Νατάσα Εξηνταβελώνη: «Δεν υπήρξε τυχερή η δική μου γενιά, χάσαμε τον προσανατολισμό μας»

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού, δείγμα μίας νέας γενιάς καλλιτεχνών που δείχνει τον δρόμο στο μέλλον του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης. Με στόχο, με όραμα, με αισιοδοξία, παρόλο που όπως και η ίδια ομολογεί, οι συνομήλικοί της «πάλεψαν» με την κρίση στο ξεκίνημά τους και έχασαν μέρος της δυναμικής τους.

Φέτος για δεύτερη χρονιά υποδύεται την Αμαλία στην τηλεοπτική σειρά του Alpha «Ο Παράδεισος των κυριών», αλλά και τη Μάσα, στο εμβληματικό έργο του Άντονι Τσέχωφ «Ο γλάρος» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζά στο θέατρο «Προσκήνιο». Ανάμεσα σε πρόβες και γυρίσματα, η νεαρή ηθοποιός μιλά στο Queen.gr για την αλήθεια της τέχνης της, το ψέμα της εποχής, την ευγνωμοσύνη που νιώθει για όσα έχει καταφέρει, δίνοντας παράλληλα και την άλλη διάσταση της τηλεοπτικής της ηρωίδας που τόσο έχει αγαπηθεί από το κοινό και ετοιμάζεται να κάνει αποκαλύψεις.

«Μου έχει δοθεί η ευκαιρία να πω πολύ ωραίες ιστορίες ακόμη και αν πίστευα ότι ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να τις ακούσει»

Φοιτήτρια ακόμη της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, η Νατάσα Εξηνταβελώνη, πήρε την απόφαση να ακολουθήσει την καρδιά της και να σπουδάσει υποκριτική στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Κατόρθωσε με κόπο και αγάπη να πάρει και τα δύο της πτυχία. Η χρονική συγκυρία, ήταν δύσκολη για πολλούς ηθοποιούς της γενιάς της, αλλά όσο αντιφατικό και αν ακουστεί, υπήρξε παράλληλα και ευνοϊκή. Η τηλεόραση βοήθησε αρκετά σε αυτό. Ξεκινάμε τη συζήτησή μας, μιλώντας για τον παράγοντα της τύχης.

«Δεν είμαστε μία τυχερή γενιά. Το αντίθετο. Έχουμε πέσει πάνω σε τόσες μεταβολές, κοινωνικές, πολιτικές, ανθρωπιστικές και οικονομικές σε κάθε επίπεδο. Είμαστε μία γενιά που έχασε τον προσανατολισμό της, είμαστε μπερδεμένοι. Δεν έχουμε τις περισσότερες φορές κέντρο και στόχο, για αυτό αναγκάζεσαι να ζεις μία ζωή την οποία δεν έχεις επιλέξει».

Μία γενιά που αναγκάστηκε να συμβιβαστεί δηλαδή;

Δεν είχαμε τα «όπλα» για να αντισταθούμε. Και αυτό εξηγεί πολλές συμπεριφορές ακόμη και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο με όσους για παράδειγμα, δεν ψηφίζουν. Με προβληματίζει πάρα πολύ η κρίση αξιών που έχουμε στην εποχή μας. Συμβαίνουν αντιφατικά πράγματα. Από τη μία συμβαίνει αυτό και από την άλλη, ανοίγει ο διάλογος με τους ανθρώπους γύρω μας. Ο κάθε ένας από εμάς, κοιτά να βελτιώσει τον εαυτό του με ψυχοθεραπεία. Το ένα δεν εξηγεί το άλλο.

Έχει χαθεί η έμπνευση, ο θαυμασμός για μία ιδέα για έναν σκοπό ή για τους ανθρώπους γύρω μας;

Ναι, νομίζω τα έχουμε χάσει. Στην προσπάθειά μας να αποκαθηλώσουμε πρόσωπα και καταστάσεις δεν έχουμε βρει τη χαρά σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα. Λογικό το βρίσκω, αν σκεφτείς ότι πολύ κοντά μας υπάρχει ένας πόλεμος και δεν ξέρουμε καν αν θα συνεχιστεί ή αν θα διερευνηθεί. Αλλά πρέπει να πεις και το «Η ζωή συνεχίζεται» παρόλο που έχεις αυτή τη γνώση. Μπορεί τελικά να ήταν και καλύτερο που παλαιότερα οι άνθρωποι ήξεραν λιγότερα πράγματα, είχαν λιγότερες πληροφορίες.

Είναι μία πράξη συμβιβασμού η επιλογή αρκετών συναδέλφων σου στην ηλικία σου να κάνουν τηλεόραση; Για να έχουν μία οικονομική ασφάλεια και έτσι να μην ακολουθήσουν έναν διαφορετικό - εναλλακτικό και αβέβαιο δρόμο στο θέατρο;

Για να πούμε την αλήθεια, η χώρα μας ποτέ δεν ευνοούσε την έρευνα στο θέατρο. Όποιος είναι ηθοποιός, έχει περάσει κατά βάση μία περίοδο οικονομικής δυσκολίας γιατί είναι ένας χώρος ο οποίος πλήττεται με πάρα πολλούς τρόπους, γιατί αυτή είναι η φύση της δουλειάς. Δεν χάνουμε όμως το καλλιτεχνικό μας όραμα, γιατί νομίζω ότι για να είσαι καλλιτέχνης κάτι βαθύτερο είναι αυτό που σε κινεί. Θέλω να πιστεύω ότι και στην τηλεόραση βλέπουμε και θα δούμε να γίνεται το διαφορετικό. Και είναι ωραίο να «μπαίνουν» στην τηλεόραση αυτοί που έχουν να πουν πράγματα και να υπάρχει πλουραλισμός.

Πώς αντιδρούν οι νέοι της ηλικίας σου στην πλάνη και το ψέμα της εποχής;

Είναι δύσκολη αυτή η ερώτηση. Νομίζω – χωρίς να θέλω να μιλήσω εκ μέρους όλης αυτής της γενιάς – έχουμε όλη αυτή την κατάσταση με τα social media και το τι σημαίνει να κρύβομαι πίσω από μία οθόνη, να προβάλλω μία διαφορετική εικόνα από αυτή που είμαι. Έχουμε εξοικειωθεί με αυτού του τύπου το ψέμα. Παλεύουμε αρκετά για να ισορροπήσουμε, αλλά ελπίζω ότι θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να αφουγκραστούμε καλύτερα την πραγματική μας ανάγκη.

Σπούδασες στην Παιδαγωγική Ακαδημία και αργότερα στράφηκες στην μεγάλη σου ανάγκη, την υποκριτική. Την δική σου αλήθεια στην τέχνη κατόρθωσες ή πρόλαβες να την πεις;

Ευτυχώς και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό. Η αλήθεια όμως δεν είναι μία και περνάς από πολλά «κύματα» να την πεις. Μου έχει δοθεί η ευκαιρία να πω πολύ ωραίες ιστορίες, ακόμη και ιστορίες που δεν πίστευα ότι ο κόσμος θα ήθελε να τις ακούσει και όμως ήρθε στο θέατρο και τις άκουσε και τις είδε.

Την τηλεοπτική σου ηρωΐδα, την Αμαλία, την αγαπάς ως ρόλο; Τη συμπονάς για όσα έχει περάσει, επειδή κάποιοι την έχουν βρει ως το εύκολο θύμα;

Την αγαπώ την Αμαλία ως ρόλο και σίγουρα τη συμπονώ. Την κατανοώ, αυτό είναι το ρήμα που της ταιριάζει περισσότερο. Πολύ συχνά και για τις μεγάλες μας διαφορές. Ειδικά όταν συμβαίνει κάτι και εκείνη προτιμά να μη μιλήσει. Στη σειρά, αναφερόμαστε σε μία εποχή που οι γυναίκες είχαν μεγαλύτερη δυσκολία να αντιταχθούν στα πράγματα. Το λαμβάνω και αυτό υπόψη μου, όταν την υποδύομαι.

Τη δεκαετία του ’70 ωστόσο, εποχή του «Παραδείσου των Κυριών» οι γυναίκες αποκτούσαν κάποιες μικρές νίκες. Με το να έχουν την επιλογή να κάνουν κάποιες πιο μοντέρνες επιλογές στο look τους για παράδειγμα.

Η Αμαλία είναι διαφορετική σε αυτό τον τομέα, γιατί είναι ένα νέο κορίτσι που έχει σπουδάσει στο εξωτερικό, η οικογένειά της είναι ευκατάστατη, είναι «ανοιχτή». Βλέπει τον κόσμο με πολύ διαφορετικό τρόπο και τη θαυμάζω για αυτό.

Γνωρίζει ήδη το μεγάλο μυστικό της ζωής της, πως μητέρα της είναι η Μιράντα. Γιατί δεν βρίσκει τη δύναμη να της το αποκαλύψει και να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο ως μαμά και κόρη;

Αν θέλαμε να βρούμε ένα βασικό χαρακτηριστικό σε κάθε ρόλο, θα λέγαμε πως η Αμαλία λειτουργεί πάντα με γνώμονα τους άλλους. Βάζει μπροστά την ανάγκη των άλλων και τον εαυτό της τον κρατά αρκετά πίσω. Αυτό είναι που την κάνει να φαίνεται αδύναμη. Σε αυτή την περίπτωση, φοβάται πως αν το πει, θα καταστρέψει τη ζωή των άλλων και της Μιράντας, πως θα χαλάσει την ευτυχία της με τον Ντίνο (σ.σ Αργύρη Πανταζάρα). Την «πνίγει» αυτό το ψέμα, έχει τεράστια ανάγκη να το πει.

Ίσως γιατί και αυτή η σχέση που θα αναπτύξει με το Σίμο (Δημήτρης Γκοτσόπουλος) την οδηγήσει σε αυτό. Όταν καταλάβει πως και εκείνος δεν είναι αυτό που δείχνει.

Προς το παρόν όμως ο Σίμος δείχνει σε εκείνην μόνο τη φωτεινή του πλευρά. Δεν βλέπει κάτι σκοτεινό πάνω του. Η Αμαλία έχει μεγάλη ανάγκη για να ξεφύγει από την ανεκπλήρωτη αγάπη που είχε κατά το παρελθόν στον Ντίνο.

Στην ζωή σου εκτός δουλειάς ρισκάρεις στη σχέση σου με τους άλλους; Είσαι ανοιχτή στα συναισθήματα ή επιφυλακτική;

Είμαι πάρα πολύ θετική και ανοιχτή στο πρώτο, δεύτερο, τρίτο επίπεδο μίας σχέσης, αλλά μετά έχω «κρατήματα».

Ποιο είναι το λάθος που μπορεί να κάνει στη συμπεριφορά του απέναντί σου κάποιος και δεν τον συγχωρήσεις; Σε φιλική, προσωπική ή επαγγελματική σχέση;

Το πρώτο πράγμα που με ενοχλεί είναι η αδικία. Μου είναι αβάσταχτο, παγώνω, «πνίγομαι». Και πολλά πράγματα που μπορεί να φαίνονται χειρότερα από αυτό, μπορεί να τα συγχωρήσω, γιατί κατανοώ την ανθρώπινη φύση. Υπάρχει φως σε πολλούς ανθρώπους, αλλά υπάρχει και σκοτεινιά.

Υπάρχει ένα απωθημένο ή ένα όνειρο;

Δεν διαχώριζα ποτέ το επαγγελματικό κομμάτι της ζωής μου, από την προσωπική ηρεμία και ισορροπία, οπότε ο στόχος μου είναι να «παντρεύονται» αυτά τα δύο. Να βρω τον χρόνο, την ψυχραιμία και την ηρεμία να απολαμβάνω τα πράγματα που μου συμβαίνουν και να αφιερώνω χρόνο σε αυτά. Δεν μου αρέσει να τρέχω. Θα ήθελα να αφοσιωθώ, να ερευνήσω πάνω στη δουλειά μας, θέλω να την κάνω για πολλά χρόνια, να βρίσκω χαρά μέσα από αυτή και να είμαι δημιουργική. Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου.