Πόσο «θετικός» μπορείς να είσαι αυτές τις μέρες; Τι πάει τόσο λάθος στην ανθρωπότητα;
Πίστευα δυνατά ότι την είχα γλιτώσει. Ότι δε θα με πρόδιδε το dna της superwoman που νόμιζα ότι έχω. Έλεγα στον εαυτό μου «Καμπούρη, τα καταφέρνεις πάντα και βγαίνεις αλώβητη…». Όλοι κολλούσαν γύρω μου κορονοϊό εκτός από εμένα.
Τελικά την πάτησα κι εγώ. Και το κακό είναι πώς νόμιζα πως την πάτησα εκ των έσω, δηλαδή από τη μικρή μου κόρη. Αυτό το παιδί ό,τι κυκλοφορεί στον παιδικό σταθμό το τσιμπάει πρώτο! Και μάντεψε: Αμέσως με κολλάει κι εμένα! Βέβαια το πώς γίνεται να κολλάω μόνο εγώ από τη Χριστίνα και σπανιότατα ο Βαγγέλης και η Ελενα, δεν ξέρω αν έχει επιστημονική εξήγηση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τελικα το μοριακό τεστ της Χριστίνας ήταν αρνητικό ενώ το δικό μου rapid θετικότατο… Και το πιο αστείο ήταν ότι ενώ πίστευα με το πρώτο λανθασμένο self test της Χριστίνας ότι έχει κολλήσει κι αυτή, και κοιμόμασταν μαζί αγκαλιά απομονωμένες από τον Βαγγέλη και την Ελενα, τελικά έκανα λάθος. Το παιδί όχι μόνο δεν ήταν άρρωστο, αλλά θα τρελαθώ αν την έχω κολλήσει εξαιτίας του «χαλασμένου» πρώτου self test που της έκανα στο σπίτι.
Τώρα μεταφέρθηκε κι αυτή στον νότιο τομέα του σπιτιού αφήνοντάς με μόνη να απολαμβάνω τον βόρειο. Ουφ, καλή η μοναξιά αλλά δεν παλεύεται για πολύ. Ειδικά όταν είσαι άρρωστος.
Το προχθεσινό θετικό τεστ μου έκοψε τα φτερά. Αν και για έναν περίεργο λόγο πίστευα ότι έχω κορονοϊό, μέσα μου ήλπιζα ότι έχω κάνει λάθος εκτίμηση κι ότι απλώς έχω ένα μικρό συνάχι.
Τελικά δεν είμαι ούτε superwoman, ούτε Wonder Woman, ούτε καμία σούπερ ηρωίδα. Είμαι η Δεσποινα από τον Άλιμο (κι όχι η Τζένη από το μπλοκ) και αρρώστησα. Τόσο απλά. Ευτυχώς όχι βαριά, αλλά θα έλεγα υποφερτά. Πονόλαιμος, καταρροή, κόπωση, πόνο στις αρθρώσεις και κακή ψυχολογία. Κι όταν θέλω λίγο να με ανεβάσω λέω «ας είναι μόνο αυτά!».
Βέβαια καταλαβαίνετε πως για έναν ασθενοφοβικό άνθρωπο το να νοσεί από κορονοϊό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη φοβισμένη του ζωή. Το οξύμετρο είναι το νέο μου φετίχ… Μετράω το οξυγόνο μου κάθε 30 λεπτά. Το θερμόμετρο είναι η προέκταση του χεριού μου. Ο ψευδάργυρος και όλες οι απαραίτητες βιταμίνες είναι αμετακίνητοι συνοδοιπόροι στο… κομοδίνο μου. Γενικώς δε με λες και ψύχραιμη αλλά δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Θα περάσει κι αυτό και όλα θα πάνε καλά!
Πόσο θετική όμως μπορώ να είμαι αυτή την περίοδο εξαιρώντας τον κορονοϊό; Όσο αισιόδοξος τύπος κι αν θες να το παίξεις, δε μπορείς να σκεφτείς πράσινα λιβάδια, κόκκινες παπαρούνες και λαμπερούς ήλιους.
Γύρω μας συμβαίνει μια κοσμογονική τραγωδία που κανείς δεν περίμενε ότι θα συμβεί. Εκτός από σπαραξικάρδια είναι και σοκαριστικά αιφνίδια. Θα μου πεις «έτσι γίνονται οι πόλεμοι, έτσι είναι οι πόλεμοι» και θα σου πω ότι εγώ τους έχω δει μόνο σε βιβλία ιστορίας και ταινίες. Δε μπορώ να σκεφτώ και δε με νοιάζει κιόλας γιατί φτάσαμε ως εδώ. Δεν είμαι ούτε διεθνολόγος, ούτε πολιτικός αναλυτής. Με νοιάζει πολύ όμως ότι πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι στους δρόμους, παιδιά αποχωρίζονται γονείς και χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώνονται σε μια μέρα.
Είχα την τύχη να επισκεφτώ το Κίεβο ως ρεπόρτερ του Πρώτου Θέματος το 2005 για να καλύψω την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision.
Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτή την αναπάντεχα όμορφη πόλη με τις υπέροχες καστανιές κατά μήκος των δρόμων της. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτή τη στιγμή η Ουκρανία βομβαρδίζεται, γυναίκες και παιδιά φεύγουν από τη χώρα τους κατατρεγμένοι για να προστατευτούν; Πόλεμος στην Ευρώπη; Πόλεμος στον κόσμο; Με νεκρούς, γκρεμισμένα σπίτια, στρατιώτες που αναρωτιούνται «Για ποιον ρισκάρω τη ζωή μου; Τι κακό έκανα;». Γονείς που αποχωρίζονται παιδιά, μητέρες που αποχωρίζονται γιους χωρίς να ξέρουν αν θα τους ξαναδούν. Υπάρχει άραγε πιο μαρτυρικό συναίσθημα; Να αποχαιρετάς αυτόν που αγαπάς και να μην ξέρεις αν θα ξαναγυρίσει στο σπίτι; Θα υπάρχει σπίτι; Δεν με ενδιαφέρει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Με ενδιαφέρει όμως ως άνθρωπο και πολίτη αυτού του κόσμου το γεγονός ότι μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί κι απλώς μέσα σε λίγες ώρες να χάσεις τη χώρα σου, την πατρίδα σου, τη ζωή σου! Γιατί; Για ποιον;
Είδα μια μαμά γεμάτη από τα αίματα του παιδιού της να κλαίει κρατώντας το στόμα της έξω από ένα ασθενοφόρο. Μέσα σε αυτό γιατροί να προσπαθούν μάταια να επαναφέρουν ένα εξάχρονο κορίτσι και να κλαίνε από απελπισία που δεν τα κατάφεραν. Γιατί; Γιατί να συμβεί αυτό;
Λίγο καιρό πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία συνέβη αυτό:
Η Μόνα Χεγινταρί ήταν μόνο 17 ετών.
Παντρεύτηκε με την βία στα 12 κάποιον που δεν αγάπησε (τι και πώς να αγαπήσει ένα παιδί;), κακοποιήθηκε, γέννησε και αποφάσισε να κυνηγήσει ένα καλύτερο αύριο. Διέφυγε στην Τουρκία, απ’ όπου την επέστρεψαν στην πατρίδα της επειδή ήταν ανήλικη. Την παρέδωσαν στον πατέρα της παρότι είχε εξηγήσει στις αρχές ότι κινδυνεύει η ζωή της. Ο πατέρας και ο αδερφός της, βοήθησαν τον σύζυγό της να τη σκοτώσει. Του την πήγαν στο σπίτι για λόγους τιμής. Εκείνος την αποκεφάλισε και περιπλανήθηκε στην πόλη με το κεφάλι της να κρέμεται από τα χέρια του. Είπε ότι το έκανε γιατί τον ατίμασε και γιατί τη ζήλεψε. Άλλωστε το Ισλάμ υπερασπίζεται τους ζηλόφθονους συζύγους αφού σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, η γυναίκα προκαλεί τη ζήλεια στον σύζυγό της με την άσεμνη και απρεπή συμπεριφορά της. Το 17χρονο κορίτσι απλά ήθελε να ζήσει. Αυτό ήταν το αμάρτημά της. Όπως επίσης το ότι γεννήθηκε στο Ιράν…
Δε μπορώ να φανταστώ πόσο πόνεσες… Πόσο τρόμαξες… Δε μπορώ να πιστέψω ότι κανείς δε σε βοήθησε να ξεφύγεις, δεν ξέρω πώς ένιωσες όταν ανακάλυψες ότι ο μπαμπάς σου σε εξαπάτησε για να σε παραδώσει στον δολοφόνο σου. Δεν ξέρω τίποτα από όλα αυτά, γιατί ο πόνος που πέρασες είναι κάτι πέρα από την ανθρώπινη ανοχή μου. Είναι κάτι που δεν έχει συμβεί με αυτή την αγριότητα στον δικό μου πολιτισμό και μου φαίνεται πρωτόγνωρο, είναι κάτι που δεν καθοδηγείται από την θρησκεία μου ως ποινή στην δική μου εθνικότητα, είναι κάτι που αδυνατώ να πιστέψω ότι συμβαίνει και είναι αποδεκτό από τον δικό σου πολιτισμό, είναι κάτι που αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν τιμωρείται γιατί «έτσι πρέπει να κάνουν οι άνδρες» που πιστεύουν στη δική σου θρησκεία.
Είχες ακόμα εφηβική ακμή, αλλά είχες ωριμάσει πριν την ώρα σου. Δεν το επέλεξες. Στο επέβαλλαν. Η κόρη μου είναι σχεδόν 11. Δε μπορώ να διανοηθώ πώς οι δικοί σου γονείς επέτρεψαν την σεξουαλική και ψυχολογική σου κακοποίηση στην πιο τρυφερή σου ηλικία. Στον δικό μου πολιτισμό οι άνθρωποι παντρεύονται από έρωτα και αγάπη. Τι λάθος έχει συμβεί στον δικό σας; Εσύ ένα μωρό, γέννησες ένα άλλο μωρό. Τι να έκανες, έπρεπε να γίνεις αποδεκτή από την κοινωνία. Μα εσύ έπρεπε να παίζεις με κούκλες. Τι περάσεις κοριτσάκι μου. Και δεν ήταν κανείς από τον δικό μου κόσμο να σε βοηθήσει…
FYI: Ο ιρανικός ποινικός κώδικας δεν καταδικάζει τα εγκλήματα τιμής. Κάθε χρόνο στο Ιράν δολοφονούνται 450 γυναίκες από άνδρες για λόγους τιμής.
Δεν ξέρω το άλλο να γράψω σήμερα. Θα είχα πολλά να πω αλλά δε θέλω να πω τίποτα…
Ούτε για τα 3 κοριτσάκια από την Πάτρα, ούτε για τις τελευταίες γυναικοκτονίες…
Θα μείνω σκεπασμένη στο κρεβάτι μου, θα πάρω όσα φάρμακα χρειάζεται για να γίνω γρήγορα καλά και απλά θα προσεύχομαι να βελτιωθεί η κατάσταση.
Σήμερα, τρίτη μέρα, αισθάνομαι αποδυναμωμένη, πονάει όλο μου το κορμί, ελάχιστα βγαίνει η φωνή μου και νιώθω βαριά και ανήμπορη.
Θα περάσει κι αυτό…
Καλή σας ημέρα όσο καλή κι αν μπορεί να είναι αυτή.
Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram.
Bloggers
