Μία εκδρομή, μία κοπέλα, μία μπύρα

Οδηγώ στην Κατεχάκη, Κυριακή πρωί, με κατεύθυνση τη Γλυφάδα. Ξαφνικά από το ραδιόφωνο βγαίνουν νότες από πιάνο και μια ανδρική φωνή, βελούδινη, που δεν αναγνωρίζω. Δυναμώνω την ένταση όταν ακούω το ρυθμό να γίνεται πιο έντονος και την Δήμητρα Γαλάνη να παίρνει τη σκυτάλη στο δεύτερο κουπλέ και κυριολεκτικά ανατριχιάζω. «Θέλω μια εκδρομή των μυστικών των φανερών και των χαμένων εαυτών…» την ακούω να τραγουδά μελωδικά και σκέφτομαι πόσο θέλω μία εκδρομή, σκέφτομαι γιατί δεν έχω ξανακούσει αυτό το τραγούδι, σκέφτομαι την τελευταία φορά που είδα από κοντά την Δήμητρα Γαλάνη να τραγουδά…

Πέρασαν δυο-τρεις μέρες νομίζω. Σπίτι και καθημερινή ρουτίνα, είμαι στην κουζίνα και μαγειρεύω. Ξαφνικά ακούω την ίδια εκείνη, ξεχωριστή, μελωδία να βγαίνει από την τηλεόραση. Τρέχω κυριολεκτικά στο σαλόνι. Και κάπως έτσι κάθομαι στο μπράτσο του καναπέ, παρατηρώ τη διαφήμιση της FIX και χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου.

Σηκώθηκα από το μπράτσο του καναπέ και ξαναγύρισα στην κουζίνα. Και συνέχισα να κάνω εικόνες και να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι πως είμαι ακόμα κορίτσι. Πως είμαι εκείνο το κορίτσι που στέκεται στην πρώτη γραμμή της συναυλίας και σαν άλλη γκρούπι θέλει να ρουφήξει κάθε δευτερόλεπτο μουσικής νότας. Το κορίτσι εκείνο που κουβαλάει το ψυγειάκι με τις μπύρες της παρέας. Είμαι εκείνο το κορίτσι που χορεύει στα πανηγύρια των νησιών και βρίσκει την ευκαιρία να πει ένα «στην υγεία μας» τσουγκρίζοντας το χαμηλό της ποτήρι με κάποιον που θα μπορούσε να είναι παππούς της, γιατί της τον θύμισε και της έχει πραγματικά λείψει. Είμαι το κορίτσι που πίνει την μπύρα στο χαμηλό ποτήρι, μερακλήδικα, σαν τον μπαμπά της. Και ναι, είμαι εκείνο το κορίτσι που στο πρώτο ραντεβού θα παραγγείλει μπύρα. Που θα ρωτήσει: «Από ελληνικές μπύρες τι έχετε;» και θα ζητήσει μια ΦΙΞ. Εκείνο το κορίτσι που τελευταία φορά είδε την Δήμητρα Γαλάνη να τραγουδά στη Μονή Πάου, σε ένα χωριό του Πηλίου, αγκαλιά με τον αγαπημένο της. «Πόσοι εαυτοί κρυμμένοι μέσα σου, θέλω να τους δω και να φιληθώ μαζί τους, να χαϊδέψω κάθε σου προφίλ, εσύ μετά, εσύ και πριν... Τ’ άλλο μισό για πάντα εσύ. Για πάντα εσύ» θα του τραγουδούσα τώρα. Αν μπορούσα. Το κορίτσι εκείνο που έσβηνε μέρες, περιμένοντας να πάρει εκείνος άδεια από το στρατό. Και που θα τις μετρούσε όλες ξανά, από την αρχή. Αν μπορούσε.

Πήρα στα χέρια μου το κινητό μου και σχημάτισα τον αριθμό του παππού μου. «Μου λείψατε» είπα. «Ανυπομονώ για το Πάσχα, εννοείται πως θα έρθω» και μόλις το είπα συνειδητοποίησα την ανάγκη για θαλπωρή, την ανάγκη της οικογένειας που καθημερινά ξεχνάμε, την ανάγκη να νιώσω και πάλι πως η ζωή είναι ωραία. Ξεκίνησα να τραγουδάω την «Εκδρομή», με άλλη διάθεση πια. «Να κλείσουμε εισιτήρια για το Δεκαπενταύγουστο στην Πάτμο» σκέφτηκα. «Θα πάρω την Χριστίνα, να της το θυμίσω, να έχει πανηγύρι, να χορέψουμε με τους ντόπιους, θα βάλω μια τέτοια φούστα, πρέπει να ψάξω, να βρω μία τέτοια φούστα». Έκανα μια στροφή και σκέφτηκα πως η ζωή έχει πολλές χαρούμενες στιγμές. Η ζωή είναι μια μικρή γιορτή.

Ναι, τελικά υπάρχουν τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με διαφημίσεις και αμέσως μόλις τα ακούμε μας παραπέμπουν σε συναισθήματα χαράς, αισιοδοξίας, ενθουσιασμού για τη ζωή. Και αυτή η διαφήμιση αντιπροσωπεύει την αγάπη, την οικογένεια, τον έρωτα, τη χαρά της ζωής, το γλέντι, τη γιορτή. «Σήκω να χορέψουμε μ’ ό,τι μπορείς…».