Πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή για κάποιους ανθρώπους…

Κι όμως. Σήμερα κλαίω από την ώρα που έμαθα ότι έφυγε η Σιμόνα. Κλαίω για το οκτάχρονο κοριτσάκι που έφυγε τόσο βάναυσα εγκλωβισμένο ανάμεσα σε δυο βαριές καγκελόπορτες, αβοήθητο και παραμελημένο… Και κάθε φορά σκέφτομαι το ίδιο: Πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή για κάποιους ανθρώπους. Όχι με τη γραφική έννοια «πόσο άδικη είναι η κοινωνία» που βολεύει τους «μη βολεμένους» που πάντα ψάχνουν μια δικαιολογία για τη μίζερη ζωή τους ρίχνοντας πάντα τις ευθύνες στους άλλους, αλλά με την ουσιαστική… Και τότε με παίρνει από κάτω. Γιατί ξέρω ότι δε μπορώ μόνη μου να αλλάξω τον κόσμο. Κι αυτό με σκοτώνει.

Ήταν 10 Μαΐου του 2011 όταν ο Μανώλης Καντάρης, σύζυγος της Σιμόνας, κατέβαινε από την πολυκατοικία που έμεναν, στη διασταύρωση των οδών Ηπείρου και Φυλής στην Αθήνα κατευθυνόμενος προς το πάρκινγκ που είχε αφήσει το αυτοκίνητό του.

Χαρούμενος και συγκινημένος, ετοιμαζόταν να συνοδεύσει τη σύζυγό του στο μαιευτήριο για να γεννήσει το δεύτερο παιδί τους, κρατώντας την κάμερα με την οποία είχε σκοπό να απαθανατίσει το νεογέννητο. Τρεις αλλοδαποί τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ προκειμένου να κλέψουν τη βιντεοκάμερα λίγα λεπτά πριν από τον ερχομό του παιδιού του.

Του παιδιού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του. Που δεν έχει καμία ανάμνηση από τον μπαμπα του. Η Σιμόνα έγινε σε ένα βράδυ μάνα και πατέρας μαζί. Ασπίδα για τα παιδιά της. Δυστυχώς αυτή η γυναίκα έφυγε χθες χάνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, αφήνοντας πίσω δυο ανήλικα παιδιά ορφανά κι από μαμά και από μπαμπά.

Σκεφτομαι τις τελευταίες στιγμές της και ανατριχιάζω. Τι να ένιωθε; Τι να σκεφτόταν; Πώς μπορεί να φύγει γαλήνια μια μάνα όταν σκέφτεται ότι τα παιδιά θα μείνουν μόνα να επιβιώσουν σε έναν σκληρό κόσμο; Πόσο δύσκολος ακόμα και ο θάνατος μπροστά στη σκέψη των ανυπεράσπιστων παιδιών που θα πρέπει να ζήσουν χωρίς τη μητρική στοργή, το χάδι και το πέπλο προστασίας…

Σκέφτομαι και τα παιδιά. Ειδικά το μικρό της. Δέκα ετών σήμερα… Δε γνώρισε μπαμπά και σήμερα έχασε τη μαμά του. Δεν είναι σκληρή η ζωή; Είναι. Και κάποιες φορές μας δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο. Μας πληγώνει. Μας στιγματίζει. Μας φέρεται άσχημα και άκαρδα…

Από τη μέρα που έγινα μητέρα ένας φόβος τρώει τα σώθηκα μου. Μη πεθάνω πριν ενηλικιωθούν τα παιδιά μου. «Ας ζήσω Θεέ μου για να τα δω να μεγαλώνουν, να τα προστατεύω, να τα αγκαλιάζω, να τα θωρακίσω! Ας ζήσω Θεέ μου για να μη κάνει κάποιος κακό στα παιδάκια μου…».

Πονάω και θλίβομαι για τον άδικο θάνατο της μικρούλας στο Κερατσίνι που σφηνώθηκε σε μεταλλική πόρτα βάρους μισού τόνου. Επί 20 λεπτά το κοριτσάκι πάλευε για να αναπνεύσει. Ωστόσο κανείς δεν την βοήθησε. Σε βίντεο που δημοσιοποιήθηκε φαίνονται υπάλληλοι της εταιρίας οι οποίοι αντί να πράξουν τα αυτονόητα, κοιτάνε απλά το στριμωγμένο παιδί που δείχνει να έχει χάσει τις αισθήσεις του χωρίς να φωνάζουν βοήθεια ή ασθενοφόρο. Λίγο αργότερα η πόρτα ανοίγει και η οκτάχρονη πέφτει στο έδαφος. Το παιδί κατέληξε από εσωτερική αιμορραγία. Κάποιοι φαίνονται να το κλοτσούν για να επιβεβαιώσουν τον θάνατό του. Τρομάζω στην ιδέα ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσά μας. Σκίζεται η καρδιά μου στα δυο στη σκέψη ότι μπορεί αυτό το παιδί σήμερα να ζούσε αν κάποιος το είχε βοηθήσει. Εύχομαι κανένας άνθρωπος στον κόσμο να μη νιώσει τον πόνο των γονιών της που μπορεί να δουν αυτό το αποκαρδιωτικό βίντεο. Αναρωτιέμαι ποιες μάνες γεννούν τέτοιους ανθρώπους. Τόσο ψυχρούς, τόσο αδιάφορους. Πώς γίνεται να βλέπεις ένα παιδί χωρίς αισθήσεις και να μη προσπαθείς να το βοηθήσεις να ζήσει; Πώς;;;

Ξέρω… σήμερα δεν ήμουν ευχάριστη. Όμως οι σκέψεις μου όλη μέρα μου μαύρισαν την ψυχή.

Εύχομαι να έρθουν καλύτερες μέρες και να έχουμε να συζητάμε πιο όμορφα και ευχάριστα πράγματα…

Καλή σας μέρα. Με αγάπη και ανθρωπιά.