Πώς θα βιώσεις το πιο original καλοκαίρι στην πόλη

Αν μου έμαθε κάτι η προηγούμενη απασχόληση που είχα, είναι πως υπάρχει ένα μέρος στο οποίο κάποιος μπορεί να βιώσει την πιο original εκδοχή, αυτού που αποκαλούμε συνήθως «μύθος του ελληνικού καλοκαιριού»… Ναι, αυτό είναι χωρίς καμία αμφιβολία η Αθήνα.

Υποθέτω πως αν συγκαταλέγεσαι στους κατοίκους της, η παραπάνω παραδοχή ίσως σου φαίνεται κάπως παράδοξη, ωστόσο οφείλω να αναφέρω πως μιλάω εκ πείρας και έχω όλα τα επιχειρήματα που χρειάζεται για να σε πείσω πως ισχύει. Όταν όλοι οι υπόλοιποι μαζί με αυτούς και η παρέα μου, συρρέανε μιλιούνια στις προβλήτες του Πειραιά και… όπου φύγει φύγει για κάποιο νησί, εγώ συνέχιζα να παραμένω τυπική στο «nine to five» ωράριο και με το πέρας αυτού, να παριστάνω την… τουρίστρια, σε μία προσπάθεια να διασκεδάσω όσο καλύτερα μπορώ τον εαυτό και τη μοναξιά μου σε μία κυριολεκτικά άδεια από ανθρώπους και αυτοκίνητα Αθήνα. Και ξέρεις κάτι; Οι απίστευτες ιστορίες που είχα να διηγηθώ στους φίλους μου, όταν εκείνοι επέστρεφαν ηλιοκαμένοι και φανερά ανανεωμένοι από κάποιο ακριτικό νησί, ήταν πολύ πιο συναρπαστικές ακόμη και από τις δικές τους!

Τι έκανα; Τίποτα που δεν είχα ξανακάνει ή που δεν θα μπορούσαν εκείνοι να κάνουν, αν βέβαια είχαν παραμείνει εδώ. Φορώντας τα δερμάτινα λευκά sneakers μου, τα φλοράλ μου φορέματα και το απαραίτητο ψάθινο καπέλο, τραγουδούσα «Λιωμένο παγωτό» από Ξύλινα Σπαθιά και κάνοντας πετάλι στη μέση της Πανεπιστημίου με τα ακουστικά στη διαπασών, ένιωθα πως ο δρόμος μου ανήκει.

Η πόλη στο «πιάτο»

Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες εκείνο τον καιρό, ήταν λίγη ώρα πριν ο ήλιος προλάβει να «κρυφτεί» πίσω από τους πρόποδες του Αιγάλεω, να «σκαρφαλώνω» σε κάποιο από τα δημοφιλή σποτάκια που σου παρέχουν μία… άχαστη θέα της πόλης από ψηλά και να χαζεύω μαγεμένη αυτό το υπερθέαμα που «κοντράρει» άνετα, ακόμη και τα πιο ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου. Καθισμένη πότε στον βράχο του Αρείου Πάγου, άλλοτε στο «επτάθρονο» του Φιλοπάππου, αφουγκραζόμουν τη σχεδόν κατανυκτική ησυχία τής κατά τα άλλα πολύβουης Αθήνας. «Χανόμουν» στις εξωπραγματικές ροζ και πορτοκαλί αποχρώσεις του ουρανού, και αν ήμουν αρκετά τυχερή, η μαγευτική δύση έδινε τη «σκυτάλη» σε ανεπάντεχα πυροτεχνήματα από κάποια μακρινή γειτονιά, πληροφορώντας με έτσι, πως ήρθε η ώρα για το καθιερωμένο πλέον βολτάρισμα!

Undercover… local

Με «συνοδοιπόρο» τα άνετα adidas Supercourt να μου δείχνουν τον δρόμο, ήξερα πως όποιο στενό σοκάκι και αν επίλεγα, όποια «ψαγμένη» γειτονιά, θα ανοιγόταν μπροστά μου μία νέα περιπέτεια! Ήθελα όμως να δώσω μία πιο extra «καλοκαιρινή» απόχρωση στις βόλτες μου, οπότε άρχισα να παριστάνω την τουρίστρια. Ήταν η καλύτερη ιδέα που είχα ποτέ, καθώς έτσι, όχι μόνο μπόρεσα και είδα μία αθέατη πλευρά της πόλης που θεωρούσα ότι γνώριζα καλύτερα από την παλάμη μου, αλλά έκανα και γνωριμίες με άτομα όλων των ηλικιών από κάθε γωνία του χάρτη. Ξεναγήθηκα πλάι σε Κινέζους στον Ιερό Βράχο και τη Στοά του Αττάλου, «ταξίδεψα» περπατώντας από το παρόν στο παρελθόν και πάλι πίσω, δοκίμασα ανεπανάληπτους παραδοσιακούς μεζέδες σε ένα «κρυμμένο» μαγειρείο στου Ψυρρή και γλυκό «υποβρύχιο» στο Θησείο, δροσίστηκα με signature cocktails στο Μεταξουργείο και χόρευα μέχρι τα ξημερώματα non stop συρτάκι σε μία αυλή-«τρύπα» κάπου στον Κεραμικό. Όλα αυτά, χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξω ούτε δέκα λέξεις στα ελληνικά.

It’s fest time!

Την ίδια στιγμή που συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, η ζωή στην Αθήνα κυλούσε σε κανονικούς περίπου ρυθμούς, με παρτάκια και φεστιβάλ να μην αφήνουν εμένα και τους εναπομείναντες κατοίκους ούτε ένα βράδυ κλεισμένους στο σπίτι. Οι πλατείες είχαν μετατραπεί σε αυτοσχέδιους θερινούς κινηματογράφους με δωρεάν προβολές, ομάδες χορού «έκλεβαν» το χειροκρότημα των περαστικών και μας μάθαιναν rockabilly φιγούρες, υπαίθριες εκθέσεις εικαστικών και φωτογραφίας τραβούσαν τα βλέμματα, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάθε βράδυ μία διαφορετική παρέα μουσικών έστηνε το δικό της γλέντι από jazz μέχρι ρεμπέτικες μελωδίες, ενώ υπήρχαν πάντα τα μεγάλα εγχώρια φεστιβάλ με τα ακόμη πιο μεγάλα διεθνή ονόματα, που υπόσχονταν καλοκαιρινές βραδιές μετά… μουσικής, τις οποίες θα αναπολούσαμε για χρόνια. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, πόσω μάλλον περιθώριο για… ψηλά τακούνια. Έτσι, τα Supercourt adidas μου με την κλασική rubber σόλα, ήταν η «αχώριστη» επιλογή που μου επέτρεπε να παραμείνω «ζωντανή» στις επάλξεις και δίνω παντού το «παρών».

Κλείνοντας, αυτό που προσπαθώ να σου πω μέσω του παραπάνω κειμένου, είναι πως ακόμη και αν τα σχέδια για ένα καλοκαίρι μακριά από την Αθήνα και «περιτριγυρισμένο» από θάλασσα… ναυάγησαν, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου! Μην ξεχνάς πως εσύ είσαι εκείνη που κάθε φορά διαμορφώνει την ιστορία. «Οπλίσου» λοιπόν με καλή διάθεση, άρον τα sneakers σου και ετοιμάσου να ζήσεις το πιο ανεπανάληπτο και original ελληνικό καλοκαίρι που είχες ποτέ φανταστεί!

#HomeofClassics