεις με τα μάτια σου, είσαι ξεροκέφαλη γιατί δεν ακούς κανέναν, είσαι control freak και συχνά αρκετά νευρική».

Η αλήθεια είναι πως εγώ δυσκολεύομαι να περιγράψω τον εαυτό μου γιατί έρχονται στο μυαλό πολλές λέξεις και δεν ξέρω ποια θέλω να μπει πρώτη. Σε κάποιον που δε με γνωρίζει, σίγουρα θα έλεγα πως αγαπώ τις τέχνες και τη μουσική, είμαι ευαίσθητη και πολύ εσωστρεφής -ενώ δείχνω το αντίθετο. Μου αρέσει ο χειμώνας και το να βρίσκω τα σημεία ηρεμίας μου και να δημιουργώ μέσα από αυτά.

Το Time2Love για εμένα ήταν η καλύτερη αρχή που θα μπορούσα να κάνω δισκογραφικά για να συστηθώ στο κοινό. Αγάπησα πολύ αυτόν τον δίσκο γιατί δημιουργήσαμε τα πάντα από την αρχή, τα beats, τα σημεία εκκίνησης. Θέλαμε να επικεντρωθούμε στην καθαρή σύνθεση τραγουδιών από το σημείο μηδέν. Προσωπικά, αισθάνομαι πως μέσω της μουσικής συνεχώς μεταμορφώνομαι. Προχωράω, βιώνω, εμπνέομαι. Όταν ακούω κομμάτια όπως το "Try Harder" ξαναζώ το πού ακριβώς βρισκόμουν συναισθηματικά τότε. Υπάρχει ο πόνος, υπάρχει και η συνειδητοποίηση. Έτσι θα το περιέγραφα. Η μουσική μου πορεία μέχρι τώρα και οι εναλλαγές της αντανακλούν στιγμές συνειδητοποιήσεων και φωτίζουν ορισμένα μοτίβα στη ζωή μου. Δεν έχω πετύχει τίποτα πέρα από το να κάνω κάθε μέρα αυτό που αγαπώ στη ζωή μου.

Το Hthes, σε παραγωγή Big Nik & Tony Fragment, είναι το πρώτο σας ελληνόφωνο τραγούδι. Η καλλιτεχνική σας στροφή τη δεδομένη στιγμή είναι μια ανάγκη να εκφράσετε την αλήθεια σας στη γλώσσα που σας εκφράζει περισσότερο ή ένας τρόπος να δείτε μέχρι πού μπορεί να φτάσει η μουσική σας όταν σπάει τα όρια και τις ταυτότητες;

Θεωρώ πως όλο αυτό έγινε την ώρα που έπρεπε, όχι νωρίς, ούτε αργά. Το είχα πει πως θα κάνω ελληνικά όταν αισθανθώ πως έχω κάτι ουσιαστικό να δώσω σε αυτό το project. Είμαι πάλι εγώ που δημιουργώ μουσική σε διαφορετικές εποχές της ζωής μου. Μια νέα δουλειά στην οποία νιώθω πως δείχνω περισσότερες πτυχές από τον εαυτό μου, έχω απελευθερώσει την αισθησιακή μου πλευρά και δεν φοβάμαι να δείξω ποια είμαι, ίσως σε αυτό το κομμάτι κρυβόμουν κάπως και εγώ ίδια.

Έπαιξε μεγάλο ρόλο το να βρίσκομαι στο στούντιο με άτομα που καταλαβαίνουν και σέβονται την ευαλωτότητα του να κάνεις για πρώτη φορά ελληνικό στίχο.

Πριν κάποια χρόνια μου φαινόταν σαν challenge, ήμουν επιφυλακτική και ήθελα να παραμείνω αυθεντική. Στην πορεία συνειδητοποίησα πόσο γοητευτικό είναι το να εξερευνώ περισσότερα μουσικά elements και άρχισα να εμπιστεύομαι το γεγονός πως όταν βγαίνεις από το comfort zone σου αυτό ανταμείβεται. Αν δε βγεις, δεν εξελίσσεσαι από αυτό που είσαι ή από αυτό που νομίζεις πως είσαι. Όταν ένιωσα πως θέλω να το κάνω το έκανα, άρχισα να εξερευνώ αυτό το καινούργιο για εμένα κεφάλαιο.

Σίγουρα θέλω σε ό,τι κάνω να υπάρχει το πάθος της δημιουργίας, ότι είναι σε αυτά τα πλαίσια είναι δικό μου, το κάνω δικό μου. My world is my world.

Τι διαφορά έχουν για εσάς οι ελληνικοί στίχοι από τους αγγλικούς; Είναι απλώς ζήτημα γλώσσας ή πιστεύετε ότι κάθε γλώσσα φέρνει μαζί της άλλες ευθύνες, άλλες εικόνες και άλλους τρόπους να ειπωθεί η αλήθεια;

Πιστεύω πως είναι τελείως διαφορετική η φιλοσοφία και ο τρόπος έκφρασης ανάμεσα στα αγγλικά και στα ελληνικά. Αυτό που με περιόριζε στην αρχή στο να γράψω ελληνικό στίχο ήταν το πως θα μπορούσα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αφού μέχρι πριν λίγο καιρό ότι μου κατέβαινε στο μυαλό ήταν στα αγγλικά.

Πίστευα πως πρέπει να ωριμάσω αρκετά καλλιτεχνικά για να το κάνω, να γράψω ίσως βαρύγδουπα πράγματα. Στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς το αντίθετο αυτό που ήθελα, κυνηγούσα την αμεσότητα με το κοινό μέσω των στίχων μου. Τα ελληνικά κάνουν τα πράγματα πολύ πιο εύκολα και άμεσα εφόσον βρίσκομαι στην Ελλάδα.

Ας δανειστούμε έναν στίχο από το Hthes: αν εσείς μπορούσατε να διαλέξετε μία super δύναμη για να αντέξετε την ταχύτητα, τον θόρυβο και την αβεβαιότητα της εποχής μας, ποια θα ήταν;

Αυτό που θα πω δεν ανήκει στη λίστα με τις σούπερ δυνάμεις αλλά αν σκεφτείς για ένα λεπτό πόσο πιο εύκολη θα έκανε την καθημερινότητα, για εμένα είναι! Θα ήθελα να γίνω ένα άτομο που παίρνει ελαφριά τα πράγματα. Να μη δίνω τόση σημασία χωρίς όμως να είμαι κενή. Έχει να κάνει με τον τρόπο που ο καθένας μας εκφράζεται και δουλεύει τις σκέψεις του. Εγώ δεν ησυχάζω ποτέ και δεν ικανοποιούμαι, διαρκώς αναρωτιέμαι κι αυτό είναι κάπως εξουθενωτικό.

Η R&B των ’00s και η soul των ’70s μοιάζουν να επιστρέφουν από τα βινύλια στα TikTok edits. Πιστεύετε πως η γενιά σας ανακυκλώνει ή ξαναγράφει την ιστορία;

Στο συγκεκριμένο που περιγράφεις δεν βλέπω τίποτα αρνητικό. Είναι γεγονός πως η δική μου γενιά έχει επηρεαστεί πολύ από την μουσική άλλων δεκαετιών. Προσωπικά είμαι λάτρης των 80s, 90s, 00s. Τα βινύλια είναι ένα ακόμη πάθος μου και οι περισσότεροι λένε «καλά πλέον αυτά όλα τα ακούμε online, γιατί να αγοράσουμε δίσκους;».

Υπάρχει μια ρετρό γοητεία στο να ξέρεις πώς λειτουργούν, στο να ακούς τις μικροαυλακώσεις που περιέχουν ένα αποτύπωμα ηχογραφημένου ήχου. Καθώς περιστρέφεται ένας δίσκος βινυλίου, η βελόνα του πικάπ περνά μέσα από την αυλάκωση για να αναπαράγει τον ήχο που είναι γραμμένος στην επιφάνεια του δίσκου και σου σκάνε χίλιες αναμνήσεις στο μυαλό μέσα σε μισό λεπτό από clubs που έχεις χορέψει αυτή τα τραγούδια, από κλάματα, από αφιερώσεις και εξομολογήσεις.

Όσον αφορά τα tik tok edits είναι απλώς μία διαδικασία που δίνει τη δυνατότητα να περάσει όλο αυτό και στην νεότερη γενιά που είναι κυρίως η γενιά που ασχολείται με το tik tok- πιο επεξεργασμένο για τα δικά τους ακούσματα. Αλλά αυτό είναι win- win γιατί ανοίγει μια μεγάλη βεντάλια και πολλά από αυτά τα παιδιά θα ψάξουν να βρουν τα originals πέρα από αυτό που τους πετάγεται στα socials. Αναμειγνύονται οι ηλικίες και ο καιρός φυσικά θα δείξει αν αυτή είναι μία μόδα που θα περάσει ή θα μείνει.

Against The Old Times, στα social, ένα τραγούδι μπορεί να γίνει viral μέσα σε 24 ώρες. Είναι αυτό η «εκδίκηση» της μουσικής βιομηχανίας απέναντι σε ιερά τοτέμ των δισκογραφικών ή απλώς μια νέα μορφή εξουσίας;

Είναι πιο σύνθετο. Πριν από κάποια χρόνια η πρόσβαση στην αγορά περνούσε αποκλειστικά από labels. Σήμερα, ένας ανεξάρτητος καλλιτέχνης μπορεί να διανείμει απευθείας στις πλατφόρμες και αν βρει κοινό, να το φτάσει πολύ ψηλά χωρίς την «ιερατική» έγκριση των δισκογραφικών. Όμως, η εξουσία δεν εξαφανίζεται, απλώς αλλάζει χέρια.

Τη θέση των δισκογραφικών έχουν πάρει οι αλγόριθμοι και οι πλατφόρμες. Αυτές αποφασίζουν τι θα προωθηθεί, ποιο trend θα γίνει viral, και με ποιον τρόπο θα αμειφθεί (αν θα αμειφθεί επαρκώς) ο δημιουργός. Έτσι, αντί για gatekeepers δισκογραφικών έχουμε gatekeepers των social media. Η ίδια η δημιουργία βρίσκει διόδους έξω από το τοτέμ των δισκογραφικών. Αλλά επειδή η νέα εξουσία είναι πιο διάχυτη, λιγότερο ορατή και βασίζεται σε data η ελευθερία του καλλιτέχνη είναι σχετική.

Από εκεί και πέρα στο μυαλό μου όταν μιλάμε για hit τα πράγματα είναι πιο εφήμερα, άρα η αξία μετατοπίζεται από την «αιώνια δισκογραφία» σε κάτι στιγμιαίο. Άρα εκδίκηση όχι. Ίσως πρόκειται για μια μετατόπιση εξουσίας από τις κλασικές εταιρείες στις πλατφόρμες, με ενδιάμεσο «όχημα» το κοινό, που μπορεί να αποθεώσει ή να ξεχάσει κάτι σε μια μέρα.

Οι επιρροές σας από καλλιτέχνιδες όπως η Aretha Franklin, η Whitney Houston, η Brandy και η Lauryn Hill είναι γνωστές. Πιστεύετε ότι το δικό τους μήνυμα και η στάση τους θα είχαν την ίδια δύναμη αν ξεκινούσαν σήμερα, σε μια εποχή socialmedia και αλγορίθμων;

Οι καλλιτέχνιδες αυτές δεν ήταν μόνο φωνές αλλά και στάσεις ζωής. Η δύναμή τους ήταν ότι εξέφρασαν αυθεντικότητα και συναίσθημα σε μια εποχή που η μουσική βιομηχανία λειτουργούσε διαφορετικά: τα albums, τα live, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ήταν τα κύρια κανάλια. Αν ξεκινούσαν σήμερα, το περιβάλλον θα ήταν πολύ διαφορετικό, το "viral" μετράει περισσότερο από την καλλιτεχνική ουσία. Ίσως να μην έπαιρναν άμεσα τον ίδιο χώρο όσο κάποιοι καλλιτέχνες που χτίζουν persona γύρω από trends. Η Hill, για παράδειγμα, εξέφραζε κοινωνική συνείδηση, αμφισβήτηση. Σήμερα υπάρχει δίψα για τέτοιες φωνές, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να «θαφτούν» μέσα στον θόρυβο των social.

Υπάρχει ένα beef: Αυθεντικότητα vs branding. Οι πλατφόρμες απαιτούν συνεχή παρουσία, «προσωπικό brand». Οι καλλιτέχνιδες αυτές όμως είχαν μια καλλιτεχνική αυθεντία που δύσκολα δεν θα αναγνώριζε το κοινό, ακόμα κι αν έπαιρνε περισσότερο χρόνο. Αυτό που θέλω να πιστεύω είναι πως η φωνή, η αλήθεια και το συναίσθημα είναι πράγματα που ξεπερνούν τον αλγόριθμο. Πιθανότατα θα έβρισκαν τον δρόμο τους, και μάλιστα θα ενέπνεαν καινούριες γενιές καλλιτεχνών με ακόμα πιο άμεσο τρόπο.

Οι μουσικές σας σπουδές περιλαμβάνουν και όπερα ως λυρική σοπράνο. Πιστεύετε ότι η πειθαρχία και η τεχνική που αποκτήσατε μέσω των σημαντικών σπουδών σας, εκτός από τον ήχο, μπορούν να συμβαδίσουν και με την αλήτικη ελευθερία που ζητάει η τέχνη ή κάποια στιγμή η μουσική πρέπει να αποτινάξει τους κανόνες για να βρει τη δική της αλήθεια;

Πόσο μακριά είμαι πια από αυτό! Ναι είμαι λυρική σοπράνο και όπως κάθε κλασικός ερμηνευτής εκπαιδεύτηκα σε ένα αυστηρό πλαίσιο. Υπάρχουν πολλά πράγματα που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό στο τραγούδι απ’ το να κρατάς τον εαυτό σου υγιή και πειθαρχημένο- τεχνική αναπνοής, τοποθέτηση της φωνής σου, καθαρότητα, έκταση, έλεγχος. Δεν με περιόρισε ποτέ αυτή η πειθαρχία, στην πραγματικότητα για εμένα ήταν το θεμέλιο, γι’ αυτό μας διδάσκεται. Σε καμία περίοδο της ζωής μου δεν με δυσκόλεψε αυτό στο να αποτυπώσω την προσωπική μου αλήθεια στην τέχνη μου και στις καλές φάσεις της ζωής μου η τεχνική είναι εκεί σαν «δεύτερη φύση μου».

Έτσι κι αλλιώς δεν αισθάνομαι μονοδιάστατη. Νιώθω ελεύθερη, επαναστάτρια και ταυτόχρονα κάποιες φορές νιώθω πως δεν θέλω να βγω με τίποτα από τα κουτάκια μου.

Η ελευθερία έρχεται όταν η τεχνική παύει να είναι «αλυσίδα» και γίνεται μέσο έκφρασης. Η μουσική δεν χρειάζεται να αποτινάξει τους τεχνικούς/ θεωρητικούς της κανόνες για να είναι real και ωμή, χρειάζεται ο καλλιτέχνης να βρει την ισορροπία στο πότε να τους υπηρετεί και στο πότε να τους υπερβαίνει.

Η AI γράφει ήδη μουσική. Το θεωρείτε απειλή για τους καλλιτέχνες ή μήπως η τεχνολογία μάς αναγκάζει να γίνουμε ακόμα πιο αληθινοί -και ενδεχομένως να κάνουμε λάθη- για να ξεχωρίσουμε;

Δεν είναι άσπρο μαύρο, έτσι προσπαθώ να κοιτάζω γενικά τα πράγματα. Μας δίνονται κάποια εργαλεία, από εκεί και πέρα είναι στο δικό μας χέρι η διαχείριση τους. Δεν ξέρω πως νιώθω για αυτό, ακόμη μέσα μου αμφιταλαντεύομαι.

Με σοκάρει σε μεγάλο βαθμό το γεγονός πως πολλοί καλλιτέχνες που ζούσαν από «παραγγελίες» μπορεί να δουν τη ζήτηση να μειώνεται. Άρα ναι, υπάρχει μια οικονομική και επαγγελματική απειλή.

Από την άλλη όμως, η τέχνη δεν είναι μόνο ένα προϊόν, είναι και προσωπικό στίγμα, συγκίνηση, ακόμα και το λάθος, είναι αυτά που κάνουν τον ακροατή να νιώσει ότι συνδέεται με έναν πραγματικό καλλιτέχνη. Η AI δεν μπορεί να κουβαλήσει μια ζωή πίσω από τη μουσική. Ίσως αυτό να μας «αναγκάσει» να γίνουμε πιο ειλικρινείς, τολμηροί και αυθεντικοί, να μην υπάρχει άγχος μόνο για τα τεχνικά άρτια κομμάτια ενός project, αλλά και προσωπικότητα πίσω από αυτό. Το βάθος του ανθρώπινου βιώματος δεν μπορεί εύκολα να το φτάσει κάτι και καλό θα ήταν και το κοινό να στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνση.

Έχετε ζήσει σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Αθήνα. Τι έχει το ελληνικό κοινό που δεν θα καταλάβει ποτέ κανένα WestVillage;

Έχω παίξει λίγα live Νέα Υόρκη, περισσότερα στο Λονδίνο. Είναι ψαγμένο κοινό, ξέρουν τι ακούνε και κρατάνε απόσταση. Θα σε κοιτάξουν, θα σε κρίνουν, θα σε εκτιμήσουν και υπάρχει ένα όριο.

Στην Αθήνα ο κόσμος δεν έρχεται για να σε «δει», έρχεται για να μπει μέσα στο πράγμα μαζί σου. Θα τραγουδήσει πιο δυνατά από σένα, θα σου φωνάξει, θα σε διορθώσει. Είναι ωμό, είναι ζωντανό, δεν υπάρχει φίλτρο. Εδώ σε ρουφάει το κοινό, γίνεσαι ένα μαζί του, είτε το θες είτε όχι.

Σας έχουν πει να αλλάξετε εμφάνιση, ήχο, εικόνα για να «χωρέσετε»; Πόσο αντέχετε να λέτε όχι πριν το όχι γίνει η ίδια σας η ταυτότητα;

Ναι, έχει συμβεί, στην Ελλάδα από μια πασίγνωστη μουσική εταιρεία.

Προσπαθούσα πάντα σε τέτοιες φάσεις να επικαλούμαι τη λογική μου και συνειδητοποίησα πως προσπαθώ να μπω σε έναν χώρο που είναι αρκετά κλειστός και εμμονικός με συγκεκριμένα πρότυπα για την χώρα μας. Άκουσα από άτομα «μπορείς να χάσεις λίγα κιλά;», «μήπως να ντυθείς διαφορετικά;», «θα ήταν καλύτερα αν το κομμάτι σου ακούγονταν λίγο πιο εμπορικό». Στην ουσία ζητούν να θυσιάσεις κομμάτια της προσωπικότητάς σου και το πιο σημαντικό επειδή το θέλουν εκείνοι, όχι εσύ. Και εκεί σε χτυπάει η λογική.

Είναι μια συνεχής μάχη. Έχω αλλάξει και θα συνεχίσω να αλλάζω στα πλαίσια της εξέλιξης και επειδή είναι δική μου επιθυμία και επιλογή. Στην αρχή, το «όχι» σκεφτόμουν πως μπορεί να με έκανε να νιώσω αποκομμένη. Όσο περισσότερο όμως το επαναλαμβάνω, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Το «όχι» σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι άρνηση, γίνεται δήλωση ύπαρξης. Σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι το κοινό που εκτιμά τη δουλειά σου είναι εκεί για αυτό που πραγματικά είσαι, όχι για αυτό που θα μπορούσες να γίνεις αν προσπαθούσες να «ταιριάξεις».

Υπάρχει σήμερα χώρος για καλλιτέχνες που δεν παίζουν το παιχνίδι της υπερ-έκθεσης στα social ή η σιωπή μοιάζει πια με εμπορική αυτοκτονία;

Αυτό έχει να κάνει και με το κοινό στο οποίο θέλεις να απευθυνθείς.

Για το ευρύ κοινό σήμερα αν δεν παίζεις το παιχνίδι των social, βασικά δεν υπάρχεις. Σε ξεχνάνε. Ειλικρινά όμως ξέρω πως υπάρχει χώρος για καλλιτέχνες που δεν κάνουν όλο αυτό το hype. Απλώς είναι πιο niche, πιο underground – κοινότητες που ψάχνουν ουσία και όχι viral στιγμές.

Η σιωπή; Ρίσκο ναι, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να σε κάνει πιο ενδιαφέρων. Όμως δεν θα πουλήσεις την ψυχή σου για likes. Στην ουσία, δεν είναι η σιωπή το πρόβλημα, είναι αν εξαρτιέσαι από το σύστημα που μετράει μόνο την προβολή.

Η R&B κουβαλά πάντα κάτι από εξομολόγηση και μικρή επανάσταση μαζί. Πώς το μεταφέρετε αυτό σε μια Αθήνα που μοιάζει ακόμα εγκλωβισμένη ανάμεσα στη νύχτα των μπουζουκιών και στη δίψα για νέους ήχους;

Νιώθω αυτό που λες 100%! Αλλά ας μην τα παραλέμε. Η Αθήνα δεν είναι κατά βάση κολλημένη πια στη νύχτα των μπουζουκιών. Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κοινού που ταυτόχρονα ψάχνει κάτι που να τους χτυπά την ψυχή διαφορετικά. Εγώ φέρνω RnB σαν να γράφω diaryαπλά με beats. Οι στίχοι μου είναι σαν εξομολόγηση με attitude, θέλω αυτός που θα τους ακούσει να νιώσει, να εκφραστεί, να ταυτιστεί. Κι όσο για τους ήχους, φέρνω μέσα hip-hop vibe, soul, street. Η Αθήνα είναι πιο ζωντανή, πιο "awake" αλλά με το δικό της στυλ.

Αν το Hthes ήταν graffiti σε έναν τοίχο της πόλης, τι θα επεξηγούσε με μεγάλα γράμματα;

Πως ο έρωτας είναι μια συνεχής απειλή που είναι στο χέρι σου να μην της αφήσεις χώρο να επιδράσει πάνω σου, αλλά σχεδόν ποτέ δεν το κάνεις. Και ναι, θα ήθελα πολύ να το δω σε graffiti!

Ποια είναι η πιο επικίνδυνη λέξη σήμερα για έναν νέο καλλιτέχνη: «viral», «hit» ή «διαχρονικότητα»;

Για μένα, η πιο επικίνδυνη λέξη σήμερα είναι viral. Το τρεντ που θα εκτοξεύσει, αλλά αυτό σε κάνει να χάνεις εσένα, το vibe σου. Ένα hit; Καλό για boost, αλλά υπάρχει η παγίδα του ότι μετά θα περιμένουν να κάνεις το ίδιο ξανά και ξανά και ποιος αντέχει αυτό το στενό πλαίσιο;

Η διαχρονικότητα. Αυτή είναι η μαγεία. Δεν είναι γρήγορο, δεν γίνεται overnight, αλλά αν φτιάξεις κάτι που μιλάει για σένα και όχι για τάσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ακολουθείς την εποχή σου τότε μένει.

Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από αλγορίθμους και δεδομένα, πού πιστεύετε ότι βρίσκει χώρο αλήθεια του καλλιτέχνη; Υπάρχει κάποιος στίχος σας με τον οποίο θα θέλατε να μας απαντήσετε την ερώτηση;

"There’s a truth I need to know, there’s a love I’ve come to grow with my heart, my flesh and flow".

H αλήθεια δεν χωράει σε στατιστικά. Είναι σαν ένα φως που διεισδύει μέσα από ρωγμές. Ο χώρος της αλήθειας μου είναι οι στιγμές που δημιουργώ χωρίς να σκέφτομαι αν θα «αντικατοπτριστεί» αυτό σε δεδομένα. Οι παύσεις μου, οι σιωπές μου, οι ατέλειες. Η αλήθεια μου έτσι κι αλλιώς δεν ζητά αποδοχή· ζητά να αναπνεύσει.

Στην πιο κλισέ ερώτηση όλων των εποχών, αναφορικά με το ποια είναι τα σχέδιά σας προσεχώς, ποια είναι εκείνα που θα θέλατε να μοιραστείτε;

Θα ακολουθήσει μια σειρά από singles, με ελληνικό στοίχο και στα σχέδια μου είναι ένα EP, το πρώτο μου ελληνόφωνο. Μέσα σε αυτά υπάρχουν πολύ ωραίες συνεργασίες και θεωρώ πως θα είναι μια έκπληξη για το κοινό που με παρακολουθεί ήδη γιατί θα είναι ένα project πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα.

Ιrene, στο τέλος της μέρας, αν έπρεπε να διαλέξετε: λιγότερη φήμη αλλά απόλυτη ελευθερία ή τεράστια επιτυχία με συμβιβασμούς;

Η φήμη κάνει τη δουλειά της για να φτάσουν οι στίχοι μου πιο μακριά, να αφήσω το σημάδι μου. Η φήμη φέρνει resourches για να φτιάξω πράγματα που μόνο με ελευθερία δεν θα μπορούσα. Το τέλειο για εμένα θα ήταν φήμη αλλά με τους δικούς μου όρους. Δεν έχω όμως ιδιαίτερο κόλλημα με την επιτυχία γι’ αυτό θα διάλεγα μάλλον το πρώτο. Πρέπει με κάποιο τρόπο να μας ενδιαφέρει και το να διαφυλάξουμε την προσωπικότητα μας και τον πυρήνα μας σε έναν βαθμό.

Photo Credits: Κatya Μolchan